The Aviator (2 disc edition)
Martin Scorsese, 2004 • Dutch Filmworks
~
, winnaar van vijf Oscars, vertelt het verhaal van de gestoorde maar briljante Howard Hughes: filmmaker, kluizenaar, vliegenier, multimiljardair. In de film wordt aandacht besteed aan zijn leven tussen zijn twintigste en veertigste, de periode waarin hij het meest in de spotlights stond. Niet lang daarna trok Hughes zich terug als kluizenaar. De documentaire
The Mystery of Howard Hughes gaat verder waar de film eindigt. Hier wordt het levensverhaal van Hughes vanaf zijn teruggetrokken leven tot aan zijn dood verteld, met alle vreemde gebeurtenissen daar om heen. Zo wilde de FBI eerst vingerafdrukken van het dode lichaam van Hughes zien, voordat ze wilden geloven dat de man – berucht om zijn bizarre grappen – echt dood was. De documentaire, rechtstreeks van de History Channel geplukt, is amusant en net kort genoeg (drie kwartier) om niet te gaan vervelen. De rest van de extra’s stelt helaas niets voor. Zo is de
Age of Glamour documentaire een onbeschaamd lange reclame voor Max Factor, de make-upsponsor van de film. De interviews, met alle sterren uit de film en regisseur Martin Scorsese, zijn lelijk geknipt (midden in gezichtsuitdrukkingen zoals een lach) en staan alleen op de disc om hoofdrolspeler Leonardo DiCaprio flink wat veren in zijn reet te steken. Een degelijk commentaar ontbreekt helaas op deze mooie uitgave. Een film die het zo goed heeft gedaan in de bioscoop en bij de grote prijsuitreikingen, verdient een betere DVD. (Nora Sinnema)
The Soul Keeper (Prendimi l’anima)
Roberto Faenza, 2002 • De Filmfreak
~
Wie kent Sabina Spielrein als een van de eerste vrouwelijke psychoanalisten? Vrijwel niemand. Onterecht, volgens
The Soul Keeper. Daarin gaan student Maria en historicus Fraser op zoek naar Spielreins onbekende verleden om haar een welverdiende plaats in de geschiedenis te geven. Spielrein is wel bekend als de maîtresse van Jung. Ooit binnengekomen als psychiatrisch patiënt, weet zij dankzij Jungs eerste toepassing van de psychoanalyse te genezen. Op dit punt is
The Soul Keeper heel sterk. De broeierige sfeer tijdens en na de therapie is voelbaar. Tot in de details is de gepassioneerde en onmogelijke liefde, waarin de rollen langzaam omgedraaid worden, weergegeven in de sfeervolle omgeving van Zürich aan het begin van deze eeuw, waar seksuele drijfveren wel benoemd worden, maar niet geaccepteerd. Maar wacht eens: dat was de bedoeling helemaal niet. Van Sabina’s grote invloed op Jung – behalve dan op zijn persoonlijke leven – is weinig sprake. Het lijkt alsof de scenarioschrijvers dat ook doorkrijgen na een uur. Na de relatie flitst de film oppervlakkig door de geschiedenis en Sabina’s wapenfeiten, de dingen waar de twee onderzoekers nu juist naar op zoek waren. Nu wordt ook duidelijk waarom die twee überhaupt in de film zitten: om de gaten in het scenario te vullen en fouten te verdoezelen met dommige gesprekjes. Sabina blijft zo in eerste instantie de minnares van Jung. Een sterke dame, dat wel, maar omdat
The Soul Keeper een halfslachtige mengvorm is van een liefdesverhaal en een portret, wordt zij door de geschiedenis én door de film geen recht gedaan. (Floortje Smit)
Code 46
Michael Winterbottom, 2003 • De Filmfreak
~
Wie vroeger nadacht over het jaar 2000, verzon dat we ons dan zouden verplaatsen in ruimteschepen en dat een vakantie naar de maan normaal zou zijn. Van die voorspelling is niets uitgekomen. “En toch is de wereld meer veranderd dan je je kon voorstellen”, zegt regisseur Michael Winterbottom in
Obtaining Cover, inside Code 46, een van de extra’s die op deze dvd staan. Winterbottom heeft er bewust voor gekozen om zijn
science fiction-film te plaatsen in een omgeving die aan die van ons doet denken, maar toch heel anders is. Hij creëerde geen hele nieuwe wereld, maar filmde in Sjanghai, India, China en Dubai en voegde zelf futuristische elementen toe. Zo kun je nog wel bladeren door fotoalbums, maar elke pagina is een los filmpje dat automatisch opstart. Reizen kan alleen met
papeles, een soort formulieren die zorgen dat je verzekerd bent. Geen verzekering, geen mogelijkheden. Hij gebruikt deze maatschappij om een soort futuristisch Romeo en Julia-verhaal te vertellen. De plot is weinig indrukwekkend en op een televisiescherm komen de omgevingen minder tot hun recht. Wat wel blijft hangen is de negatieve toekomstvisie die Winterbottom tussen de regels door geeft. In de
making of gaat hij daar helaas niet diep op in. De dvd biedt ook
deleted scenes en een
slideshow van het hedendaagse Sjanghai. Weinig boeiend. Jammer, want zo’n thema biedt juist de ruimte om de
science fiction-fan te trakteren op prachtige extra’s. (Floortje Smit)
Travellers and Magicians
Kyhentse Norbu, 2003 • Total Film
~
Deze Tibetaanse
road movie is door regisseur Norbu in samenwerking met een aantal Australiërs gemaakt: hetzelfde team dat verantwoordelijk was voor de Himalaya-voetbalfilm
The Cup uit 1999. Deze keer gaat het verhaal-met-goede-boodschap over een groep inheemse lifters in Buthan. Dondup is het saaie leven in zijn thuisdorp beu en droomt van de materiële geneugten van het westen. Onderweg leert hij wijze levenslessen van een monnik en drie andere reizigers. Ook
Travellers and Magicians is braaf, exotisch en politiek correct, maar evenzo vakkundig gemaakt dat het resultaat onweerstaanbaar vermakelijk is. Het verhaal van de lifters loopt parallel aan een schitterende fabel; beide verhalen spelen zich af in het Himalaya-landschap, dat adembenemend in beeld is gebracht. (Paul Caspers)
Ideale opwarmer
.
De cd opent met Savory, een mooi, slepend nummer dat ontstaan is uit een jamsessie met de band Far. Verder is het grootste deel van de cd gevuld met covers. De originelen van deze nummers zijn enorm divers. Wax and Wane, een mooi, duister nummer, is oorspronkelijk van de Cocteau Twins terwijl er ook een vreemde maar mooie cover van Lynard Skynard’s Simple Man op B-Sides & Rarities staat. Één van de bands waarvan alle leden van Deftones fan zijn, is Helmet. Hun versie van Sinatra wordt op een voor Deftones ongemeen ruige wijze neergezet. Ook No Ordinary Love (juist, van Sade!!) wordt op een dromerige, betoverende wijze gecoverd. De mooiste cover is The Chauffeur, een nummer van Duran Duran. Het nummer sleept je mee, weg van de wereld, en Chino’s stem is prachtig. Ook worden Deftones’ grootste helden, The Cure (If Only Tonight We Could Sleep) en The Smiths (Please, Please, Please, Let me get what I Want) gecovered.
Eigen werk hervormd
~
Ontwikkeling in beeld
Op de dvd staan voornamelijk de videoclips van alle uitgebrachte singles, op chronologische wijze. Opener 7 Words en Bored van het ruige en ongepolijste debuutalbum Adrenaline. Hierna volgen My Own Summer en Be Quiet and Drive van hun definitieve doorbraakalbum Around the Fur. Het is duidelijk dat de platenmaatschappij vanaf dit moment meer geld in Deftones stopte want de videoclips zien er ineens een stuk professioneler uit. Van White Pony komen de singles Change, Back to School (Mini Maggit) en Digital Bath. Wat opvalt aan een groot aantal van de video’s is dat Deftones in hun clips veel contact met hun fans maakt. In zeker vier of vijf clips tot hier aan toe staat het decor vol met figurerende fans (Back to School is hier een goed en bekend voorbeeld van). Minerva, met afstand Deftones’ mooiste videoclip, Hexagram en Bloody Cape (ook een erg mooie video) zijn de video’s van het laatste plaat Deftones.
Live-opnames
Tussen deze videoclips door zien we een groot aantal kortere live-opnames uit de periode van de desbetreffende clips en korte stukjes interview, behind-the-scenes in de studio en meer van dergelijk materiaal. Hierdoor krijgt de dvd, die ruim een uur duurt, bijna een sfeer van een volledig chronologisch overzicht van de band. Je ziet de ontwikkeling van Deftones, van beginnende band met goedkope videoclips en live-opnames in kleine clubs tot hun status als festivaltopper en stadionvuller met prachtige, professioneel geschoten videoclips. Nieuwe zieltjes zal Deftones met deze uitgave niet winnen maar B-Sides & Rarities is een must voor echte fans en een ideale opwarmer voor diegenen die met smart wachten op 25 oktober, wanneer Saturday Night Wrist verschijnt.
Deftones
Album: B-Sides & RaritiesMisschien ook iets voor u
Spannende mix van film en toneel
.
~
Spannende vormgeving
De hotelkamer waarbinnen het stuk zich afspeelt is een driedimensionale kubus met muren van rolluiken. Aan het begin van het stuk zijn de rolluiken omlaag. Aan de buitenkant zijn dan filmbeelden in zwart-wit te zien. Het blijkt een cameraregistratie te zijn van wat zich binnen in de hotelkamer afspeelt. Een overactieve Tygo Gernandt (what’s new?) in de rol van Vince schopt tegen blikjes bier, springt op het hotelbed en rookt een peukie. Langzaam maar zeker gaan de rolluiken omhoog en krijg je ook live het beeld uit de hotelkamer te zien. In alle vier de hoeken van de kamer hangen camera’s. De ene keer zien we een grote close-up van een acteur, de andere keer wordt de wand in vier vlakken verdeeld, waardoor een haast caleidoscopisch effect ontstaat. Deze combinatie van geprojecteerde beelden op de buitenkant van de kubus en het spel van de acteurs zorgt voor een erg verrassend resultaat.
Duim voor Medina
~
Kluchtig
Als thriller is de nieuwste versie van Tape niet erg geslaagd. Doordat er nauwelijks sprake is van een merkbare spanning tussen John en Vince, kent het stuk onbedoeld kluchtige momenten. Het moment dat John uit wanhoop iets stuk smijt, maakt de zaal aan het lachen. En dat terwijl we het hier wel over een verkrachting hebben. Wie na het zien van de film een soortgelijk verhaal op toneel verwacht, komt bedrogen uit. De film is subtiel en spannend waar het stuk juist in volle vaart door het verhaal dendert. Wie echter onbevangen een mooi verhaal wil zien, waarbij op een spannende manier wordt gespeeld met theater- en filmtechnieken, is bij Tape van REP aan het goede adres. Wederom is Engelkes, na Onze jeugd, erin geslaagd een stuk te maken waar vooral de jongeren met plezier weer CKV-bonnen op stuk kunnen slaan. En dat met grote namen en al.
De voorstelling is dit seizoen nog t/m 29 december 2005 te zien. Kijk hier voor de actuele speellijst.
Tape (REP)
Artiest: REPGezien op maandag 03 oktober 2005 in De Meervaart, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Kinderverhalen en grote ogen
.
All in the family
~
De Heers stijl is heel basic. Je zou soms bijna zeggen dat ze niet zo goed kan tekenen, maar die simpele stijl is wél effectief. Met slechts weinig lijnen weet ze een situatie, een gemoedstoestand of een activiteit veel kracht mee te geven. De tekeningen zijn weliswaar in het zwart-wit, maar toch is het boekje heel vrolijk. Je zit steeds met een glimlach te lezen en na dit deeltje ben je blij dat je op het internet nog even verder kan kijken.
Japan in Nederland
~
~
Kinderleed Komix #4. Lief & Leed… • Tekeningen en scenario: Margreet de Heer • Uitgever: Senoeni Comics Productions • Prijs: € 5.00 • 48 pagina’s in zwart-wit • ISBN
Ai-Chan TV • Tekeningen en scenario: Aimee de Jongh • Uitgever: Senoeni Comics Productions • Prijs: € 5.00 • 44 pagina’s in zwart-wit • ISBN
Naar Tokyo! • Tekeningen en scenario: Aimee de Jongh • Uitgever: Senoeni Comics Productions • Prijs: € 5.00 • 12 pagina’s in kleur • ISBN
Link: website Senoeni Comics Productions
Misschien ook iets voor u
Met het dakje open…
Het Amsterdamse label Excelsior grossierde eind jaren negentig in leuke gitaarbandjes met melodische liedjes. Tegenwoordig is de catalogus uitgebreid met wat andersoortige bands, zoals het hardere ZZZ en singer-songwriter Sergeant Petter, maar de nieuwste release is toch weer oude koek. The Heights uit Noordwijk maken popliedjes waar je met het dak van je cabriolet open van kan genieten.
~
Bettie Serveert
Qua stijl lijken de songs op deze eerste plaat eigenlijk niet zo veel op The Beach Boys. De plaat lijkt misschien nog wel het meest op het werk van Bettie Serveert. Dat komt deels door de stem van Naomi, hoewel deze hoger is dan die van Carol van Dijk. De liedjes zijn ook heel uitgekleed, net zoals bij Bettie Serveert vaak het geval is. Toch is de stelling dat The Heights alleen op deze band lijkt niet helemaal eerlijk. De band heeft een bepaalde luchtigheid en ook een lieflijkheid die niet bij Betty Serveert past.
Zwoel of overstuurd?
~
Jammer van de herfst
Heel soms zijn The Heights wat monotoon, wat deels komt doordat je steeds hetzelfde gitaargeluid hoort. De drums zijn bijzonder creatief. Live kun je ook zien dat Marc veel plezier heeft in het drummen. Het totaalplaatje van dit debuut van The Heights is heel positief. Een klein nadeeltje zit er wel aan Beachyhead en dat is dat hij minder dan 30 minuten duurt en de ritjes in de cabrio zo wel heel kort gaan duren. Maar ja, dat zat er toch al niet meer in nu de herfst valt.
The Heights
Album: Beachy HeadMisschien ook iets voor u
Der Ring des Nibelungen van De Nederlandse Opera is absolute wereldtop
De Nederlandse Opera is een van de speerpunten van het nationale cultuurbeleid. Deze herneming van Wagners Der Ring des Nibelungen bewijst hoe terecht dit is. Deze productie kan zich niet alleen met de internationale wereldtop meten, maar laat deze zelfs ver achter zich. Het stormachtige applaus dat dirigent Hartmut Haenchen en regisseur Pierre Audi in ontvangst mochten nemen terwijl de laatste klanken van het ‘Erlösungs-Motiv’ wegstierven, is dan ook volkomen verdiend.
Miljoenen noten, meer dan veertien uur muziek en een vuistdik libretto (door Louis Couperus betiteld als “povere dilettanten-arbeid”) heeft het publiek verspreid over vier avonden ondergaan. En dat terwijl de listige voorgod Loge al aan het einde van de proloog, of liever, de Vorabend, “Ihrem Ende eilen sie zu”, zingt wanneer Wotan en zijn gevolg het Walhalla betreden. Het duurt echter nog een uur of twaalf voordat hij gelijk krijgt en het Walhalla vlam vat en de Rijn buiten haar oevers treedt. Van ‘haasten’ is dus amper sprake, maar vanaf het moment dat Wotan de door de Nibelung Alberich gesmede ring, het symbool van absolute macht, om zijn vinger schuift, is het einde der goden onafwendbaar.
~
Revolutionaire decors
De al te menselijke karakters staan in scherp contrast met de immense decors, ontworpen door de Amerikaans/Russische ontwerper/architect Georg Tsypin. Het podium van het Muziektheater behoort tot de grootste ter wereld, de breedte is maximaal 32 meter, de maximale diepte is 48,5 meter, maar Tsypin trekt het decor tot ver in de zaal door. Hij heft zelfs de scheiding tussen zaal en podium op; het publiek kan de zangers bijna aanraken en in de speciale adventure seats maakt een deel van het publiek letterlijk deel uit van het decor. Helemaal revolutionair is de positie van het orkest, die radicaal breekt met de Wagner-traditie.
Het speciaal voor de Ring gebouwde Festspielhaus in Bayreuth is immers beroemd vanwege zijn volledig aan het zicht onttrokken orkest en dirigent. Niets mocht van Wagner afleiden van de handeling op het toneel. In het Amsterdamse Muziektheater bleek een dergelijk onzichtbaar orkest niet haalbaar. En dus werd gekozen voor een radicaal andere oplossing: de orkestbak is afgeschaft en tijdens de verschillende opera’s heeft het orkest een prominente, steeds wisselende, plaats in het toneelbeeld.
Transparante partituur
De bijzonder orkestopstelling heeft buitengewone voordelen voor de klankrijkdom van het orkest en bovenal voor de zangers, die in plaats van achter het orkest voor het orkest een aanzienlijk deel van hun partijen kunnen zingen. Haenchen kan zo pianissimi laten zingen die in een ander operahuis onmogelijk zouden zijn omdat de zangers niet over het orkest zouden komen. De meeste Wagner-zangers zijn getraind om hun stem over een grote afstand en over een groot orkest de zaal in te projecteren, wat in de slechtste gevallen leidt tot afstandelijk geschreeuw. Niets van dit alles in Amsterdam: sterker, niet eerder is zo’n intieme Ring opgevoerd.
Haenchen maakt bovendien gebruik van een ‘opgeschoonde’ partituur, waarin niet alleen alle door Wagner aangebrachte correcties na de wereldpremière in 1873 verwerkt zijn, maar bovendien de vele fouten die in een eeuw opvoeringspraktijk in de partituur geslopen waren zijn verwijderd. Het resulteert in een buitengewoon transparante Ring, wars van bombast of langdradigheid. In de lange monologen klinkt het Nederlands Philharmonisch Orkest bijna Italiaans, om in de lyrische passages over te schakelen naar een vol laat-Romantisch idioom, terwijl de orkestrale climaxen in de handen van Haenchen ook daadwerkelijk dat zijn: orgastische explosies van geluid die het publiek naar adem doen happen.
Louter topsolisten
~
Slechts driemaal wordt de complete Ring uitgevoerd. Gelukkig wordt in de wandelgangen gefluisterd dat de monumentale decors toch niet gesloopt zullen worden zoals lange tijd aangekondigd was, maar dat deze Ring in 2013 weer te zien zal zijn. Zonder enige twijfel ook dan het hoogtepunt van het operaseizoen.
Onvergetelijke beelden
Mocht De Nederlandse Opera niet slagen in een toekomstige herneming, dan resten de binnenkort te verschijnen dvd’s en onvergetelijke beelden. Het begin van Das Rheingold, wanneer het theater in totale duisternis is gehuld en uit het niets de eerste noten weerklinken, visueel slechts begeleid door het lampje op het dirigeerstokje van Haenchen. Of de vlammen die uit het houten (!) decor springen tijdens de Walküren-rit (zie het 8WEEKLY-filmpje op de VPRO-site), het vogeltje in Siegfried, het strak gechoreografeerde koor in Götterdämmerung, de slotscène waarin Wotans speer opeens door het decor schiet. Het zijn slechts enkele beelden die door het hoofd spoken.
“Onvoorstelbaar in wat voor toestand zelfs iemand met het grootste incasseringsvermogen kan raken als hij de vier avonden die Der Ring des Nibelungen in beslag neemt, moet uitzitten,” schreef Claude Debussy. “Het is erger dan een obsessie: je wordt zelf een wandelend tetralogisch ‘Leitmotiv’.” Debussy heeft gelijk: na vier dagen is de toeschouwer volkomen van de wereld. Maar Wagner heeft ook gelijk. Zeker in de handen Haenchen, Audi en Tsypin is de Ring het ultieme ‘Gesamtkunstwerk’, waarin alle kunstvormen versmelten en dat superieur is aan… ja, aan wat eigenlijk niet?
De Nederlandse Opera & Nederlands Philharmonisch Orkest o.l.v. Hartmut Haenchen
Album: Richard Wagner: Der Ring des NibelungenGezien op maandag 19 september 2005 in Muziektheater, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Relapse Records
Wie wel eens één van de Contaminated-sampler-cd’s van Relapse heeft beluisterd, zal moeten beamen dat Relapse staat voor een wijds spectrum aan extreme en experimentele metal. Met namen lopend van Amorphis tot Zeke en heden ten dage bekendere bands zoals The Dillinger Escape Plan en Nile, mag Relapse trots zijn op wat het in huis heeft. Hieronder een overzicht van 3 recente releases van het label. En voor een ieder die zich niet direct aan een duur album wil wagen; de Recollection (DVD) series zijn naast heel representatief ook nog eens ongelooflijk betaalbaar. Een uitgelezen mogelijkheid dus om eens te zien wat het label te bieden heeft.
Burst – Origo
~
Rumpelstilskin Grinder – Buried in the front yard
~
Tegelijkertijd weet de band de muziek ook leuk te brengen door niet alleen terug te vallen op de Amerikaanse sound, maar ook de putten uit de Zweedse variant (vaak meer gespitst op melodie) van de thrash. Het geheel levert een schijfje op dat misschien geen goud uit stro zal spinnen, maar deze jongens weten absoluut de aandacht vast te houden en ik denk ook dat deze muziek een hoop hoofden in beweging zal brengen.
Bongzilla – Amerijuanican
~
Relapse Records
Album: Een blik in de platenkast van een Metal-labelMisschien ook iets voor u
Uiteindelijk willen we gewoon goede muziek maken!
/ 0 Reactiesdoor: Mink Lammertink0 SterrenNederlandse rap, waar Osdorp Posse in 1989 mee begon, is inmiddels uitgegroeid tot een echte stroming. De laatste jaren zijn veel meer formaties naar buiten gekomen en is hiphop groot geworden in ons landje. Twee artiesten die ook al aardig aan de weg timmeren zijn Pete Philly & Perquisite. Anders dan de trend, rappen ze niet in onze moerstaal maar in het Engels, de taal waarin het allemaal begon. Ze zijn al een tijdje bezig met muziek maken, maar het afgelopen jaar is het allemaal in een stroomversnelling gekomen. Het debuutalbum Mindstate ligt in de winkel, af en toe komen ze voorbij op je tv en de ze zijn onderweg op een tour. Niemand minder dan de Amerikaanse rapper Talib Kweli vond dat ze “lichtjaren voorliepen op de rest”. Reden genoeg om een paar vragen te stellen aan mc Pete Philly.
Je hebt het album Mindstates opgenomen samen met beatcreator Perquisite. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet en wanneer zijn jullie begonnen met muziek produceren?
~
Hadden jullie bij het maken van het album dezelfde ideeën of waren er zekere muzikale meningsverschillen die opgelost moesten worden?
Nee, niet echt, we hebben wel de neiging om over onze keuzes te discussiëren. Dat is niet erg en eigenlijk ook wel logisch. Uiteindelijk willen we toch gewoon goede muziek maken!
Op het album staan, zoals de naam al zegt, verschillende gemoedstoestanden. Welke van de besproken gemoedstoestanden herken je het meest bij jezelf en waar kun je jezelf het beste in verplaatsen?
Het zijn eigenlijk wel allemaal onderdelen van mezelf, het is eigenlijk een document van een periode waarin ik zat. Ik kon eigenlijk wel alle onderwerpen waarover de songs gaan bij mezelf plaatsen. Nu kloppen ze niet allemaal meer. De situatie is zo veranderd. Als ik nu zou moeten kiezen tussen een van de mindstates, zou ik voor motivated gaan. Ik heb nu van mijn hobby mijn werk gemaakt. Ik ben gemotiveerd, heb het druk, interviews, repeteren, concerten en ga zo maar door. Maar dat vind ik niet erg, hoor! Het is gewoon veranderd, mijn hobby is mijn werk geworden dus ik ga er gestructureerd mee om. Ik vind het leuk, het zou me tegenvallen als ik nu achter de toonbank in een winkel sta!
Wil je nog een bepaalde boodschap overbrengen in je werk?
Nee, eigenlijk niet. Het album is meer een beschrijving van westerse jongeren. Iedereen is wel eens pissig of lui. Het is een beschrijving van een generatie. Het is niet echt een message, want ik geloof niet dat een muzikant een boodschap moet uitbrengen. Zelfs het nummer Respect niet, het is meer een beschrijving van de maatschappij. Ik en mijn broeders hebben respect voor elkaar. Maar ik onderwijs niet, ik zeg dingen en mensen moeten gewoon maar kijken wat ze ermee doen. Ik vind dat de positie van een kunstenaar er één moet zijn die het tijdsbeeld goed weergeeft.
Waar haal jij de inspiraties vandaan, zowel op tekstueel als muzikaal vlak?
Wat betreft Mindstate komen de teksten uit mezelf. Mijn leven. Perquisite haalt inspiraties uit verschillende muziek. Hij speelt cello, dus klassieke muziek. Maar ook de Beatles, vooral de psychedelische periode. Plus de Amsterdamse eclectische DJ scene.
Op je album staan een paar gastoptredens. Was dat echt iets wat je wilde toen je de plaat ging maken of kwam dat er bij in het creatieve proces?
Nee, het waren maar drie vocalisten, het is vrij natuurlijk gegaan en ik heb er niet echt over nagedacht. Ik wil op het volgende album veel meer gastoptredens voor elkaar krijgen. Ik wilde dat per se niet op dit album. Een debuutalbum met veel gastoptredens vind ik een teken van zwakte. We wilden laten zien dat we het zelf konden, met je eigen vocalen een album neerzetten. Al vond ik het wel geweldig dat Talib meedeed op het album!
Wat is hiphop voor jou? En wat vind je ervan dat de hele hiphopwereld tegenwoordig een macho cultuurtje is?
Ik denk dat hiphop altijd een macho element heeft gehad. Hiphop is de meest diverse, uiteenlopende stroming van dit moment, maar de commercie belicht maar één kant. Als je de media moet geloven heb je alleen gangsta rap. Ik heb daar geen moeite mee, alleen is het niet waar. Het is zoveel meer. Hiphop is de enige muziekstroming waar je alle andere stromingen in kan verwerken. Kijk, mensen zijn sowieso bang voor Afro-Amerikanen en de media weet daar handig op in te spelen. 50 Cent is eigenlijk gewoon de bevestiging van het beeld van Afro-Amerikanen!
Maar wat is hiphop dan voor jou in enkele woorden?
De meest creatieve straatmuziek ooit! En het is super dat het zo goed gaat met de Nederlandse hiphop. In Nederland is het eigenlijk nog nooit zo interessant geweest als nu. Ik ben echt blij dat ik dit mag meemaken, de jongens uit het Oosten doen het allemaal goed, Typhoon, Duvelduvel, Opgezwolle, Jawat. Ook Relax is aardig groot. Ik vind het geweldig!
Wat zijn je verdere ambities op muzikaal en persoonlijk vlak?
Nou, veel spelen, een nieuw album maken met Perquisite en proberen groter te worden!
Misschien ook iets voor u
Nieuwe dvd’s
.
The Aviator (2 disc edition)
Martin Scorsese, 2004 • Dutch Filmworks
~
The Soul Keeper (Prendimi l’anima)
Roberto Faenza, 2002 • De Filmfreak
~
Code 46
Michael Winterbottom, 2003 • De Filmfreak
~
Travellers and Magicians
Kyhentse Norbu, 2003 • Total Film
~
The Aviator // The Soul Keeper // Code 46 // Travellers and Magicians
Jaar: 2024Misschien ook iets voor u
Beklemmend gezinsleven
Met haar nieuwe roman Koudvuur is Manon Uphoff er in geslaagd een rilling van genot en huivering te veroorzaken bij elke omgeslagen pagina. De sfeer van het verhaal is beklemmend, de ontwikkeling van de personages verontrustend. Daarbij gaat er een bepaalde instinctieve kracht uit van alle ellende die er wordt meegemaakt. Uphoffs nieuwe roman verschilt niet wezenlijk van haar eerdere werk, maar is evengoed een verhaal dat beklijft.
Een gezin met dertien kinderen waarvan een aantal uit een eerder huwelijk. Een zoon is overleden, een ander is verstandelijk gehandicapt, en er is een meisje dat handig is met woorden. Het zijn de autobiografische gegevens van Manon Uphoff die ook bij haar romandebuut Gemis, dat in 1997 verscheen, het verhaal bepaalden. Maar was de dertienjarige Mara in Gemis haar seksualiteit en de buitenwereld aan het ontdekken, in Koudvuur beschouwt de jongere Ninon vooral het functioneren van de eigen familie. Als jong kind is ze deel van het geheel, maar met het verstrijken van tijd, en het lezen van verhalen, wordt ze een buitenstaander in haar eigen vreemde geschiedenis.
Filmische distantie
Deze concentratie op de wereld binnen de muren van het ouderlijk huis is vrij letterlijk. Het is net alsof je een scenario leest. Je ziet voor je hoe de kamer van Ninon en haar broertje Sasja er uit ziet, de trap, de gang met de stoel voor de geestelijk gehandicapte Ferdinand. Langzaam zoeft de denkbeeldige camera door het huis, met al zijn geluiden, bedompte geuren en grauwe kleuren. Deze beschouwende stijl doet afstandelijk aan, wat nog eens versterkt wordt door het feit dat het verhaal in de derde persoon geschreven is. Alsof Uphoff haar jeugdherinneringen bewust op enige afstand heeft gehouden. Dat het verhaal evengoed beklijft is te danken aan het heldere taalgebruik en de rake beschrijvingen. Ieder personage wordt met een enkele beweging, een karakteristiek detail, neergezet.
Dreiging
Ninon is de elfde uit het gezin Borgkin. De jaren vijftig zijn, wat benauwdheid en zuinigheid betreft, goed voelbaar. Haar broer Sasja en zusje Lime zijn de jongsten. Moeder, kettingrokend en altijd mopperend, onttrekt zich geheel aan haar kroost. Het is een verbitterd, ontevreden mens. Op een verjaardag van moeder lijkt het zowaar gezellig te worden. Vader schenkt een glaasje in voor zijn vrouw die steeds grappiger en giecheliger wordt, een zeldzame vertoning. Na nog een glaasje stelt vader voor om naar boven te gaan en er ‘nog eentje bij te maken’. De altijd voelbare onderhuidse dreiging breekt dan door als een donderslag: de ontspannen moeder verandert in één klap in een waanzinnige.
Bemiddelen tussen binnen en buiten
~
Melodrama
Ninon ontsnapt aan de verstikkende situatie door te lezen. De sprookjes van Andersen, Dokter Zhivago en Oorlog en vrede, Diderot en Baudelaire. Ook schrijft ze verhalen, net zo vervreemdend en luguber als de verhalen van Uphoff zelf, met de nodige afgehakte ledematen. Ze begint zich van haar familie te distantiëren en merkt langzaam op hoe melodramatisch ze met zijn allen zijn. Halfzus Toddie, waar Sasja en Ninon eerst zo graag langs kwamen, begint een vervelend dom mens te worden. De leefomgeving van Ninon breidt zich uit, en op een avond – ze is dertien jaar – gaat ze naar het hotel aan de overkant. In de bar ontmoet ze een Chinees die in het hotel verblijft. Met hem brengt ze de nacht door.
De strijd tegen futiliteit
De begeerte en het verlangen om toch een gezin te vormen, om de ellende te ontstijgen, worden mooi omhuld met melodrama. Zo werpt moeder zich, nadat ze haar man jarenlang heeft afgesnauwd, toch nog met een gil op zijn kist. “Henri, laat me niet alleen!” Je zou je kunnen afvragen wat de zin van hun leven is, het ziet er niet rooskleurig voor ze uit, en ook het einde van het verhaal is weinig hoopgevend. Maar ze leven wel, ze geven niet op. Manon Uphoff zei daar over in Vrij Nederland (24 september 2005):
Of Koudvuur een roman is valt te betwijfelen, het is eerder een opeenvolging van verhalen. De wording van de schrijfster Ninon is een van de sterke elementen in het boek, het had meer pagina’s verdiend. Maar de verstikkende, dreigende sfeer laat dit soort uitstapjes misschien niet toe. Koudvuur is wat thematiek betreft niet verrassend, maar de stijl en sfeer die wordt neergezet maken dat zondermeer goed.
Prijs: 17,50 (paperback)
Bladzijden: 175
ISBN: 9023417356
Misschien ook iets voor u
Opeens waren ze er, begin jaren negentig: de Stereo MCs, met het onweerstaanbare hitje Connected. Het nummer bleef ook een reclamebureau niet onopgemerkt, waardoor we Connected een tijdlang als lijflied van een mobiele aanbieder mochten horen. De overige nummers van de debuutplaat waren ook lekker, maar vielen toch in het niet bij titeltrack. Een one-hit wonder dus, zo veronderstelde ik. Zeker nadat opvolger Deep Down & Dirty tot 2001 op zich liet wachten – en vervolgens geen hitnoteringen opleverde. Na enig remixwerk voor anderen is Paradise nu het vierde serieuze album, en de muziek is nog altijd zo aanstekelijk als in het begin van de jaren negentig, maar de Britse band dreigt de status van die tijd niet meer te halen.
~
Brixton
De twee ontdekten in de loop der tijd ook dat de sterrenstatus ze niet beviel; in Amerika werden ze bijvoorbeeld in limousines vervoerd, iets dat de “gewone jongens” uit Brixton niet beviel. Vandaar dat als voorkant van Paradise het schilderij Electric Avenue van Ed Gray is gekozen. Gray beeld hierop een zaterdagmiddag in Brixton uit, en juist dat verbeeldt voor de twee het paradijs.
Maar wat betekent het gegeven dat de twee helemaal zen zijn voor hun muziek? Op het eerste gehoor weinig, aangezien het allemaal klinkt zoals Connected deed. Maar dat is dan misschien te simpel gedacht; wellicht geeft dat juist aan dat ze weer op de goede weg zijn, dat het plezier echt terug is. Meteen al bij openingsnummer Warhead blijkt dat het goed zit: de passie spat er in dit anti-oorlogslied van af. Hier blijkt ook dat de Stereo MCs nog altijd een pakkende cross-over tussen hiphop en soul maken: de beats zijn van de hiphop geleend, en de MCs ook, maar de zang en melodie komen toch vooral uit de soulhoek. Ook de blaasinstrumenten (die overigens vaak uit het keyboard lijken te komen) wijzen terug naar het soul-tijdperk. Dat alles maakt dat de Stereo MCs tussen deze twee genres in hangen, en een wisselend ontspannen en opwindend geluid hebben.
Jaren negentig
Dansbaar zijn de meeste nummers van de Stereo MCs in ieder geval. Daar zorgen de pompende beats wel voor, die bij zowel nieuwe als oude soul vaak veel vlakker zijn. Echt modern doet het geluid echter nergens aan. Niet dat de band meedoet aan de jaren tachtig-hype: ook hier is het weer het jaren negentig-geluid van Connected dat lekker gedateerd aandoet. Dat is echter ook de reden dat ik denk dat de grote successen nu weer uitblijven: het is voor Hallam en Birch wat dat betreft wachten op de periode van jaren negentig-retro. Nu zullen ze dat niet erg vinden; zolang zij financieel rond kunnen komen, blijven ze wel muziek maken. En wie weet… als ze het erg mooie soulnummertje The Fear nu eens op single uitbrengen… je weet maar nooit wat er dan gebeurt.
Stereo MCs spelen op donderdag 10 november in het Utrechtse Tivoli.
Stereo MC´s
Album: ParadiseMisschien ook iets voor u