We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Tweezijdige plaat
Het is een tijdje stil geweest rond Armand van Helden, maar hij is helemaal terug. Hoewel geboren in de Verenigde Staten woonde Armand van Helden een groot deel van zijn leven in Italië, Turkije en Nederland. Hij leek in de wieg gelegd voor de advocatuur, maar legde dat vak in 1991 naast zich neer om zich op het maken van muziek te storten. En niet zonder succes. De afgelopen tien jaar scoorde hij aan de lopende band grote clubklassiekers als Witch Dokor, Funk Phenomena en de You Don’t Know Me. Armand Van Helden is ook degene die het luisteren naar Tori Amos verdraagbaar maakte met zijn remix van het nummer Professional Widow. De meesten zullen hem echter kennen van zijn mixalbum New York: A Mix Odyssey en zijn meest recente hit, My My My, die te vinden is op zijn nieuwe album Nympho.
~
Dag
De singles zijn erg commercieel maar vreselijk goed. Hear My Name is erg vrolijk en licht verteerbaar en ik wed dat er weinigen zullen zijn die hierop stil kunnen blijven staan. My My My, (je kent ‘m wel, die met dat sampletje uit Coming Apart van Gary Wright) kreeg erg veel airplay, zowel op tv als radio. Het is een van de meest aanstekelijke dansnummers van de laatste tijd. Lekker vrolijk, niet zozeer voor ’s nachts in de discotheek maar voor overdag, in de auto. Dit geldt ook voor de nieuwe single Into Your Eyes. Ja Armand, dit is leuk! Maakte hij maar een heel album vol van zulke nummers…
Nacht
De andere groep nummers is dus van een heel andere orde. Ongepolijste electropunk, overstuurde gitaren, duistere basloopjes en krakende schreeuwstemmen ondersteund door pompende beats. Duister als de nacht. De opener Nympho is hier een goed voorbeeld van en zet gelijk de toon voor veel gelijksoortige nummers die zullen volgen. Het begint met een oerkreet die over een distortion gezongen wordt. Er valt een punk-gitaartje in die ondersteund wordt door stevige beats. Er zijn artiesten die hier in uitblinken. T.Raumschmiere bijvoorbeeld of denk aan een nummer als de Clarke-remix van What Was Her Name van Chicks on Speed. Helaas voor Armand komen zijn producties hierbij niet in de buurt. De enige uitzondering is het nummer Jenny, dat fenomenaal is opgebouwd en je meesleept naar een orgastische apotheose maar dit is de enige krent die in de schreeuwerige pap te vinden is. Laat dit soort werk maar over aan T.Raumschmiere en ga zelf lekkere dansvloerknallers maken.
Armand van Helden
Album: NymphoMisschien ook iets voor u
Strak en efficiënt
“Lectrr is de onechte zoon van Kamagurka en Kristien Hemmerechts, die te onhandig was om in den bouw te gaan en dus maar cartoonist werd.” Zo stelt de auteur zichzelf voor op zijn eigen website. Deze omschrijving is tekenend voor het oeuvre van deze doldwaze Vlaming (echte naam Steven Degryse).
~
Na veel publicaties op websites als StripSter en Nukomix en in bladen als Ink en Myx was het tijd voor een eerste bundeling. Maar liefst 78 cartoons bevat dit boekje. Na lezing is duidelijk dat Lectrr het talent heeft de juiste snaar te raken. Nergens wordt het banaal of flauw. En, niet onbelangrijk, nergens wordt er geconsolideerd. Heilige huisjes worden steen voor steen afgebroken, minderheidsgroepen worden zonder pardon aangepakt. Moslims, christenen of epileptici. Ze moeten er allemaal aan geloven.
Eetbare slipjes
~
Fijne mengelmoes
Zo is het Lectrr gelukt om de argeloze lezer een fijne mengelmoes voor te schotelen. En dat alles verbeeld in zijn zo kenmerkende stijl. Strak en efficiënt, altijd in dienst van de boodschap, of deze nu grappig, confronterend of vilein bedoeld is. Het moge duidelijk zijn, Hara Kiwi smaakt naar meer. Het is te hopen dat we nog lange tijd mogen genieten van de eigenzinnige hersenspinsels van dit Vlaamse fenomeen.
De Nederlandse editie van deze bundel bevat een aantal cartoons die niet in de Vlaamse voorkomen. De bundel is te verkrijgen via de uitgever of bij de stripspeciaalzaak.
Prijs: € 8,95
Bladzijden: 78
ISBN: 90-5885-501-0
Link: Uitgeverij silvester
Misschien ook iets voor u
Wachten op de dood
De van oorsprong Iraanse striptekenares Marjane Satrapi (1969) maakte de afgelopen jaren internationaal furore met haar autobiografische serie Persepolis, die handelde over haar vlucht uit Iran als jong meisje. Dit indrukwekkende werk verscheen in Nederland in vier delen die weliswaar afzonderlijk te lezen waren, maar die toch beter tot hun recht kwamen als serie. Nu is er De muzikant, een afgerond boek dat doorgaat op de weg van Persepolis, maar dat iets universeler van karakter is.
~
Spelen met plaatjes
Het stervensproces van Nasser Ali kent drie soorten beelden. Scènes die zich in de tegenwoordige tijd van het verhaal afspelen, herinneringen aan het verleden van de hoofdpersoon en flash forwards. Het verschil tussen deze afbeeldingen is te zien aan de achtergrondkleur. Voor de herinnering is zwart gebruikt, terwijl het heden een blanco achtergrond heeft. De flash forwards die zo nu en dan te zien zijn, zoals de afbeeldingen over de toekomst van de kinderen van Nasser Ali, onderscheiden zich van de andere afbeeldingen doordat ze als enige in een kader staan. De tekenstijl van Satrapi is vrij sober. Er is weinig detail, maar dat is ook overbodig voor het begrip van het verhaal. De vertelstijl is duidelijk en helemaal niet overdreven. De auteur weet met weinig middelen maximale betrokkenheid van de lezer te bereiken.
Meester stripmaker
De muzikant is geen dik boek, maar toch moest ik het zo nu en dan aan de kant leggen. Het verhaal is namelijk heel aangrijpend en zo beeldend weergegeven dat het lezen ervan bijna pijn doet. Als je dan ook nog tussen de regels door leest dat het om de oom van de auteur zelf gaat en dus deels op feiten berust, wordt het helemaal hartverscheurend. Satrapi is werkelijk een meester in het vertellen in stripvorm, het is dan ook niet voor niets dat dit boek op het stripfestival in het Franse Angoulême de prestigieuze prijs voor het beste stripboek ontving. De muzikant is een meesterwerk dat niet mag ontbreken in de kast van iedere strip- of literatuurliefhebber.
Prijs: 14,50
Bladzijden: 86
ISBN: 90-450-1362-2
Misschien ook iets voor u
Een vluggertje voor op het strand
Momenteel verschijnt er een nieuwe generatie schrijvers. Naast bijvoorbeeld Ernest van der Kwast en Jacob van Duijn timmert ook Niels ’t Hooft aardig aan de weg. Na zijn debuutroman Toiletten komt hij nu met Sneeuwdorp.
~
Spel
Sneeuwdorp gaat over volwassen worden, jeugdige onzekerheden en hoe daarmee om te gaan. Thema’s die we wel vaker tegenkomen in onze vaderlandse literatuur. Maar wat we steeds meer zien in deze generatie schrijvers is de aanwezigheid van een relatief nieuw element: de computer. In dit geval, om precies te zijn, het computerspel:
Nostalgisch vluggertje
’t Hooft is een deskundige op het gebied van computerspellen en dat is in zijn roman terug te zien. De computer of het computerspel vormt geen wezenlijk onderdeel van de thematiek van Sneeuwdorp, het is vooral een afspiegeling van de leefwereld van een bepaalde generatie. Zo is Kever een fervent speler, terwijl zijn oom een verwoed verzamelaar is. Als je geen kenner bent van dit metier, dan sta je wellicht hier en daar met je oren te klapperen. Maar gamers zullen een hoop nostalgische gevoelens krijgen bij de spellen die in het boek de revue passeren: vooral de liefhebbers van Zelda worden op hun wenken bediend. Het boek is geheel in overeenstemming met het imago van de computergame geschreven: snel en vluchtig. Je leest het in één ruk uit, terwijl je jezelf geen moment hoeft te vervelen. Maar diep getroffen word je ook niet door de voorbijflitsende beelden. Het was leuk voor zolang het duurde, maar nu is het weer tijd voor een volgende kick.
Diep
Het is altijd mooi meegenomen als een verhaal lekker wegleest. Maar nog mooier zou het zijn als verhaal aanzet tot nadenken. Dat het boek nog niet afgesloten is maar dat je er nog mee aan de slag moet nadat je de laatste pagina gelezen hebt. Dat de door de schrijver behandelde thema’s nog nawerken in je hoofd, terwijl je je eigen mening er tegenover zet en misschien zelfs bijstelt. Sneeuwdorp heeft dat effect niet op mij. De beschrijving van de wereld van de computerspellen is het enige dat mij, als generatiegenoot van ’t Hooft, in dit boek aanspreekt. Als hij een spel noemt, weet ik welk beeld dat moet oproepen. Dat is leuk, maar ook niet meer dan dat.
Onduidelijkheid
Waar het precies mis gaat met deze roman, is moeilijk te zeggen. Komt het doordat ’t Hooft het het personage van Kever niet echt tot leven weet te wekken? Komt het doordat het je als lezer niet duidelijk wordt waarom Kever ervan overtuigd is dat het leven vóór Sneeuwdorp aan hem voorbij ging? Voor de lezer lijkt de omslag tussen de oude Kever en de nieuwe namelijk miniem. Maar voor het personage schijnt het een hele aardverschuiving te zijn. Dit gegeven wordt te weinig uitgewerkt door ’t Hooft, waardoor het boek aan overtuigingskracht inboet. Waar ’t Hooft beoogt een groeiproces te beschrijven, zien we hooguit een verandering van mening: een plotseling inzicht in plaats van een moeizaam verworven visie.
Strand
Sneeuwdorp leest zoals gezegd lekker weg en verveelt niet. Maar verwacht je iets meer van een roman, dan schiet het boek toch tekort. Dat neemt niet weg dat het in de komende zomermaanden een ideaal boek is voor in de reistas. Lekker op het strand genieten van een amusant boek. Cocktailtje erbij en niet te veel aan je hoofd. Zeker geen moraliserende auteur die je zijn wereldvisie opdringt. Dat is ook al wat waard in deze Balkenende-tijden.
Prijs: 16,95
Bladzijden: 222
ISBN: 90 214 6735 6
Misschien ook iets voor u
Stripfiguurtjes flikken ’t weer
Toen Gorillaz in 2001 met hun eerste cd kwam, werd de band eerst voornamelijk getypeerd als het hobby project van Blur-zanger Damon Albarn die in deze band 2D wordt genoemd. Na een aantal enorme hits van de eerste cd, die maar liefst 6 miljoen keer over de toonbank ging, en nu de tweede cd van de band kan toch wel gesteld worden dat Gorillaz een blijvertje is in de muziekscène.
~
Blur
Naast de veranderde stemming op deze cd valt ook op dat de plaats die Albarn inneemt op dit album minder is dan op het vorige. Hoewel hij in vrijwel alle nummers nog steeds de leadzang doet, is dit vergeleken met het vorige album toch veel vaker afgezakt naar de achtergrond. Dit komt omdat vaker gebruik wordt gemaakt van de zachte, meer breekbare kwaliteiten van Albarn zijn stem. De erfenis van Blur is behalve in de zang ook te horen in het typische gitaargeluid van deze band en de basloopjes die Albarn heeft overgenomen van Blur-bassist Alex James, zoals in O Green World.
Geweldig!
Op Demon Days staat een aantal echt fantastische nummers zoals Dirty Harry (Albarn heeft duidelijk een fixatie met Clint Eastwood). Dit nummer wordt gedomineerd door een kinderkoor over oldschool hiphopbeats met strijkers, gecombineerd met een stuk hiphop over breakbeats en is echt geniaal. De eerste single Feel Good Inc. is ook zo’n supernummer waarin de breekbare zang van Albarn wordt gecombineerd met dansbare beats en keiharde rap van niemand minder dan De La Soul. All Alone is te gek door gekke stemmetjes die worden gecombineerd met een slome junglebeat. Roots Manuva neemt in dit nummer de rap voor zijn rekening, die wordt gecombineerd met bijna klassieke zang van Martina Topley Bird. Andere beroemde gasten zijn Dennis Hopper (op Fire Coming Out Of The Monkey’s Head), Shawn Rider (van de Happy Mondays op Dare) en Ike Turner (op Every Planet We Reach is Dead). Muzikaal is Demon Days een stap vooruit vergeleken met de eerste plaat. De hardere en meer duistere sound past eigenlijk beter bij de band dan de vrolijke die ze eerst hadden. De vier getekende figuurtjes hebben opnieuw een fantastisch stukje werk afgeleverd.
Gorillaz
Album: Demon DaysMisschien ook iets voor u
8enswaardig album
Twintig jaar zijn er alweer verstreken sinds Portnoy (drums), Myung (bas) en Petrucci (gitaar), toendertijd nog student, hun band Majesty begonnen. Na een naamsverandering naar Dream Theater werd in 1989 het debuut When Dream and Day Unite uitgebracht. De drie eerstgenoemde muzikanten zijn nog steeds de spil van de band maar met zanger James LaBrie (sinds 1992) en keyboard-genie Jordan Rudess (sinds 1999) in de gelederen staan deze Amerikanen alweer zes jaar garant voor een flinke dosis ingenieuze progressieve metal/rock.
~
Virtuoze rockliedjes…
Meer aandacht voor echte liedjes dus. Waar voorgaande albums bol stonden van de meest ingenieuze nummers vol wervelende melodieën, onvoorstelbare maatsoorten en breaks die je spontaan deden juichen van adoratie, vinden we hier voornamelijk nummers waar een heel duidelijke lijn in zit zonder dat je continu op het verkeerde been wordt gezet. Ik zou zelfs durven beweren dat de band qua hitgevoeligheid op dit album een tweetal nummers heeft staan die zich met gemak kunnen meten met de hedendaagse populaire rockmuziek. Het gaat dan om de nummers I Walk Beside You en Never Enough. Eerstgenoemde klinkt als een combinatie van U2 en Coldplay (al schijnt dat tegenwoordig ook niet veel verschil te maken). Never Enough bevat passages die zo op Origin of Symmetry hadden kunnen staan. Toch klinken de nummers bij Dream Theater wat spannender, wat extra nootjes hier en daar, het bereik van LaBrie die ook net wat meer variatie in zijn stem heeft; het heeft gewoon net iets meer.
…en vertrouwd werk
De die-hard fans hoeven zich echter geen zorgen te maken. Het is namelijk niet zo dat hun oogappel ineens veranderd is in een liedjesschrijvende rockband. Tegenover de twee hiervoor genoemde nummers staan namelijk ook twee duidelijke epische werkstukken. Elkaar opvolgend aan het eind van het album zijn Sacrificed Sons en Octavarium twee onmiskenbare Dream Theater-stukken in de traditie van bijvoorbeeld Metropolis, pt. 2. De sfeer van de nummers is in eerste instantie wel vrij rustig, maar de aanpak en opbouw laten daarna alle vormen van variatie langskomen die we gewend zijn van de band. Opener The Root of All Evil en Panic Attack daarentegen klinken meer in de lijn van voorgaand album, heavy en technisch sterk. Dream Theater laat op dit album een nieuwe kant van zichzelf zien en geeft tegelijkertijd een overzicht van hun carrière tot nu toe.
Dream Theater
Album: OctavariumMisschien ook iets voor u
Veel beter hoor je ze niet
The Proov, een Nederlandse hiphopformatie met internationale uitstraling, maakt kwalitatief erg goede hiphop. De afgelopen jaren brachten ze redelijk succesvolle platen uit, traden vaak op en er werd stiekem al een beetje over de landgrenzen heen gegluurd. Het mag dan een verrassing heten dat er geen platenlabel werd gevonden die de nieuwe plaat van The Proov wilde uitbrengen. “Ach, dan doen we het toch lekker zelf!” moeten ze gedacht hebben. Major-label V2 nam de distributie voor haar rekening dus nu kan iedereen Battle Mode gewoon bij de platenzaak halen.
Een Engelstalige hiphopplaat uit Nederland. Mag het dan wel Nederhop heten? Over de labeltjes wordt af en toe druk gediscussieerd. Ze gaan hun gang maar. Wat in ieder geval als een paal boven water staat, is dat er over de kwaliteit geen discussie hoeft plaats te vinden. The Proov staat echt op eenzame hoogte aan de top van de Nederlandse hiphopscène. Het is haast niet te geloven dat de leden, Cee Major, MC Gumshoe en DJ SDub, gewoon uit Nederland komen. De producties en raps klinken alsof een stel hiphoppers uit een New Yorkse buitenwijk de Europese (Britse) hiphop heeft ontdekt en aan het muziekmaken geslagen zijn.
Weifelende start
Na een kwartiertje Battle Mode ben je hier misschien nog niet van overtuigd. De plaat start namelijk wel erg weifelend. De eerste twee nummers, Two Entropies en Heroic, zijn prima oldskool-hiphoptracks, alleen vrij downtempo en lauw. Goede nummers voor zo halverwege een cd maar als openingstracks grijpen ze je niet bij de strot. Deze worden gevolgd door het wat flauwe She’s Mine dat ook nog niet echt wil swingen. Gelukkig begint The Proov hierna echt warm te draaien en worden de remmen los gegooid. De single The Ultimate knalt uit de boxen: duistere raps over een stevige beat, begeleid door ouderwetse computerbliepjes. De duistere sfeer van The Ultimate doet denken aan het stevige, organische werk van een goede Timbaland-productie en de raps roepen een Britse underground-hiphopsfeer op. De opgefokte sfeer en de snelle beats maken van The Ultimate misschien wel het beste hiphopnummer ooit in Nederland gemaakt.
Heerlijke uitsmijter
De rest van de plaat staat vol met on-Nederlands goede hiphop. De intermission Skid Sublime is erg sfeervol en laidback, Business is muzikaal erg leuk (met name het jazzy basloopje) en in het titelnummer laat The Proov horen dat ze ook de ruige kant van de hiphop onder de knie heeft. All the World is a Stage swingt, kreunt en pompt en het refrein wordt naar een hoger niveau getild door de mooie vocalen van Dee Ferguson. De pakkende vibe wordt bijna tot aan het einde van de plaat vastgehouden, ware het niet dat het laatste nummer, However the Wind Blows ‘het’ toch niet heeft. Gelukkig krijgen we met bonustrack Dopetraffic nog een heerlijke uitsmijter waardoor Battle Mode je uitgeteld op de bank doet ploffen. Veel beter hoor je ze niet in Nederland, neem dat maar van mij aan.
The Proov
Album: Battle ModeMisschien ook iets voor u
Stemvork voor een hond
.
~
Bart (Bob Hoskins) is de baas in Glasgow. Hij regeert de onderwereld met ijzeren hand en vult zijn dagen met het ophalen van afgeperst geld. Vervelende klanten worden door zijn slaaf aangepakt. Na de opdracht wordt hij teruggezet in zijn hok. Danny wordt niet uitgelaten, maar mag alleen naar buiten als er een opdracht voor hem is. De hond is een meester in de martial arts, een meedogenloze moordmachine die elk gevecht wint.
Pianostemmer
~
Klassiek
Luc Besson (eerder verantwoordelijk voor Nikita, Crimson Rivers en Léon) heeft met Unleashed opnieuw een intrigerend plot geschreven. De Franse regisseur en schrijver heeft het klassieke thema van baas-versus-hond genomen en één element veranderd: de hond is een mens. In het scenario van Unleashed zitten voldoende ingrediënten voor een volkomen belachelijke film, maar regisseur Louis Leterrier (eerder verantwoordelijk voor The Transporter), heeft die valkuilen omzeild – mede door de invulling van de rollen. Bob Hoskins zet een volkomen geloofwaardige, schmierende geldwolf neer. Met halsband is gevechtsmeester Jet Li overtuigend. Morgan Freeman speelt niet alleen overtuigend een blinde, hij lijkt zelfs de piano’s echt te kunnen stemmen.
Confrontatie
Unleashed is een film met een vreemd uitgangspunt: een mens als Danny zal toch moeilijk te vinden zijn. Maar door de goede regie, het prachtige acteerwerk en de sfeerondersteunende muziek, vliegt de film nergens uit de bocht. Unleashed eindigt met een confrontatie tussen de hond en zijn baas. Danny mag de flarden van zijn verleden op een rij zetten; Bart is het baasje dat zelf op zijn moordzuchtige hond is gaan lijken. Hij is vergeten zijn hond te stemmen. Onderdrukking leidt tot verlies, respect en menselijkheid overwinnen. Unleashed is een prachtige film, die stof geeft om na te praten.
Unleashed
Regie: Louis LeterrierJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Hoge kwaliteit op hernieuwde Prix de Rome
/ 0 Reactiesdoor: Wytske Visser0 SterrenNa ruim drie maanden spreekwoordelijk opgesloten te hebben gezeten in hun ateliers, presenteren de vier genomineerden van de Prix de Rome zich nu in De Appel. Van de twaalf kunstenaars op de longlist bleven uiteindelijk vier vrouwen over: Yael Bartana, Lonnie van Brummelen, Esther Tielemans en Kan Xuan. Vanaf half januari kregen ze drie maanden de tijd om speciaal voor de Prix de Rome werk te maken. Behalve Tielemans trokken alle kunstenaars eropuit. De ‘resultaten’ zijn nu te zien in De Appel. Behalve de jury krijgt ook het publiek de tijd haar stem uit te brengen. Op 30 juni zal tenslotte de winnaar bekend worden gemaakt.
Nadat de prijs twee jaar geleden voor het laatst werd uitgereikt, heeft het concept van Prix de Rome een aantal veranderingen ondergaan. Tot die tijd werden er prijzen uitgereikt in verschillende categorieen zoals schilderkunst, beeldhouwkunst, grafiek en ‘beeldende kunst en theater’. Sinds dit jaar bestaat er een tweejaarlijkse prijs voor kunstenaars en een vierjaarlijkse prijs voor architecten. De inschrijving voor de tweejaarlijkse prijs staat nu open voor elke in Nederland werkende kunstenaar jonger dan 35. Behalve deze verandering is de Prix de Rome ook een samenwerking aangegaan met De Appel. Die samenwerking resulteert er ondermeer in dat de tentoonstelling vanaf dit jaar in De Appel is te zien. De ruimte leent zich goed voor de werken van de vier genomineerde kunstenaars. Alle vier finalisten hebben een eigen ruimte gekregen, gescheiden door de witte muren van de ‘white cube’. De kunstenaars aan u voorgesteld:
Yael Bartana
De Nederlands-Israelische kunstenares Yael Bartana (1970) houdt zich bezig met identiteit, of hoe plaatsen identiteit creëren. De twee video’s die zij maakte voor de Prix de Rome spelen zich af tegen een Israëlisch decor. In één van haar video’s oefenen jongeren hoe ze zich kunnen verzetten tegen de ontruiming van nederzettingen. De video wordt vertoond op twee grote schermen die met de achterkant aan elkaar vastzitten. In het ‘spel’ zitten kinderen met armen, benen, polsen en handen in elkaar verstrengeld. Tegen het decor van een ongerepte groene vlakte verandert het aanvankelijk idyllische kinderspel langzaam maar zeker in een ware strijd.
Lonnie van Brummelen
Lonnie van Brummelen (1969) is bekend van de ‘langzame’ films waarin van een grote afstand bepaalde gebieden aan onderzoek worden onderworpen. De film die ze voor Prix de Rome maakte, maakt deel uit van de Grossraum (2004-2005), een serie bestaande uit drie films, waarin Van Brummelen, werkend vanuit het abstracte begrip ‘Europa’, grenzen en omtrekken van Europa filmde. Zo maakte ze een observerende film van het stadje Ceuta, een Spaanse enclave op het vaste land van Marokko. Voor Prix de Rome was ze aanvankelijk van plan grenzen van Turkije te filmen, maar daar kreeg ze geen toestemming voor van de Turkse autoriteiten. Van Brummelen is toen uitgeweken naar het gedeelte van Cyprus met een Turkse invloedsfeer. De film is te zien op 35 mm. Naast de film die ze maakte van deze grenzen, is The Formal Trajectory ook onderdeel van haar project. Hierin doet Van Brummelen verslag van de worsteling met eerst de Turkse en daarna de Cypriotische autoriteiten.
Kan Xuan
De Chinese Kan Xuan (1972) onderzoekt schoonheiden afschuw en hoe deze twee elkaar kunnen beïnvloeden (veelal in performancevorm). Voor de Prix de Rome heeft ze van haar eigen verzameling boeddhabeeldjes mansgrote foto’s gemaakt. De portretten zijn tot trillen gebracht waardoor er heftig bewegende beelden ontstaan. Er gaat een hypnotiserende werking van uit.
Esther Tielemans
Esther Tielemans (1972)is de enige schilderes tussen de vier finalisten. In De Appel is van Tielemans een installatie van schilderijen te zien. De schilderijen zijn niet opgehangen, maar staan in de ruimte opgesteld, waardoor je bewust wordt van het houten frame. De illusie van ruimtelijkheid wordt hier doorbroken. Het zijn sferische surrealistische landschappen; kleurig, maar tegelijk ook glanzend en onnatuurlijk. Tielemans blijkt veel met lakverf en epoxyhars te werken. We zien onder andere een schilderij – een groot zwart glanzend vlak – waar de toeschouwer zichzelf in weerspiegeld ziet als stond hij midden tussen het landschap.
Longlist
In tegenstelling tot andere jaren wordt dit keer ook werk getoond van kunstenaars wier namen op de longlist stonden. Het werk van bijvoorbeeld Mark Bijl en Joost Conijn geeft een goed inzicht in wat voor kunst er de afgelopen jaren door in Nederland werkzame kunstenaars is gemaakt. Feit is wel dat het slechts ingezonden werken betreft. De kunstenaars hebben dus geen nieuw werk gemaakt, waardoor een vergelijking met de finalisten niet opgaat.
De winnaar?
De expositie is erg boeiend. Door de afgesloten ruimtes krijgen de werken allemaal de aandacht die ze verdienen. Zelf tijdens de drukke opening is er in de expositieruimte beneden een soort sereniteit. De kwaliteit is hoog, wat de keuze voor de jury des te moeilijker zal maken. Van Brummelen lijkt veel kans te hebben. Haar werk kreeg de laatste tijd behoorlijk wat aandacht, zoals de recente tentoonstelling in Stedelijk Museum Bureau Amsterdam. Het werk van Tielemans en Xuan is ook interessant, al vallen de bewegende boeddha’s van Xuan wat in het niet bij de meer visueel uitdagende werken van Van Brummelen en Tielemans. Mijn voorkeur gaat uit naar Bartana. Haar werk maakte het meest indruk: de tegenstelling tussen de vrolijkheid van het decor en de strijd tussen de jongeren. Subtiel en esthetisch.
De prijsuitreiking van de Prix de Rome vindt plaats op 30 juni in De Appel; de tentoonstelling is nog te zien tot 7 augustus 2005
Misschien ook iets voor u
Zoals het hoort
.
~
Funky rock
Zo halverwege de cd lijkt de koek helaas wel voor een deel op. Love Blind, Talullah en World That He Wants zijn niet enorm sterk. Gelukkig worden we in Black Devil Car nog even getrakteerd op een lekkere dosis up-tempo funky rock maar je hebt wel het gevoel dat dit nummer geen lange houdbaarheid heeft. Het laatste nummer, Hot Tequila Sunrise, is een schamele afsluiter. Dit nummer klinkt alsof het zo op de vorige plaat had kunnen staan. Het klinkt te gemaakt, te niet-natuurlijk. Het nummer klinkt alsof het bewust gemaakt is in plaats van dat het ontstaan is en rondzweeft, wachtend om uitgevoerd te worden. Gelukkig is dit de enige echte misser van de plaat. De rest van de nummers is redelijk (op de tweede helft van de cd) tot zeer goed (de eerste helft).
Dynamite zal geen klassieker worden, het is geen wereldschokkende, vernieuwende plaat en zal nooit de impact teweeg brengen die bijvoorbeeld Emergency on Planet Earth wel veroorzaakte. Maar Jamiroquai bewijst wel dat ze ‘het’ nog steeds heeft en gelukkig deelt ze ‘het’ met ons. Dynamite sounds just like it should!
Jamiroquai
Album: DynamiteMisschien ook iets voor u