Kaboom

De achttienjarige Smith woont op een studentencampus en deelt zijn kamer met blonde god Thor, op wie hij een oogje heeft. Niet dat Smith homo is: hij noemt zichzelf ongedefinieerd. Hij bespreekt zijn seksuele gevoelens met zijn beste vriendin Stella, die het aanlegt met de onaards mooie Lorelei. Die Smith weer herkent uit zijn droom, waarin ook een onbekende roodharige vrouw en mannen met dierenmaskers voorkomen. En dan gebeuren er in rap tempo vreemde dingen. De mannen met dierenmaskers ontvoeren de roodharige. Een leraar, genaamd ‘The Messiah‘ verkondigt dat Smith ‘The Chosen One‘ is. Lorelei blijkt te beschikken over kwade krachten. En Smith ontmoet de op seks beluste London, met wie hij een relatie aangaat. Smits dromen doorkruisen ondertussen steeds meer de realiteit en hij besluit op onderzoek uit te gaan om antwoorden te vinden op alle geheimzinnigheden. De dag dat Smith negentien wordt zal alles doen veranderen.

Expliciete en schokkende beelden

Seksuele identiteit en geweld zijn terugkerende thema’s in de films van Gregg Araki. In The Doom Generation ontmoeten twee getroebleerde tieners een lifter en trekken door Amerika, een reis doordrenkt met seks en geweld. In Mysterious Skin gaan twee tienerjongens op hun eigen manier om met gruwelijke gebeurtenissen uit het verleden. Araki schrikt er niet voor terug om expliciete en schokkende beelden te tonen. Zo zijn er scènes in Mysterious Skin waarin de jonge Neil (Joseph Gordon-Levitt, Inception) zijn lichaam verkoopt aan oudere mannen.

Kaboom is minder zware kost. De film begint als een tienerkomedie, voorzien van gevatte dialogen die vooral over seks gaan. De seksuele identiteit waar in Mysterious Skin zo mee geworsteld wordt, is hier ver te zoeken. Het is voor Smith vanzelfsprekend dat hij zowel op mannen als vrouwen valt. Araki laat zijn personages dan ook lustig experimenteren, zonder teveel vragen te stellen. Een triootje of gepijpt worden door een onbekende is in Kaboom eerder normaal dan vreemd.

Meer vorm dan inhoud

Toch lijkt de seks ondergeschikt aan de visioenen, die naarmate de film vordert de overhand nemen. Araki speelt met het idee wat echt is en wat niet en pas op het einde krijgen alle vreemde gebeurtenissen een onverwachte wending. Kaboom doet wat denken aan Donnie Darko, waarin realiteit en tijdreizen op ingenieuze wijze met elkaar verbonden zijn. Toch haalt Kaboom het in de verste verte niet bij die film. Waar Donnie Darko een indringend coming-of-agedrama is en de ongrijpbare sfeer perfect aansluit bij de belevingswereld van de hoofdpersoon, is Kaboom ondanks zijn destructieve einde een oppervlakkig tienerportret. Araki heeft overduidelijk meer aandacht voor stijl dan voor inhoud. Zijn film is mooi geschoten en voorzien van een hippe, vervreemdende soundtrack van ondermeer The Horrors en The Big Pink.

In Mysterious Skin werkt de combinatie van een etherische soundtrack en kleurrijk, droomachtig camerawerk eveneens goed. Maar er is een groot verschil. Mysterious Skin beschikt namelijk over een scenario en acteerprestaties die inslaan als een bom. En hoezeer Araki de kijker ook overlaadt met lusten, nachtmerries en bizarre wendingen, Kaboom is vooral een lege ervaring. Niet de beloofde explosie.