We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Waken voor voorspelbaarheid
.
~
Never change a winning formula
Het is amper een verrassing te noemen dat er weinig tijd was om dit album te schrijven en opnemen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er nagenoeg niets veranderd is. En waarom zou men ook? Het vorige plaatwerk borduurde voort op die daarvoor en groeide uit tot het meest succesvolle tot op heden.
Ook Fortress staat en valt weer met ferme metalen riffs, galmende rockrefreinen, smaakvolle gitaarsoli en de altijd degelijke ritmesectie. De liefhebber weet dan eigenlijk al genoeg: kopen die hap. Tremonti en zijn kompanen hebben immers genoeg kwaliteiten in huis om zelfs met een matige plaat boven de middenmoot uit te stijgen.
Niet onaangenaam
Dit vierde werkstuk is echter geen matig album geworden, hooguit een voorspelbaar. Wie met die vertrouwdheid kan leven, heeft in dit Fortress opnieuw geweldig materiaal in handen. De meerwaarde ten opzichte van het vorige werk is dat de band meer lagen heeft aangebracht, waardoor de muziek rijker klinkt.
De indrukwekkende opener ‘Cry Of Achilles’ klinkt al net zo episch als de titel doet vermoeden en het aansluitende ‘Addicted To Pain’ bevat met afstand het beste refrein dat Alter Bridge tot nu toe schreef. Het verrast echter niet, wat veel andere, iets minder sterke nummers, een zekere twijfelachtigheid meegeeft. ‘Peace Is Broken’ knalt er met een lekkere riff uitstekend in, maar verzandt al snel in melodielijnen en refreinen die Alter Bridge al veel vaker en beter heeft opgevoerd. ‘Calm The Fire’ opent eveneens sterk, bouwt minutieus een mooie spanningsboog op, die vervolgens met een slap refrein achteloos doorgeprikt wordt.
Fortress kent meer van dat soort nummers, zoals het melancholieke ‘Love’ en de powerballade ‘All Ends Well’; nummers die de rit niet onaangenaam maken, en door sterke uitvoeringen nergens slecht worden, maar die weinig tot niets toevoegen aan de Alter Bridge-catalogus.
Het donkere karakter
Het album is daarmee grotendeels een herhaling van zetten. Tremonti’s riffwerk klinkt, afgezet tegen One Day Remains en Blackbird, bij vlagen wat pover. Daar zijn verschillende dingen over te zeggen. Jammer voor de gitaarfreak of niet zo erg voor de fan van Kennedy’s zang, die daardoor meer ruimte krijgt.
Een al te grote wanklank is in deze misplaatst, want daarvoor is de kwaliteit van het spel simpelweg te hoog. Door de ondergrens zakken kan de band niet, zo lijkt het wel. Wat de heren bovendien onderscheidt van de vele Amerikaanse hardrock annex metalgroepen is het bij vlagen donkere karakter van het materiaal. Zowel tekstueel als muzikaal illustreert Alter Bridge dat mooi in de fraai afsluitende titeltrack, het hoogtepunt van de plaat. Kennedy laat zijn stem dramatisch galmen, terwijl ten slotte Tremonti’s finest hour zich in de brug aandient middels een indrukwekkend salvo straffe solo’s.
Het?
Zoals eerder aangegeven vallen de liefhebbers van het voorgaande werk zich geen buil aan Fortress. Het dozijn nummers klinkt spontaan en is met hoorbaar plezier ingespeeld. De meerwaarde zit hem in het gelaagdere, rijkere bandgeluid en een handjevol uitstekende nummers. Alter Bridge moet echter waken voor voorspelbaarheid. Spelen en goede liedjes schrijven kunnen de heren als geen ander, dan weten we, maar een ding is duidelijk: de muzikanten vinden zichzelf niet opnieuw uit. Om kort te gaan: ja, de mannen hebben het nog steeds. En vol zit die Heineken Music Hall toch wel.
Alter Bridge
Album: FortressMisschien ook iets voor u
NFF: Innerlijke demonen
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer3 SterrenEen strijd met jezelf, je innerlijke demonen overwinnen. Zo typeert Esther Prader in haar documentaire het proces van transseksualiteit.
Regisseur Esther Prader volgt twee transseksuelen die op het punt staan een ingrijpende beslissing te nemen. De geadopteerde Cilla weet al sinds haar jeugd dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Het duurt niet lang of ze (dan nog een ‘hij’) loopt op tienjarige leeftijd met vrouwenkleren over straat. Nu, vele jaren later, is ze 33, heeft ze een hormoonkuur ondergaan en een borstvergroting. Het enige dat haar nog in de weg zit is haar penis. Maar of ze die laatste ingrijpende stap moet zetten weet ze niet.
~
Ilona’s verhaal is totaal anders. Pas op haar 53e komt de advocate erachter dat ze een vrouw is. Voor Ilona is publiekelijk een vrouw zijn nieuw, geeft het spanningen op het werk en is het confronterend. Ilona gaat echter wél all the way door ook de laatste operatie te ondergaan, waardoor haar penis een vagina zal worden.
Gezelligheid en depressiviteit
Ilona en Cilla wonen samen. Dat is eerst erg gezellig, maar al snel ontstaan er problemen. Cedrick, zoals Cilla eerst heette, verandert niet alleen in een vrouw, maar ook in een feeks. In het begin zorgt het voor veel grappige momenten, maar de maanden vorderen en Cilla’s gedrag wordt onhebbelijk. Veel vrouwelijker dan de manier waarop ze roddelt over Ilona krijg je het niet. Tel daar geen vast inkomen en drugsgebruik bij op en de chaos is compleet.
Esther Prader legt af en toe de link tussen depressie en transseksualiteit. Identiteitsproblemen kunnen leiden tot ernstige depressies en het is een gegeven dat er veel zelfmoorden voorkomen na de operatieve geslachtsverandering. Toch komt de parallel tussen de depressie die de filmmaker heeft overwonnen en het proces van transseksualiteit niet goed tot zijn recht. De vergelijking moet expliciet worden vermeld, en dan nog gaat het niet echt op.
WhatEver Will Be
Regie: Esther PraderJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Hopen en dromen in Bangladesh
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer3 Sterren.
Veertien jaar geleden gingen Thomas Doebele en Maarten Schmidt naar Dhaka, Bangladesh. Destijds had Oxfam Novib ervoor gezorgd dat kinderen daar gratis naar school konden en de twee makers filmden hen. En daarom werk ik was een feit. Nu, veertien jaar later, gaan ze terug om te kijken wat er van de kinderen terecht is gekomen.
De situatie is nog altijd vrij hopeloos. En daarom werk ik, 14 jaar later toont met name ellende, een hoopvolle uitzondering daargelaten. Het werkt relativerend en geeft een inkijk in een praktisch uitzichtloze situatie: al het salaris gaat op aan zorg voor de familie.
Deze status quo is indrukwekkend, de documentaire niet zo. De interviews zijn nogal droog, ondanks de persoonlijke verhalen. Dat het leven in Bangladesh zwaar is, onmenselijk misschien, is bekend. Het onderwerp is zwaarmoedig, maar niet meer bijzonder.
NFF: En Daarom Werk Ik, 14 Jaar Later
Regie: Thomas Doebele en Maarten SchmidtJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
NFF: Nobel streven
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer4 SterrenDaniël Knoop heeft een visie: Boeren in Congo helpen bij het opstarten van cassaveteelt, zodat ze zelfvoorzienend worden. Maar is deze visie te realiseren? Filmmaker Hans Bouma volgde Daan tijdens zijn jarenlange avontuur.
Tijdens zijn werk bij de VN merkte Daan dat er aan de daadwerkelijke problemen niets werd gedaan. Het geld dat werd ingezameld kwam niet bij de juiste mensen en de VN was vooral bezig de investeerders tevreden te houden. Een treffend voorbeeld: In de Congolese hoofdstad Kinshasa is een voedseltekort, terwijl 200 km verderop voedsel ligt weg te rotten, omdat het niet kan worden vervoerd. Dat probleem wil Daan oplossen, zodat er duurzame landbouw ontstaat, de bossen (die nu constant worden afgebrand voor landbouwgrond) behouden blijven en boeren leren te produceren om zo meer mensen te kunnen voeden dan slechts hun eigen gezin. Een win-win-win situatie dus. Maar ook een die bijzonder lastig te realiseren valt.
Bijzondere samenwerking
~
Andere problemen ontstaan door zeer gebrekkige infrastructuur in het bergachtige gebied, moeite om de financiering rond te krijgen en cultuurverschillen. Een totaal gebrek aan efficiëntie binnen de landbouw, het feit dat de bevolking overal mee instemt (al zou je ze vragen een satelliet te lanceren) en sabotage door lokale handelaren tonen aan dat Daans missie eigenlijk onbegonnen werk is. De bevolking mag dan naar Daan verwijzen als ‘de Messias’, het geloof van de Messias zelf brokkelt langzaam af. Het levert in ieder geval wel een prachtige, informatieve documentaire op.
Congo Business Case
Regie: Hans BoumaJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
NFF: Beroemde gitaristen op rij
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer3 SterrenHenny Vrienten (Doe Maar) bracht voor een concert in Carré zijn favoriete Nederlandse gitaristen bij elkaar. Voor het echter zover was, zocht hij ze eerst op. Erik de Bruyn volgde Henny Vrienten op de voet. Met camera.
Gitaarjongens is in essentie niet meer dan een reeks bezoeken aan goede gitaristen. Jan Akkerman, Harry Sacksioni, Anton Goudsmit, Daniël Lohues en anderen worden kortstondig aan de tand gevoeld en spelen soms een stukje. Wat was hun droom, hun eerste gitaar, hun voorbeeld, hun plan? Super voor gitaristen, zoals ik, want we zien een weelde aan bijzondere gitaren, horen mooie riffs en solo’s en zien kortstondig nationale helden.
Maar als documentaire is Gitaarjongens weinig indrukwekkend. Cohesie mist, een verhaal ook en de film kent een gigantische anti-climax doordat het concert waar naar toe wordt gewerkt niet wordt vertoond. Dat is namelijk een andere documentaire. Waarom de concertregistratie niet ook op het NFF wordt vertoond is een raadsel.
NFF: Gitaarjongens
Regie: Erik de BruynJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Andere zorgen
Het centrale thema van Placebo’s zevende album Loud Like Love is, hoe kan het ook anders, de liefde. Niet perse liefdesliedjes, maar een kritische blik op relaties in de moderne tijd.
Waar Placebo eind jaren negentig nog onder de noemer Teen Angst werd geschaard, kan die beschrijving voor Loud Like Love niet meer gebruikt worden. Daar klinkt het album te volwassen voor. Placebo heeft wat van zijn dramatische trekjes aan de kant gezet, zonder herkenbaarheid in te leveren.
Vriendschap in tijden van Facebook
~
De muziek spiegelt dat brede spectrum van thema’s, zonder een allegaartje van stijlen te worden. Ieder lied heeft duidelijk een eigen klank en een eigen sfeer. Uitbundig (‘Loud Like Love’) en ingetogen (‘Bosco’), eenzaam (‘Begin the End’) en (een beetje) boos – in ‘Scene of the Crime’ bijvoorbeeld. Ook Molko’s irritatie over gesprekken die maar half gevoerd worden omdat mensen met hun mobiele telefoon bezig zijn, komt voorbij in ‘Too many Friends’.
Excentrieke trekjes
Loud Like Love is een toegankelijk album waar veel interessants in verstopt zit. Op het eerste gehoor zijn de nummers makkelijk te verteren. Het album heeft een goede spanningsboog van begin tot eind, waardoor een integrale luisterbeurt voldoening geeft. Bij een tweede keer luisteren beginnen kleine details op te vallen, zoals geluidjes op de achtergrond en een verwijzing naar ‘Land of Confusion’ (Genesis) in ‘Too many friends’.
Dat het album toegankelijk is, gaat ten koste van het snijdende en scherpe van Placebo’s eerdere werk. Hoewel Molko nog steeds tekstueel behoorlijk vindingrijk en origineel is, is de muzikale omlijsting ervan wat meer naar standaard rock toe getrokken. Het scherpe en snijdende geluid heeft plaatsgemaakt voor een voller geheel zodat het album net wat minder impact heeft.
Placebo
Album: Loud Like LiveMisschien ook iets voor u
Google berekent het noodlot
In de roman De verdwijners kondigt Google via nauwkeurige berekeningen aan dat de wereld binnenkort vergaat. Overbevolking en een gebrek aan grondstoffen zullen de mensheid de das om doen. Ondertussen proberen de personages sturing te geven aan hun uitzichtloze bestaan.
Sinds de verdwijning van haar zus is Marthe gepikeerd. Hoewel haar ouders het doodnormaal lijken te vinden dat Isobel zomaar op vakantie ging en niets meer van zich liet horen, vertrouwt Marthe het niet. Tijdens een poging om haar zorgen van zich af te dansen in een hypermoderne club, ontmoet ze enquêteurs Lua, Randy en Erhardt. Marthe raakt betrokken bij de gewiekste plannen van het stel dat in de strijd tegen het noodlot het heft in eigen handen heeft genomen.
Controlemaatschappij
De afgelopen jaren is Google steeds gewiekster geworden in het verzamelen van informatie van haar gebruikers. Niet zo onwaarschijnlijk dus dat in 2018, zoals ’t Hooft het schetst, er enquêteurs de straat op worden gestuurd om nog meer informatie over de gemoedstoestand van mensen te vergaren. Op die manier kunnen ze immers nog nauwkeuriger inschatten aan welke diensten hun gebruikers behoefte hebben.
Het dystopische wereldbeeld dat ’t Hooft schetst roept direct associaties op met de klassieker 1984 van George Orwell. Ook daar lezen we over samenlevingen waarin hogere machten zich toegang verschaffen tot de gedachtewereld van mensen. Google doet in De verdwijners dienst als een geloofwaardige Big Brother en dat is onder andere wat deze roman zo griezelig maakt. Misschien is ’t Hooft’s wereld wel niet zo ver weg als we dat zouden willen.
Actuele roman
’t Hooft heeft merkbaar plezier beleefd aan het samenstellen van deze roman. Op creatieve wijze combineert hij het einde der tijden met moderne fenomenen als Guerilla Gardening en Alternate Reality Games. En ook al is het beeld dat ’t Hoofd van de samenleving schetst niet zo rooskleurig, er is wel een hoop denkwerk aan vooraf gegaan. Problemen waar we nu ook al mee kampen, zoals overbevolking, opwarming van de aarde en uitputting van grondstoffen, worden in deze roman onder ogen gezien.
De verdwijners leest als een soort sci-fi thriller en weet de spanning hoog te houden door stukje bij beetje steeds meer te onthullen over de ware plannen van de enquêteurs. De roman leest erg vlot dankzij de soepele schrijfstijl van ’t Hooft en zijn originele onderwerpen. Of de roman echter ook de tand des tijds kan doorstaan, zal echter nog moeten blijken. Het leunt namelijk wel sterk op het beeld dat we nu hebben van 2018, maar dit kan over twee jaar weer totaal anders zijn.
Prijs: 21,92
Bladzijden: 222
ISBN: 9789045023212
Misschien ook iets voor u
NFF: De SS-olifant in de kamer
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer4 SterrenJanina Pigaht komt erachter dat haar opa een SS-er was. Het verborgen gehouden verleden van haar opa legt ze bloot, maar daardoor confronteert ze ook haar ouders en broer ermee.
Dagboeken van een Olifant is een Duitse documentaire over een thema dat Pigaht niet kon slijten aan een Duits filmfestival. Kleinkinderen die ontdekken dat hun opa een SS-er was zijn er genoeg, en films erover ook, aldus het festivalbestuur. Desondanks blijven documentaires als Dagboeken van een Olifant fascinerend.
~
Boeiende facetten
De ongedwongen manier van documenteren is prettig, mede doordat Pigaht een cameraman heeft ingezet. De gesprekken zijn zo een stuk rustgevender gefilmd dan bij de home-made documentaires waarbij de makers zo opgaan in hun eigen verhaal – hoe interessant ook – dat ze vergeten dat er statieven bestaan.
Pigaht’s wat naïve houding, niet zo bewust aangenomen als Louis Theroux dat lijkt te doen, weerhoudt haar van een zwartwit oordeel. Ja, haar opa heeft oorlogsmisdaden begaan, maar hij was ook een lieve opa, een zorgzame echtgenoot en een empathisch persoon. De innerlijke tweestrijd wordt niet opgelost, maar is mede daardoor boeiend om te zien.
Dagboeken van een olifant
Regie: Janina PigahtJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Muzikale vrijplaats Splendor
.
.
Met een ingenieus systeem van obligaties en donaties is een jarenlange droom in vervulling gegaan. Onafhankelijk van subsidie spelen musici van verschillende bloedgroepen samen in een reeks van honderd concerten per jaar. Ze doen dat belangeloos, uit gedrevenheid en behoefte aan een vrij podium. Bij wijze van antwoord op de vele bezuinigingen en ontslagen in de orkesten nemen ze hun lot in eigen hand.
Naast gewone concerten – zowel jazz als klassiek – is hier ruimte voor experimenteren, jammen en het laten horen van weinig uitgevoerde muziek. Een speciale plaats is ingeruimd voor het werken met (jonge) kinderen. Nu het muziekonderwijs overal in Nederland langzamerhand de nek wordt omgedraaid, zal dit des te meer in een behoefte voorzien.
Informeel openingsconcert
Op 21 september vond een van de openingsconcerten plaats, gratis voor donoren. In het mooi verbouwde voormalige badhuis aan de Nieuwe Uilenburgerstraat zijn twee zalen ingericht. Zeven musici, blazers en strijkers, aangevuld met een ondersteunende ‘electronicus’, voeren voornamelijk Renaissancemuziek uit. Ook heel oude instrumenten worden bespeeld, waaronder een geheel uit geslagen koper vervaardigde, fantastisch klinkende trombone.
Hoogtepunt vormen de virtuoos gespeelde variaties op een bekend oud thema voor cello en teorbe, een soort luit. De stukken worden door de musici zelf geïntroduceerd. Het publiek zit heel dichtbij, wat het informele karakter verhoogt.
Economie van het goede gevoel
Alles ademt een sfeer van welwillendheid en concentratie. Dit openingsconcert blijkt naderhand te zijn gegeven door musici die elkaar daarvoor nog niet kenden. Gezamenlijk werken aan een hoog niveau, zonder de beperkingen van een conventionele concertzaal, zorgen voor een maximum aan creativiteit.
Dat er heel af en toe even iets mis gaat, qua intonatie of gelijkheid, is dan van minder belang. Wel zou het goed zijn als nog eens geluisterd wordt naar de balans tussen de verschillende instrumenten. En misschien hebben sommige mensen toch ook behoefte aan een papieren programma.
De agenda
De (49) musici
Activiteiten voor kinderen
Gezien op zaterdag 21 september 2013 in Splendor, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
NFF: De plicht roept, één zus gaat en één niet
/ 0 Reactiesdoor: Wim Meijer4 SterrenFilmmaakster Dikla Zeidler maakt een documentaire over haar jongere zusje Chamoetal die er wél voor koos haar dienstplicht in Israël te vervullen.
Mijn zusje, de soldaat toont de hedendaagse problematiek in Israël. Vanuit persoonlijke standpunten binnen een Israëlisch-Nederlands gezin worden de problemen verduidelijkt. Dikla schiet de beelden en stelt kritische vragen. Het leger beinvloedt Chamoetal, waardoor haar opvattingen gestaag veranderen. Voor ze in dienst gaat komt ze eerlijk en open over, maar naarmate de dienstjaren verstrijken heeft ze er meer moeite mee de vragen van haar zus te beantwoorden. De principes van het leger hebben duidelijk vat op Chamoetal.
Aandacht voor oorlog
Ook Dikla’s vader en moeder komen aan bod. Haar vader diende vele jaren in het leger en schoot met artillerie in de Libanon-oorlog. Haar moeder is rabbijn. Over het oorlogsverleden van haar vader werd nooit gesproken, maar nu Chamoetal in dienst gaat – weliswaar bij de relatief veilige PR-afdeling – raakt Dikla geïntigreerd door het verleden van haar vader.
~
Reacties op de film
Dikla Zeidler vertelt na de vertoning dat de reacties op de film overwegend positief waren. Ze had hatemail verwacht, maar kreeg eigenlijk alleen kritiek vanuit Israëlische hoek. ‘Het leger was er niet héél erg blij mee’, aldus Dikla. Op de vraag hoe ze de toekomst van Israël voor zich ziet, antwoordt ze somber: ‘Niemand heeft een oplossing voorhanden. Normaal gesproken komt de behoefte voor verandering vanuit de jeugd, maar zelfs die zien het niet meer zitten. De enige oplossing zou zijn om de Palestijnen een stuk land te geven.’
Ondanks het gebrek aan geloof in een vreedzame oplossing, is de behoefte het leger in te gaan om het vaderland te dienen is nog altijd groot onder de jeugd. Chamoetal is een van de vele die vrijwillig de keuze maken twee jaar van hun leven te spenderen in het leger.
Dikla zal voorlopig geen documentaire meer maken waarin haar familie voor komt. ‘Ik ga niet meer iets doen met mijn familie. Dat was toch wel heftig.’ Haar familie mag dan niet meer in the picture zijn, wel gaat ze nu werken met haar Iraanse vriend. ‘Ik ga zondag naar Israël met mijn vriend, die uit Iran komt. We gaan een stuk maken over Iraanse Israëli’s, dus mensen die in Iran geboren zijn en nu in Israël wonen.’ Wordt Dikla’s volgende project net zo goed als Mijn zusje, de soldaat? 17 november weten we het, dan zal haar nieuwe project te zien zijn op TV.
Mijn zusje, de soldaat
Regie: Dikla ZeidlerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u