~
Na de campy Batman-serie uit de jaren ’50 verscheen in 1978 Superman: The Movie. De beroemde themamuziek en de vliegpose van Christopher Reeve zijn inmiddels filmgeschiedenis. Marlon Brando accepteerde voor veel geld het rolletje van Jor-El, de vader van Superman. Verder was Gene Hackman te bewonderen als de duivelse Lex Luthor. De film was een enorm succes, en er zouden nog drie delen volgen. Het was een tijd dat het niet zo goed meer ging met comics, maar deze films zullen zeker hebben bijgedragen aan de wederopstanding van de superhelden. De films kregen nog een staartje toen Christopher Reeve tijdens een buitenrit van zijn paard viel. Het is een behoorlijk stukje ironie dat Superman nu zijn dagen slijt in een rolstoel. Desondanks laat Reeve zich niet uit het veld slaan, en zet hij zich in voor meer aandacht voor mensen met een handicap.
Dieptepunt
De comic-opleving in de jaren ’80 was ook mede te danken aan The Return of the Dark Knight, de ultieme Batman-vertelling van Frank Miller. Batman was weer helemaal hot, en dit resulteerde in een heuse Batman-film. Michael Keaton speelde de duistere ridder en de regie was in de capabele handen van Tim Burton. De film viel qua verhaal wat tegen, maar dankzij Burton’s visuele stijl en Jack Nicholson als de Joker was het resultaat redelijk. In elk geval was de film een absolute megahit, die een ware Batrage ontketende. Een opvolger kon dan ook niet uitblijven. Batman Returns was een behoorlijke opvolger, met een magnifieke Michelle Pfeiffer als Catwoman. Daarna volgden Batman Forever en Batman & Robin, maar Burton’s opvolger Joel Schumacher bakte er maar weinig van. Met name Batman & Robin is een triest dieptepunt in de filmgeschiedenis.
Macaber tintje
~
Begin jaren ’90 verscheen de ultieme comic-verfilming toen Brandon Lee op onvergetelijke wijze gestalte gaf aan the Crow. In
The Crow worden Eric en zijn vriendin in hun appartement overvallen. Eric wordt vermoord, en zijn vriendin sterft later in het ziekenhuis. Soms echter is de ziel van een overledene zo droef dan hij geen rust kan vinden. De kraai brengt deze ziel terug naar de aarde om dat wat verkeerd is gegaan recht te zetten. Eric vermoordt vervolgens systematisch zijn moordenaars, en vindt uiteindelijk zijn rust terug. Zijn ziel keert terug naar zijn geliefde die in het dodenrijk op hem wacht. Het verhaal is een tikje simplistisch, maar de manier waarop het verteld wordt is geniaal. De gotische stijl en harde muziek zorgden voor een prachtige duistere sfeer. De film kreeg een macaber tintje toen Brandon (de zoon van Bruce Lee) door een merkwaardig ongeluk op de set overleed. Op verzoek van de familie werd de film toch afgemaakt.
Mindere goden
In de jaren ’90 kwamen een hele sloot mindere goden aan bod. The Rocketeer, The Shadow, Steel, Darkman en Black Scorpion mochten hun kunsten en krachten aan het publiek tonen. De films stelden niet echt veel voor, en zijn bij de meeste dan ook terecht uit de herinnering gewist. Ons aller Jeroen Krabbé mocht een grote bijrol vervullen als maffioso in The Punisher. De hoofdrol werd vertolkt door Dolph ‘botte bijl’ Lundgren, en dan weet de gemiddelde filmfan wel wat voor vlees hij in de kuip heeft. De comic-verfilmgen begonnen steeds simpeler qua opzet te worden. Ook in Nederland ging het achteruit. Stripseries als De Vergelders, Fantastic Four, Batman, Superman en De Hulk werden gestaakt.
Hellegedrocht
~
Vernieuwing kwam er van Image comics. De tijd leek rijp voor een heel nieuwe superheld. De topper uit de Image-stal was
Spawn. In deze comic volgen we een overleden sluipmoordenaar die met de duivel zelf een deal sluit om terug te keren naar de aarde. Hij doet dit om zijn vriendin nog eens te kunnen zien, maar terug op aarde ziet hij er afzichtelijk misvormd uit. Hij is nu Spawn, een hellegedrocht op aarde. De serie werd een wereldsucces, en ook Spawn kreeg zijn eigen film. Dit project werd de zoveelste deceptie voor de comicfan: de film was net als zijn hoofdpersoon een gedrocht. Het grootste probleem van de verfilming was dat hij gemaakt werd door mensen die maar bitter weinig van comics afwisten.
Poppetjes
Eind jaren ’90 wil DC comics een nieuwe Superman-film maken. Opkomend scenarist/regisseur Kevin Smith (Mallrats, Dogma) wordt gevraagd een script te schrijven. Smith raadt op zijn beurt Tim Burton aan als regisseur. De filmmaatschappij ziet het script van Smith echter niet zitten. Hun letterlijke commentaar was dat de film moest zorgen dat kindertjes poppetjes gingen kopen. Merchandise was dus belangrijker. Smith trok zijn handen van het project af, en sindsdien is er weinig nieuws meer vernomen van het Superman-front. Dit voorval toonde echter haarscherp aan wat er mis was met de comic verfilming: comics werden door filmmakers niet serieus genomen. Het enige lichtpuntje is eigenlijk Blade, de vampierfilm met Wesley Snipes.
Kassucces
~
Het is nu 2002, en inmiddels hebben we Marvels
X-Men achter de rug. Deze verfilming was vrij redelijk te noemen. Hoewel het verhaal wederom erg tegenviel zag de film er goed uit, en bleken Hugh Jackman als Wolverine en Patrick ‘Picard’ Steward als professor Xavier een schot in de roos. De film had een relatief klein budget, maar werd een wereldwijd kassucces. Het vervolg staat in 2003 gepland. Marvel comics kreeg de smaak van films te pakken, en het gevolg zien we nu in de bioscoop:
Spider-Man. Tobey Maguire blijkt een redelijke keus als Peter Parker, en de film is zeker goed te noemen. Jammer genoeg bevat de film enkele tenenkrommende dialogen tussen Peter en zijn vriendin Mary Jane. Verder is de film toch hier en daar een tikje kiddy, met name de schurk Green Goblin ziet eruit als een Power Ranger. Het publiek leek het allemaal niet te deren.
Spider-Man brak zo’n beetje alle records. Ook van deze film zal dus een vervolg komen. Verder heeft Marvel films aangekondigd van Punisher, The Hulk, Captain America en Daredevil, er staat dus nog veel te gebeuren. Het project waar ik echter het meest naar uitkijk is de verfilming van Frank Miller’s
Batman: Year One. Dit project heeft de potentie om, mits gothic en duister genoeg uitgevoerd,
The Crow naar de kroon te steken.
De 5 beste comicfilms:
1) The Crow
2) Batman Returns
3) Superman
4) X-Men
5) Spider-man
De 3 slechtste comicfilms:
1) Batman & Robin
2) Steel
3) Black Scorpion
De comic-verfilming
/ 0 Reactiesdoor: Jan Geerling0 SterrenHet zat er al jaren aan te komen: Spider-Man heeft zijn weg naar de cinema gevonden. Toch staan comicliefhebbers niet als eersten te juichen als één van hun helden een eigen speelfilm krijgt. Meestal vinden ze dat het eindproduct afbreuk doet aan de wereld van comics. Aan comics kleeft al jaren het stigma dat het om domme spierbundels gaat die elke keer de zelfde schurk aframmelen, en slechte films zullen dat beelden natuurlijk niet veranderen.
~
Na de campy Batman-serie uit de jaren ’50 verscheen in 1978 Superman: The Movie. De beroemde themamuziek en de vliegpose van Christopher Reeve zijn inmiddels filmgeschiedenis. Marlon Brando accepteerde voor veel geld het rolletje van Jor-El, de vader van Superman. Verder was Gene Hackman te bewonderen als de duivelse Lex Luthor. De film was een enorm succes, en er zouden nog drie delen volgen. Het was een tijd dat het niet zo goed meer ging met comics, maar deze films zullen zeker hebben bijgedragen aan de wederopstanding van de superhelden. De films kregen nog een staartje toen Christopher Reeve tijdens een buitenrit van zijn paard viel. Het is een behoorlijk stukje ironie dat Superman nu zijn dagen slijt in een rolstoel. Desondanks laat Reeve zich niet uit het veld slaan, en zet hij zich in voor meer aandacht voor mensen met een handicap.
Dieptepunt
De comic-opleving in de jaren ’80 was ook mede te danken aan The Return of the Dark Knight, de ultieme Batman-vertelling van Frank Miller. Batman was weer helemaal hot, en dit resulteerde in een heuse Batman-film. Michael Keaton speelde de duistere ridder en de regie was in de capabele handen van Tim Burton. De film viel qua verhaal wat tegen, maar dankzij Burton’s visuele stijl en Jack Nicholson als de Joker was het resultaat redelijk. In elk geval was de film een absolute megahit, die een ware Batrage ontketende. Een opvolger kon dan ook niet uitblijven. Batman Returns was een behoorlijke opvolger, met een magnifieke Michelle Pfeiffer als Catwoman. Daarna volgden Batman Forever en Batman & Robin, maar Burton’s opvolger Joel Schumacher bakte er maar weinig van. Met name Batman & Robin is een triest dieptepunt in de filmgeschiedenis.
Macaber tintje
~
Mindere goden
In de jaren ’90 kwamen een hele sloot mindere goden aan bod. The Rocketeer, The Shadow, Steel, Darkman en Black Scorpion mochten hun kunsten en krachten aan het publiek tonen. De films stelden niet echt veel voor, en zijn bij de meeste dan ook terecht uit de herinnering gewist. Ons aller Jeroen Krabbé mocht een grote bijrol vervullen als maffioso in The Punisher. De hoofdrol werd vertolkt door Dolph ‘botte bijl’ Lundgren, en dan weet de gemiddelde filmfan wel wat voor vlees hij in de kuip heeft. De comic-verfilmgen begonnen steeds simpeler qua opzet te worden. Ook in Nederland ging het achteruit. Stripseries als De Vergelders, Fantastic Four, Batman, Superman en De Hulk werden gestaakt.
Hellegedrocht
~
Poppetjes
Eind jaren ’90 wil DC comics een nieuwe Superman-film maken. Opkomend scenarist/regisseur Kevin Smith (Mallrats, Dogma) wordt gevraagd een script te schrijven. Smith raadt op zijn beurt Tim Burton aan als regisseur. De filmmaatschappij ziet het script van Smith echter niet zitten. Hun letterlijke commentaar was dat de film moest zorgen dat kindertjes poppetjes gingen kopen. Merchandise was dus belangrijker. Smith trok zijn handen van het project af, en sindsdien is er weinig nieuws meer vernomen van het Superman-front. Dit voorval toonde echter haarscherp aan wat er mis was met de comic verfilming: comics werden door filmmakers niet serieus genomen. Het enige lichtpuntje is eigenlijk Blade, de vampierfilm met Wesley Snipes.
Kassucces
~
De 5 beste comicfilms:
1) The Crow
2) Batman Returns
3) Superman
4) X-Men
5) Spider-man
De 3 slechtste comicfilms:
1) Batman & Robin
2) Steel
3) Black Scorpion
Misschien ook iets voor u
Nieuw festival, hoog gespannen verwachtingen
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers0 SterrenTja, hoe begin je een nieuw festival? Een paar plaatselijke bandjes vragen of ze voor weinig hun liedjes willen komen spelen. En dan maar hopen dat mensen geïnteresseerd zijn. The Music In My Head pakte dat ietsje anders aan. Onder de vleugels van Crossing Border werd er een indrukwekkende line-up neergezet. Heather Nova, The Waterboys en niemand minder dan Marianne Faithfull zullen 13, 14 en 15 juni hun opwachting maken in het Haagse Theater aan het Spui.
~
De organisatie van het festival heeft eigenlijk twee dingen voor ogen. Ten eerste moeten er verschillende stijlen bij elkaar worden gebracht. Dus meer wereldmuziek en exotische geluiden naast de gewoonlijk dominante westerse elektrische gitaar. Ten tweede is het niet de bedoeling dat alles jong en vernieuwend is. Het moet een festival worden voor meerdere generaties. Vandaar dat oudgediende Marianne Faithfull op dezelfde avond speelt als de 24-jarige Hawksley Workman. Een gouden formule? Misschien wel, het affiche liegt er in ieder geval niet om.
Het programma:
Donderdag 13 juni
Vrijdag 14 juni
Zaterdag 15 juni
De Nederlanders zijn goed vertegenwoordigd op het festival. Daryll-Ann zal haar mooie luisterliedjes vertolken op dezelfde avond als labelgenoot Meindert Talma en Blimey! die met Less Summer Than Some een prachtig staaltje knip en plakwerk afleverde. En niet te vergeten het Tilburgse Wealthy Beggar op de openingsavond. Daarnaast is België vertegenwoordigd door oer-DJ Eddy de Clercq en BabyJohn. Let vooral ook op Miossec, een Fransman die prachtige liedjes maakt in zijn moerstaal.
Ook interessant is de al eerder genoemde Hawksley Workman die in het programmaboekje wordt vergeleken met Tom Waits, David Bowie, Queen, Bono en Jeff Buckley. Verdere mogelijke verrassingen zouden zich kunnen openbaren in de vorm van komiek en muzikant Earl Okin en Neal Halstead (Mojave 3). Over de dames Nova en Faithfull zal ik verder niet uitweiden, die spreken toch voor zich.
Het ziet er allemaal prima uit. Nu moeten de beloften echter nog worden waargemaakt, maar dat zal geen probleem zijn. Toch?
Links
The Music In My Head
Misschien ook iets voor u
DragonballZ: The legacy of Goku
.
Senzu-bean
Het spel begint waar de eerste tekenfilm begint, met de aankomst van Goku bij zijn Dragonball-vrienden. Goku heeft voor de gelegenheid zijn kleine zoontje Gohan meegenomen. Maar dan verschijnt Radditz ten tonele, en promoveert hij Gohan tot Prinses Paddestoel, oftewel: Gohan is ontvoerd en jij gaat hem redden. Tussen door moet je nog wel even de vieze blaadjes van Master Roshi helpen zoeken, dat levert weer zo’n broodnodige senzu-bean op. Goku springt vervolgens op zijn wolkje en gaat vol goede moed het avontuur tegemoet.
Zelda met een power-level
~
Slangen en wolfjes
In het begin van het spel zijn die tegenstanders ietwat suf. Goku’s vrouw Chi-Chi waarschuwt haar man voor slangen. Pardon? Hij gaat op pad om mijn sterke broer te verslaan, en dan moet Goku zich druk maken over een paar armetierige slangetjes? En het wordt allemaal nog erger als Goku ook nog eens wordt aangevallen door een kruising tussen een eekhoorn en een wolf. Goku moet alle zeilen bijzetten om deze wezens te weerstaan. Ze zijn verdomd sterk voor karakters die eigenlijk alleen maar als kanonnenvoer dienen.
Makkelijker en moeilijker…
Twee gedachten over DragonballZ. Aan de ene kant zijn zoals gezegd de tussenmannetjes echt veel te strek. In het begin heb je nog niet zoveel power, en zijn die beestjes echt vervelend. Later wordt dat makkelijker, omdat Goku dan sterker is, maar spelletjes horen juist makkelijk te beginnen, en dan moeilijk te worden. Toch zullen de fans wel blij zijn met dit spel die verder de geest van de serie aardig weergeeft. Na Radditz zullen Vegeta en Frieza namelijk nog volgen.
About a Boy
About a Boy is een soort Bridget Jones maar dan over een man. De Britten leveren weer eens een komedie van formaat af. Hilarisch is de film nergens, maar dat is maar goed ook. About a Boy moet het hebben van subtiele humor en razend knap acteerwerk.
Hugh Grant is Will Freeman, een dertiger die elke dag vrij heeft omdat hij leeft van de royalties van een sullig kerstliedje dat zijn vader ooit schreef. Hij deelt zijn tijd op in units: twee units naar de kapper, een unit training (biljarten), drie units lunchen. Zijn leven is zo oppervlakkig als maar zijn kan: “Nee, ik heb geen diepere emoties. Dit is de Will-show. Ik ben een eiland. Ik ben Ibiza.”
Eiland
Ibiza vermaakt zich prima. Af en toe een vriendinnetje enzo, totdat hij op een dag de ideale tijdelijke wederhelft ontdekt in alleenstaande moeders. Hij schrijft zich als alleenstaande vader in bij een praatgroep en het jachtseizoen is geopend. Totdat op het eerste uitje met de mamma ene Marcus meegaat, kind van een andere, eenzame hippiemoeder met suïcidale neigingen. Marcus torpedeert een eend met een klomp brood, en vanaf dat moment zit Will aan de schuchtere schooljongen vast.
Duurzame relatie
Volgens de onvermijdelijke filmwetten moeten Marcus en Will nu een duurzame relatie opbouwen en zal Will uiteindelijk trouwen met Marcus’ moeder Fiona. Wet één wordt nagevolgd, maar de tweede wet gaat in rook op zodra we Fiona van dichtbij bekijken. Dit wordt echt nooit wat. Waar gaat deze film naar toe? Het wordt in ieder geval geen romantische komedie, zoveel is zeker.
Tot in de puntjes
About a Boy heeft de speelse toon die we kennen van die andere film met voice-overs en goedige Londense mannen: High Fidelity, net als deze film gebaseerd op een boek van Nick Hornby. Het script is erg goed en weet de juiste snaren te raken door een combinatie van droog cynisme (Will in voice-over wanneer hij het kind van kennissen blij begroet: It’s the Antichrist!), de geniale verfilming van alledaagse gebeurtenissen en een perfecte aankleding die de kloof tussen coole schoenen en kleurige wollen mutsjes pijnlijk duidelijk maakt. About a Boy is een tot in de puntjes verzorgde film.
Yeti
Ook het acteerwerk is klasse. Hugh Grant lijkt eindelijk zijn type gevonden te hebben: niet de sullige Sense & Sensibility-Brit, maar de smooth Londoner met een dure auto en een klein hartje. Nicholas Hoult, die de rol van Marcus speelt, is alleen al door zijn kapsel een aandoenlijk buitenbeentje. Zijn loopje, zijn oogopslag en zijn onweerstaanbare mutsje doen de rest. Hippiemoeder Fiona (Toni Collette) tenslotte steelt de show. In een harige Yeti-jas, groene legging en met enorme oorbellen blijft ze ten allen tijde een overtuigende labiele moeder. Het gevaar van een typetje ligt op de loer, maar Collette weet haar evenwicht te bewaren.
Vreselijk liedje
Alles aan deze film klopt: uiterlijk, acteerwerk, het verhaal, de humor, zelfs de muziek van Badly Drawn Boy is perfect. Een film die het vreselijke liedje Killing me Softly aandoenlijk weet te maken, is het waard gezien te worden.
About a Boy
Regie: Paul en Chris WeitzJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Speed
In de zomer van ’94 was onze eigen Jan de Bont eventjes king of the world. Na zijn samenwerking met Paul Verhoeven in de jaren 70 was hij uitgegroeid tot één van de meest gewilde cameramannen in Hollywood, en verzorgde in die hoedanigheid de beelden van kassuccessen als Die Hard, Basic Instinct en The Hunt For Red October. De reden waarom hij in 1993 dan ook “ja” zei tegen een low-budget actiefilm waarin een paar onbekende maar opkomende acteurs speelden, was dan ook dat hij deze keer mocht regisseren.
De rest van het verhaal is bekend: Speed (want daar hebben we het over) was een enorm succes en maakte van Keanu Reeves en Sandra Bullock supersterren. Met De Bont is het tot op heden minder goed afgelopen, want na het vermakelijke Twister schoot hij de diepte in met Speed 2: Cruise Control en The Haunting, die beiden niet alleen door critici de grond in werden geboord, maar ook nog eens niet bijster succesvol waren. Omdat hij zich blijkbaar te goed voelt om weer achter de camera te staan in dienst van iemand anders, legt hij zich tegenwoordig toe op het produceren van films.
Acht jaar nadat Speed de wereld overdonderde, komt Fox met een uitgebreide “Five Star Edition” DVD, waarmee je makkelijk een dag bezig kunt zijn.
Speed
Regie: Jan de BontJaar: 1994
Distributeur: Fox Home Video
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Crocodile Dundee in Los Angeles
“My people have ways of communicating no white man can understand,” zegt een aboriginal met een lendedoekje. Meteen daarna gaat zijn mobiele telefoon. Dat is het leukste grapje van Crocodile Dundee in Los Angeles. Wie daar al niet om kan lachen, moet de film maar links laten liggen. Dundee is geen man van subtiliteiten.
De eerste Crocodile Dundee, uit 1986, was heel aardig te verteren. Een ruige ozzie komt terecht in New York, een plaats waar hij niets van snapt. Hilariteit alom. Vijftien jaar later moet Paul Hogan (inmiddels in de zestig!) echter hetzelfde trucje nog eens laten zien. En daar snap ik niets van.
“Paul loves to make people laugh,” zegt Linda Kozlowski over haar man en de reden waarom er nog een derde Dundee op celluloid gezet werd. Dat Hogan van grapjes houdt, is wel te zien aan deze film. Het is alleen niet te zien waarom je er ook om moet lachen. Afgezaagdere grapjes dan deze heb ik zelden gezien. Het verhaal past in een holle kies en de originaliteit, waar die ook mag wezen, is in ieder geval niet meegereisd naar L.A.
De extra’s op de dvd dan, maken die deze film misschien de moeite waard? Dit is een van de rijkst gevulde schijfjes die Indies Home Entertainment ooit op de markt heeft gebracht, maar laat ik je uit de droom helpen: het stelt niets voor. Het klinkt als een geweldige lijst: interviews, featurette, behind the scenes, photo gallery en biografieën, maar ze zijn stuk voor stuk eerder irritant dan interessant.
De behind the scenes bestaat uit losse flarden die uiteraard achter de schermen zijn genomen, maar enige duiding, structuur of commentaar ontbreekt. De interviews (van de belangrijkste acteurs, de regisseur en de producent, dat dan weer wel) bestaan uit losse quotes die aan elkaar gesmeed worden door een vreselijk goedkoop geanimeerd klapbordje, waardoor je de hoofden van de sprekers niet meer kunt zien. Spelfout in het interview met Linda Kozlowski: ‘About here character‘.
Het geluid is prima, het beeldformaat is geschikt voor breedbeeldtelevisies, maar de ondertiteling is er weer alleen in het Nederlands. De extra’s zijn de mensen bij Indies vergeten te ondertitelen. En daar twee van de hoofdrolspelers een vet Australisch accent hebben, zal dat bij sommige kijkers ongetwijfeld problemen opleveren.
Sla Crocodile Dundee in Los Angeles met een gerust hart over. Als je al niet om de film kan lachen, dan hoef je in de extra’s al helemaal niet steeds te horen dat het zo’n grappige film is en dat Paul Hogan zo leuk is. Dat is hij niet.
Crocodile Dundee is oud, Indiana Jones is oud, Superman is invalide, Luke Skywalker is oud. De hoop is gevestigd op Spiderman. Alleen hij kan de wereld een nieuwe generatie helden brengen.
Crocodile Dundee in Los Angeles
Regie: Simon WincerJaar: 2024
Distributeur: Indies
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Summer Preview 1: Timo Maas
/ 0 Reactiesdoor: Jan Auke Brink0 SterrenDe zon staat brandend aan de hemel, lammetjes dartelen vrolijk door de wei, mooie mensen lopen schaars gekleed door de stad en hooikoortspatiënten hebben het moeilijk. Kortom: voor de muziekliefhebber breekt weer een mooie tijd aan. Overal in het land zijn kleinere en grotere festivals met uiteenlopende bands van nog uiteenlopender kwaliteit. In deze rubriek zullen wij komende tijd regelmatig aandacht besteden aan drie festivals: Music in my head (Den Haag 13 /15 juni), Bospop (Weert 12/13 juli) en Lowlands (Dronten 23/25 augustus).
Deel 1: Timo Maas
~
Merknaam
Wel weet ik dat een tijdje geleden de cd Loud verschenen is. Hoewel de man dus al sinds zeer lange tijd bezig is met het maken van muziek, is Loud min of meer zijn debuutplaat. Hoewel… alles staat wel op naam van Maas, maar het is bekend dat hij in het produceren van muziek veel samenwerkt met andere mensen. Dat zijn naam er dan op komt te staan is min of meer een marketingtruc; waarom zou je een nieuwe naam bedenken als je al een wereldberoemde merknaam in je midden hebt?
Goed begin
Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van de muziek. Loud staat vol met overheerlijke dancebeats, die alle kanten opvliegen. Maas leidt je van een lekkerlounge moment moeiteloos via een hard-house song naar een trancenummer. Dat hij meerdere stijlen goed beheerst blijkt ook wel uit de commentaren die Loud gekregen heeft. Die waren zonder uitzondering lovend, maar het was erg opvallend dat iedereen een ander favoriet nummer aanwees. Ik zelf geniet erg van het openingsnummer Help Me. Dit is een van de weinige niet-instrumentale nummers die op het album staan. Nou is dat an sich geen pluspunt, maar Maas heeft Kelis bereid gevonden Help me op een heerlijke wijze in te zingen. Absoluut een perfect begin van de plaat.
Maar hoe breng je al die verschillende stijlen over op een volgepakte tent op Lowlands? Ik zou het niet weten, maar ik weet wel dat ik zeker zal gaan kijken. Als Timo Maas op Lowlands in goede doen is zou het best eens een van de hoogtepunten van het festival kunnen worden. Check dat dus out!
Links
Timomaas.com
Pias.nl
Misschien ook iets voor u
Rockband Tycoon
Een tijdje terug las ik over een leuk spel idee: het managen van een muziekband als spelletje. Op de playstation kwam Popstar Maker uit, en snel schafte ik dat spel aan. Het werd een enorme teleurstelling. Het was eigenlijk geen spel, er viel bijna niks te doen, en het was allemaal veel te makkelijk. Davilex en Pan Interactive ondernemen nu een poging, maar dan via het rockgenre.
~
Al spelende ontdek je al snel wat de bedoeling was van de programmeurs: het maken van een rock manager-parodie. De artiesten komen de muziekkenner ongetwijfeld allemaal wel ergens bekend voor. Zo kun je twee ruziënde broertjes managen die als band naam Monday Glory hebben: waar doet me dat aan denken? Toch zijn er wel aardige gelijkenissen te trekken met de echte muziekbusiness, en dat maakt de parodie een stuk scherper.
Life in the fast lane
Het spel is opgebouwd in levels. In het eerste level ben je een nog onbetekenende manager, en moet je een klein bandje creëren. Met deze band moet je een top 10-hit zien te scoren. Weinig geld, dus weinig mogelijkheden tot promotie via TV, radio en muziekbladen. Je maakt een demo, je ontwerpt een hoesje, en dan ga je de hort op om met je demo een platencontract te scoren. Ook moet je zorgen dat je wat optredens weet binnen te halen, want die leveren de nodige bekendheid, achterban en cash op. Ondertussen dient de manager ook nog eens over de sfeer binnen de band te waken.
Geen leer voor lieve meisjes
~
De tijd vliegt
Al met al is Rockband Tycoon een grappige en rake parodie op de wereld van de rock ’n roll geworden. De karakters zijn leuk, de muziek is gevarieerd en de sfeer precies goed. Puntje van kritiek is de snelheid van het spel. Een dag duurt ongeveer drie seconden, dus het is snel klikken geblazen. Een turn based-optie zou het spel zeker ten goede komen. Nu zit je door de tijdsdruk af en toe wel heel gehaast te klikken. Zeker in het begin, als je nog niet weet wat alles doet, is dat lastig. Gelukkig doet het eerste level ook dienst als een soort tutorial. Verfrissend spel, aanbevolen voor muziekliefhebbers en management game-fans. Om de prijs hoef je het niet te laten.
Systeemeisen:
Windows 95/98/2000/ME/XP
Pentium 233 Mhz
MMX 32 MB RAM
100 MB HD
Human Nature
Na het briljant absurde Being John Malkovich komt schrijver Charlie Kaufman nu met Human Nature. De verwachtingen zijn bij de liefhebbers van BJM dan ook hoog gespannen. Is Kaufman een one hit wonder, of weet hij het hoge niveau van zijn eersteling weer te halen? Human Nature belooft een trip naar de primaat binnenin ons allen.
~
Levenslesjes
Human Nature begint veelbelovend, het verhaal lijkt zo absurd als BJM. De film beschikt over een echte sterrencast die werkelijk bulkt van het talent. Het intro heeft een aantal leuke grappen, en gedurende de film blijven die in rap tempo op de kijker afgevuurd worden. Jammer genoeg blijkt al snel dat de ontwikkeling in het verhaal weinig voorstelt. We krijgen een standaard levenslesje waarin we leren dat hoe beschaafd we ook zijn, onze natuurlijke lusten moeilijk te onderdrukken zijn. Dit komt naar voren als de professor net als de primair denkende Puff zijn lusten niet in bedwang kan houden. Puff wordt doorgaans ruw met enige electroshocks gecorrigeerd in zijn gedrag, maar de professor geeft zich over aan zijn Franse assistente. Het motto van de film lijkt al snel iets te worden als: beschaving kan de mens uit de natuur halen, maar de natuur niet uit de mens.
~
Human Nature
Regie: Michel GondryJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Grand Theft Auto III
~
Speelstijlen
Er is slechts één speelmodus, en als je deze opstart wordt je eerst verwend met een intro waarin je na een bankoverval door je eigen vriendin wordt neergeschoten, de politie je meeneemt en je bij toeval ontsnapt. Hierna vloeit de intro naadloos over in het spel. Je mag meteen in een auto stappen en een andere ontsnapte gevangene wijst je de weg naar iemand die werk voor je heeft. Iedereen die bekend is met met het Grand Theft Auto-concept weet dat dit niet het gewone van-negen-tot-vijf werk is. Denk eerder aan het vermoorden van belangrijke personen uit de onderwereld of het brengen van hoertjes naar een politiebal. De missie’s zijn echt stuk voor stuk hartstikke leuk om te doen en zeer afwisselend.
Wat GTA echter zo leuk maakt is de ongelooflijke bewegingsvrijheid die je hebt. Je mag helemaal zelf bepalen hoe je je geld verdient. Zo kun je op een eerlijke manier als taxichauffeur geld verdienen (oké, niet helemaal eerlijk, aangezien je eerst een auto moet jatten…) Met een ambulance kun je zieke mensen oppikken en naar het ziekenhuis brengen, en met een politieauto of tank kun je bepaalde auto’s tegenhouden (lees: afmaken). Maar je kunt je geld ook verdienen met het vermoorden van mensen. Dit is echter niet de meest lucratieve manier, want de politie zit je binnen no-time op de hielen. Hoe je het spel ook speelt, het is gewoon geweldig.
Dood en verderf
~
Muziek
Er is in dit spel verschrikkelijk veel aandacht besteed aan de muziek. In GTA II had je per auto een verschillende radiozender, nu kun je in elke auto (m.u.v politieauto’s, ziekenwagens etc.) tussen negen verschillende radiozenders kiezen. De muziek op deze zenders is afwisselend, van klassiek tot rap tot trance tot reggae. Daar komt nog eens bij dat de kwaliteit van deze muziek gewoon goed is, zo zit er een nummer in van Royce da 5’9″ (de rapper van de hit Rock City, met Eminem). Dit is echter nog niet alles. Er is ook de optie om een mp3 speler aan te zetten in de auto, met je eigen mp3s.
Grens?
Eigelijk kan er maar één echte kanttekening geplaatst worden bij GTA III en dat is of het allemaal niet te ver gaat. Waar moet je de grens trekken bij dit soort gewelddadige spellen? Moraal lijkt er niet te bestaan, en je vraagt je af of het niet eens tijd wordt. Argumenten tegen het toestaan van een spel als Carmageddon werden in het verleden afgedaan met een gebrek aan realisme in de spellen. Echter, GTA III is zo verschrikkelijk mooi en realistisch dat de discussie ongetwijfeld weer zal oplaaien. Kortom: een geniaal goed uitgewerkt en vernieuwend spel dat echter niet door iedereen gespeeld zou moeten worden.
Systeemeisen