We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Muziekkritiek
Alphabetical, het tweede album van de Franse band Phoenix, is een redelijke plaat wanneer je het debuut United (2000) niet kent. Deze week hoorde ik beide platen voor het eerst, maar dan in de (verkeerde) volgorde Alphabetical – United. En dat komt de nieuwe plaat eerlijk gezegd helemaal niet ten goede. Phoenix staat al tijdenlang bekend als een van de grootste beloftes in de wereld van de popmuziek, een status die ontleend was aan het overrompelende, uiterst gedreven debuut. Nu vier jaar na die release lijkt deze band het spoor bijster en is deze recensie dan ook meer een artikel over de goede kanten van het debuut dan over de mindere kanten van zijn opvolger.
~
Nouveau roman
Ja, en Alphabetical klinkt over het geheel genomen wel lekker dansbaar, maar dat is een enorme dooddoener. Ik kan hier maar niet van onder de indruk raken en ik weet zeker dat dit ligt aan het feit dat ik United inmiddels ook hoorde. Maar hoe moet je dan een plaat beoordelen? Dat is de eeuwige moeilijke vraag voor critici van alle kunstdisciplines. Zo bestaat de literaire stroming nouveau roman. Een van de ideeën achter deze stroming is dat je een werk beoordeelt op het werk zelf en dus niet op de achtergrond van de auteur.
Keuzes maken
Je zou kunnen proberen Alphabetical los te zien van United en dat moet ook lukken: dan is het best een lekkere plaat. Wanneer je echter ook het debuut kent, kun je er niet omheen dat die veel en veel interessanter, uitdagender en bovendien ontroerender is. Nu komt Alphabetical er minder goed af, maar heb ik wel de mogelijkheid gezien United op te hemelen. Want die plaat is de moeite van het ophemelen meer waard dan het niet meer dan redelijke Alphabetical de moeite van het afkraken waard is. Het is en blijft een kwestie van keuzes maken.
Phoenix
Album: AlphabeticalMisschien ook iets voor u
Leuk, maar anders dan vroeger
Will Oldham, de grote man achter Palace Brothers, Palace Music en Palace Songs komt in zijn huidige verschijning met een verzameling van zijn beste liedjes uit zijn Palace-periode. Althans de beste liedjes volgens zijn fans. Als Bonnie ‘Prince’ Billy reisde Oldham met zijn gitaar onder zijn arm af naar Nashville, hometown van de country. Aldaar trommelde hij een aantal sessiemuzikanten op, om het reeds gedane opnieuw op te nemen. Oude Palace-songs in een nieuw jasje. In hoeverre dit jasje lekkerder zit dan de oude is nog maar de vraag.
~
De singer/songwriter uit Louisville, Kentucky trad voor het eerst in het zonlicht met de groep Box of Chocolates, maar verwierf grote roem toen hij in 1993 met enkele leden van de cult-band Slint als Palace Brothers verscheen. Zijn zogeheten ‘country noir’, vanwege de teksten over drankmisbruik, incest en religie, sprak een grote groep aan en maakte van Oldham een van de aanvoerders van de alt.country-beweging. Oldham bleef van pseudoniemen wisselen en sinds een aantal jaren teistert hij tere harten in de verschijning van Bonnie ‘Prince’ Billy.
Schone liedjes
~
Jammer
Bij het eerste nummer slaat de meter uit naar de kant van ‘zonde’. New Partner, ooit schitterend gedaan met een simpele muzikale bezetting, is in de nieuwe variant een nietszeggend liedje. Oldham en zijn sessiemuzikanten hebben het nummer op de meest makkelijke manier kapot gemaakt. Ook in de nieuwe versie van het normaalgesproken wonderschone You Will Miss Me When I Burn doet Oldham geen enkele poging om gevoel in zijn stem te leggen. Pas als de mensen uit Nashville pauze nemen gaat de plaat de diepte in, dan wordt het leuk en dan klinkt het op hetgeen je gewend bent van Bonnie ‘Prince’ Billy. Het beste voorbeeld is GulfShores, het B-kantje van de single West Palm Beach. Ook Pushkin is zeer goed te verhapstukken.
Opvulling
Al met al is het voor de echte fan een must om voor deze plaat wat ruimte in de collectie vrij te maken, maar of deze compilatie vaak gedraaid zal worden is een tweede. Want de originele werkjes van Palace zijn een stuk beter binnen te houden. Dan doet Oldham ietwat meer zijn best om de luisteraar te overtuigen en is er geen slappe country-ongein aan toegevoegd. Dan pas is Palace of Bonnie ‘Prince’ Billy op zijn best, nu is er veelal teleurstelling.
Bonnie 'Prince' Billy
Album: Sings Greatest Palace MusicMisschien ook iets voor u
Geheime agenda’s op een middelbare school
De grote thema’s uit de wereldliteratuur zijn gemeenzaam bekend: liefde, dood, wraak, slagen en falen. De Nederlandse literatuur mag blij zijn met nog een extra thema, namelijk school. Wij hebben Kees de jongen, Terug tot Ina Damman en natuurlijk het onvolprezen Bint. Toegegeven, school is niet het hoofdthema, maar het leerinstituut speelt vaak een belangrijke rol, en dit lijkt vrijwel alleen zo te zijn bij Nederlandse literatuur. Nu is er De lerarenkamer van de Duitser Markus Orths. De Duitse Bint, maar dan anders.
Op het ERG, een gerenommeerd gymnasium in het Duitse Göppingen, is rector Höllinger heer en meester. Hij kwelt geen leerlingen, maar leraren, omdat het zijn stellige overtuiging is dat een leraar elke situatie de baas moet kunnen. En dus speelt hij leraren tegen elkaar uit, laat hij ze elkaar bespioneren en verklikken en benoemt hij elk jaar een docent tot GVC: geheime veiligheidscoördinator:
Zinnen vol stress
Je begrijpt dat de leraren van het ERG stuk voor stuk op de rand van een zenuwinzinking leven. Ze lijden onder de manipulaties van Höllinger, lesbezoeken van de inspectie, veeleisende leerlingen, overrompelende reclamemethoden van schoolboekenuitgevers en hun eigen paranoia. Wie de bladzijden van De lerarenkamer omslaat, ziet zinnen vol stress en paniek. De stijl van Orths; lange, haastige zinnen met veel opsommingen van dingen die niet gaan zoals ze zouden moeten gaan, getuigt voortdurend van faalangst en nervositeit. Je raakt er gestresst van.
Ettertjes
In die hel begint de jonge Kranich als leraar Engels en Duits. Al snel komt hij erachter dat lesgeven nog het gemakkelijkst is op het ERG. De vergaderingen, plotselinge roosterwijzigingen en geheime agenda’s zijn duizend maal verraderlijker dan een klas vol betweterige ettertjes. Kranich weert zich kranig, maar zijn baan is hem nog voor zijn eerste les al boven het hoofd gegroeid. Hij rent en regelt maar verliest hoe langer hoe meer het zicht op de werkelijkheid.
Sadist
Buiten de school is er geen leven. De rector eist een stalen tucht. De parallellen met Bint zijn talrijk, al is de stijl volslagen anders. Maar De lerarenkamer gaat op een andere manier over de leraar en het systeem. Rector Bint gelooft in zijn daden, Höllinger blijft in de handen van Orths een eendimensionale sadist. Een die niet de leerlingen, maar de leraren wil temmen en geen enkel middel schuwt om zijn docenten te breken.
Dissonanten
De plot van De lerarenkamer wordt groot opgezet en schept verwachtingen, maar het boek is uiteindelijk te kort en te haastig-paniekerig om dat plot ook volledig en geslaagd te kunnen afwikkelen. In de slothoofdstukjes buitelen consternatie en problemen over elkaar heen en verliest Kranich alle realiteitszin. Helaas geldt dat ook voor zijn schepper Orths. De lerarenkamer loopt met een vreemde cirkelgang af en is daarmee net niet sterk genoeg in de slotakkoorden. Maar in de paniekerige en paranoide dissonanten van verdwaasde leraren is De lerarenkamer uiterst geslaagd.
Bladzijden: 142
ISBN: 90 5759 375 0
Misschien ook iets voor u
Keurig gestileerde bloedvlekken
Reeds lange tijd is België in de greep van de Dutroux-affaire. De aandacht gaat hierbij vooral uit naar de gruwelen van de daders van dit omvangrijke schandaal. Het gaat in deze kwestie ook over de vraag of er hooggeplaatste figuren uit de politieke en justitiële wereld en het openbare leven van België bij betrokken zijn. De Zaak Alzheimer (naar een roman van Jef Geeraerts) speelt tegen de achtergrond van de Dutroux-zaak en is in België een groot succes geworden door de massale toestroom van bezoekers naar de bioscoop. Toch is De Zaak Alzheimer bij lange na niet de film die aanzet tot nadere gedachten over vermeend moreel onrecht en corruptie in de Belgische justitiële wereld. De film is een keurige thriller van gemiddeld niveau met een vleugje Belgische maatschappijkritiek. Leuk en onderhoudend voor de liefhebbers van actie, onder de maat voor de kijkers die meer willen.
~
~
Oppervlakkig
De boodschap die regisseur van Looy met De Zaak Alzheimer lijkt te willen overbrengen, is dat niet altijd het pure speurderswerk van de agenten op straat bepalen of een misdrijf succesvol wordt opgelost. Er zijn kennelijk allerlei hogere machten die, handelend vanuit eigen belang, de oplossing van een delict in de weg kunnen staan. Niet integriteit, eerlijkheid, oprechtheid en rechtvaardigheid zijn bepalend bij de oplossing van een misdaad, maar list en bedrog, competentiestrijd, chantage en ongerechtigheid spelen een voorname rol, zo wil de film duidelijk maken. Helaas worden zowel deze visie als het maatschappelijk uiterst serieuze probleem van kindermisbruik zeer oppervlakkig behandeld in de film en slechts als decor gebruikt, een achtergrond waartegen moord en doodslag in de film plaatsvindt.
Wapengekletter
De nadruk in De Zaak Alzheimer ligt te veel op het nastreven van effect en maakt daardoor een te gestileerde en geforceerde indruk. Er wordt met beeldversnelling gewerkt om de spanning kunstmatig op te voeren, sommige beelden zijn groen en blauw om het geheugenverlies en gevoel van vervreemding van huurmoordenaar Ledda te benadrukken, de muziek is keurig onheilspellend op de juiste momenten en het bloed is te geraffineerd zichtbaar op de lichamen. De personages komen amper tot ontwikkeling en blijven figuranten in een spel van actie en veel wapengekletter. De film mist rauwheid en echtheid. En de klasse van een ingenieus plot om daadwerkelijk geloofwaardig over te komen als geslaagde politiethriller.
De Zaak Alzheimer
Regie: Erik van LooyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Actor’s block
.
~
Mort Rainey (Johnny Depp), was ooit een succesvol schrijver. Zijn thrillers verkochten als warme broodjes. Zijn beeldscherm vertoont echter al maanden dezelfde tekst. Rainey heeft een writer’s block, ligt in scheiding en bewoont in zijn eentje een huis waar de schoonmaakster de scepter zwaait. Hij is gestopt met roken, maar steekt stiekem een sigaretje op. Met ingehouden stem, om de rook te verbergen, antwoordt hij de vrouw, die zijn huis stofzuigt.
Flauw
~
Slordig
Depp en Turturro spelen in een aantal scènes samen, maar van chemie tussen de twee is geen sprake. Turturro haalt een aantal vreemde streken uit, maar kondigt ze allemaal aan. Depp is in de directe confrontaties voor de duivel niet bang, maar zodra hij alleen in zijn huis is jaagt zelfs de huishoudster hem schrik aan. De haardos van Depp heeft de meeste aandacht gehad. In geen enkele scène lijkt een kam te zijn gebruikt. De kapster heeft slechts de föhn op het hoofd van Depp gezet om het slordige karakter van de schrijver te benadrukken. Ook de relatie tussen Rainey en zijn vrouw Maria Bello, eerder te zien in Clueless, is ongeloofwaardig. Er moeten wat papieren voor de scheiding worden getekend, maar dit gaat steeds niet door. Rainey ergert zich aan zijn vrouw, maar heeft ook moeite met het afscheid. In de scènes tussen Depp en Bello wordt duidelijk dat beide personages weinig fiducie in elkaars kwaliteiten hebben. Elke irritatie wordt gespeeld alsof er is afgekeken bij de plaatselijke amateurtoneelvereniging.
Vaag
Turturro zou de man moeten zijn die de kijker angst anajaagt. Hij heeft echter een accent aangenomen, waarbij hij elk woord per letter articuleert en ook dat helpt de film niet op gang. Depp speelt ongeïnspireerd voor een waarschijnlijk riante vergoeding. Voeg daarbij de vage bijrol van Timothy Hutton als nieuwe minnaar van de vrouw van Rainey en de toeschouwer ziet in twee uur een cast langskomen, die duidelijk maakt geen moment in het project te hebben geloofd.
Saai
Secret Window is een volkomen mislukte thriller. Elke plotwending wordt zo langzaam geïntroduceerd dat er geen enkele verrassing is. Secret Window heeft aan het einde een leuke dubbele bodem, maar de toeschouwer ziet ook deze al van ver aankomen. Het is een trieste opbrengst. Met een waarschijnlijk ruim budget is van een goede novelle en met een flink aantal getalenteerde acteurs en actrices een dodelijk saaie film gemaakt.
Secret Window
Regie: David KoeppJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Hilarisch en mooi in eenvoud
Op de hoes staat in grote letters: “Ongecensureerd, bevat grof taalgebruik”. Op het eerste gezicht doet de DVD van het tweede seizoen van de bekende MTV-serie The Osbournes overdreven aan. De eerste indruk die gemaakt lijkt te moeten worden is dat de familie uitspat in grofheid en asociaal gedrag. Natuurlijk is dat niet geheel uit de lucht gegrepen, maar het is volgens mij niet wat de serie interessant maakt. Dat zit hem eerder in de dingen die “heel normaal” verlopen binnen het door camera’s gevolgde gezin.
~
Ozzy mist de drank. Hij heeft zichzelf en vrouw Sharon beloofd om alcohol niet meer tot zich te nemen en we zien hem dan ook een aantal afleveringen lang worstelen met zijn afhankelijkheid van de drank. We zien hem op het podium staan, wankelend, meer een oude man dan een spetterende rockster. Zeker als zijn vrouw Sharon aan darmkanker blijkt te lijden, stort de voormalige zanger van Black Sabbath bijna in. Zijn manager houdt hem overeind tijdens de concertreeks Ozzfest, waarvan de man zelf het middelpunt is. Ozzy moppert en is ontevreden: ook deze rockster is een verrassend normaal mens. Intussen heeft dochter Kelly een hitje behaald met de Madonna-cover Papa Don’t Preach en is zoon Jack de entertainer die van tijd tot tijd voor enige practical jokes zorgt. Mama Sharon zit thuis of wordt in een kliniek aan haar kanker geholpen. En het gezin leeft door, net als miljoenen gezinnen op de wereld.
Heldere verhaallijn
~
Ozzy translator
Zoals al eerder gezegd is de eerste indruk van de box erg jolig. Ook de vormgeving van de menu’s lijkt er vooral op gericht het melige publiek te trekken. Dit is echter wel mooi uitgewerkt en de DVD staat bol van de extra’s. Zo is bij acht afleveringen commentaar van de familie zelf opgenomen en zit er bij elke aflevering een Ozzy translator waarmee ook het gemurmel van de oude rocker te vertalen is. Tevens staan er nog 15 extra clips op die tijdens het snijden van de serie verloren zijn gegaan, plus een aantal games op en ga zo maar door.
Elegante middelvinger
Ik persoonlijk vond het een genoegen om naar de familie Osbourne te kijken. Sharon is de spil waar de familie om draait. Kelly is verwend en Jack ook, maar beiden zijn toch door de aanwezigheid van Sharon redelijk normaal gebleven. Ozzy is een held en zal dit ondanks zijn lichamelijk aftakeling altijd blijven. De scène waar hij een vuurtje op het strand bouwt en vervolgens de golven begint uit te schelden dat ze zijn vuur uitmaken is briljant. Overigens moet me wel van het hart dat de box niet echt ongecensureerd is, zoals levensgroot op de voorkant staat. Het grote aantal keer “fuck” is niet weggebliept, maar zodra een meisje haar elegante middelvinger opsteekt, of Ozzy zijn overjarige achterwerk aan het publiek toont is dit wel degelijk weggeveegd. Wat mij betreft hoef je in het liberale Nederland een dergelijke fysieke omgangstaal niet weg te vegen, dat vestigt er alleen maar de aandacht op.
The Osbournes: the 2nd Season
Jaar: 2024Distributeur: Buena Vista
Misschien ook iets voor u
Depressief in perspectief
Max Payne is op onze redactie altijd een aardige bron voor onrust en discussie. Is deze game een geweldig stukje innovatieve software, of een flashy special effectje met een veel te beperkte speelduur? In elk geval heeft de game een flinke schare fans. Deze groep was dan ook zeer achterdochtig toen de GBA-versie van deze shooter werd aangekondigd.
~
Fatalistische Max
Het verhaal is redelijk simpel. Vrouw en kind worden door junkies vermoord, en de getormenteerde Max zint vervolgens op wraak. Het verhaal van de game is zoals iedere film noir redelijk depressief en fatalistisch, en op de PC kwam deze stemming perfect over. Dit is toch iets waar de GBA wat op tekort schiet. Eerlijk gezegd kon het verhaal van de zielige Max in deze game net zoveel schelen als de prijs van bloemkolen bij de supermarkt. Het filmische van de game is gewoon verdwenen, en dat maakt het één en ander allemaal wat afstandelijker.
Conclusie
De game zelf is op zich redelijk vermakelijk, maar de hele opzet begon me na een uurtje stierlijk te vervelen. De game is niet bijster groot. Nou was dit op de PC niet zo’n probleem, want daar kreeg je grafische pracht en praal voor terug, overgoten met het idee van een interactieve film. Op de GBA moet de gamer dit dus ontberen, en dan krijg je wat mij betreft een game voor de pure liefhebber. De gemiddelde gamer zal eerst een half uur zitten te vloeken over de controls, en vervolgens de game sowieso wat saai vinden. Koppel daar ook nog eens aan vast dat de game een vrij lagereplay waarde heeft, en dan zal de conclusie duidelijk zijn: voor mij hoeft dit niet.
Trivial Pursuit: Take Away & Hapklaar
Trivial Pursuit, wie is er niet groot mee geworden? Het spel – ook bekend als Triviant – is, net als Monopoly, Risk en Stratego, zo’n spel dat iedereen wel eens heeft gespeeld. Maar in de auto of trein is een potje Trivianten echter bijna niet te doen. Daar heeft Hasbro nu de oplossing voor gevonden: de Take Away & hapklaar-versie.
~
In deze set treft de consument de volgende dingen aan: een dobbelsteen met alle categoriekleuren, een set vragenkaarten en een mooi plastic bewaardoosje. Het doel van deze set is tweevoud. Eerst en vooral kun je de set natuurlijk gebruiken als aanvulling op het grote Trivial Pursuitspel. Maar zoals de inleiding al aangeeft, kun je met deze set ook gewoon een zelfstandig spel spelen.
Kaartjes scoren
Het spel is eigenlijk ontzettend simpel uit te leggen. Je gooit met de dobbelsteen en beantwoordt de vraag op het kaartje dat bij de kleur hoort. Heb je één vraag goed, dan gooi je opnieuw. Heb je een tweede vraag goed, dan mag je dat kaartje houden. Heb je daarna ook de derde vraag goed, dan mag je dus ook dat kaartje houden. Heb je het fout, dan is de andere speler aan de beurt. Wie het eerst zes kaartjes heeft, wint het spel. Maar voor je kaartjes kan gaan scoren, moet je dus minstens één vraag goed hebben.
Cryptisch
De vragen zijn van een wisselend niveau. Het jammere vind ik dat men te vaak heeft gekozen voor de zogenaamde cryptische omschrijvingen. Dan krijg je in de vraag ook automatisch een hint naar een antwoord mee. Toen ik voor het eerst Triviant speelde, waren de vragen van een afgewogen niveau: jong en oud konden ermee uit de voeten. Ook de onlangs uitgekomen jubileumversie van het spel was erg goed. Maar de vragen in deze set zijn of veel te moeilijk, of gewoonweg te makkelijk door de cryptische hints.
Gemengde gevoelens
Als je vaak Triviant speelt, raak je sneller door je kaartjes heen dan je aanvankelijk dacht, en dan is zo’n aanvulling best aan te raden. Ook het idee om gewoon een klein minispel om de vragenkaartjes heen te bouwen kan ik best toejuichen. Alleen de vragen laten mij een beetje met gemengde gevoelens achter.
Nederlandse stemmen in het Engelse Delft
Scarlett Johansson is op dit moment een van de meest gevraagde actrices in Hollywood. Deze 19-jarige Amerikaanse viel voor het eerst op in The Horse Whisperer (1998). Daarvoor was ze te zien in wat kleine commerciële films als Home Alone 3 en My Brother The Pig. Anno 2004 lijkt het hard te gaan met de carrière van deze actrice. Ze schitterde al in Ghost World (2000) en The Man Who Wasn’t There (2001) en dit jaar in Lost In Translation. In Girl With A Pearl Earring is haar acteerprestatie een Oscar waard.
~
Girl With A Pearl Earring is gebaseerd op een kleine roman van de Amerikaanse schrijfster Tracy Chevalier. Het verhaal speelt in Delft in het jaar 1665. De 17-jarige Griet, gespeeld door Johansson, wordt hulpje in de huishouding van schilder Johannes Vermeer. Ze blijkt een natuurlijke kijk op schilderkunst, licht en ontwerp te hebben. De bewondering van Vermeer groeit en Griet wordt zijn muze voor een aantal schilderijen. Dit leidt in huize Vermeer tot jaloerse reacties van vrouwlief en oudste dochter. De kunst overwint: de vrouw van Vermeer blijkt tot niet meer in staat dan het baren van kinderen, en Griet blijft zijn muze in de kunst.
Betere lichtinval
~
Smetje
Firth levert een goede prestatie als Johannes Vermeer. Natuurlijk kijkt hij als echt kunstenaar af en toe gepijnigd, gaan zijn gedachten meer naar Griet dan zijn in barensnood liggende vrouw, maar Firth overdrijft nergens. Hij is een kunstenaar met een missie. Tom Wilkinson is de man met de portemonnee. Hij geeft opdrachten aan Vermeer en denkt van de modellen te kunnen snoepen. Ook bij Griet doet hij een poging, maar hij komt bedrogen uit. Griet maakt haar eigen keuzes en laat zich niet inpalmen en misbruiken voor macht of geld. Griet kiest voor haar hart en een arme slagersjongen blijkt de gelukkige. Vanuit de verte klinken in de straten in Delft af en toe Nederlandse stemmen. Dat is natuurlijk logisch, maar het werkt storend. Het is het enige smetje op deze vlekkeloos gemaakte film.
Oscar
Scarlett Johansson bleek afgelopen maand niet te zijn genomineerd voor een Oscar. De Amerikaanse critici zagen – om een voorbeeld te noemen – liever Diane Keaton (Something’s Gotta Give) op het podium. Schandelijk natuurlijk, maar bij dit soort prijzen gaat het lang niet altijd om de kwaliteit en spelen financiële of emotionele belangen een grote rol. Johansson heeft gelukkig nog ruim de tijd. Ze zal in de komende jaren meer mooie rollen spelen als ze net zo zorgvuldig in haar keuze blijft. Die Oscar is dan gewoon onvermijdelijk.
Girl With A Pearl Earring
Regie: Peter WebberJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Anastacia in het grote bos
Tussen alle popmeisjes is Anastacia een opvallende verschijning. Hoewel ze in dezelfde vijver vist als de Britneys en de JLo’s, onderscheidt ze zich van haar jongere concurrentes door haar voortdurende ontwikkeling. Anastacia zet haar opvallende stem niet op ieder willekeurig popdeuntje, maar zoekt haar eigen weg in het dichtbegroeide muziekbos.
~
Geen instant woede
Het sprekendste nummer wat dat betreft is I Do, dat ze samen met Sonny van P.O.D. heeft opgenomen. Hierin helt ze duidelijk over naar de stoere-mannen-muziek zoals het door P.O.D. en Limp Bizkit wordt gemaakt. Het is aardig deze nu metal eens in combinatie met een vrouwenstem te horen, maar daarmee is het nummer zeker nog niet interessant. Innemend is wel dat Anastacia de instant-woede van het genre heeft ingeruild voor een positieve boodschap. Ze predikt geen opstand of geweld, maar pleit voor een betere wereld voor de kinderen.
Zalvende werking
Muzikaal bezien gebeurt er overigens sowieso weinig spannends op deze plaat. Het interessante zit hem vooral in de persoonlijke ontwikkeling die Anastacia heeft doorgemaakt. En dan doel ik niet op een zogenaamd zalvende werking uitgaand van de borstkanker die een jaar geleden bij haar werd geconstateerd, maar op Anastacia’s voortdurende muzikale zoektocht.
Lekkere commerciële cocktail
De zangeres is constant in beweging. Avant-garde zal ze evenwel nooit worden, maar daar liggen haar aspiraties ook nadrukkelijk niet. Anastacia toont op haar derde plaat vooral vooruit te willen. Het is niet haar ambitie drie goed ontvangen, maar precies dezelfde platen te maken. Ze trekt door het muzikale bos en plukt van iedere open plek ingrediënten voor een nieuwe cocktail. Op voorhand weet ze al dat die cocktail naar alle waarschijnlijkheid goed zal verkopen, maar hij moet nog wel gemaakt worden. Je kunt Anastacia verwijten dat ze op deze expeditie de donkere plekken in het bos mist, terwijl daar juist de interessantste vruchten liggen, maar ze neemt in ieder geval de moeite te zoeken en zich zodoende te ontwikkelen. Dat is al veel meer dan we van veel andere top 40-artiesten kunnen zeggen.
Anastacia
Album: AnastaciaAantal tracks: 12
Link: Sony Music
Misschien ook iets voor u