Na Pieter Derks is Peter Pannekoek de tweede cabaretier die na de wekelijkse optredens in De Wereld Draait Door de theaters ingaat met een avondvullend programma. Voor Derks hielp het zijn zalen voller te krijgen dan bij zijn eerdere programma’s, maar voor Pannekoek geldt deze voorstelling als zijn eersteling en dan is het altijd afwachten of de verwachtingen worden waargemaakt.

Anne Frank

Het begint al goed als Pannekoek opkomt in een djellaba en de vloer aanveegt met haast alle religies, zonder dat het zuur wordt. Integendeel, juist vanuit zijn angsten probeert hij zichzelf te verhouden tot zijn omgeving die hem iets wil aandoen. Hoewel hij met enkele rake grappen komt over Anne Frank, de NS en ernstige ziekten, blijft Pannekoek hier en daar toch teveel steken in zijn rol als comedian. Zo somt hij soms wel erg clichématige anekdotes op over seks, liefde en relaties. De verschillen tussen mannen en vrouwen kennen we nou wel, wat ook al vaker is behandeld door collega’s als Roué Verveer, Ronald Goedemondt en Eric van Sauers.  Dat is altijd makkelijk scoren, maar ook jammer. Pannekoek heeft namelijk veel meer zinnigs te melden dan dit soort zoetmakertjes.

Zeggingskracht

Gelukkig biedt Pannekoek na de pauze een boeiender verhaal en levert daarmee toch een alleraardigst eerste programma af, met een lekker tempo en genoeg zeggingskracht om zijn plek op het podium te rechtvaardigen. Een goede zet is daarbij de regie van Ruut Weissman, die de voorstelling meer artistieke lading geeft. Zo klinkt er op de achtergrond, vrij zacht overigens, een wat onheilspellend geluid wat de paranoia van Peter Pannekoek onderstreept. Dat heeft het gewenste effect, want hoewel humor de boventoon voert, zijn de sadistische gedachten van Pannekoek over pedofilie, racisme of zijn eigen begrafenis van alle onschuld ontdaan. De grappen zijn mooi opgebouwd, goed getimed en geven net genoeg lucht om de zwaarmoedige gedachtespinsels van Pannekoek een plek te geven. Dat biedt perspectief op een gedegen tweede voorstelling. Nu alleen nog de man/vrouw-geintjes wegwerken en we hebben er weer een prima cabaretier bij.

Na vijftien jaar theatermaken over actuele en maatschappelijke onderwerpen, rijst bij de vijf theatermakers van Wunderbaum de vraag of zij diezelfde maatschappij ook maar enigszins hebben kunnen veranderen. Als Wine Dierickx zich tijdelijk terugtrekt om zich aan het moederschap te wijden (volgens haar de beste investering in een betere wereld), besluiten de andere Wunderbaumers ook te stoppen met acteren en in het echte leven het verschil te maken. Maartje Remmers probeert met het collectief De Basisoptimisten mensen uit de schulden te helpen. Marleen Scholten richt naar Japans model een tranenbar op, een plek waar mensen hun negatieve emoties kunnen uiten in een wereld van overdreven vrolijkheid. Walter Bart gaat ludieke acties voeren in de traditie van de Yes Men, zoals verkleed als zakenman strooien met dollars op de Rotterdamse beurs of door zich op internet voor te doen als multinational om zo moderne slavernij aan de kaak te stellen. Matijs Jansen lanceert, na lang zoeken naar de beste manier om de wereld te verbeteren, een succesvolle app voor het uitwisselen van de oogst van stadstuinen, Tuinder. Een steekspel volgt: wie is er oprecht geëngageerd, wie is enkel uit op eigen gewin?

Argwaan

In de film, die eerder al in première ging op het IFFR, laat Wunderbaum weinig over van de goede intenties. De straatperformances van Bart zijn holle frases zonder inhoud, de Tranenbar is een toevluchtsoord voor blasé hipsters, waar zij onder het genot van singer-songwritermuziek kunnen zwelgen in zelfmedelijden, en Jansen wordt met Tuinder het uithangbord van ’s lands duurzaamste grootgrutter. Hoewel de film erg luchtig is en er met veel zelfspot en zichtbaar spelplezier wordt geacteerd, is de onderliggende vraag naar de mogelijkheid tot rechtschapen engagement actueel en relevant.

De mockumentary-vorm benadrukt dit integriteitsvraagstuk. Je kunt wel de schijn van oprechtheid wekken, maar naar iemands werkelijke belangen achter een initiatief blijft het gissen. Uiteindelijk lijkt het nobele streven niet meer dan de manifestatie van het ego. Het mechanisme werkt ook de andere kant op: we willen wel ons steentje bijdragen, maar wie gelooft ons nog op onze blauwe ogen? De groteske slotscène toont deze dubbelheid in al haar absurditeit: er is een enorm grote behoefte om iets te doen voor de wereld, ook al is de actie in kwestie (een massale geknielde mars op Brussel) volledig oppervlakkig en inhoudsloos. Niets doen is blijkbaar ook geen optie.

Geen spoor van slijtage

Ter gelegenheid van Wunderbaums derde lustrum volgde na de vertoning van Stop Acting Now een bijzonder nagesprek. Vijf mensen van respectabele leeftijd betraden het podium als de Wunderbaumers over een aantal decennia. De geïmproviseerde antwoorden op de vragen van de gespreksleider kregen zij via een oortje ingefluisterd door de ‘echte’ acteurs, wat resulteerde in een vrolijke chaos. Ook volgde een uitgebreide afterparty met onder andere een karaoke van de pakkendste frasen uit het werk van Karl Marx. Afgaande op deze speelse passie en spontaniteit van deze uitgebreide filmvertoning lijken er bij Wunderbaum na vijftien jaar nog geen tekenen van sleur te bekennen.