8WEEKLY

Brinta en een nachtje doorhalen

Artikel: Een paptest

.

~

Tong langs je tanden

Allereerst werd de Wake Up! variant door het keelgat gegoten. Van vroeger konden we de typische geur van opgelost brood die samengaat met dit drinkontbijt herinneren. Vooral bij de soorten met een toegevoegde smaak is Brinta er redelijk in geslaagd deze muffe lucht weg te werken. De nieuwe fruitsmaken zijn goed te drinken, alhoewel je zo nu en dan wel even je tong langs de tanden moet halen om je mond helemaal leeg te krijgen. De chocoladevariant daarentegen had beter niet op de markt gebracht kunnen worden, aangezien de smaak slechts lafjes tegen chocolade aanhangt (en nee, een beetje cacao erdoor mixen helpt NIET!). Voor de bereiding is het handig om even te leren om 156 à 157 ml melk af te meten, want anders moet je ook iedere keer weer de litermaat afwassen. Het kopje zelf kost al tijd genoeg (en laat het niet een aantal uur staan, laat staan dagen).

Brinta met gedroogde appel

~

En laten we dan nu overgaan op het échte eten. Behalve de ouderwetse Brinta is tegenwoordig ook een nieuwe soort verkrijgbaar: Brinta Fruit Vit. Dit is de gewone Brinta vermengd met gedroogde appel en rozijnen en een beetje druivensuiker voor de koolhydraten. Vergeleken met de Wake Up!-jes hakt dit er flink in. Net als de gewone Brinta ligt Fruit Vit als een blok beton in de maag. Lekker voor een nachtje doortrekken dus.

Klassieke Brinta blijft de beste

Geconcludeerd kan worden dat Brinta best een goed ontbijt is. Toch blijft de klassieke versie de voorkeur genieten. Fruit Vit wint het wel qua smaak maar is een stuk duurder dan zijn voorganger. Desondanks ben je met een bord Brinta in ieder geval twee keer zo duur uit als met een boterham kaas. Wake Up! is net zo duur als Fruit Vit, het enige voordeel is dat het sneller is, maar wat smaak betreft moet dit drinkontbijt toch het onderspit delven.
Wat betreft de afwas is het verstandig om bij alle Brinta producten snel het servies uit te spoelen. Als je hier te lang mij wacht kan je namelijk wel eens zwaar in de problemen komen. Dat is samen met de prijs dus niet echt een pluspunt voor studenten.

De resultaten

Kleur Geur Smaak Structuur Vulling Prijs per portie incl. melk Bereidingsgemak
Brinta gewoon 7 7 7,5 7,5 9 0,24 7
Brinta Fruitvit 6,5 6 8 7,5 9 0,39 7
Wake Up! Naturel 4 5 6 7,5 7 0,37 7
Wake Up! Perzik-Abrikoos 4 5,5 7,5 7,5 7 0,37 7
Wake Up! Banaan 4 5 7,5 7,5 7 0,37 7
Wake Up! Chocolade 7 5 4 7,5 7 0,37 7

Links

www.brinta.nl

Muziek / Concert

dEUS live

recensie:

De eerste dat ik kennismaakte met dEUS was toen ik op Alternative Nation, waar is dit programma gebleven, de clip van Suds & Soda zag. Schreeuwende mannen hadden een plaatsje veroverd in de categorie “beste nieuwkomer”. Worst Case Scenario, dEUS’ debuutalbum, verscheen, optredens volgden, en uiteindelijk het succes. Dit succes beperkte zich niet alleen tot dEUS, maar strekte zich uit naar een reeks bandjes die België prominent op de muzikale kaart zette en de Nederlandse popscene deed verbleken. Nu enkele maanden terug al een verzamelalbum van dEUS is uitgebracht leek optreden de volgende logische stap. En zo geschiedde. Niet alleen is dEUS een belangrijke headliner op het festival van Werchter maar werd ook Nederland aangedaan voor een dubbelslag. De eerste avond werd het Amsterdamse Paradiso bezocht, Nighttown in Rotterdam volgde een dag later.
Hoge verwachtingen.

~

dEUS zou vrienden meenemen, stond te lezen op de websites van zowel Nighttown als Paradiso. Craig Ward, de Schotse gitarist die Tom Barmans rechterhand en jeugdvriend Stef Kamil Carlens heeft vervangen, zou weer meespelen, ondanks dat ook hij gezegd had niet meer te willen optreden met dEUS. De twee avonden vertoonden grote overeenkomsten, maar verschilden uiteindelijk als dag en nacht qua sfeer.

Alomvattende regie

dEUS combineert live al jaren zachtdwarse luistermuziek als Serpentine met decibelrijke gitaaruitbarstingen zoals die met name op de vroegere albums te horen waren. Experimenteel, grillig, vernieuwend, kernwoorden die altijd in het verlengde van dEUS genoemd werden. Voor beide avonden gold dat het experiment werd geduld, maar strikt in toom werd gehouden door een alomvattende regie die ervoor zorgde dat het experiment nergens een spontaan karakter kreeg. Ik zal in het midden laten of het dan nog gerechtvaardigd is het woord ‘experiment’ in de mond te nemen, feit is dat bijvoorbeeld de versie van Hotellounge briljant intiem gebracht werd en dat vooral in Nighttown het achtergrondkoortje, de Sissy Spacek Singers, een nummer als Sister Dew zuiver en waardevol aanvulden. Ook de versies van oerklassiekers als Suds & Soda en vooral Worst Case Scenario, het beste nummer van beide avonden, zullen bij een band als Kane nooit gehoord worden.
Toch.

Treedt er een band op?

~

Met name in Amsterdam, waar anders, bracht de kwetsbare formule van een strakke regie niet het beoogde effect teweeg. Ten eerste heeft het zelfbevlekkerige Amsterdamse publiek het zo druk met zichzelf dat er amper naar een band -een band, treedt er een band op?- geluisterd wordt. dEUS is een night out, en op een night out moet je gezien en gehoord worden.
Luidruchtigheid stond de band met het publiek in de weg, een band die zo belangrijk is omdat de combinatie tussen luid en zacht, experiment en kwetsbaarheid, valt en staat met een geïnteresseerd publiek. dEUS speelde vanaf een setlist en raffelde de nummers af, zich duidelijk ergerend aan de stemmen uit de zaal. Natuurlijk kan geopperd worden dat als dEUS overtuigend genoeg zou zijn geweest, het publiek vanzelf stil zou zijn geworden. Inderdaad, het getuigt van weinig vernieuwing om oude nummers te kopiëren, om klassiekers van stal te moeten halen om echt op gang te komen, en vooral om vanaf een setlist te spelen. Echter, de tweede avond bewees het tegendeel.

Meer ontspannen

In Nighttown speelde dEUS exact dezelfde nummers in exact dezelfde volgorde als de avond ervoor. Dit mag schandalig genoemd worden en is vooral bij dEUS, de band bij uitstek die de setlist verdoemde, onacceptabel. Toch, het effect was beduidend intenser. Ten eerste luisterde het publiek, waardoor zelfs het rustige, uitgebalanceerde nieuwe nummer Nothing Really Ends” overkwam. Ten tweede was het geluid in Nighttown veel beter. Hierdoor was het disco-intermezzo uit Fell of the Floor Man te volgen, en verloor Dream sequence no. 1 weinig van zijn schoonheid.
Tenslotte oogden de bandleden meer ontspannen. Ze zijn wat ouder, wat uitgebalanceerder, en wat dikker. Of de frituurpan heeft in huize Janszoons, de violist van dEUS, overuren gedraaid, of Klaas is een grootmoedig bierproever in zijn eigen café. Resultaat is een vadsig ogend marionetpoppetje dat koppig hetzelfde hempje als tien jaar geleden aan blijft trekken.
dEUS heeft een deel van de spontaniteit verloren, maar deze vervangen door bedachtzaam uitgedokterde volwassenheid. Niet alleen Klaas Janszoons is gegroeid, dEUS in zijn geheel.

De officiële dEUS site

8WEEKLY

Agassi Tennis Generation

Artikel: Agassi Tennis Generation

De laatste tijd zijn er aardig wat tennisspelletjes uitgekomen. Hoewel ik niet vaak één speel (Super Tennis op de SNES is het enige spelletje wat ik geregeld uit de kast trok,) leek het me eigenlijk best leuk om eens in de huid van een kampioen als Agassi te kruipen, en een bloedstollende tennismatch te spelen tegen bijvoorbeeld Pete of Richard.

~

Het spel heeft the usual opties. Het aantal sets en games is instelbaar, evenals de moeilijkheidsgraad en de snelheid. Verder kan je de diverse controls instellen. Er zijn enkele game modes: Quick match, Arcade en Agassi open (een soort ATP circuit). Tot zover niets nieuws onder de zon. De eerste teleurstelling volgt bij de Quick match. Er zijn behalve Agassi alleen maar nep-tennissers te kiezen. Er is zelfs geen editor om de namen aan te passen. Toch een beetje jammer, ik vond het juist bij tennisspelletjes altijd wel leuk om je eigen tennisser samen te stellen.

Slappe backhand

~

Ik besluit om gewoon met Agassi te spelen, en start het spel. Dat ziet er goed uit! Het beeld toont een prachtig vormgegeven court. Het serveren gaat – zoals wel vaker – met een powerbalkje (zoiets als je ook wel vaak in golfgames ziet), et voila: daar suist mijn eerste service naar mijn tegenstander. Een flauwe return volgt, en ik besluit de bal keihard in de verre hoek te rammen. Maar wat is dat nou? Agassi lijkt meer over het scherm te glijden dan te lopen, en nogal knullig mis ik de bal. De animatie van de mannetjes is werkelijk om te huilen. Als het hier nu nog om een betaversie ging dan kun je nog hopen dat de heren programmeurs er nog wat aan gaan doen. Maar ik heb hier de winkelversie tot mijn beschikking, dus die vlieger gaat niet op.

Ik kan er niks van

Het wordt helemaal armoedig als ik na een half uur spelen nog steeds geen punt heb gemaakt. Nu kan dat misschien gebrek aan ervaring zijn, maar naar mijn mening moeten sportspelletjes op level easy speelbaar zijn voor zelfs de kleinste kleuter van de klas. Soms kan ik een rally wel een minuut of 3 á 4 volhouden, maar aangezien mijn tegenstander alles haalt, delf ik vroeg of laat het onderspit. Het is me verder volslagen onduidelijk hoe ik de ballen echt lekker kan raken: Agassi levert voortdurend de meest lullige balletjes af. Je hebt vier mogelijkheden (slice, lob, top spin en normal) om de bal te meppen, maar allemaal lijken ze vrij zinloos. Met name de normal shot geeft de speler, zonder dat hij er iets aan lijkt te kunnen doen, de meest bedroevende ballen. Pas na een uur win ik een keer een game, met meer geluk dan wijsheid.

Conclusie

Het is echt zonde dat Cryo zo’n mooie licentie als Agassi in huis haalt, en vervolgens zo’n product aflevert. Soms vraag ik me wel eens af of mensen als Agassi de games die naar ze vernoemd worden zelf überhaupt ooit bekijken. Zou de vette cheque op de bankrekening echt genoeg voor Agassi zijn? Ik ben bang van wel. Als Cryo wat meer aan de gameplay had gesleuteld, dan had het best aardig kunnen worden. Nu wordt het spel kansloos van de baan gemept.

Film / Films

Birthday Girl

recensie: Birthday Girl

Je zit naast een mooie Russin in de auto, die je net van het vliegveld hebt opgehaald, en je stelt haar een aantal vragen die ze steeds met een volmondig ja beantwoordt, inclusief de vraag “ben jij een giraf?”. Wat doe je in zo’n geval en wat zijn de gevolgen van het binnenhalen van deze met postorder bestelde vrouw? De Britse schrijver-regisseur Jez Butterworth maakte met Birthday Girl een aardige thriller-komedie met Nicole Kidman.

~

John (gespeeld door Ben Chaplin) woont op het Engelse platteland, waar hij al tien jaar in trouwe dienst is bij een bank. John is de stereotype nerd die een erg middelmatig leven leidt. Om zijn burgerlijke bestaan in traditionele zin te vervolmaken heeft hij nog een vrouw nodig. En waarom zou je de liefde van je leven tegenkomen in de supermarkt?

Niet goed, geld terug

~

Op het world wide web stuit hij op de website From Russia With Love, een hypermarché voor postorderbruidjes. John bestelt een mooie intelligente Russin, Nadia (gespeeld door Nicole Kidman), en snelt naar het vliegveld om zijn “bestelling” op te halen. Zodoende stapt er in John’s leven een in het zwart gehulde, zwaar opgemaakte en sigaretten aan de lopende band rokende vrouw die niet met hem kan communiceren via de Britse taal. John beroept zich de op de niet-goed-geld-terug-garantie maar krijgt nul op zijn rekest. Via non-verbale communicatie komen Nadia en John dichter bij elkaar: ze kennen elkaar eigenlijk niet maar toch beginnen ze iets te voelen voor elkaar. Wanneer het ineens de verjaardag is van Nadia en er twee Russen (het duo Vincent Cassel en Mathieu Kassovitz) het leven van John binnenstormen volgt een tumultueus vervolg met vele verrassende plotwendingen.

Niet-Russische acteurs

Datgene wat je bijblijft van de film is de enigszins duistere en mysterieuze Nicole Kidman (Nadia) binnen een klassieke setting die met haar sensualiteit en breekbaarheid de film overeind houdt. Ben Chaplin (John) blijft gedurende de hele film nogal een oppervlakkig typetje waar je je nauwelijks mee identificeert. Daarvoor is zijn “transformatie” te onduidelijk. Het Russische duo Vincent Cassel (Yuri) en Mathieu Kassovitz (Alexei) is goed op elkaar ingespeeld en je merkt dat ze elkaar buiten de film om ook kennen. Opmerkelijk is dat er geen echt Russische acteurs in de film meespelen: regisseur Butterworth heeft nog geprobeerd Russische acteurs te vinden, maar Engels zijn de goede acteurs vreemd genoeg niet machtig. Waarschijnlijk heeft Butterworth niet erg hard gezocht en wilde hij liever bekende namen.

Genre-cocktail

Birthday Girl is een redelijk geslaagde mix van verschillende genres: komedie wordt aangevuld met thriller-elementen. Het gevaar van het samenvoegen van deze genres binnen één film is dat de toeschouwer niet altijd weet hoe te reageren op de verwikkelingen. John kan bijvoorbeeld in Birthday Girl uiteindelijk ineens nogal gewelddadig uit de hoek komen. Echter in het leven is het ook vrij onvoorspelbaar wat er kan gebeuren: vaak zijn de dingen niet zoals ze lijken te zijn en zul je je steeds weer moeten heroriënteren. Het leven is niet te vermaken tot één grote dolle dwaze komedie noch tot een eindeloze reeks tegenslagen. Derhalve zouden meer films moeten durven verschillende genres binnen één film te gebruiken in een poging te komen tot een meer realistische en afwisselende cinema.

Birthday Girl is kortom een beetje onconventioneel maar wel vermakelijk met een verleidelijke Nicole Kidman.

Muziek / Concert

Lustrum GSMG Bragi

recensie: Lustrumconcert

~

Wie ooit op een muziekschool heeft gezeten kent het waarschijnlijk wel. Van die zenuwavonden waarbij kinderen hun met veel pijn en moeite in het hoofd gestampte stukken met zichtbare pijn aan onwillige ouders en onverschillige docenten voorspelen. Het is een beeld dat menig kind ervan heeft weerhouden zijn moeizaam ontwikkelde blokfluitkunsten verder te ontwikkelen. De kinderen die het wél volhielden, gingen uiteindelijk studeren en meldden zich aan bij de studenten-muziekvereniging. Het is dan ook niet zo opmerkelijk dat een uitvoering van zo’n vereniging wel iets weg heeft van een voorspeelavond.

met werken van Poulenc, Desprez, Gardner en Prokofjev • A-capellakoor, orkest en grootkoor van Bragi • o.l.v. Pieter van der Wulp en Rein de Vries • m.m.v. Josefien Stoppelenburg (sopraan)

Spandoeken

Dit klinkt waarschijnlijk een beetje badinerend, maar het punt dat ik wil maken is dit: een uitvoering als deze hinkt noodzakelijkerwijze op twee gedachten: enerzijds moeten de leden van de vereniging allemaal aan de beurt komen, maar dat dient bij voorkeur plaats te vinden in de vorm van een kwalitatief behooflijk concert. Een uitvoering van de Groninger studentenmuziekverenigingen (Scrabblewoord!) Bragi of Mira zijn waarschijnlijk het eerst geschikt en bedoeld voor ‘aanhang’. Wie verwacht naar een goed doorwrochte uitvoering van een ingespeeld orkest te gaan komt meestal bedrogen uit. Toen ik ooit een voorstelling van het Nederlands Studenten Orkest bezocht in de nogal naïeve veronderstelling dat ik er vooral voor de muziek heenging, werd ik geconfronteerd met een tot de nok toe met familieleden gevulde zaal, spandoeken en al.
Dat was bij deze Bragi-uitvoering gelukkig anders; aan de ernst van de uitvoerders heeft het niet gelegen. Wél werd de samenhang een beetje uit de voorstelling weggenomen door de behoefte om iedereen een beurt te geven. Wederom: logisch vanuit de vereniging gedacht, maar niet altijd even voor de hand liggend bij het organiseren van een concert dat voor buitenstaanders is bedoeld.

Hordes pianisten

~

Een compliment moet zeker gemaakt worden voor de tamelijk onorthodoxe repertoire-keuze – Poulenc en Prokofjev zijn zeker niet de gemakkelijkste componisten om onder de knie te krijgen, en dat wreekte zich dan ook een beetje bij de keuze uit de Romeo en Julia-suites van de laatste. De traditionele obstakels – waarbij met name veel van de koperblazers wordt gevraagd – werden zonder al te veel moeilijkheden genomen, maar met het leggen van de juiste nuance had het Bragi-orkest beduidend meer moeite – hard en zacht waren wel ongeveer de twee varianten. Pieter van der Wulp, die pas zijn vijfde concert dirigeerde, kon daar ook weinig aan veranderen maar hield er wel goed het tempo in, zodat het niet erg dikwijls stoorde.
Overigens openbaarde zich in de samenstelling van het orkest een typisch probleem van dit soort verenigingen. Bij de aanmeldingen zitten elk jaar een hele horde pianisten (waar je weinig mee kunt tijdens uitvoeringen) en meestal geen enkele fagottist of altviolist (die je voor een symfonie-orkest echt nodig hebt). Dat verklaart ook de aanwezigheid van bijvoorbeeld niet-Bragianen zoals Cees Dekkers (NNO) en Sanne Bruins bij de altviolisten.

Grunnens Laid

Poulencs Gloria, dat na de pauze werd uitgevoerd door het Bragi-orkest en het grootkoor, is een relatief kort stuk (klein halfuurtje) en van een heel ander karakter dan het bij tijden nogal explosieve werk van Prokofjev. De relatief piepjonge sopraan Josefien Stoppelenburg weerde zich kranig en het orkest speelde behoorlijk onder leiding van Rein de Vries, die ook de eerdere voorstelling van het a-capellakoor leidde. Hier was het met name het grootkoor dat niet zo goed uit de verf kwam; met name de uitspraak had iets meer aandacht kunnen gebruiken. Het concert mondde uit in het ‘Grunnens Laid‘, waar ondergetekende Fries het nut niet zo van kon inzien maar dat door de rest van de zaal blijkbaar meer werd gewaardeerd.

De conclusie is wat tweeslachtig: hoewel er het nodige op de technische aspecten viel af te dingen, bood dit concert een welkome gelegenheid om een paar weinig uitgevoerde werken te horen te krijgen. Ik denk dat deze organisaties hun meerwaarde ook moeten proberen daar uit te halen: durf iets eigenzinnigs te doen, met Mahler of Beethoven leg je het altijd af tegen een professioneel orkest.

GSMG Bragi online

Muziek / Concert

Lustrum GSMG Bragi

recensie: Lustrumconcert

~

Wie ooit op een muziekschool heeft gezeten kent het waarschijnlijk wel. Van die zenuwavonden waarbij kinderen hun met veel pijn en moeite in het hoofd gestampte stukken met zichtbare pijn aan onwillige ouders en onverschillige docenten voorspelen. Het is een beeld dat menig kind ervan heeft weerhouden zijn moeizaam ontwikkelde blokfluitkunsten verder te ontwikkelen. De kinderen die het wél volhielden, gingen uiteindelijk studeren en meldden zich aan bij de studenten-muziekvereniging. Het is dan ook niet zo opmerkelijk dat een uitvoering van zo’n vereniging wel iets weg heeft van een voorspeelavond.

met werken van Poulenc, Desprez, Gardner en Prokofjev • A-capellakoor, orkest en grootkoor van Bragi • o.l.v. Pieter van der Wulp en Rein de Vries • m.m.v. Josefien Stoppelenburg (sopraan)

Spandoeken

Dit klinkt waarschijnlijk een beetje badinerend, maar het punt dat ik wil maken is dit: een uitvoering als deze hinkt noodzakelijkerwijze op twee gedachten: enerzijds moeten de leden van de vereniging allemaal aan de beurt komen, maar dat dient bij voorkeur plaats te vinden in de vorm van een kwalitatief behooflijk concert. Een uitvoering van de Groninger studentenmuziekverenigingen (Scrabblewoord!) Bragi of Mira zijn waarschijnlijk het eerst geschikt en bedoeld voor ‘aanhang’. Wie verwacht naar een goed doorwrochte uitvoering van een ingespeeld orkest te gaan komt meestal bedrogen uit. Toen ik ooit een voorstelling van het Nederlands Studenten Orkest bezocht in de nogal naïeve veronderstelling dat ik er vooral voor de muziek heenging, werd ik geconfronteerd met een tot de nok toe met familieleden gevulde zaal, spandoeken en al.
Dat was bij deze Bragi-uitvoering gelukkig anders; aan de ernst van de uitvoerders heeft het niet gelegen. Wél werd de samenhang een beetje uit de voorstelling weggenomen door de behoefte om iedereen een beurt te geven. Wederom: logisch vanuit de vereniging gedacht, maar niet altijd even voor de hand liggend bij het organiseren van een concert dat voor buitenstaanders is bedoeld.

Hordes pianisten

~

Een compliment moet zeker gemaakt worden voor de tamelijk onorthodoxe repertoire-keuze – Poulenc en Prokofjev zijn zeker niet de gemakkelijkste componisten om onder de knie te krijgen, en dat wreekte zich dan ook een beetje bij de keuze uit de Romeo en Julia-suites van de laatste. De traditionele obstakels – waarbij met name veel van de koperblazers wordt gevraagd – werden zonder al te veel moeilijkheden genomen, maar met het leggen van de juiste nuance had het Bragi-orkest beduidend meer moeite – hard en zacht waren wel ongeveer de twee varianten. Pieter van der Wulp, die pas zijn vijfde concert dirigeerde, kon daar ook weinig aan veranderen maar hield er wel goed het tempo in, zodat het niet erg dikwijls stoorde.
Overigens openbaarde zich in de samenstelling van het orkest een typisch probleem van dit soort verenigingen. Bij de aanmeldingen zitten elk jaar een hele horde pianisten (waar je weinig mee kunt tijdens uitvoeringen) en meestal geen enkele fagottist of altviolist (die je voor een symfonie-orkest echt nodig hebt). Dat verklaart ook de aanwezigheid van bijvoorbeeld niet-Bragianen zoals Cees Dekkers (NNO) en Sanne Bruins bij de altviolisten.

Grunnens Laid

Poulencs Gloria, dat na de pauze werd uitgevoerd door het Bragi-orkest en het grootkoor, is een relatief kort stuk (klein halfuurtje) en van een heel ander karakter dan het bij tijden nogal explosieve werk van Prokofjev. De relatief piepjonge sopraan Josefien Stoppelenburg weerde zich kranig en het orkest speelde behoorlijk onder leiding van Rein de Vries, die ook de eerdere voorstelling van het a-capellakoor leidde. Hier was het met name het grootkoor dat niet zo goed uit de verf kwam; met name de uitspraak had iets meer aandacht kunnen gebruiken. Het concert mondde uit in het ‘Grunnens Laid‘, waar ondergetekende Fries het nut niet zo van kon inzien maar dat door de rest van de zaal blijkbaar meer werd gewaardeerd.

De conclusie is wat tweeslachtig: hoewel er het nodige op de technische aspecten viel af te dingen, bood dit concert een welkome gelegenheid om een paar weinig uitgevoerde werken te horen te krijgen. Ik denk dat deze organisaties hun meerwaarde ook moeten proberen daar uit te halen: durf iets eigenzinnigs te doen, met Mahler of Beethoven leg je het altijd af tegen een professioneel orkest.

GSMG Bragi online

Film / Films

Scooby Doo

recensie: Scooby Doo

Toen ik vroeger nog Jantje werd genoemd was ik een behoorlijke Scooby Doo-fan. Met name Shaggy was mijn grote held. Toen ik hoorde dat er een Scooby Doo-film zou komen kreeg ik echter last van de welbekende “gemengde gevoelens”. Enerzijds is Scooby tegenwoordig nog steeds gewoon net zo geweldig als een Scooby snack. Anderzijds leek het me allemaal nogal moeilijk om te verfilmen.

~

De film begint zoals we van de tekenfilms kennen. De gang is bezig om een vaag spook uit te schakelen. Het plan loopt natuurlijk mis, maar door het gestuntel van Shaggy en Scooby weten ze met meer geluk dan wijsheid het spook te ontmaskeren. Vervolgens ontstaat er ruzie tussen de vrienden, en besluiten ze uit elkaar te gaan. Fred gaat lezingen geven over hoe geweldig hij is, Velma werkt nu voor NASA, Daphne neemt karatelessen, en Shaggy en Scooby hangen wat rond en eten hun buikje vol. Dan komt er een geheimzinnige opdrachtgever die wil dat de voormalige groep weer bijeen komt omdat er op zijn pretparkeiland rare dingen gebeuren. Let’s find some clues!

Blanco Fred

~

Over de casting van Scooby Doo kun je van alles zeggen. Door de carnavalkleding die de acteurs dragen lijken ze inderdaad een beetje op de Scooby Gang, maar daar is alles dan wel mee gezegd. Matthew Lillard doet zijn best en geeft een redelijke Shaggy-imitatie. Maar dat is precies het probleem: het is een imitatie, net als de rest in de film. Nooit heb je het echte “Scooby” gevoel. Met name Freddie Prinze Jr. als Fred Jones is een behoorlijke miscast. Sowieso komen Daphne en Fred niet echt op gang in deze films, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ze in de tekenfilm ook behoorlijk blanco karakters waren. Maar zo dom als beiden hier worden afgeschilderd gaat ook weer te ver. Zelfs Shaggy lijkt snugger in vergelijking met de ijdele Fred en de tuttige Daphne.

Puppy power!

Naar mate het verhaal vordert krijg ik niet het idee dat ik naar een verfilming zit te kijken, maar meer naar een parodie. We krijgen te zien waarom Scrappy Doo (puppy power!) uit de serie is verdwenen (hij pist over Dapne heen om zijn territorium af te bakenen). Een leuke grap, maar niet heel erg Scooby-achtig. En de grootste fout die de scenaristen maken, is dat we hier niet te maken hebben met een nepspook, want er zijn echt bovennatuurlijke krachten bezig. De ontknoping achteraf is een poging om nog iets van het oude Scooby gevoel terug te halen, maar het is een doekje voor het bloeden terwijl je slagader open ligt.

Op naar deel twee

Nu kunt u de indruk hebben gekregen dat ik Scooby Doo een mislukte en slechte film vind. Niks is minder waar. An sich is de film behoorlijk genietbaar. Scooby Doo zit vol met knipogen naar de serie, en alles ziet er verder prachtig uit. Je moet je er als Scooby-fan echter op instellen dat het hier niet om een echte Scooby-verfilming gaat. Het is te vergelijken met de campy Batman in de jaren ’50, en Batman Forever uit ’96. Een paar knipogen, een grove vergelijking en veel special effects en opsmuk wat het origineel vroeger niet eens nodig had. Dat er een vervolg aan zit te komen zal niemand verbazen, hopelijk komen ze dan wat meer met het echte Scooby-gevoel.

Film / Films

Crush

recensie: Crush

.

~

Sex in the Country

Drie vrouwen in de 40 lusten wel een wijntje en een sigaretje op zijn tijd. Met als decor een typisch Engels landschap lijkt de kijker de Britse versie van Sex in the City te krijgen. Dan krijgt Kate (Andie MacDowell) een relatie met de 25 jarige jongen Jed (Kenny Doughty). De passie spat van de twee af. In eerste instantie gaat het slechts om een tijdelijke flirt, maar langzaam aan gaat Kate serieus overwegen of ze een echte relatie met Jed wil. Haar twee beste vriendinnen keuren dit openlijk af. Wat moet men in het dorp hier wel niet van denken?

Zouteloos

~

Crush start in eerste instantie nogal flauwtjes. Een groepje vrouwen die zichzelf hopeloos en geweldig tegelijk vinden, en lekker elkaars love-life afzeiken, dat hadden we al een eerder gezien. Het acteerwerk is niet slecht, maar de dames laten niet veel zien wat een bioscoop boven een avondje RTL4 rechtvaardigt. Met name van Andie MacDowell hadden we wel iets meer mogen verwachten. “Dit gaat een anderhalf uur film op de automatische piloot worden”, denkt de gemiddelde kijker dan.

En toen was er chemistry
Alles veranderd als Kenny Doughty op het toneel verschijnt, de chemistry tussen hem en MacDowell werkt, ondanks het leeftijds verschil. De kijker gaat langzamerhand sympathie koesteren voor het vreemde koppel en dat is een grote verdienste. Vervolgens lijkt de film verziekt te worden doordat de twee vriendinnen wel heel flauwe, onlogische en kolderieke pogingen doen om de relatie tussen de lovers te verpesten. Een grandioze ruzie is het gevolg.

Tragiek

De ruzie ontaardt in een tragische uitkomst, eentje die de kijker wat overvalt. En daar zit de kracht van Crush; de film tilt het drama boven een gemiddelde “midlife crisis voor vrouwen”-film uit. Het verhaal hinkt een beetje op komedie en drama, en de regie lijkt daarin geen keuze te kunnen (of willen) maken. Met name het mierzoete einde maakt een hoop kapot, en zal een hoop kijkers ongelovig doen ginnegappen. De dames flikken elkaar nogal wat narigheid, en dat zo’n lief einde… jammer. Crush is een aardige film zoals er elke maand aardige films uitkomen. Onderhoudend, maar het zal allemaal niet lang bij blijven.

Film / Films

Unfaithful

recensie: Unfaithful

Richard Gere was jarenlang een sekssymbool. De gladde charmeur uit Pretty Woman en American Gigolo wist vele vrouwen te veroveren met zijn trouwe hondenblik en innemende glimlach. Heeft u zich wel eens afgevraagd hoe het zou zijn als Gere een soort suffe huisvader met Clark Kent-uitstraling zou spelen? Ik ook niet. Toch is dat ongeveer zijn rol in Unfaithful.

~

Edward (Gere) en zijn Connie (Diane Lane) zijn op het oog gelukkig getrouwd, en hebben een kind. Toch doet de vertrouwdheid van de relatie vaak aan als voorspelbaarheid, en Connie weet niet wat ze met dat gevoel aan moet. Als ze op een dag aan het winkelen is in New York ontmoet ze Paul, een jonge Franse boekenhandelaar. Na aanvankelijke twijfel gaat Connie overstag, en begint ze een passionele affaire met Paul. Het zwaartepunt van de film ligt bij het vreemdgaan en de daaropvolgende angst om betrapt te worden. Edward krijgt door Connie’s geheimzinnige gedrag inderdaad zijn vermoedens, en alles lijkt af te stevenen op een grote tragedie.

Verkwisting van talent

~

Overspel leidt, hoe passioneel ook, altijd tot narigheid. Veel dieper lijkt de boodschap van Unfaithful niet te gaan. De film neemt zichzelf verschrikkelijk serieus, en daar vertillen de scenaristen en regisseur (Adrian Lyne) zich. Sommige dialogen komen zo gezocht over dat je er bijna van zou gaan lachen, en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Verder is de spanning in sommige scènes erg goed voelbaar, maar die komt dan ook vooral van de acteurs, en niet de regie. En juist de regie van Lyne heeft de overhand in deze film. Het verhaal wordt theatraal en overdreven in beeld gebracht, terwijl men beter de getalenteerde cast (met name Lane is soms erg goed op dreef) het werk had kunnen laten doen.

Vertrouw nooit een Fransman

De grootste achilleshiel van de film is echter dat alles zo stereotiep verloopt. De verveling van de vrouw, de toevallige ontmoeting met een geheimzinnige jongeman, de twijfel, het overstag gaan, de schuldgevoelens… Alles aan deze film kon zo afkomstig zijn uit een prulromannetje uit de supermarkt. Dat Edward een privédetective inhuurt om zijn vrouw te schaduwen is zo ontzettend standaard dat het publiek waarmee ik de film zag alleen maar ongelovig kon lachen. Het meest ernstige stereotype is echter de nationaliteit van Paul. Natuurlijk moest het een Fransoos zijn waarmee Connie vreemdging. De enige andere optie voor de schrijver was waarschijnlijk een blonde Zweedse halfgod die Sven zou hebben geheten.

Stand by your man

Op driekwart van de film komt er plots een wending in het plot, maar veel te laat om de film te redden. De emoties en gevolgen die deze wending met zich meebrengt, hadden nog voor enkele interessante momenten kunnen zorgen, maar helaas wordt alles in rap tempo afgeraffeld. In plaats van een spannende relatiethriller met een diepe emotionele lading is het net alsof ik naar een film zit te kijken die als titelsong Tammy Wynette’s Stand By Your Man had kunnen gebruiken. Lyne probeert de boel nog te redden met een klein open einde, maar helaas, too little too late. Huur liever een film als Fatal Attraction, ook van Adrian Lyne.

Film / Films

Donnie Darko

recensie: Donnie Darko

Scholier Donnie Darko krijgt van de Konijn des Doods te horen dat er nog 28 dagen resten voordat de “Apocalyps” zal plaatsvinden. Vlak na 30 oktober 1988, Halloween, zal de bom barsten. Een onheilspellend gegeven dat je vrijwel de hele film blijft bezighouden: hoe loopt het af, waar gáát dit over? Het debuut van de 27-jarige regisseur Richard Kelly sleept je mee als een roman van Stephen King.

Het begint allemaal vrij subtiel. De “all American town” heeft een dito school waar Donnie (Jake Gyllenhaal) de briljante leerling uithangt en hij verkering krijgt met een nieuw meisje in de klas. Grappige dialogen worden afgewisseld met sociaal drama: het droge relaas over het sexleven van de Smurfen wordt gelardeerd met pesterijen op school en problemen thuis. Maar er gebeuren intussen nogal wat vreemde dingen in Donnies leven: hij ontsnapt bijvoorbeeld aan een bizarre dood dankzij het mysterieuze Konijn des Doods dat plots in zijn leven opduikt en hem dingen influistert over tijdreizen en het naderende einde. Tijdens therapie praat hij onder hypnose over zijn onwerkelijke ervaringen, waar de psychiater echter maar weinig mee kan. Donnie staat er alleen voor.

All mixed up

~

Donnie Darko is een samenraapsel van sfeervolle science-fictionfilms uit de eighties als E.T., Back to the Future, tv-series met opzichtige special effects als X-Files en Sliders en de film Twelve Monkeys. Regisseur Richard Kelly slaagt in zekere zin een synthese te vinden tussen komedie, sociaal drama, horror, mysterie en science fiction.

Ectoplasma

Maar de geslaagde komedie-elementen contrasteren in Donnie Darko nogal met de mysterieuze sfeer die ook hangt in de film. Waar je bij de film Mulholland Drive constant blijft ronddolen in metafysische sferen, is dat bij Donnie Darko alleen episodisch het geval. Maar het einde maakt veel goed: er wordt dan gelukkig veel aan de fantasie van de toeschouwer overgelaten. Verder zijn de B-film/science-fictionelementen enigszins storend: de ectoplasma-wanden en wormgaten deden me te veel denken aan bovengenoemde tv-series en banaliseren jammer genoeg de mysterieuze sfeer.

Lowbudget-hype

~

Richard Kelly mag zijn hand dichtknijpen dat hij op zijn 26ste al een film van formaat op z’n naam had staan. Hij had het geluk via een van zijn jaargenoten op de filmacademie in contact te komen met een agent en uiteindelijk met Drew Barrymore (en Nancy Juvoven) van Flower Films die de film wel wilde produceren. Er werd 4.5 miljoen dollar bijeengesprokkeld. Uiteindelijk, na 28 draaidagen, heeft de cast niets betaald gekregen, om zoveel mogelijk geld te reserveren voor special effects en dergelijke.

Op het Amerikaanse Sundance filmfestival in 2001 kreeg Donnie Darko veel bijval en na een deal met filmdistributeur Newmarket Films begon het spreekwoordelijke balletje te rollen. Nu dus, na vertoning op het Filmfestival in Rotterdam 2002, is Donnie Darko in de Nederlandse bioscopen. Een vreemde konijn in de bijt, maar toch wel lekker…