Liefdesverhalen zijn natuurlijk van alle tijden. Een onmogelijk liefdesverhaal heeft direct vanaf het begin de verrassing al in zich. Jackie van Laren weet de spanning en het leesplezier samen te pakken in een handzaam verhaal dat direct doet uitzien naar het volgende deel van deze serie. Een serie die volledig gepland is en waarvan de uitgaven synchroon zullen verlopen met de jaargetijden van 2021.

Feelgood met net voldoende spanning

Jackie van Laren verstaat haar vak, gezien de enorme stapel boeken van haar hand en het grote aantal trouwe lezers. Ze beheerst de kunst om taalgebruik te kiezen dat mensen voldoende boeit om te blijven lezen. Haar feelgoodboeken vinden gretig aftrek. Voor 8WEEKLY is het een eerste kennismaking met het oeuvre van deze Nederlandse schrijfster. Een aangename kennismaking, mag wel gezegd worden. Natuurlijk spreekt het genre voor zich. Wie op zoek is naar enorme diepgang kan beter een ander boek kiezen. Wie gewoon lekker wil lezen, vermaakt wil worden, lichte spanning mag voelen en soms zelfs een tikje verrast mag worden, heeft aan Lentegroen een heel fijn boek.

Een boek dat je wel aan het lezen wil houden, omdat je het verhaal wilt volgen en je wenst te weten hoe het verhaal zich voltrekt in het volgende hoofdstuk of op de volgende bladzijde. De spanning is uiteraard niet groot, zodat het boek ook makkelijk even in een pauze weggelegd kan worden in afwachting van een volgende sessie van lekker verder lezen.

Van Laren weet net voldoende spanning in haar boek te leggen dat je nieuwsgierig verder wilt, ook als het boek uit is. Dat laatste doet een lezer uitzien naar het volgende deel van deze nieuwe Onder de bomen-serie.

Een vriendschap reikt verder

De boswachtster in het verhaal Lentegroen krijgt een bijzondere opdracht. Ze moet de graaf die op het landgoed woont zien te bewegen om zijn landgoed open te stellen voor bezoekers van buiten. Maar deze graaf heeft de naam onbenaderbaar en niet bepaald meewerkend te zijn.

Lentegroen neemt de lezer op sleeptouw in het verhaal van Silvie en haar dochter Ties, die na een verbroken liefdesrelatie het roer omgooien. Als boswachtster van Boswachterij De Grote Weijde op de Utrechtse Heuvelrug ontspint zich een vermakelijke en onmogelijke liefde tussen Silvie en de graaf van het landgoed Woudenbergh. Frederik Alexander Walburgis Quint graaf Woudenbergh van Lynden ontmoet per toeval Ties. Voor Ties en vele anderen heet hij gewoon Freek. En zo ontmoet Freek spontaan Ties, omdat zij een lekke band had en thuisgebracht moest worden. Silvie leert op een ontspannen manier en zonder achtergrondinformatie Freek kennen, die al snel bevriend raakt met Ties. Computers zijn voor hen beiden een interesse en Freek maakt haar graag thuis in zijn wereld van IT. Ook vinden ze elkaar in de muzikale belangstelling, waarbij hun link gevormd wordt door zangeres Floor Jansen en haar symfonische metalmuziek.

Langzaam maar zeker ontstaat er door de bezoekjes van Freek aan Ties in het huis van Silvie ook een bijzondere belangstelling tussen Freek en Silvie. Beiden willen eigenlijk geen relatie, maar het bloed kruipt langzamerhand waar het niet gaan kan. De mensenschuwe Freek opent stukje bij beetje een deel van zichzelf. Door vooral zichzelf te blijven en puur te blijven ontstaat stap voor stap iets bijzonders. Van Laren weet heldere, echte personages neer te zetten waar geen opsmuk vanaf klettert. Zelfs het ‘van stand’ zijn van Freek kent zijn menselijke kant en ook zijn keerzijde. De ontluisterende kant van het graaf-zijn ontvouwt zich als de toch bijzondere kant van Freek, wanneer hij Silvie (en de lezer) langzaam naar binnen laat kijken.

Als er drugs op het landgoed van Freek gevonden worden, weet de nieuwe boswachtster zich ook professioneel in te zetten en lijken de tegenstrijdige belangen ineens te kunnen samenvallen om het terrein toch open te stellen voor bezoekers. Haar creativiteit wint het van de terughoudendheid van de onbuigzame graaf.

Liefde onder valse namen

De schrijfster die – haast – ieder vrouwenhart veroverde met haar succesvolle Shopaholic-serie, weet haar lezerspubliek keer op keer te verrassen met weer een romantisch liefdesverhaal, dat wederom niet zo vlekkeloos verloopt als de protagonisten dat zouden willen. Dit keer is de creatieve Ava de gelukkige – of moeten we zeggen ongelukkige? – die haar hart verpand aan een ideale man tijdens een schrijfretraite in een Italiaans klooster. Het mag allemaal erg klinken als de standaard receptuur van de schrijfster Sante Montefiore, een eveneens Britse schrijfster, maar zo zoetsappig wordt het bij lange na niet. Waar je Montefiore’s boeken eerder categoriseert als pulp, biedt Kinsella meer kwalitatief hoogstaande romantische fictie.

Haar protagoniste Ava is dé typische dertiger die wegkwijnt in haar bestaan als single in het drukke Londen, smachtend naar een man die haar rommeltjes, haar drukke adoptiehond Harold en haarzelf kan waarderen. De zweverige Ava, die zich momenteel helemaal verdiept in een of andere soort healing en zich iedere dag wemelt in de geur van etherische kruiden, houdt er nog een andere passie op na: schrijven. Het lukt haar maar niet om haar boek te voltooien; een echte volhouder kun je haar niet noemen. Daarom meldt ze zich aan voor een schrijfretraite in een klooster in Italië.

Kinsella windt er geen doekjes om en laat Ava meteen verliefd worden op een van de andere aanwezigen op de schrijfretraite: Dutch. Ehm ‘Dutch’? Ontbreekt het Kinsella aan namen na het schrijven van al haar romans? Zeker niet: het is niet de bedoeling dat de deelnemers hun eigen naam gebruiken tijdens de retraite. Daarom verzinnen ze allemaal een pseudoniem naar keuze. Als Ava, die zichzelf tijdens de retraite ‘Aria’ noemt, en Dutch een dag skippen om te gaan zwemmen op een magische plek, ontstaat er een al eveneens magische vonk tussen hen twee. Tijd, plaats en handeling vervallen als de twee zich in elkaars armen werpen.

Poppenhuizen en haarloze wolven

Het drama is – zoals altijd – onafwendbaar. Zoals dat met menige vakantieliefde gaat, komen de twee prille geliefden in botsing met niets minder dan de … realiteit. Als ze beiden aankomen op vaste grond in Engeland, blijken de twee – zoals verwacht – minder met elkaar gemeen te hebben dan gedacht. Terwijl Ava in een krakkemikkig pand haar dagen slijt, blijkt Dutch – die door het leven gaat met de naam ‘Matthias Warwick’ – een erfgenaam te zijn van het grote poppenhuisbedrijf Harriet’s House. Diens grootouders startten ooit dit bedrijf dat prachtige poppen en dito huizen bouwde en dat uitgroeide tot een waar imperium dat goed is voor enkele miljoenen. Dáár zou Ava zeker mee kunnen leven, ware het niet dat ze een schoonmoeder from hell krijgt. Matts moeder maakt al meteen duidelijk dat ze niet zitten te wachten op iemand die niet kan tippen aan de geweldige ex van Matt: Genevieve. Het enige familielid dat Ava waardeert om wie zij is, is de opa van Matt, met wie ze er een langdurige vriendschap via de telefoon op nahoudt.

Ava is ook niet erg te spreken over Matts voorliefde voor excentrieke kunst. Als ze bij hem thuis afspreken in zijn kleurloze, betonnen flat, schrikt ze zich rot bij het zien van een kunstwerk van een raaf met tanden en boven het bed prijkt de kop van een haarloze wolf. En dan die twee huisgenoten van Matt: de übernerd Nihal – die robots bouwt – en Topher – een pokdalige bodybuilder, die de er de ene na de andere ongepaste opmerking uitgooit die Ava’s onzekerheid over haar relatie doen toenemen.

Op zijn beurt is Matt zeker niet gecharmeerd van haar onderkomen: iedere keer als hij bij haar langskomt, schaaft hij een ledemaat aan een van de meubels, die Ava van de straat heeft geplukt en in de meest uiteenlopende kleuren verft. Alle zwerfboeken vinden tevens een plaatsje in Ava’s huis, want al die verweesde boeken vindt ze maar ‘zielig’.

Langzaamaan proberen ze met elkaars zichtbare minpunten om te gaan, maar dan gooit Matts familie nog een extra handje roet in het eten. Ze willen graag – uhm, verwachten – dat Matt zijn Londense leventje gedag zegt en verkast naar Japan, alwaar een pretpark wordt gewijd aan het familiebedrijf Harriet’s House. Is dit voor Ava de druppel die de emmer doet overlopen?

Niet zomaar een ‘romannetje’

Naast liefde, staat ook vriendschap centraal in deze roman. Ava omringt zich met de meest diverse karakters: Sarika is een ware snob, Nell is een halve punker en Maud is de gierige en meest hulpbehoevende van het stel. De ziekte van Nell drukt ook zwaar op de vriendinnengroep en de vriendinnen nemen om de beurt de zorg voor hun dierbare vriendin van elkaar over. Het boek verweeft verschillende thema’s met elkaar en is daardoor niet simpelweg weg te zetten als een ‘romannetje’, waar er zovele van zijn.

Ook de schrijfstijl boeit tot de laatste pagina. Dat komt ook door de hilarische dialogen die Kinsella op papier zet. De miscommunicatie tussen Matt en Ava, maar ook tussen Ava en Matts vrienden zorgt voor tranen van het lachen. Dit is een van die romans die je in één dag wilt uitlezen. Het biedt een prettig verhaal, het biedt tevens hoop, biedt mogelijkheden tot identificatie en het maakt dat je je volledig in het verhaal werpt. Ook is het fijn dat Ava geen duplicatie is van een van de heldinnen die je vaker tegenkomt in romans. Het is een opzichzelfstaand en vernieuwend liefdesverhaal. Het is afwachten waarmee en met wie Kinsella onze harten de volgende keer weet te veroveren.