We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Bij de beesten af
Sommige mensen vragen me wel eens wat er nu zo leuk is aan dvd’s. Mijn mede-redacteuren zien de meerwaarde ervan niet (‘We hebben toch al een recensie van die film geplaatst?’), en als ik begin over de perfecte beeld- en geluidskwaliteit, de oorspronkelijke beeldverhouding of simpelweg het genot van films kijken in je eigen thuisbioscoop, kijken ze me vreemd aan en praten verder over de nieuwe Thermals. Maar soms heb ik een ander argument: soms is de dvd gewoon beter dan de film die erop staat.
~
Neem Willard, de remake van de gelijknamige cultfilm uit 1971. Het verhaal heeft niet zo heel veel om het lijf, maar de film scoort punten voor de creepy sfeer en de prestaties van de acteurs. Vooral Crispin Glover maakt indruk als het titelpersonage Willard Stiles, een rare jongeman die nog bij zijn moeder woont en door iedereen wordt gehaat. Hij vindt troost bij de troep ratten onderin zijn kelder, maar draait door als zijn favoriete rat Socrates wordt vermoord. Lee Ermey (bekend als de boosaardige officier uit Full Metal Jacket) en Laura Elena Harring (de brunette uit Mulholland Drive) spelen goede bijrollen en tillen de film net iets boven de gemiddelde thriller uit.
Ontluisterend
~
Lage scores
Nu kende Willard een gemoedelijke productie, zonder ruzies, grote rampen of andere tegenslagen en Ng vraagt zich halverwege de documentaire dan ook terecht af of haar film niet heel erg saai zal worden. Crispin Glover biedt nog aan zijn regisseur in elkaar te slaan voor een paar goede beelden, maar dat blijkt niet nodig. Bij de eerste testvoorstelling scoort Willard zo laag dat de studio de filmmakers vraagt een nieuw einde te bedenken voor hun film. Het is hier dat Year of the Rat echt goed wordt: het slepende proces van previews, opnieuw monteren en de steeds lager wordende scores leveren een paar fascinerende scènes op, zeker wanneer regisseur Morgan na de geflopte release van de film beteuterd toegeeft dat hij sterker in zijn schoenen had moeten staan en vast had moeten houden aan zijn oorspronkelijke visie.
Slechte bijsmaak
Het gebeurt niet vaak dat de ‘making of’ van een film beter is dan de film zelf, maar Year of the Rat is zo’n uitzondering. De filmmakers mogen dan een slechte bijsmaak aan de opnamen van Willard hebben overgehouden, voor filmliefhebbers en potentiële filmmakers is het verplichte kost. En bovendien heb ik richting de 8WEEKLY-redactie eindelijk eens een goede reden voor een dvd-recensie.
Willard
Regie: Glen MorganJaar: 2024
Distributeur: Paradiso
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Geen moment voorspelbaar
De BBC-serie The Office is vooral bekend omdat ze op dit moment wordt uitgezonden door de VPRO. In deze heerlijk cynische serie speelt de baas David Brent (Ricky Gervais) van papierhandel Wernham-Hogg in het kleine dorpje Slough de hoofdrol. Deze man is het schoolvoorbeeld van een zelfingenomen klootzak. Hij is ervan overtuigd dat hij perfect in de gaten heeft hoe je een goed management opzet, maar doet vervolgens in de praktijk precies het tegenovergestelde. Dit leidt regelmatig tot briljante humoristische situaties.
~
De serie is gefilmd alsof er een documentaire over het kantoor wordt gemaakt. Hierin worden dus beelden van het werk van alledag afgewisseld met beelden waarin de karakters van afstand met al dan niet gepaste trots over hun werk vertellen. Dit zorgt er voor dat het cameragebruik altijd onrustig is, waardoor het gênant irritante gedrag van een groot deel van de personen alleen maar ergerlijker wordt. Je ziet personen vaak gluren naar de camera als ze in beeld zijn, dat is vaak erg subtiel maar mooi gedaan. Er is geen beter vermaak dan leedvermaak, dus ik heb de twee series die nu op dvd zijn verschenen in een ruk uitgekeken.
De mooie receptioniste
~
Schoenen aan veters over de pub
In elke half uur durende episode krijgen we een beeld van een specifieke situatie op het kantoor. Zo zien we hoe het kantoor meedoet aan een quiz waarbij Brent met zijn partner Chris Finch (Ralph Ineson) dreigt te verliezen en dit koppel tot alles in staat is om alsnog te mogen winnen. Ze winnen uiteindelijk door een paar schoenen aan hun veters over de pub te gooien. Het is prachtig om te zien hoe in werkelijkheid Brent door iedereen onderuit wordt gehaald. Dit in tegenstelling tot wanneer hij voor de documentaire wordt geïnterviewd, dan probeert hij zichzelf als erg succesvol neer te zetten. Daardoor krijgt de serie iets potsierlijks. Wat co-auteur en hoofdrolspeler Ricky Gervais tevens erg goed gedaan heeft is dat er naast de leuke verhaallijn per individuele aflevering ook nog een aantal grote verhaallijnen zijn (krijgt Tim nu iets met de mooie Dawn of niet?) waardoor je zonder moeite door de twaalf afleveringen zapt.
Absurde karakters
Na de ongeëvenaarde serie Coupling weet de BBC met The Office wederom een weergaloos komische serie neer te zetten. Die Britten slaan er toch telkens weer in om tenenkrommend genante situaties neer te zetten en de meest absurde karakters op te laten draaien. Juist deze absurditeit in de verschrikkelijk saaie omgeving van een kantoor zorgt er voor dat de serie zes uur lang interessant blijft. Geen enkel moment is voorspelbaar, geen enkel karakter is saai. Fantastic I would say!
The Office – Serie 1 en 2
Regie: Ricky Gervais en Stephen MerchantJaar: 2024
Distributeur: Warner Home Video
Misschien ook iets voor u
Volwassen frustratierock
Avril Lavigne is een mooi meisje dat lekkere muziek maakt voor gefrustreerde pubers. Laat frustratie nou bij uitstek een emotie zijn die vaak tot de mooiste muzikale meesterwerkjes leidt. Dit geldt voor Lavigne nog extra op haar tweede album Under My Skin. Deze negentienjarige Canadese rockbabe heeft het leven inmiddels in al haar fascinerende aspecten leren kennen en zingt hier vol bezieling over. En het is heerlijk om te horen hoe een ander aan het vechten is met de grote dilemma’s in het leven.
~
Gedreven
Juist dit soort pittige passages maken de muziek van Avril Lavigne boeiend. De muziek stroomt over van frustratie en agressie en er lijkt een soort druk te zitten achter elke noot die gespeeld wordt, alsof haar muziek elk moment kan exploderen in je gezicht. Vanaf de eerste nummers Take Me Away en Together slokt de muziek je op. Het gedreven geluid van Lavigne maakt ook relatief clichématige liedjes als de afsluitende ballad Slipped Away goed te verteren.
Getalenteerd
Lavigne brengt haar muziek met verve en wil graag door iedereen gehoord worden, wat te horen is bij elke snaar die ze aanslaat en elk woord dat ze zingt. Dit maakt Under My Skin een verrassend album van een getalenteerde artieste, die ongetwijfeld een vaste plek in het muzieklandschap zal weten te veroveren.
Op 30 september zal Avril Lavigne een eenmalig optreden geven in de Amsterdamse HMH in het kader van haar nieuwe wereldtournee.
Avril Lavigne
Album: Under My SkinAantal tracks: 12
Misschien ook iets voor u
Kippenvel
/ 0 Reactiesdoor: Desmond Haneveer0 SterrenIn de tweede aflevering van de rubriek Kippenvel plaatsen we klassieke platen, films of boeken voor het voetlicht omdat ze ons op de een of andere manier kippenvel bezorgen. Vandaag: A.F.Th. (van der Heijden).
~
Afgelopen voorjaarsvakantie heb ik eindelijk deel 0, De Movo Tapes, van A.F.Th.’s megalomane project Homo Duplex gelezen. Klapstoel voor de tent, pot koffie binnen handbereik en drie dagen later was ik 713 bladzijden verder en was het boek uit. En wilde ik meteen verder lezen. Daar moet ik nog even op wachten – deel 1 verschijnt waarschijnlijk eind dit jaar – maar niemand durft daar een uitspraak over te doen. De publicatie van De Movo Tapes werd ook meerdere malen uitgesteld. Toch staan er nog acht (!) van dit soort pillen op stapel.
~
Ik merk nu ik er over schrijf dat ik de neiging moet onderdrukken alle verhalen te gaan vertellen. Ongemerkt neem ik ook de stijl van A.F.Th., het breedsprakerige, het ruimzichtige, over. Maar je kunt het eigenlijk niet navertellen, je moet het zelf lezen, zelf ondergaan. Het lezen als een fysieke sensatie. Het is bedwelmende, overdonderende, soms zelfs hallucinerende literatuur. Door het opeenstapelen van al die verhalen ontvouwt er zich een fascinerende wereldvisie, misschien zelfs wel een Theorie van Alles. De verhalen blijken onderling allemaal met elkaar verbonden. De schrijver A.F.Th. is net zo’n almachtige ensceneur als QX-Q8. Trouwens over transformatie gesproken: de overgang van Adri van der Heijden naar A.F.Th. als merknaam lijkt me voer voor enkele ambitieuze afstudeerscripties.
A.F.Th.’s eerste romanreeks De Tandeloze Tijd markeerde voor mij zowel het einde van mijn middelbare-schooltijd als het einde van mijn studententijd.
Op mijn leeslijst voor Nederlands prijkten de eerste twee delen: De Gevarendriehoek en Gevallen Ouders. De lotgevallen van Albert Egberts (een verwijzing naar Frits van Egters, de held van Reves De Avonden?) die het heden waarin hij leeft probeert te rekken door ’te leven in de breedte’. Door zich alles te herinneren en al die herinneringen vast te houden poogt de tijd stil te zetten. Het idee van de dood te slim af zijn is volgens mij de rode draad die alle boeken van A.F.Th. bijeen houdt. Een bijzonder aanlokkelijk idee: vergeet gezond eten, vitaminepreparaten en voldoende beweging. Puur door redenatie en denkkracht kun je onsterfelijk worden.
De dag nadat ik mijn scriptie had ingeleverd, fietste ik met mijn goede vriend Alex (wij waren een beetje de Barend & Van Dorp/Batman & Robin/Bert & Ernie van de vakgroep Muziekwetenschap) van Utrecht naar Bilthoven, om daar een handtekening te bemachtigen van de, volgens ons, grootste schrijver van het Nederlandse taalgebied. Hij zou signeren in de lokale boekhandel. Deel 3A en 3B van de Tandeloze Tijd waren net uit en door ons in no time verslonden. Onderweg verzonnen we allerlei rake observaties en opmerkingen over de boeken die we terloops zouden kunnen maken, om zo op De Schrijver een onvergetelijke indruk te maken. Dat hij wist dat er in ieder geval twee jongens waren die hem begrepen. Want waren wij niet uit hetzelfde hout gesneden en school er niet in ons kersverse musicologen een roman die de Nederlandse literatuur op de grondvesten zou doen schudden? Toen we uiteindelijk in de boekhandel oog in oog stonden met A.F.Th. verdampten de gerepeteerde volzinnen tot wat schuchter gemompel en een schuw toeschuiven van het boek. Daarin prijkt nu op het schutblad in zwierige zwarte vulpenletters: ‘Bilthoven, 5 VII ’96, A.F.Th. van der Heijden’. Toch een verrassend bondige samenvatting van die middag.
Misschien ook iets voor u
Mietjes in Nederland, goden in Japan
/ 0 Reactiesdoor: Joost van Hoek0 SterrenBegin jaren negentig waren twee artiesten kortstondig bekend in Nederland. Robby Valentine haalde voor zijn titelloze debuutalbum een recordbudget binnen en zijn goede vriend Valensia scoorde een hit met het nummer Gaia. Daarna werd het stil in Nederland tot afgelopen maand Valensia in Nederland een Queen tribute-CD uitbracht. Hij vertelde in een radiointerview bij Giel Beelen op 3FM dat hij miljonair is geworden (maar niet meer is) door het uitbrengen van plaatjes in Japan. Hij bracht als de band V samen met Robby Valentine zelfs twee CD’s in het Aziatische land uit. De vraag doemt dan op wat er zo wezenlijk anders is aan Japan dat deze mannen daar nauwelijks over straat kunnen, terwijl ze hier in Nederland al helemaal vergeten zijn.
~
Een klein aantal fans zijn in Nederland de twee artiesten echter nog niet vergeten. Zij bestellen elke keer voor een vermogen de albums die in Japan verschijnen. Ook is er een mailinglist van Yahoo waar een handjevol fans van Valensia discussieert over elke nieuwe versie die er uitkomt van de albums van de Nederlander. Geen detail uit de layout blijft onbesproken. 8WEEKLY volgde die discussies een tijd en sprak met de grootste fans van de twee mannen.
Individuele wil
~
Kort door de bocht kun je dus stellen dan Japanners minder snel geneigd zullen zijn om zich extrovert te gedragen. Dit in tegenstelling tot Valentine en Valensia, die juist een heel extreem uiterlijk hebben.
Prince of Michael Jackson
De Japanse muziekindustrie is daardoor ook heel anders dan die in Europa. Silvana Breur (voormalig voorzitter van de Robby Valentine Fanclub) merkt hierover op dat “alles wat rockt en lang haar heeft en uit het westen komt” erg populair is in Japan. Ook vertelt ze dat veel Japanse CD’s ook als collector’s item in de rest van de wereld worden verkocht, waardoor de markt van Japan groter is dan puur de eilandengroep zelf.
~
Valensia zelf zegt in de Nieuwe Revu van 18 juni 2004 cynisch dat: “ik lang haar had en veel make-up, en daar werd dat veel meer geaccepteerd. In Japan zagen ze me echt als een grote rockster in de categorie Prince of Michael Jackson.” Sonja ten Hoonte (webmaster van valensia.com) voegt hier aan toe dat er “niet zoveel symfonische muziek wordt gemaakt door Japanse artiesten. Japanse muziek is redelijk één-laags, dus liefhebbers van symfonische muziek zullen daar al snel hun blik op het buitenland richten”. De Japanse fan Reiko Shi merkt hierover op dat muziek hem aantrekt vanwege “de mooie melodie, de mooie stem en koortjes en de regelmatige veranderingen van toonsoort die je niet verwacht”.
Het succes in Japan is dus zowel te verklaren aan de hand van het imago (lang haar en make-up) als de bombastische muziek, die in schril contrast staat met de traditionele Japanse muziek.
De man van het hoesje
Naast de vraag waarom het tweetal succesvol is in Japan kun je je tevens afvragen waarom het Valentine en Valensia niet gelukt is om in Nederland succesvol te zijn. Fans wijten dit aan een gebrek aan promotie voor de albums van de heren. Zo zegt Freddie van ter Beek (fan van Robby Valentine) dat “Robby in zijn beginjaren niet had moeten vertellen dat hij Queenfan is en door Queen geïnspireerd is. Helaas was dat juist voeding voor de pers om hem af te kraken.”
Ook liet de promotie te wensen over, zegt Sonja ten Hoonte: “Na het debuut werd het stil en ik – als fan – kwam er pas een maand na de release van zijn tweede cd achter dat die al uit was (terwijl ik elke week de platenzaken afliep)”. Ook Valensia zelf denk dat vooral het gebrek aan promotie hem de das om heeft gedaan, zo zegt hij in het Brabants Dagblad van 15 juni 2004: “Ik botste gigantisch met de ontwerper van het hoesje. Hij vond dat iets niet kon wat ik wilde. Ik ben gewoon naar mijn manager bij de platenmaatschappij gestapt en toen kon het wel. Maar mijn mannetje bij Universal vertrok. En wie werd zijn opvolger: ja, de man van het hoesje.”
Doe maar gewoon
~
In juni is in de Benelux de CD Queen tribute bij platenmaatschappij V2 verschenen. Ook de single Man from Manhattan is inmiddels gereleased, maar is nog niet hoog in de hitlijsten beland. Het lijkt alsof Nederland ook dit keer ondanks de goede promo van V2 weer niet wil gaan voor de langharige muzikant. Valensia zal er niet onder lijden. Binnenkort verhuist hij van Spanje naar Los Angeles waar hij wil gaan werken aan een nieuw album met Robby Valentine en ook een nieuw soloalbum. Zijn muziek verkoopt dan in Nederland niet goed, Japan blijft gevoelig voor de man uit Waalwijk, en daar zal hij er voorlopig nog goed van kunnen leven.
Link: Japanse Valensia homepage
Link: Valensia maillinglist
Link: Valentine homepage
Misschien ook iets voor u
Mierzoete zwijmelfilm
Wie gelooft er nog in de prins op het witte paard? En welk koninklijk huwelijk is nou echt het ultieme sprookjeshuwelijk? Ach, het doet er ook eigenlijk niet toe. Erover fantaseren is al leuk genoeg. Mannen opgepast, want er draait weer een vreselijke romantische komedie in de bioscoop! The Prince and Me: voor alle dames die toe zijn aan een niets-aan-de-hand zwijmelfilm.
The Prince and Me is niet gemaakt om een geweldige film te zijn, het is puur vermaak verpakt in een dun verhaaltje. Neem het daarom allemaal niet zo serieus. Studente Paige (Julia Stiles) wordt verliefd op Eddie (Luke Mably), die de prins van Denemarken is. Daar moet Paige alleen nog even achter komen (Eddie is incognito) en dat zet haar leven en dat van hem op z’n kop.
Kriebels
Niet alleen het verhaal is heel oppervlakkig (en voorspelbaar), ook de karakters blijven dat. Eddie haat het eigenlijk om prins te zijn en zorgt daarom voor z’n eigen pleziertjes. Snelle auto’s en mooie meiden. Dit levert in ieder geval een grappige openingsscène op die je dan weer niet zou verwachten. Eddie roept in ieder geval de kriebels bij je op (in negatieve zin), want hij irriteert mateloos. Goed gespeeld door Mably, die later in de film toch nog een echte prins laat zien die kloten heeft en zich af durft te zetten. Gaandeweg zit hij zeker beter in zijn rol.
Amazing
Maar het pareltje in deze film is toch zeker wel Julia Stiles (bekend van Save The Last Dance en Mona Lisa Smile). Zij haalt het zonnetje naar de bioscoopzaal met haar glimlach. Dat ze goed kan acteren hadden we al eerder gezien. Ook hier doet ze het goed, maar deze rol is toch echt wel te min voor haar, hoewel ze het zelf anders ziet. In een interview voor de film zei ze: “When I first read the script, which I loved, I thought the writers had done some sort of research on me – that’s how amazingly similair I am to this character.” Het zal in ieder geval een leuke klus voor haar geweest zijn omdat ze zich lekker uit kon leven en zich in de meest vreselijke prinsessenjurken mocht hijsen. De overslaande vonk tussen haar en Eddie is erg aandoenlijk.
Ladies’ night
Regisseur Martha Coolidge (Out of Sea, Angie, Three Wishes) heeft het redelijk voor elkaar. The Prince and Me is dan geen wel geen topper, maar leuk vermaak met prima acteurs. Ook de beelden zijn vaak heel mooi. Maar wat je mist is gewoon wat meer inhoud. Dit is niets meer en niets minder een zoetsappig, voorspelbaar sprookje. De liefde hangt in de lucht, maar je kunt ook rustig wachten totdat deze film op dvd uit is voor een echte ladies’ night bij jou thuis.
The Prince & Me
Regie: Martha CoolidgeJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Waarschijnlijk de laatste
De zomer is in aantocht. Pinkpop is al jaren niet meer interessant (en met de retro-plannen van Jan Smeets vrees ik het ergste voor de volgende edities) en dus is alle hoop van het festivalpubliek ook dit jaar weer gevestigd op dat andere Nederlandse megaspektakel: A Campingflight To Lowlands Paradise, in de volksmond gewoon Lowlands genoemd. Muziek, theater, poëzie, film, voor ieder is er wat wils. Wat de muziek betreft staan op het programma grote namen als The White Stripes, Keane, the Darkness, The Streets, Auf der Maur, Soulwax, Franz Ferdinand, dEUS en minder bekende acts als the Dillinger Escape Plan en Graham Coxon. De afdeling dance is o.a. vertegenwoordigd door publieksfavoriet Faithless. Welke dance-act is immers beter in staat om het stijve Nederlandse publiek in beweging te krijgen dan deze? Succes gegarandeerd. Dit moeten ook de organisatoren van Lowlands hebben gedacht en daarom kun je ze op 20 augustus gaan zien in Biddinghuizen.
~
Niets nieuws
De reggae/wereldmuziek-invloeden die hij meebrengt (luister maar eens naar de twee delen van I Want More), geven Faithless absoluut een extra dimensie. Boeddhist Maxi is nog steeds kwaad over het onrecht dat de wereld wordt aangedaan en predikt vrede en verdraagzaamheid, de muzikale invulling van de klassiek opgeleide Sister Bliss is even geniaal als altijd, Rollo is een briljant componist en natuurlijk zingt zuslief Dido ook op No Roots weer een nummertje mee (No Roots). Tot zover dus niet veel nieuws onder de zon.
Geen hit
Leuk is natuurlijk om te horen dat ook een grote band als Faithless bestaande stukjes muziekgeschiedenis recycled. Het gitaarloopje aan het eind van het nummer Swingers is namelijk gewoon gejat uit het nummer 60 Miles an Hour van New Order (van het album Get Ready). Verder valt vooral op dat een grote hit op No Roots ontbreekt. De single Mass Destruction is op zich best lekker, maar een stuk vlakker en lang niet zo opzwepend als bijvoorbeeld God is a DJ of Insomnia. I Want More: Part 2 en het door LSK gezongen Love Lives On My Street zijn uitermate geschikt om in een soort trance de hele nacht door te dansen, maar ik denk dat mensen op festivals als Lowlands toch echt de hits willen horen. En die staan dus niet op No Roots. De rek lijkt er ondanks de komst van LSK een beetje uit. Niet voor niets had Rollo al aangegeven dat dit hoogstwaarschijnlijk het laatste album van Faithless in deze bezetting zal zijn.
Faithless
Album: No RootsLink: BMG.com
Misschien ook iets voor u
Twee buitenstaanders
/ 0 Reactiesdoor: Melson Zwerver0 SterrenIn de tweede Nederlandse wedstrijd van dit EK staat ons elftal, vertegenwoordigd door regisseur Paul Verhoeven, tegenover het Tsjechische, in de persoon van zijn collega Milos Forman. De heren begonnen hun carrières vrijwel gelijktijdig in het begin van de jaren 60, en na een reeks geprezen films in eigen land trokken ze naar Hollywood, waar ze nog veel meer succes hadden, Verhoeven met onder meer RoboCop, Basic Instinct en Starship Troopers, Forman met klassiekers als One Flew Over the Cuckoo’s Nest en Amadeus. Het belooft een spannende wedstrijd te worden, want beide teams zijn op het eerste gezicht even sterk.
~
Voorbeschouwing
Milos Forman
Forman werd geboren in 1932. In de jaren 60 studeerde hij aan de filmacademie van Praag, waar hij kennismaakte met westerse films die in de rest van Tsjechoslowakije waren verboden. Met zijn films The Loves of a Blonde (Lásky jedné plavovlásky, 1965) en vooral The Fireman’s Ball (Horí, má panenko, 1967) stond hij aan het begin van de Tsjechische new wave van de jaren 60. In 1969 trok hij naar Amerika, waar hij na het misluke Taking Off (1971) doorbrak met het meesterwerk One Flew Over the Cuckoo’s Nest, nog altijd een van de beste films uit de jaren 70.
Paul Verhoeven
Hoewel onze nationale trots eigenlijk geen introductie behoeft, zetten we de feiten toch nog even op een rijtje. Verhoeven werd geboren in 1938 en zat nooit op de filmacademie. In plaats daarvan studeerde hij af in wis- en natuurkunde aan de universiteit van Leiden en deed filmervaring op bij het maken van documentaires voor de marine. Zijn doorbraak naar het grote publiek kwam in 1969, toen hij de inmiddels legendarische tv-serie Floris maakte. Daarop volgden kaskrakers als Turks Fruit (1973), Soldaat van oranje (1979) en De vierde man (1983), naar het boek van Gerard Reve. Na zijn eerste Engelstalige film Flesh + Blood (1985) maakte hij zijn uiterst succesvolle Amerikaanse debuut met RoboCop (1987).
Eerste helft
Hoewel de speeltechnieken van de beide regisseurs sterk verschillen, gaan de heren tot aan het begin van de jaren 80 gelijk op. De vijf Oscars en wereldwijde erkenning voor Cuckoo’s Nest leveren Forman zijn eerste doelpunt van de wedstrijd op, maar zijn eerdere flop Taking Off steekt echter schril af tegen Paul Verhoevens productie uit die tijd. Verhoeven scoort in eigen land de ene hit na de andere, en hoogtepunten als Turks fruit en Soldaat van oranje krijgen tegenwoordig dankzij enkele nieuwe dvd-uitgaven ook in Amerika stees meer fans. Ruststand: 1-1.
Tweede helft
In de tweede helft van de wedstrijd wordt het pas echt spannend. Hoewel Verhoeven vaker scoort (zeven films sinds 1984 tegenover Formans schamele vier), worden er twee goals afgekeurd: Showgirls uit 1995 en het misbaksel Hollow Man (2000). Showgirls levert Verhoeven zelfs een gele kaart op in de vorm van een Razzie, de anti-Oscar voor Slechtste Regisseur. Maar waar Verhoeven de critici tegen zich in het harnas jaagt met zijn intrigerende mix van intelligente science fiction en keihard geweld, sleept Forman de ene na de andere prijs in de wacht. Aan de andere kant loopt het publiek warmer voor de over-de-toppe uitspattingen van Verhoeven. Na een rommelige tweede helft eindigt de partij aldus met gelijkspel: 2-2.
Nabeschouwing
Verhoeven is sinds 2000 talloze projecten aan het voorbereiden, waaronder films over uiteenlopende figuren als Jezus, de Russische detective Fandorin en Harry Houdini. Zijn nieuwste film wordt echter weer een Nederlandse: Zwartboek. Van Forman hebben we sinds Man on the Moon (1999) niets meer gehoord, maar het zou ons niet verbazen als ook hij bezig is met het voorbereiden van een nieuw meesterwerk.
Misschien ook iets voor u
Weer die zuiderburen!
Laat ik maar meteen met de clichématige deur in huis vallen: het debuut She van de Belgische band Bolchi zou wel eens een van de zomerplaten van het jaar kunnen worden. Het is het derde album dat werd uitgebracht op het Keremos-label, na platen van Sioen en Absynthe Minded. De muziek voor Bolchi wordt voornamelijk geschreven door Jeroen de Pesschemier, die de band drie jaar geleden begon. Let wel, De Pesschemier heeft een elektronische achtergrond en deze plaat is vrijwel akoestisch opgenomen. Producer Reinhard Vanbergen (Das Pop) vond het beter om alle nummers akoestisch op te nemen en daarna pas de elektronica toe te voegen. Dat resulteerde in een broeierige dansplaat, die doet denken aan werk van uiteenlopende acts als Vive La Fête, Moloko, Basement Jaxx en Peaches.
De Pesschemier is niet het gezicht van Bolchi. De groep wordt vocaal geleid door de meer dan capabele Lien Degreef. Zij klinkt respectievelijk emotioneel, boos doch meestal gewoon erg opwindend. Het verbaast me niets dat zomerse popsongs als City Trippin’ en Jesus Is Dead het inmiddels aardig doen bij onze zuiderburen. Krakers zijn het, stuk voor stuk. Maar er is meer dan lekkere muziek. Er is ook ontroering in akoestische nummers als She en Colour. Move To Dance en de afsluiter Morning After kennen een enorme climax, maar de boventoon wordt gevoerd door de stuwende, bijna artificiële semi-electropop van dit kleurrijke gezelschap.
De Belgen
En daar is het eigenlijk ook wel mee gezegd. Laat het nou maar aan die Belgen over om deze muziek te laten overwaaien naar Nederland. Het is al aan het gebeuren met Sioen en Absynthe Minded (beide op 3 juli in Apeldoorn tijdens Nuit de la Musique in de Gigant) en met al die andere Belgische bands die Nederland in almaar groter wordende aantallen aan het bestormen zijn. Kijk maar naar de Belgische bijdrage op Lowlands en de Paleisrevolutie in Vredenburg. Op beide plaatsen zou Bolchi geenszins misstaan.
Een prima plaat dus, van een band die wij niet over het hoofd mogen zien met het oog op de komende zomer. Bij deze dus een eervolle vermelding. Maar ik zie geen problemen, want om met de woorden van Pharell Williams te spreken: ‘She’s sexy!’
Bolchi
Album: SheMisschien ook iets voor u
Enthousiaste Bijbelthriller met Franse slag
Duitsers doen het altijd goed in actiefilms: gewillig lieten ze zich reeds op hun geblondeerde koppen slaan in Die Hard en daarna in Die Hard: With a Vengeance, hele Teutoonse volksstammen stierven onder de handen van Indiana Jones, en zelfs Darth Vaders helm lijkt een oorlogsverleden te hebben.
~
Les rivières pourpres 2: Les anges de l’apocalypse van de Fransman Olivier Dahan (in Nederland uitgebracht onder de titel Crimson Rivers 2) maakt handig gebruik van zowel deze als van diverse andere filmconventies. Want naast oeroude complotten, geheimzinnige kloosters en apocalyptische profetieën zijn ook ‘zie Germans’ weer van de partij. Nu eens in de figuur van Christopher Lee die als ‘Duits minister van culturele en religieuze zaken’ [sic!] een zogeheten ‘Heilig Boek’ veilig tracht te stellen, opdat hij het voor eigen motieven kan aanwenden. Motieven overigens, die in de hele film niet één keer uitgelegd worden. Ik zal in het midden laten of dat het verhaal ten goede komt.
Huiswerk
~
Lachwekkend voorspelbaar
Maar goed: veel Duitsers dus, en flitsende vechtscènes en slecht verlichte bibliotheken waar apocriefe boeken op eigenzinnige wijze door docentes theologie geïntegreerd worden in het verhaal. En zo zijn er meer filmconventies en genre-tradities waar Olivier Dahan en schrijver Luc Besson op terug gegrepen hebben, waarschijnlijk met de intentie mee te kunnen spelen met de grote jongens van de actiefilm. Jammer dat ze het daarbij ook nodig achtten de kwaliteitseisen integraal over te hevelen: de teksten zijn lachwekkend voorspelbaar of onnodig gespierd, actiescènes te lang en verbanden die voor kijkers glashelder zijn, gaan aan personages totaal voorbij, of vice versa.
Ongeschoren dierenkop
Toch zijn er voldoende redenen om naar deze film te gaan, waarvan de eerste de fijne cast is. Wat dat aangaat mag Dahan in zijn handjes knijpen: Jean Reno en Christopher Lee samen in één film is op zichzelf genoeg reden om een kaartje te kopen voor welke film dan ook. Reno alleen al is eigenlijk voldoende motivatie, voor mij althans, om naar de bioscoop te gaan; al vertrekt hij in deze film slechts eenmaal zijn ongeschoren dierenkop tot de suffende hangsmoel die we zo van hem waarderen.
Te fantastisch
Een andere reden om Crimson Rivers 2 te gaan zien is de muziek, die gedurende de hele film van uitmuntende kwaliteit is: een opzwepend pulserende toon begeleidt de actiescènes en ook op andere momenten draagt de muziek aanzienlijk bij aan de totale ervaring. Colin Towns, die ook de muziek maakte voor de Britse politieserie Dalziel & Pascoe, haalt hier mooie dingen mee uit. De makers stunten verfrissend met de cinematografie en houden zo het tempo hoog, zelfs op momenten dat er eigenlijk niks gebeurt. Aan de locaties en enscenering is duidelijk veel tijd en aandacht besteed, al doen ze af en toe wat al te fantastisch aan. Dat fantastische element wordt, op positievere wijze, nog benadrukt door de bij tijd en wijle grandioze en schier surrealistische belichting.
Enthousiasme
Met de technische kant zit het dus wel goed, en wat mij betreft mag je dan best een paar steken laten vallen. Want hoewel ook van het verhaal geprobeerd is iets interessants te maken, moet Crimson Rivers 2 het daar duidelijk niet van hebben. Al met al een fijne, doch niet erg overtuigende actiefilm, die zijn charme grotendeels ontleent aan het schooljongensachtige enthousiasme waarmee gepoogd is de grote jongens van het genre te kloppen.
Crimson Rivers 2
Regie: Olivier DahanJaar: 2024
Misschien ook iets voor u