Muziek / Album

Niemand weet

recensie: Rumplestitchkin - Somersault

Het beroemde sprookje Repelsteeltje berust voornamelijk op het motief, dat een demonisch wezen zijn naam verraadt en daardoor zijn kracht verliest. Als we dat motief zouden projecteren op de bijna gelijknamige band Rumplestitchkin, dan zou dat kunnen betekenen dat indien men de bandnaam zou verraden, het verschijnsel dus ook aan kracht zal verliezen. Toch is het zaak dat de ware muziekliefhebber snel weet dat dit eigenzinnige bandje Rumplestitchkin heet.

~

Er waren eens vier Belgische vrienden. Tijdens hun collegejaren deden ze een dappere poging om Three imaginary boys van The Cure na te spelen. Daarna werd een eerste demo opgenomen, stoomden ze door naar de finale van Humo’s rockrally, maar het voorspelbare en-ze-speelden-nog-lang-en-gelukkig-scenario bleef uit. Een serieus platencontract ketste door ongelukkige omstandigheden op het laatste moment af. Het sprookje voor Rumplestitchkin kende dus bijna helemaal geen happy end.

Onbekend maakt onbemind

Toch hielden de heren de moed erin en uiteindelijk bereikte het debuutalbum Small-Time Hero dan toch de schappen. Voor lovende recensies koop je echter niet zoveel, want tegen de verwachting in wisten podia- en festivalboekers zich de naam Rumplestitchkin niet meer te herinneren. Dat bandje dat toch fris van de lever stuk voor stuk aanstekelijke Eels-achtige liedjes wist af te leveren die bovendien ook behoorlijk kon ontaarden in flink portie rauwe electrorock. Zoals gezegd, bijna niemand pikte dat bandje op.

Met Somersault doet het Brusselse kwartet nu opnieuw een dappere poging tot brede muzikale erkenning. Bij een eerste luisterbeurt bekruipt echter het gevoel dat Rumplestitchkin in de bekende beginnersfout is getrapt: de kopieervalkuil. Heeft men misschien toch teveel naar de radio geluisterd en gedacht, wat Franz Ferdinand en co kunnen, dat kunnen wij toch ook? Wie Somersault echter een tweede, derde, of vierde luisterbeurt gunt, kan opgelucht adem halen. Kijk in de spiegel en betrap jezelf op een glimlach bij het horen van al die pakkende melodietjes, zo verdomde aanstekelijk.

Waanzinwave

Ze flikken het dus weer, geheel op eigen kracht met een eigentijdse mix van waanzinwave en die typische Belgenpopfactor die we kennen van Zita Swoon tot Metal Molly en Das Pop. Songs die stuk voor stuk ingenieus, inventief en meeslepend klinken, songs waarin een huwelijk tussen synthesizers en gitaren nu eens een keer wél gelukkig uitpakt. Producer Jeroen Swinnen is er uitstekend in geslaagd om de boel bijzonder sfeervol te laten klinken. Rumplestitchkin zo heet het bandje dus, maar euh, niet verraden hè?