Terug, en hoe!

De eerste vraag die dan rijst bij La Muerte, is welke richting het album opgegaan is. Zal het een herleving zijn van de klassiekers False (1992) en Erase (1994) of zal het materiaal meer neigen naar het laatste, door velen niet heel positief onthaalde, Chapter 13 (1998)?

Oude liefde roest niet

Het antwoord lijkt met opener For The Masses al richting de eerste optie te gaan. Na een dreigend begin ontaardt het in een agressief up-tempo nummer. Een groot deel van het materiaal op deze plaat doet ook inderdaad meer denken aan de death metal die de Zeeuwen ten tijde van de twee eerder genoemde legendarische albums speelde. Er zit een lekkere groove in het werk en de dreigende gitaarriffs vliegen heerlijk agressief in de rondte, zonder dat de melodie vergeten wordt. De solo’s die de heren Bonebakker en Harthoorn uit de vingers toveren klinken vaak ook heerlijk authentiek en zelfs het stemgeluid van Jan-Chris de Koeijer is onmiskenbaar hetzelfde gebleven. Tot zover een goed weerzien dus.

Genoeg muzikale aspecten

Denk echter niet dat de heren stil hebben gezeten en gewoon op oude leest verder zijn gegaan. La Muerte is namelijk zeker een album dat vooruitstrevender klinkt dan de twee albums waar het in eerste instantie op lijkt voort te borduren. Buiten het feit dat Tue Madsen (The Haunted, Aborted) voor een ontzettend volle productie heeft gezorgd zijn er namelijk genoeg muzikale aspecten die ervoor zorgen dat het album je doet watertanden. Zo wordt er namelijk nog steeds wel geflirt met andere stijlen dan death metal. Malicious Intent is bijvoorbeeld een nummer dat veel meer op een grind-leest geschoeid is en met Rogue State en Of Death and Choas komen er ook enkele referenties naar de meer doomy kant van het metal-spectrum voorbij. Toch is eigenlijk het meest a-typische nummer van deze CD het titelnummer. Met een ruime negen minuten aan voortslepende gitaarlijnen is deze afsluiter voor de fans van het eerste uur waarschijnlijk nog het moeilijkst te verhapstukken. Misschien is dit instrumentaaltje ook net iets teveel gevraagd.

Toch valt er niets anders te concluderen dan dat Gorefest een prachtige balans gevonden heeft tussen dreigende “death” en de nodige melodie. En gelukkig durven ze, ondanks het mindere succes van de vorige plaat, nog steeds te experimenteren. Gorefest is terug. En hoe!