Film / Films

Venus Boyz

recensie: Venus Boyz

Een man in vrouwenkleding vinden we zo langzamerhand heel normaal. Extravagant uitgedoste nichten die kirren van plezier zien we niet alleen meer in het grootstedelijke uitgaansleven, maar sinds jaar en dag lopen ze domweg over straat of zingen liedjes op tv. Voor de masculien georiënteerde vrouw ligt het allemaal wat moeilijker. Er voor uitkomen dat je het hartstikke naar je zin hebt in een frisse grijze mannenslip met gulp lijkt me niet makkelijk als vrouw. Helaas portretteert Gabriel Baur in Venus Boyz slechts de excessen van het vrouwdom: hardcore potten, seksuele twijfelgevallen en miskende feministes. De gezonde potige vrouw met de behoefte de mannenwereld te imiteren lijkt in Baur’s universum niet te bestaan.

~

De drag kings lijken mannen niet als ideaalbeeld na te streven. Waarom ze zich dan aankleden als man? Eenvoudig: voor de macht en bewustwording van de vrouwelijke onderdrukking. Dat mannen anders tegen mannen praten dan tegen vrouwen wordt opgemerkt alsof het de wijsheid van de eeuw betreft. Het mannelijke schijnt voor de vrouwen alleen erotisch te werken wanneer ze de kans hebben een tiet aan het publiek te laten zien. Weer een ander speelt een lieve zorgzame vrouw, om daarna om te slaan in een kerel van het ergste soort. Typisch is dat juist deze vrouw, vol penisnijd, andere vrouwen gaat leren hoe ze zich moeten gedragen als man. Sneu is dat alleen onmacht en irrationaliteit haar werkelijkheid constitueren. Haar vrouwelijk uitziende dochter beklaagt zich erover dat moeder alles wel heel erg stereotiep bekijkt.

Platvloerse filosofie

~

De quasi-kunstzinnige acts die in het uitgaansleven worden gefilmd voegen niets toe en ondermijnen de mogelijkheden van de film. De drag kings roepen irritatie op, niet vanwege hun fetisj an sich, maar juist door de ondoordachte en platvloerse filosofie die er voor sommigen achter zit. Zelfs de grootste onbehouwen bok heeft meer van vrouwen begrepen dan de geportretteerde pottenbrigade van mannen.

Testosteron-injecties

De enige positieve uitzondering in de film is het portret van een seksueel twijfelgeval met baardhaar en een vrouwelijk geslachtsdeel. Het is natuurlijk de droom van elke heteroman een vagina te hebben en daar grondig gebruik van te maken. Maar wanneer je er echt een hebt (incluis hormoonhuishouding) is het toch geen pretje. De twijfels en problemen rondom de identiteit in combinatie met het uiterlijk zorgen voor een moeilijk leven. Opgevoed als vrouw besluit ze het roer om te gooien en verder te gaan als man. Hij neemt nu elke dag testosteron-injecties waar de gezondheidsrisico’s niet bekend van zijn. Maar ja, een man wil wat…

Tweederangs camp

Gabriel Baur heeft door haar brede keus van vrouwen en cross-overs een incoherente documentaire gemaakt. De portretten komen niet uit de verf en krijgen geen enkele diepte. Het blijft giswerk naar de ware beweegredenen van de vrouwen. Wat rest is tweederangs camp met een vleugje boerinnenpsychologie. Deze vrouwen verdienen beter.