Ook het begin van deze dag is weer snikheet. Het meertje bij de camping is ideaal: luchtbedden komen tevoorschijn, mensen rennen het water in en de eerste biertjes worden alweer opengemaakt: het is tijd voor de laatste festivaldag. We beginnen de dag met opkomend bandje Børns om twaalf uur. Hoewel het nog vroeg is, staan er toch al aardig wat mensen in de Fuzzy Lop. Waar we bij andere optredens veel rockers van veertig plus zagen, is deze band toch echt voor een ander publiek weggelegd: 18-jarige meisjes met hippiejurken en gekleurde haren staan te wachten op deze bijzondere act.

Speciaal is het zeker, de stem van singer-songwriter Garrett Borns is erg hoog voor een man en doet hier en daar zelfs denken, inclusief de elektrodeuntjes van de band, aan de muziek van Marina and the Diamonds. Hitje ‘Electric Love’ is het hoogtepunt van de show, het publiek deinst lekker mee. De band is nog jong en dat is goed te horen en te zien. Toch zit er zeker wel potentie in Børns: meer optredens en meer ervaring op doen zal de band alleen maar goed doen.

Hoofdpodium Hotot wordt vandaag geopend door Jungle By Night. De verwachtingen zijn hooggespannen, want de jonge honden uit Nederland gaan de laatste tijd lekker in de muziekbusiness. De energieke jongens maken deze verwachtingen meer dan waar: het maakt niet uit hoe vroeg het is, binnen de kortste keren staat de Hotot stampvol met dansende mensen. Dit komt niet alleen door de opzwepende muziek, maar ook zeker door de overenthousiaste muzikanten. Heerlijke muziek en fantastische gasten, Junlge By Night is een hele goede festivalact.

Even uitrusten

De moeheid begint er op de laatste dag toch aardig in te slaan. Dat geeft niks, want Down The Rabbit Hole is er zo op ingericht dat je op veel plekken even kunt relaxen zonder dat je last hebt van de drukte of de muziek. Niet alleen op de camping, maar ook op het festivalterrein zijn er genoeg lekkere plekken in het gras, of op een terrasje op bijvoorbeeld het Idyllische Veld. Dit is zeker een van de pluspunten van het festival: Wil je je even afzonderen? Dan kan dat zonder problemen. Vanaf de kant bij het water heb je een fantastisch uitzicht over de feestende mensen op de boot van Desperados en Wilde Gasten. Hoe moe je ook bent, het blijft aantrekkelijk om even een danspasje te wagen op de partyboot.

Éen van de hoogtepunten van de zondag is het rockende trio Birth of Joy uit ons eigen kikkerlandje. De heren hebben het afgelopen jaar zowel de Nederlandse festivals als buitenlandse festivals kennis laten maken met hun fenomenale rockshow. De set is strak, waarbij de ogen en oren vooral gericht zijn op de sublieme solo’s van iedereen. Stunnenbergs stem is een bijzondere, je zou kunnen zeggen dat hij hier en daar wat weg heeft van de vocals van Jim Morrison. ‘The Sound’ blijft waarschijnlijk echt het vetste nummer live, alles komt zo goed tot zijn recht in deze track. Birth of Joy bewijst op DTRH maar weer eens dat ze zeker een van de beste rockbands van Nederland op dit moment zijn.

Afsluiters van het festival

We zagen hem zaterdag al even achter de hekken bij Iggy Pop, vandaag staat hij zelf op de bühne van de Hotot: icoon Seasick Steve. Gewapend met lange baard en gitaar is de oude rocker inmiddels een fenomeen. Zijn relaxede uitstraling en dito muziek zorgen voor een hele fijne avond in de hoofdtent. Met opener ‘Thunderbirg’ krijgt hij direct een paar rijen publiek met zich mee. Gelukkig is het publiek met hun geklets vandaag en gisteren iets beschaafder tegenover de artiesten. Hoewel Seasick Steve geen afsluiter van het hele festival is, had het hem zeker niet misstaan. Natuurlijk is de zeventiger niet meer zo jong als zijn bijna-leeftijdsgenoot Iggy Pop, maar rocken kan hij absoluut nog net zo goed. Het concert is volledig terug te bekijken op 3VOOR12 voor de mensen die er niet bij waren en voor zij die nog een keer willen nagenieten.

Met The War On Drugs heeft het festival de ideale afsluiter van het evenement gevonden. De lome rock van de Amerikaanse indieband van Kurt Vile en Adam Granduciel is niet onbekend in ons land. Vorig jaar zagen we ze al op Best Kept Secret en gaven ze een show in Paradiso. Vandaag zijn ze beter dan ooit: waar eerdere shows nogal ‘saai’ aan konden doen, nemen de heren het publiek nu helemaal mee in hun eigen rockextase. We krijgen voornamelijk tracks te horen van hun meest bekende plaat Lost in A Dream. Niet zo gek natuurlijk, hoewel meer ouder werk ook absoluut de moeite waard was geweest.

De prachtige zonsondergang boven het water en de poort bij de ingang die vanuit de tent te zien is maakt de sfeer compleet: het is magisch, dromerig en mysterieus tegelijk. Down The Rabbit Hole is met de show van The War on Drugs afgelopen, ook al is er in de nacht nog genoeg te dansen. Het is goed zo, het weekend is compleet.

Een verfrissende duik in het meertje bij de camping doet veel bezoekers goed: even goed wakker worden en de kater wegzwemmen. Het waterige zonnetje helpt nog niet echt mee in de ochtend, maar wakker zijn we wel. Een kopje koffie en een heerlijke tosti van een topkraam naast de Teddy Widder en de dag kan beginnen. De opener van de Hotot vandaag is Rhye: het Deens/Canadese duo begint met een rustige set waarbij veel instrumentale jams de revue passeren. De vocals van Milosh zijn zeker een toevoeging aan de muziek, hoewel ze instrumentaal ook prima uit de voeten komen.

Met nummers als ‘Open’ en ‘The Fall’ weten ze het aanwezige publiek voor nu goed te boeien en blijkt Rhye de perfecte festivalopener te zijn. Dit in tegenstelling tot Happyness, drie jonge gasten die in de beginmiddag in de Fuzzy Lop staan. Qua naam verwacht je wellicht een groepje meiden met blije muziek, het tegendeel blijkt waar te zijn: vuige puberrock met raggende gitaren, maar zonder een echte stageact of heel vernieuwend te zijn. De jongens uit Londen hebben wel zichtbaar plezier in wat ze doen, waardoor het prettig is om naar te kijken.

Toch kan het geen kwaad om nog iets meer energie te krijgen. Dit hopen we op te doen bij indietriphop-band Glass Animals. Debuutplaat ZABA doet het prima in ons land en dat is te zien aan de opkomst: De Teddy Widder is goed gevuld voor de populaire band uit Oxford. Toch is de live-show, in vergelijking met het album, ietwat saai. De mannen zijn energiek en spelen redelijk zelfverzekerd, maar het lijkt alsof ze nog meer zouden kunnen geven. In het midden van de set, na een succesvolle versie van hitje ‘Gooey’, kakt de set dan ook een beetje in, tot aan afsluiter ‘Pools’. Glass Animals is een goede band, maar heeft nog wel even nodig om live echt te kunnen overtuigen.

Psychedelische sound

Voordat we vannacht losgaan op de exotische beats van producer William Benjamin Bensussen, oftewel The Gaslamp Killer, is het eerst nog tijd voor een optreden met een compleet ensemble muzikanten: The Gaslamp Killer Experience. De hoofdpersoon van de act is uiteraard Bensussen zelf: hij waant zich als een soort dirigent op het podium die de groep bij elkaar weet te houden. Het resultaat is verbluffend muzikaal: hoe ontzettend tof is het om een dj/producer ook eens van een andere kant te zien? De samenwerking met muzikanten als Amir Yaghmai en mensen van The Heliocentrics is subliem en het publiek gaat langzaamaan op in deze te gekke collaboratie. Heel benieuwd naar wat Bensussen ons vannacht gaat brengen tijdens zijn set met Jameszoo in de Fuzzy Lop.

Voor de volgende verrassing gaan we richting de Hotot, waar de excentrieke Róisin Murphy haar opwachting maakt. Wanneer ze in een oma-outfit het podium op komt, is de toon meteen gezet: dit gaat een bijzondere show worden. Opener ‘Golden Era’ is slechts het rustige begin van een knallende set. Met een aantal verschillende outfits, zonder zich daadwerkelijk achter de coulissen om te kleden, weet ze vrijwel direct het publiek in te pakken. We krijgen een mix van dansbare electropop te horen, maar de zangeres blijkt ook niet vies van een beetje disco, zoals in het nummer ‘Jealousy’. Voor de mensen die het gemist hebben of voor wie haar nog eens willen zien: vlak na het optreden wordt bekend gemaakt dat de zangeres op 20 november in het Klokgebouw in Eindhoven staat.

Onverwachts hoogtepunt

Na de ene powervrouw is het tijd voor de volgende jongere stoere chick: FKA twigs in de Teddy Widder. Deze zwoele zangeres is een behoorlijke popsensatie aan het worden. Dat is niet zo heel gek, zo blijkt uit de set die ze vanavond speelt op Down The Rabbit Hole. Of het nu de steengoede en koele tracks zijn die ze speelt, of dat het haar hele sexy imago is, of dat het haar bijzonder sensuele dansmoves zijn: de show klopt. De combinatie van bovenstaande drie elementen is uitgewerkt in een strakke set waarbij ze de volledige aandacht trekt van de aanwezigen. ‘Numbers’ is live nog experimenteler dan op de plaat en bij ‘Pendulum’ gaat het overgrote deel van het publiek op in de zwoele stem van de Britse zangeres. Toch wel onverwachts, en misschien ook weer niet helemaal, een hoogtepunt van deze zaterdag.

Na de spectaculaire show van FKA twigs is het tijd voor een swingende rockshow van niemand minder dan zestiger Iggy Pop. Zoals altijd staat hij in ontbloot bovenlichaam (wat er overigens nog prima uitziet voor zijn leeftijd) flink te rocken op het podium. Wat een energie heeft deze man nog! De set begint met een lekker tempo en na een paar kwalitatief goede tracks als ‘No Fun’ en ‘I Wanna Be Your Dog’ is het bij het derde nummer blijkbaar al tijd voor hitje ‘The Passenger’. Iggy Pop voelt dit prima aan: de aanwezigen in de Hotot beginnen allemaal vrolijk mee te hossen en te zingen. Na de show zit “lalalalaalaaa” nog steeds in je hoofd, iets waar niet iedereen blij mee lijkt te zijn.

Het toffe aan de show is dat het niet zo heel veel uitmaakt wat en hoeveel je precies van hem kent: de sfeer zit er ontzettend goed in en de tent is tot de nok toe gevuld. Bizar hoe Iggy Pop van de ene kant naar de andere kant van het podium blijft rennen, zelfs nog in de toegift na een stuk of dertien nummers. Extra leuk detail: de fantastische Seasick Steve, die we pas op de zondag kunnen aanschouwen op het festival, staat voor de hekken vlak naast het publiek ontzettend hard mee te genieten van zijn collega, zoals hij dat wel vaker doet bij festivals. Eerder bleek de bebaarde zanger ook al op het festival te chillen met random bezoekers, hoe goed is dat? Dat oude mannen nog hartstikke goed kunnen rocken en succesvol een festivaldag af kunnen sluiten, bewijst Iggy Pop met zijn topshow op de festivalzaterdag van Down The Rabbit Hole.

Gevarieerd nachtprogramma

In de nacht is er van alles te doen op het festival: iedereen kan aan zijn trekken komen. Neem bijvoorbeeld de Vuurplaats, een hele gezellige plek aan het water met uiteraard allemaal banken, een kampvuur en diverse acts. Op zaterdagnacht staat er Club Gewalt, een muzikaal theater waar niemand stil bij kan zitten. Om echt met de voetjes van de vloer te gaan moet je vanavond of op het Vuige Veld zijn bij onder andere Juxtapose of in de Fuzzy Lop waar The Gaslamp Killer een onvergetelijke set draait met Jameszoo en waar Ganz af mag sluiten.

Tegen 03.00 uur is het op het festivalterrein toch echt afgelopen, tot teleurstelling van velen. Vooral de mensen die zojuist helemaal los gingen in de Fuzzy Lop zoeken nog enig vertier om de nacht door te komen. Op het strand van de camping wordt een klein strandfeestje gehouden en hier en daar ontstaan kampvuren. Dit alles onder een hele gemoedelijke sfeer. Dat is na twee dagen wel duidelijk op dit festival: iedereen gaat goed met elkaar om, de ambiance op zowel het terrein als op de camping is rustig en gezellig. Op naar de laatste dag van het festival.

De welbekende groene poort lonkt vanaf de camping. Recreatiepark De Groene Heuvels is een fantastische locatie voor een festival. Met een beetje geluk zit je met je tent vlakbij het meer, waar je in de ochtend een frisse duik kunt nemen. Bijna overal op de camping heb je uitzicht op de imposante ingang. Bij aankomst schijnt de zon en is het bloedheet, wat een verrassing is aangezien de weersvoorspelling voor dit weekend nogal slecht was. Eerst een duik in het water dan maar.

In een kooi

Singer-songwriter Blaudzun opent vandaag het hoofdpodium van het festival, de Hotot, maar niet voordat de band gevangen in een kooi achter een tractor over de camping rijdt om de bezoekers te trakteren op een exclusieve show. De colonne achter de tractor loopt langzaam mee richting de ingang, om gezamenlijk het festival in te wijden. Een erg leuke manier om een evenement mee te beginnen; bij de eerste editie werd dit gedaan met een fanfare waarbij Torre Florim van De Staat de muzikale groep leidde.

Om de dag meteen goed te starten, gaan we met de voetjes van de vloer op de partyboot, een samenwerking van Wilde Haren en Desperados. Er hangen lampionnen en gekleurde lampjes, de flesjes Desperados vloeien en de beats worden steeds beter. Vrijwel direct in de middag staat de boot stampvol met dansende mensen en tegen de avond staat er zelfs een rij voor deze heerlijke stage. Een goede toevoeging aan het festival dus!

Hierna is het tijd voor raggende gitaren en snoeiharde drums: Death From Above 1979 staat in een nog geen half gevulde Hotot, die bloedheet is op dit tijdstip. De twee Canadezen lijkt dit niets uit te maken en knallen er op los tijdens tracks als ‘Trainwreck 1979’, ‘Cheap Talk’ en ‘Go Home, Get Down’. Het publiek is echter nog aardig tam, wellicht door de hitte of door de bak herrie die uit de tent schalt. Je kunt zeggen wat je wilt: het is inderdaad hard, maar rocken doen ze zeker.

Voorzichtig dansen

Hoewel het echt heel heet is vandaag, staan er toch aardig wat mensen te dansen tijdens de fabuleuze show van Oscar and the Wolf, dé Belgische (festival)band van dit moment. Wat een transformatie hebben deze mannen doorgemaakt: van een ietwat ongemakkelijk indiebandje een paar jaar terug tot een kwalitatieve, en vooral zelfverzekerde festivalact vandaag de dag, inclusief glitters en psychedelische dansbewegingen. Frontman Max Colombie is een legende op zich.

Ook al heeft hij zijn glitterjasje vandaag thuis gelaten, met zijn bijzondere vocals en aanstekelijke dansmoves weet hij ook de Hotot te veroveren. Het hoogtepunt is het magische ‘Princes’, dat live veel harder is dan op de plaat. Dit geldt sowieso voor de rest van de set: bombastische beats waarbij je zelfs in deze hitte niet stil kan blijven staan. De Belgen zijn met deze succesformule op hun hoogtepunt deze zomer, we zijn heel benieuwd wat ze in de toekomst voor ons in petto hebben.

Mannen met gitaren

In de Teddy Widder staat Flying Lotus om 19:30 uur. An sich lijkt dit een prima tijd, als de producer niet tussen een redelijk rustig programma had gestaan zoals Oscar and the Wolf, Ryan Adams en Damien Rice. De visuals zijn vet en de bass is hard, Flying Lotus weet echter maar een klein deel van de tent mee te krijgen. Blame it on het tijdstip vooral, want eerdere shows van hem laat op de avond of midden in de nacht zijn altijd heel goed.

Dan maar verder genieten bij Ryan Adams in de Hotot, een bijzondere toevoeging aan de line-up van DTRH. Adams is niet zo veel in Nederland te zien en daarom is het extra speciaal om hem vanavond te mogen aanschouwen in Beuningen. Gewapend met een gitaar en een jaren 90 emolok speelt Adams zijn countryrock op zijn best. Hoewel de tent helaas niet vol is en het publiek aardig aan het kletsen is, zijn de liefhebbers vooraan in extase. ‘When The Stars Go Blue’ is een hoogtepunt: de prachtige vocalen en de dromerige sound brengen kippenvel. Pluspunt voor de toffe aankleding van het podium: twee grote geluidsboxen, een typische Amerikaanse frisdrankautomaat, een neppe tijger en glitters overal.

Veel liefhebbers van Ryan Adams blijven na de show in afwachting op Damien Rice staan in de Hotot. Ook al is de Ierse singer-songwriter even van de radar af geweest, met zijn laatste release (2014) is hij weer helemaal terug. In wat voor gedaante is altijd even gissen bij de zanger: zijn emoties en gevoel schommelen nogal. Dit bleek bij de show in oktober in Carré, Amsterdam toen hij slechts een woord of vijf heeft gezegd. Hij had een ‘vis/haai’ in zijn hoofd, verklaarde hij later in een interview, waardoor hij zich niet goed voelde. Vanavond heeft de Ier ook niet veel te vertellen, iets meer dan in Carré, maar hij blijft vooral nummer na nummer inzetten. Geen probleem, want dat is ook het liefst wat we horen.

Openingstrack ‘Cannonball’ is adembenemend, hoewel dit niet voor iedereen lijkt te gelden. Het overgrote deel van de tent blijft schaamteloos doorpraten, wat vooraan bij het podium heel goed te horen is. Dit kan Rice niet ontgaan zijn, maar het is sterk dat hij de mensen negeert en gewoon blijft doorspelen. ‘Delicate’ is nog delicater dan op de plaat en bij ‘9 Crimes’ staat het kippenvel strak op het lijf, hoe hoog de temperatuur in de Hotot ook is. Rice blijkt een koning te zijn met zijn loopstation en weet hiermee een voltallige band na te bootsen, wat resulteert in een bak prachtige herrie. Geschreeuw, gefluister, getokkel, hij doet het allemaal en dan net een tikkeltje intenser dan de meeste singer-songwriters.

Als de mensen die het zo nodig vonden om de dag door te nemen even een stapje buiten de tent waren gaan zetten, dan was het perfect geweest. Laat de man liever spelen voor een kwartvolle tent met aandachtige luisteraars dan voor een bijna volle tent met asociale bezoekers. Dat is niet alleen intiemer voor de show, maar ook nog eens respectvoller toe naar een over het algemeen gewaardeerd artiest.

Donders en bliksems

De eerste nacht in en op de Groene Heuvels heeft veel bijzonders op het programma. Een van de meest spannende dingen is de Bosrave op een ‘onbekende plek’ in het bos. Dit blijkt een prachtige locatie te zijn waar diverse lichtinstallaties je al tegemoetkomen vanaf het bospad en waar de mannen van De Staat je meenemen in een sprookjesachtige nacht met heerlijke muziek. Ook is er nog genoeg ander nachtprogramma: het Vuige Veld is een van de tofste plekken om door te brengen, puur door de vuige deuntjes en lekkere tracks. Toch gaan veel mensen terug richting de camping, aangezien het flink dondert boven het terrein van Down The Rabbit Hole. Tijd om, met de regen tikkend op de tent, energie op te doen voor de zaterdag van het festival.