De afgelopen jaren werd de Britse indiegroep omringd door een zweem van onduidelijkheid. Even leek het erop dat zanger Kelechukwu Rowland (Kele) Okereke de band had verlaten. Of anders gesteld: dat zijn bandmaten zijn lidmaatschap niet langer op prijs stelden. Recentelijk verklaarde Okereke dat het een grap was, een spelletje met de media. Twijfel over het al dan nog wel voortbestaan van de groep zou volgens hem niet bestaan hebben. Een tikkeltje ongeloofwaardig is dat wellicht wel; met Sigmund Freud weten we in elk geval dat in grapjes altijd wel een kern van waarheid schuilt.

Een spelletje of niet, de oorspronkelijke bandleden doken vier jaar na Intimacy de studio weer in nadat ze zich met solowerk hebben bezig gehouden en andere zijdelinkse projecten. Op de site van de band die zich in 2003 doopte tot Bloc Party – een woordspeling op Block Party, het fenomeen dat bij ons bekend staat als het buurtfeest – staat te lezen: ‘In late 2010, Kele Okereke, Russell Lissack, Gordon Moakes and Matt Tong went into the studio. The result is ‘Four’ – the fourth album by Bloc Party, greater than the sum of its four parts.’

Gitaargeweld
Het resultaat van Four: twaalf verrassende doch karakteristieke Bloc Party-liedjes. Met nonchalance begint openingsnummer ‘So He Begins To Lie’. Op de drums zet Tong kort in waarna Kele zich afvraagt: ‘Have you got that already?’. Het maakt duidelijk dat Bloc Party nog altijd de ongepolijste band is van vier jaar geleden. Met het beginnummer is ook direct helder dat de formatie weer terug is bij de onvervalste gitaarpartijen en de elektronische invloeden, waar Intimacy bol van staat, merendeels achter zich heeft gelaten. ‘So He Begins To Lie’ is een pittige kluif doordat het behoorlijk wat gitaargeweld bevat. Dat geldt ook voor het tweede nummer ‘3×3’. Het zijn creatieve en experimentele werken en de heren Okereke, Lissack, Moakes en Tong tonen ermee aan prima rockers te zijn. Het is evenwel zware kost voor de luisteraar die een over het algemeen toegankelijker Bloc Party gewend is.

~

Vork zonder tanden
Met ‘Octopus’, de single die in juli werd gereleased, laat Bloc Party iets doorschemeren van de band die we kennen van Silent Alarm (2005) en A Weekend In The City (2007). Het liedje is aanstekelijk, energiek en verrassend tegelijkertijd. ‘Day Four’ is de tweede single die zal uitkomen. Terecht, want ‘Day Four’ is een van de betere creaties van het album. ‘V.A.L.I.S’  komt ook voor deze kwalificatie in aanmerking. Het is een bekoorlijk liedje met een speelse melodie en een pakkend refrein. ‘Real Talk’ en ‘Truth’ zijn de andere titels die er zeker niet om liegen. Four bewijst dat Bloc Party nog steeds een van de betere bands is in de indiewereld. Zonder de opmerkelijke zang van Kele Okereke zou Bloc Party iets zijn als een vork zonder tanden.

Solide
De Britten zijn terug met een solide album. De experimenteerdrift, die onderdeel is van de identiteit van de groep, zoeken ze in zwaarlijvige rock die niet altijd even boeiend is en zelfs neigt naar overtolligheid. Dat is jammer en zorgt ervoor dat Four wat uitstekende overwinningen boekt, maar ook wat nederlagen kent.

Het kwartet Alabama Shakes maakt urgente muziek in een gebied tussen rock, country, soul, roots en Americana. Vat u het nog? Hun single ‘Hold On’ ligt  heerlijk in het gehoor en is opgepikt door diverse radiostations waardoor de reizende ster van dit groepje direct hoog staat.

Als je de eerste keer ‘Hold On’ voorbij hoort knallen op de radio, krijg je het gevoel dat je al een tijdje op zo’n liedje zat te wachten: een leegte is opgevuld. Het album van Alabama Shakes maakt duidelijk dat ze niet maar één mooi liedje gemaakt hebben maar een heel album vol heerlijkheden weten voor te schotelen.

Festival uitnodigingen?
Dit uit Athens, Alabama afkomstige groepje weet in een dik half uur dermate te overtuigen dat ze door velen op handen gedragen worden. Hoewel ik wel benieuwd ben wat er live wordt toegevoegd om een volledig optreden te geven, zullen vele festivals dit kwartet uitnodigen om bij de tijd voor de dag te komen.En dat terwijl de cocktail die de Shakes ons voorzet vooral de wortels in het verleden heeft.

De blues-rock en zuidelijke-soul klanken doen denken aan bands als Black Keys, Sharon Jones & the Dap Kings die ook diep geworteld in het verleden zijn. Denk daarbij aan een mix van de vroege Rolling Stones met James Brown.  Maar ook een naam als Jack White (The White Stripes) komt zomaar in je hoofd opzetten als je luistert naar dit album.

Toch is Alabama Shakes zeker geen retro-act. Ze maken zoals de naam al zegt een eigentijdse shake van wat er zoal te koop is de muziekwereld, om het toch nieuw en fris te laten klinken.
Oorspronkelijk noemde het kwartet zich The Shakes om zich later om te dopen tot Alabama Shakes, om hun afkomst duidelijk te maken. De stem van front-vrouw Brittany Howard (gitaar) is van het zware kaliber waardoor ze niet direct opvalt als vrouwelijke zangeres met haar maatjes bassist Zac Cockrell, Steve Johnson(drum) en Heath Fogg (gitaar) die de nodige instrumenten bespelen.

Gospel karakter
De album opener ‘Hold On’ is de inmiddels tot hitsingle uitgegroeide compositie met licht gospel karakter. ‘There must be someone up above…..’ zingt Howard in het openingsnummer, de referentie aan hogere machten komt ook in andere composities naar voren. Het gitaarloopje van het intro pakt direct maar doet je wel wiebelen op het verkeerde been. Is het nu Jack White of Black Keys. Maar als Howard gaat zingen blijkt dat we toch echt te maken hebben met een groep met een eigen geluid.

De schreeuwerige en rauwe manier van zingen van Howard is een heerlijke weldaad. Nergens te scherp maar wel af en toe op het randje. Het gitaarwerk en het pianospel zijn smaakvol in dienst van de liedjes, in plaats van te soleren. De ritmesectie is strak met meer aandacht voor de drum en de bas iets meer op de achtergrond. Ook als het gas er even af gaat in ‘Goin’ to the Party’ is en blijft Boys & Girls een smaakvol album.

Het is te hopen dat Alabama Shakes geen eendagsvliegen zijn. Het ruime half uurtje muziek doet verlangen naar veel meer. En als de heren en dame net zo geïnspireerd zijn als bij deze eerste proeve dan kan het haast niet slecht uitpakken.