Na het beluisteren van haar debuut Singing from the Grave wekt Anna von Hausswolff met Ceremony de indruk haar draai te hebben gevonden. Waar haar debuut beduidend luchtiger klinkt en nog allerlei zijpaden bewandelt, is Ceremony plechtig en duister. Haar tweede album klinkt ook standvastiger en Anna toont zich hier, meer dan op haar debuut, een indrukwekkende zangeres en eigenzinnig componist. De prachtige hoes wordt gesierd door details van de orgelpijpen van het kerkorgel van de ontzagwekkende Annedalskyrkan te Göteborg. Ditzelfde orgel vormt de rode draad op een album dat zich moeilijk laat vastpinnen. Groots, dramatisch en indrukwekkend: Ceremony is een plaat met allure.

Zwarte parel
Opener ‘Epitaph of Theodor’ vangt aan met sacrale orgelklanken die je de volle lengte van het nummer niet meer loslaten. Het diep resonerende geluid van het kerkorgel is niet slechts ingezet om deze sinistere introductie te dienen: de dreunende klanken spelen op negen van de dertien nummers een bepalende rol. Pas na ruim vier minuten in ‘Deathbed’ duikt de zang van Anna von Hausswolff op: bezwerend, krachtig en bij tijd en wijle somber en onheilspellend. Soms doet haar stem en manier van zingen ontegenzeglijk aan Kate Bush denken. Op haar debuut is deze invloed echter veel nadrukkelijker aanwezig. Op Ceremony toont Anna pas echt de imponerende reikwijdte van haar stem. Meer dan eens doet de vibe van het album denken aan de eerste platen van Dead Can Dance en This Mortal Coil; voor liefhebbers van deze sfeervolle parels uit de gloriedagen van het platenlabel 4AD is Ceremony niet te versmaden. 

~

Het instrumentale ‘Epitaph of Daniel’ lijkt te refereren aan de soundtrack van Twin Peaks. Deze ‘hint’ is na meerdere luisterbeurten moeilijk uit het hoofd te krijgen – wat niet erg is overigens. Dezelfde duisternis die huist in de bossen van Twin Peaks heeft blijkbaar ook een plekje gevonden in de Zweedse wouden. Het daaropvolgende ‘No Body’ lijkt een ode aan de soundscapes van Anna’s vader Carl Michael Von Hausswolff (een bekend artiest in de wereld van avant-gardistische geluidssculpturen). Het nummer brengt een onheilspellende drone en verder niets.

Licht in de duisternis
Na deze interludes slaat de sfeer om. De nummers gaan meer naar folk neigen en de melodieën worden warmer en sierlijker. Na alle donkere bombast van de eerdere nummers wellicht een verademing, maar het is verleidelijk om de bezwering van de eerst nummers nogmaals te ondergaan. 

Alhoewel er geen hakkende gitaren voorkomen zit er wel degelijk een metal-tik in Ceremony. De algehele grootse sfeer, de melancholische orgeltonen en de spaarzame gitaarpartijen doen in de verte denken aan ijzige black metal – op een recente, controversiële, persfoto staat Anna met een t-shirt van de beruchte eenmansband Burzum. Er duiken de laatste tijd meer bands en singer-songwriters op die een verbintenis aangaan met (black) metal, zoals Chelsea Wolfe, Barn Owl, Grouper en Mt. Eerie. Anna von Hausswolff geeft op geheel eigen wijze gestalte aan deze onheilige alliantie.

Live in Nederland:
22 september Rotown, Rotterdam
23 september Merleyn, Nijmegen

Hoewel Webb in de jaren zestig zijn eerste successen boekte, is hij niet de Dylaneske songwriter die zojuist op zolder een gitaar vond en zijn eerste liedje schreef. Met zijn theatrale arrangementen, uitstekende pianospel en onconventionele stem is hij beter te vergelijken met een artiest als Randy Newman. Net als Newman begon Webb zijn loopbaan als componist voor andere artiesten; Webbs eigen albums werden nooit zo succesvol als opnames van ‘MacArthur Park’, ‘Galveston’, ‘Wichita Lineman’ en ‘The Moon’s a Harsh Mistress’ door artiesten van Sammy Davis Jr. en Solomon Burke tot Linda Ronstadt, Joan Baez en Joe Cocker.

Een taart in de regen
Op Still Within the Sound of My Voice is Webb zelf weer aan het woord: de inmiddels 67-jarige muzikant heeft veertien nummers uit zijn rijke oeuvre opnieuw gearrangeerd en gezongen. Het is veelzeggend dat het album opent met een ratelende banjo-intro: de uitwaaierende orkestraties van veel van de oorspronkelijke opnamen zijn vervangen door een eenvoudiger countrygeluid, met prominente akoestische gitaren, banjo’s, mandolines en fiddles. 

~

Gelukkig staat Webb er niet alleen voor. Ieder nummer is een duet met een andere bekende uit de muziekindustrie, en met namen als Art Garfunkel, Brian Wilson en Joe Cocker weet hij zich in goed gezelschap. Het titelnummer is een schitterende samenzang met de dertig  jaar jongere Rumer. En ook de nieuwe versie van ‘MacArthur Park’, met achtergrondzang door Brian Wilson, maakt indruk. De tekst is sentimenteel en tamelijk bizar, met als beeld voor verloren liefde een taart die buiten in de regen is blijven staan, waardoor het glazuur uitloopt (‘oh no!’) – maar in deze uitgeklede versie komt de schoonheid van de muziek eindelijk tot zijn recht.

Passend eerbetoon
Still Within the Sound of My Voice biedt een uitstekende inleiding tot het werk van een componist en zanger die meer aandacht verdient. Je moet enige mate van sentiment en drama aankunnen, maar dan heb  je ook wat: een veertiental rake composities, in doordachte arrangementen en gezongen met zangers die hun strepen in de muziekindustrie ruimschoots verdiend hebben. Van zijn muzikale collega’s krijgt Jimmy Webb inmiddels het respect dat hem past – nu het grote publiek nog.

Het is moeilijk om jezelf te blijven en tegelijkertijd te lonken naar een groter publiek. Want er rijst dan altijd de vraag waarom dat al niet eerder gelukt was. The Wynntown Marshals hopen meer bekendheid te krijgen door rock toe te voegen aan hun alt.country, zonder veel af te wijken van het gekozen pad.

Buiten de kringen
The Long Haul is het tweede volwaardige album van de band. In 2010 brachten ze het debuut Westerner uit, dat voorafgegaan werd door een EP. Met de single ‘Ballad of Jayne’ probeerde de Schotse band in 2011 de aandacht te trekken. Met prachtige kritieken op zak, met vergelijkingen naar The Jayhawks en benoeming tot beste alt.country-plaat van Europa, lukte het toch nog niet om het succes te innen. Alleen bij een groep liefhebbers wisten de The Wynntown Marshals het heilige vuur brandend te houden.

Met The Long Haul hopen de Schotten ook buiten de kringen van de rootsliefhebbers door te dringen. Of dat gaat lukken zal de tijd leren. Dit nieuwe album opent vrij krachtig met ‘Driveaway’, dat je in de auto het gaspedaal zou doen indrukken. Het uptempo karakter werkt aanstekelijk en geeft het album de nodige snelheid en afwisseling.

Geen afscheid van de roots
Met ‘Curtain Call’ heeft The Wynntown Marshals een liedje te pakken dat opvalt. Bij beluistering van het album als achtergrondmuziek is dit een nummer dat de aandacht op een positieve manier naar zich toe trekt. Onwillekeurig gaat de concentratie meer naar de muziek dan naar de andere bezigheden.

Het laatste nummer, ‘Change of Heart’, grijpt stevig naar de country door het gebruik van slide-gitaar, waarmee de band laat horen geen afscheid te nemen van de roots. Om dat te benadrukken kent het nummer een break met een naar rock draaiende beweging; het bewijs dat verandering hand in hand kan gaan met behoud van de wortels. Het album The Long Haul is, na diverse luisterbeurten, waard om regelmatig uit de kast te halen en van te genieten.