Donderdagmiddag. Melkweg, Amsterdam, 15:10. “Hello, Paul Smith, pleased to meet you”. De voorman van Maxïmo Park, klein en tenger van stuk, draagt een zwart maffioso-hoedje en een verwassen t-shirt van een rockband en is de beleefdheid zelve.

15:13. 8WEEKLY: Waar zijn jullie momenteel mee bezig?

“We zijn nu al een jaar bezig met toeren en optreden, wat we bijna elke dag doen. Dit doen we om het album te promoten. Het is de beste manier om je muziek tot de mensen te brengen en je boodschap te verspreiden. Buiten het optreden werken we individueel. In een later stadium proberen we samen te werken, maar dat laatste is niet altijd even makkelijk, omdat we het zo druk hebben met optreden. Daarom willen we zo creatief mogelijk met onze tijd om te gaan. We reizen vaak ’s nachts. Zodra ik uit de bus kom, poog ik wat van de omgeving te zien en nieuwe mensen te ontmoeten. Als ik niet optreed, probeer ik zoveel mogelijk te lezen en te schrijven. Daar hou ik erg van. Als je een verhaal schrijft kun je een beter beeld schilderen van wat je om je heen waarneemt. In een liedje heb je die ruimte niet. Dan moet je in heel weinig woorden kunnen zeggen wat je wil overbrengen. Dat kan nog wel eens simplistisch worden zoals bijvoorbeeld de tekst “I am young and I am lost”. Daarom hanteer ik een poëtische stijl. De meeste liedjes zijn sowieso variaties op het thema ‘ik hou van haar en zij houdt (niet) van mij’. Maar ik zou dat in een tekst nooit zo direct brengen. Dan wordt het een soort dagboek. Juist als je deze dingen versluierd brengt, gaan mensen er over nadenken. Ik ben daarin liever ambigu dan vaag. Neem nou bijvoorbeeld de tekst “Enclosed a postcard of a painting”. Je zet mensen aan het denken met zo’n zin. Je hoort het en je denkt, dit zou over mij kunnen gaan… Zo komt een tekst tot leven.”

8WEEKLY: Is dit ook wat je met muziek probeert te bereiken?

Smith: “Ik probeer mensen te inspireren. Mijn hele stemming kan veranderen als ik een inspirerend liedje op de radio hoor. En dan gaat het niet zo zeer om de tekst als wel de hele sfeer. Een enkel liedje kan mijn hele dag overhoop gooien. Vandaar ook ‘A Certain Trigger’, de naam van ons album. Er is maar een kleine vonk nodig om mensen verliefd te laten worden op iets of iemand. Met dit gevoel proberen we zoveel mogelijk mensen te bereiken. Het is een universele emotie. Het mooie is dat iedereen kan zich herkennen in de thema’s van ons album, van Japan tot Amsterdam. Dit is voor ons de grote drijvende kracht achter wat we doen. Zoveel mogelijk mensen raken.”

8WEEKLY: Vrijwel jullie hele album is enorm up-tempo en energiek. De enkele ballad steekt uitzonderlijk verstild af tegen de andere nummers. Vanwaar de nadruk op deze energie?

Smith: “Het was zo’n periode in ons leven. In de tijd dat we deze nummers maakten stond er heel veel mid-tempo in de hitlijsten. Bands als Coldplay en Travis waren heel populair, maar wij wilden iets anders maken dan dat. Elke dag na ons werk hadden we zoveel energie die we kwijt moesten, dat we dit soort nummers zijn gaan schrijven. Een ballad als Acrobat vonden we echter wel op de plaat passen. Op het volgende album gaan we die energie in de liedjes wel anders verdelen dan we nu doen. Er zal meer ruimte komen voor meer contemplatieve songs.”

8WEEKLY: Je toert de hele wereld over. Welke verschillen ervaar je in de verschillende plaatsen?

Smith: “In de ervaring van onze muziek zie ik vooral overeenkomsten. Zelfs in Japan zingen ze onze teksten woord voor woord mee, ondanks dat het een totaal andere taal is. Maar verschillen zijn er ook wel. In Amerika moesten we meer moeite doen om het publiek te veroveren dan in Europa. Omdat we op een relatief klein label zitten (WARP), hebben we geen platen uitgebracht in Amerika. Mensen zijn naar onze concerten gekomen op basis van ‘horen zeggen’. We hebben daar vaak opgetreden voor kleine groepen publiek. In het begin zie je de mensen een beetje met een scheef hoofd naar je kijken, maar tegen het einde is iedereen aan het dansen en zingen. Je hebt ze dan echt tijdens het optreden overtuigd. In Europa was het makkelijker, omdat de Europeanen Engeland altijd goed in de gaten houden als het gaat om nieuwe popmuziek. Wat dat betreft hadden we het een stuk moeilijker gehad als we bijvoorbeeld uit Finland kwamen. In Amerika kun je niet zo makkelijk profiteren van dit imago van Britse muziek. Je hebt daar te veel concurrentie van grote bands als Franz Ferdinand of Bloc Party. Daar zien ze alles wat uit Engeland komt als wéér zo’n Brits bandje en vergelijken ze alles met bovengenoemde bands. We zijn daar zelfs een keer vergeleken met Blur. Als er één band is waar we niet op lijken… In Amerika krijgen we dus al snel in een Britpop-stempel, maar gisteren waren we in Brussel en daar hoorde ik de term postpunk vallen. Het klopt vaak wel wat mensen over ons zeggen, maar we passen in zoveel hokjes. Het is jammer als mensen ons categoriseren bij zulke specifieke genres, omdat het mensen afsluit voor wat we nog meer te bieden hebben. We zeggen vaak dat we een popgroep zijn. Dat is breed genoeg. In Duitsland hebben ze het goed begrepen. Daar zeggen ze dat we popmuziek maken die apart staat van de rest, in plaats van de nieuwe Franz Ferdinand.”

8WEEKLY: Hoe was Lowlands?

Smith: “Ja, erg goed. Maar we stonden op een vroeg tijdstip. Het had al wel donker mogen zijn van mij. In het daglicht voel ik me zo zichtbaar. In het donker ziet alles er toch even net wat beter uit. We zaten tijdens Lowlands ook aan het einde van een grote tour en mijn stem voelde niet helemaal goed meer. En dan was ik ook nog door mijn schone sokken heen. Maar het was wel leuk dat er wat vrienden van mij aanwezig waren in het publiek. Als je toert door vreemde landen kun je je af en toe wat eenzaam voelen.
Zelf zou ik dergelijke festivals niet snel bezoeken want ik hou niet van kamperen in een tentje. Er is wel een festival waar ik elk jaar heen ga en dat is All Tomorrow’s Parties in Engeland. Je kunt daar met je vrienden een chalet huren en overdag verschillende goede bands zien. Ik heb daar bijvoorbeeld Mogwai gezien en The Shins. Wij zouden er zelf ook wel graag willen staan, maar ik ben bang dat de organisatie ons te mainstream vinden. Dat is echt wel jammer. Op een gegeven moment bereik je in je muziekcarrière een punt dat je voor een bepaalde groep niet meer interessant wordt. Dat is ook bij ons gebeurd toen we in de hitlijsten terecht kwamen. We zouden te commercieel geworden zijn, maar dat is belachelijk omdat onze muziek en muziek in het algemeen er voor iedereen is, of je het nou leuk vindt of niet. Daarom ben ik ook blij dat we op WARP zitten. Het is een label waarop plaats is voor wat alternatievere muziek die je niet zo snel in de hitlijsten hoort.”

16:00. 8WEEKLY: Wat ga je doen vandaag, behalve optreden?

Smith: “Ik heb zo meteen nog twee interviews, waarvan één op de radio. Vanavond ga ik naar Paradiso waar een geweldige band speelt, The Dirty Three, ken je die?”

Donderdagavond. Paradiso. Amsterdam: 20:00. 8WEEKLY: Zijn dit jouw helden?

Smith: “Dat kun je wel zeggen. Warren Ellis van The Dirty Three is een geweldige muzikant en hun album Ocean songs is een van mijn favoriete platen aller tijden.”

21:00. Op naar de Melkweg

Dadelijk zal hier het felbegeerde optreden van Maxïmo Park plaatsvinden. Paul zelf neemt de tijd. Hij blijft tot het einde naar zijn helden kijken, tot hij kort daarna zelf de held mag gaan uithangen.

22:00. Melkweg

De grote zaal van de Melkweg zit bomvol. Na een matige support act treden de vijf mannen van Maxïmo Park aan. Paul Smith zelf zit inmiddels strak in het pak en schiet zijn liedjes met een bezeten energie het publiek in. Opvallend veel mooie meisjes in de zaal. Bij navraag blijkt Paul Smith nogal goed te liggen bij de vrouwen. Ja, wel vanwege de muziek natuurlijk, hè. Een springende menigte en een enkele crowdsurfergirl tonen aan hoe deze band inmiddels leeft na het succesvolle optreden op Lowlands van de zomer. Ze zijn dan ook in topvorm en proppen het hele optreden helemaal vol met uiterst krachtige popliedjes, net zoals ze op de plaat hebben gedaan. Ze gunnen de volle zaal geen moment rust, maar bij deze band zit daar ook helemaal niemand op te wachten. In de toegift krijgen we een hint wat ons te wachten staat op het volgende album waarna het krachtige Going Missing de perfecte uitsmijter is. Wat er over blijft, is een zaal vol met intens stralende gezichten.

Battle

Hoe zullen we London Calling november ’05 samenvatten? Spannend en up-tempo. Minder punk dan de vorige editie, meer aandacht voor niet-gitaarbandjes. Al was er op deze editie nog altijd met geen mogelijkheid te ontkomen aan de gitaardictatuur. Veel hoogtepunten, maar niet zo extreem als de vorige editie (Kaiser Chiefs!). Ook veel dieptepunten. Het goede of het slechte nieuws eerst? De dieptepunten dan maar. Op het absolute nulpunt vinden we Field Music. Saaie uitstraling en brave, lichtelijk stuurloze muziek. Geen woorden aan vuil maken. Dan is er een grote middenmoot aan bands die op zichzelf wel goed zijn, maar je het gevoel geven dat je dit al vaker hebt gehoord en beter. Een aantal bands ondervindt hier veel last van zoals Battle, Dogs en The Race. Van deze is Dogs wel de meest veelbelovende. Gewoon goede gitaarrock en veel enthousiasme in de grote zaal. Niks mis mee, maar jammer genoeg niet zo gedenkwaardig vanwege het grote aanbod van andere goede Britse bands.

The Zutons vallen door de mand

Amusement Parks on Fire vervolgens is een twijfelgeval. Deze jonge band is door velen getipt als de nieuwe sensatie in postrock. Ze doen het in de grote zaal inderdaad behoorlijk goed. Mooie geluidsmuren, gepijnigde zang, professioneel goede emo. Het probleem bij deze band is alleen, dat we dit in Nederland al in overvloed hebben en wel op het Zabel label. Amusement Parks on Fire is een winnaar. Van de Grote Prijs van Nederland welteverstaan. Dan hebben we nog een kleine categorie tegenvallende bekenden. The Zutons bijvoorbeeld, zijn inmiddels geen onbekenden meer in Nederland en hebben met een sterk popliedje als Pressure een goede troefkaart in handen – ook de gigantische backdrop met dreigende monsters er op afgebeeld doet veel beloven. Schijn bedriegt, The Zutons vallen lichtelijk door de mand, maar in de zaal is het springen en dansen in de voorlinies.

The Zutons

Een andere tegenvallende bekende is ook Brakes met hun tegendraadse New wave. Staccato liedjes als All night Disco Party zijn onnavolgbaar en briljant. Maar met een paar countrynummers doen ze dit uitblinken totaal teniet en ze verbruien het helemaal als ze een meezingende fan bij de act betrekken. Zonde, want als ze deze misstappen niet hadden gezet, hadden de Brakes tot de hoogtepunten van het festival kunnen behoren.

Strategie

Ook de in Amsterdam wonende Britten van Miss Antarctica zit het niet echt mee. Met net een nieuwe plaat uit is optreden op dit festival een strategische zet. Ze hebben een berg dure instrumenten en andere apparatuur meegesleept en het podium lijkt dan ook te klein voor ze. Het festivalpubliek was al flink uitgedund vanwege het late tijdstip, maar gedurende het optreden zal het nog verder leeglopen. Mensen hebben zin om te dansen, maar deze band heeft alleen maar imposante gitaarmuren te bieden en dat vergt voor sommige mensen te veel van hun geduld. De getergde voorman is ook geen stralend voorbeeld van charisma, daar kan zelfs een felrode

Queen Adreena

westernblouse geen verandering in brengen. Een troostprijs. Laatste dieptepunt: Queen Adreena. Goede stonerrock, foute uitstraling. De junkielook is gewoon niet meer zo hip anno 2005. Werkelijk alles is eng aan deze band. De zangeres heeft een geweldige rockstrot, maar een lichaam als een gratenpakhuis, wat ze dan ook graag aan de mensen onthult. Behekst, evenals de rest van die band. Brrrr.

En dan nu het goede nieuws! Dat was op dit festival gek genoeg vooral in de kleine zaal te vinden. Allereerst, de aanmoedigingsprijs gaat naar The Research. Een minimalistische bezetting: een drumster, een bassiste en een zanger met een goedkoop klein keyboard op zijn schoot. Het zijn niet bepaald nachtegaaltjes, dit trio en de instrumenten worden ook niet echt virtuoos bespeeld. Toch is het allerminst knullig. Deze onhippe mensen klinken lekker nieuw en fris en de mooie liedjes met samenzang zijn oprecht.

White Rose Movement

Duimen in de lucht. White Rose Movement mag er ook wezen in de grote zaal. Onvervalste powerpop! Deze strakke band refereert vooral naar andere ‘bands van het moment’ zoals The Robocop Kraus. Dat niveau wordt net niet gehaald, maar ze hebben wel een overdonderende uitstraling en daarmee pakken ze de zaal volledig in.

X-factor

Britse bands staan bekend om hun goede looks, maar op dit festival valt dat merkwaardig genoeg bij de meeste bands nogal tegen. En zo gaat de London Calling schoonheidsprijs al snel naar Duels. Mooie pakken, mooie jongens, mooi meisje op toetsen. Zo zou het moeten zijn. Maar wat is een mooie band zonder geweldige muziek:

Guillemots

urgente pop met duidelijke richting en leuke, goed verstaanbare teksten. Een genot om te zien. Dat laatste gaat ook op voor de band met het meeste lef: Guillemots. Van achter uit de volgepakte zaal banen een stel hippies zich een weg naar het podium als in een vrolijke optocht om ons prachtige indiepop te brengen. Sterker nog, dit zijn de nieuwe Shins. Net zo vrolijk, melodieus en gedreven en op contrabas het mooiste meisje dat je ooit gezien hebt. De aandacht houden ze helaas niet onvoorwaardelijk vast, dankzij de gewaagde keuze om meer dan de helft van de set met ballads te vullen. Maar ondanks dat is hier toch een band die er behoorlijk positief uitspringt.

Gillend

De prijs voor de beste harde muziek gaat net aan de neus van de Test Icicles voorbij. Hoewel ze best strakke hardcore maken, compleet met een bijdehante punkattitude is Forward Russia ze voor. Zij overtuigen meer dan honderd procent. Ze klinken als een drie keer dolgedraaide Bloc Party. Met gillende stemmen en gitaren stuiteren ze hyper over het podium. Ja, deze band heeft de x-factor en we gaan ze zeker terugzien op andere podia volgend jaar.

Kiddy-disco-punk

Kid Carpet

De grappigste en creatiefste act van het festival is ongetwijfeld Kid Carpet. Om zijn muziek te omschrijven gebruikt hij zelf de termen shit-hop, kiddie-disco-punk en rubbish music. Dat dekt de lading aardig, maar let wel: dit is geweldig. De man maakt solomuziek enkel met een drumcomputer en aan elkaar geplakte samples uit kinderspeelgoed en primitieve casiootjes. Hij heeft er een hele studie van gemaakt. Met liedjes over werkloosheid, plastic tasjes en een cover van Van Halens Jump heeft Kid Carpet de lachers op zijn hand. Een vijfjarige etterbak in het lijf van een volwassen Brit met een verlopen kop. Je moet er maar op komen. Maar als je denkt dat knippen en plakken met kinderspeelgoed knap is, dan valt je mond helemaal ver open bij de punkfunkers van Clor. De laatste tijd wordt veel punkfunk muziek omschreven als ‘hoekig’. Waarom is niet altijd even duidelijk. Maar als er één band is die die omschrijving verdient is het wel Clor. Hun muziek zit zo onnavolgbaar knap in elkaar dat je al gauw de weg kwijtraakt van alle scherpe bochten en ritmewisselingen. De spannende en complexe arrangementen worden met de zelfverzekerdheid gebracht alsof ze het Lowlands-optreden volgend jaar al in de zak hebben zitten. En terecht. Aan het einde van dag twee kan er ten slotte nog gedanst worden tot diep in de nacht bij de dansbare gitaren van Chikinki en de sexy punkfunk van The Infadels. Totdat je erbij neervalt.