De culthelden van De Kift zijn terug met een plaat vol treffende poëzie en theater-achtige voordracht. Helaas lijken ze de muziek zelf een beetje uit het oog te zijn verloren.

Eerder presenteerde De Kift onder meer een sigarenkist en een kookboek als albumverpakking, nu viel er een stapel Oost-Europees nepgeld met een cd’tje ertussen de brievenbus binnen. En niet alleen de verpakkingen van de groep zijn goed. De muziek van De Kift kenmerkt zich vooral door de poëtisch gesproken teksten, fanfare-achtige blazerstukken en bevlogen zeemanszang. Een uniek gezelschap dat nu met een nieuwe plaat gekomen is: Bidonville. Helaas is het een tegenvaller.

Personages
Dat zit ’m (zoals verwacht mag worden) niet in de teksten. Net als altijd heeft de groep de wereldliteratuur afgespeurd naar mooie fragmenten. Daarnaast zijn enkele documentaires en filmteksten gebruikt voor deze plaat, met markante personages vol nostalgie en overpeinzingen. Zomaar een fijn fragmentje:

“Soms voel ik zo’n druk achter mijn ogen dat ik in mijn kop zou willen graaien
Maar zo onmogelijk als ik denk, zo leef ik, en daar moet ik dan nog weet van hebben ook”

Het is treffend om over personages te spreken, want Bidonville voelt aan als een abstract toneelstuk. De Kift had altijd al heel wat op met theater, maar op deze plaat gaat het verder. Niet voor niets doet acteur Sanne den Hartogh mee. Er komt een enorme verscheidenheid aan verschillende vocalisten langs, die allen verschillende rollen aannemen. En daar gaat al meteen wat mis.

Niemand doet het zoals Ferry
Nog niet zo lang geleden was het Ferry Heijne die in zijn eentje het leeuwendeel van de vocalen voor zijn rekening nam. Er zijn weinig mensen in Nederland die zo bezeten kunnen vertellen als hij, en die hun stem zo kunnen overgieten met passie en emotie. En ook al zijn er anderen bij De Kift die hun verhaal prima voordragen — dat bewijst Bidonville ook — niemand doet het zoals Ferry het doet.

Zijn rol is jammer genoeg nog verder verkleind dan het bij Brik (uit 2011) al was, waardoor de plaat een lappendeken van inconsistente vocalisten is. Bij ‘Harde Munt’ gaat het zelfs volledig mis door een drammerig voorgedragen, op een irritante manier semi-gerapte tekst, waardoor het nummer vooral vervelend is.

Te weinig muziek
Toch is dat niet het grootste mankement van de plaat. Zoals gezegd leverde Ferry Heijne op Brik ook al wat ruimte in, en daar leverde dat juist prachtige momenten op. Nee, het probleem is dat De Kift het te veel om de tekst en voordracht laat draaien, en te weinig om de muziek. Er lijkt niet genoeg aandacht besteed te zijn aan sterke melodieën, pakkende riffs, de kenmerkende hartverscheurende blazersolo’s, en gewoon het gevoel dat je naar afgeronde nummers aan het luisteren bent.

Er zijn wel uitzonderingen, zoals ‘Lotti’, vertolkt door de Vlaamse Lot Vandekeybus, dat heerlijk wordt voortgestuwd door een venijnig riffje en energieke blazers. Maar te vaak zijn de nummers niet veel meer dan gedichten met wat onbeduidende muzikale begeleiding. Het is hierdoor dat Bidonville de impact mist die platen als Vlaskoorts (uit 1999) en Hoofdkaas (uit 2008) wel hadden — platen die bovendien sfeervoller zijn en meer een geheel vormen. De Kift kennende is de kans dat dit live beter tot zijn recht zal komen dan op de plaat wel zeer groot, maar als cd blijft het niet genoeg hangen om echt te imponeren.

Hot Dreams jaagt de luisteraar iets minder de stuipen op het lijf dan voorganger Creep on Creepin’, maar Timber Timbre grossiert op dit album opnieuw in onbestemde, sinistere geluiden met rare orgeltjes, zware pianoklanken, en klokgelui. Veel nummers beginnen vrij onschuldig en conventioneel, maar vaak ontspint zich gaandeweg wederom een fijne soundtrack voor een enge film. Zo vangt openingstrack ‘Beat the Runs Slowly’ kalm aan, maar ontaardt het in een creepy slot met veel tromgeroffel.

Donkere romantiek

Dat Timber Timbre het ook zonder fratsen af kan, bewijst de band in het soulvolle en zwoele titelnummer, dat neigt naar de Tindersticks, ook al door het omfloerste timbre van Taylor Kirk. De sax aan het eind zorgt voor een lekkere climax. Ook het slepende ‘Bring Me Simple Men’ doet denken aan de donkere romantiek van de Tindersticks, evenals het bijzonder fraaie ‘This Low Commotion’, met de dreinende piano die ook op Creep on Creepin’ veelvuldig te horen was.

Filmisch

‘Run From Me’ zou, vanwege het croonende stemgeluid van Kirk, een ballad van Elvis Presley kunnen zijn, maar dan tot het euforische slot met koorzang en aanzwellende drums. Het instrumentale ‘The Three Sisters’ kent een akkoordensequentie van The Cure ten tijde van Seventeen Seconds, ontspoort halverwege ook weer enigszins, en eindigt met een melancholische sax.

Zo is de band niet voor een gat te vangen, en dat valt te prijzen. Dat zanger Taylor Kirk ook regisseur is, hoor je aan het filmische karakter van veel liedjes, met regelmatig Ennio Morricone als referentiekader. Al met al is Hot Dreams wat onevenwichtig, maar Timber Timbre blijft een interessante band.

Aan het begin van het nieuwe millennium maakte Interpol furore met legendarische albums als Turn on the Bright Lights en Antics. De band werkte zich binnen no time op naar de hoogste regionen van het alternatieve rockcircuit. Nu, veertien jaar na dato, lijken de donkere gitaarriffs en golvende melodielijnen van deze ooit zo grote indieband vergeten — ver verwijderd van een nieuw meesterwerk.

Maar daar was plots El Pintor, de vijfde langspeler van de New Yorkse underground formatie. Het album — zowel een anagram voor Interpol als Spaans voor ‘schilder’ — bestaat uit tien zwartgekleurde rocknummers die ons maar aan één ding doen denken: Interpol. Nog nooit klonk de band zo eigen als hier. Al bij de eerste klanken van opener ‘All The Rage Back Home’ wordt het duidelijk. Puntige riffs, onheilspellende akkoorden en die diep zwevende stem van zanger Paul Banks; liedjesschrijver en gitarist Daniel Kessler gaat dus terug naar de basis.

Herboren driemanschap
De grote vraag bleef wel of de band na het tegenvallende vierde album en het vertrek van bassist Carlos Dengler nog een sterke plaat zou kunnen afleveren. De overige leden besloten om geen vervanger te zoeken en als trio verder te gaan. Om die reden nam Banks hoogstpersoonlijk de basgitaar voor zijn rekening, wat onverwachts goed heeft uitgepakt. Songs als ‘My Desire’ en ‘Anywhere’, die samen met de opener het uithangbord van de plaat vormen, zijn daar het bewijs van. De ijle gitaar start, de bas en drums vallen in, en de lage bariton van Banks beweegt zich daar omheen.

Een verdomd goede kopie
Met El Pintor slaat Interpol dus geen nieuwe weg in, maar borduren ze voort op de klassieke Interpol-sound. Toch mist de plaats iets wat de eerste albums wel hadden. Er is geen idee achter de plaat, alle nummers staan op zichzelf en zijn inwisselbaar. Vooral nummers als ‘Everything is Wrong’ en ‘Breaker 1’ kunnen ook zo op Our Love to Admire (uit 2007) hebben gestaan. Toch staan er ook pareltjes op, zoals ‘Tidal Wave’, waarin Banks laat horen hoe breekbaar zijn stem kan zijn en bijna een dubbel octaaf op zijn lage bariton ten gehore brengt.

Banks, Kessler en drummer Sam Fogarino leveren met El Pintor weliswaar geen meesterwerk af, maar met hun rijke palet aan Interpol-klanken kleuren ze de tien songs die de plaat rijk is op meesterlijke wijze in. Het luisteren meer dan waard!