~

De Assepoester in dit verhaal is Julia Roberts, de boze stiefzus heet Catherine Zeta-Jones en de knappe schoonbroer is John Cusack. Hoe het allemaal fout ging en hoe het allemaal weer goed komt is van geen belang, leuker is de tijd daar tussenin. De ingewikkelde misverstanden en geslaagde one-liners getuigen van het vakmanschap van mede-scriptschrijver Crystal. Geen suffe slapstick of gewetenloos taarten gooien, voor deze grappen moet je opletten en luisteren. Dat het soms een seconde duurt voordat het kwartje valt houdt de kijker, en de film, aangenaam fris.

Natuurlijk is het allemaal heel luchthartig en blij. Als Crystal een satire op Hollywood voor ogen had, heeft hij in de ogen van sommigen gefaald. Maar niet elke film over Hollywood hoeft over te lopen van zelfkritiek, en misschien is het juist leuker om ook een keer pretentieloos te lachen om al die acteurs, regisseurs, studiobonzen en critici. Er mag ook wel eens gewoon om filmland gelachen worden zonder dat we al die zelfkritiek erbij hoeven slikken. Er zijn al veel te veel films die zichzelf te serieus nemen.

America’s Sweethearts is in niet zo gek veel woorden te vangen: een luchtige komedie met satiristische trekjes die handelt over de relatieproblemen van het ideale paar Hollywoodacteurs. Een vakkundige film, die voor sommigen niet genoeg spot met het geld en de grootheidswaan van de filmindustrie. America’s Sweethearts is gewoon een leuke film. Daar kun je moeilijk over gaan doen omdat je het te gemakkelijk, te gemiddeld en te gewoon vindt, maar diep van binnen moet je toch bekennen dat je eigenlijk heel hard hebt moeten lachen. En dus is dit een leuke film. Niet meer, niet minder.

Hoeveel reclame kan er voor een film gemaakt worden? Toen ik onlangs 2 weken in New York was voor vakantie werd Tomb Raider uitgebracht in de bioscopen. En we hebben het geweten. In werkelijk elk reclameblok zat wel een spotje voor de film. Het is ook niet verwonderlijk dat de film in het openingsweekend al 33.5 miljoen opbracht.

Mijn gedachte voor dat ik de film inging waren niet al te positief voor deze film. Ik verwachte een leeghoofdige actie film. Geen plot, geen acteerwerk, alleen maar de ronde vormen van Lara die de hoofdrol vormen.

Eenmaal in de film kwamen mijn voorspellingen voor een groot deel uit. Lara Croft (Angelina Jolie, Girl Interrupted) moet de wereld redden. Geen verrassing daar. Maar waarom? Een aantal planeten staan binnenkort zo opgelijnd dat er iets speciaals gedaan kan worden. Er zijn namelijk 2 artifacten verspreid over de wereld (Colombia en de noordpool) die, als ze gecombineerd worden, de bezitter ongelooflijke krachten geeft om tijd te buigen, en nog meer van dat soort onzin. Lara moet voorkomen dat haar vijand, de sluwe Manfred Powell (Iain Glen) deze artifacten in zijn bezit krijgt.

Het verhaal is belachelijk noch vermakelijk. De filmmakers hebben nog wel geprobeerd er wat humor in te stoppen, maar alle pogingen van Jolie om grappen te maken falen miserabel. Net als Mission: Impossible 2 neemt Tomb Raider zichzelf veel te serieus en dat is jammer. De actie scenes zijn zeer explosief en wederom erg vermakelijk, alleen dat was ook al zo in MI2 en in de nieuwste James Bond films. Kortom het is allemaal al eens gedaan, niks nieuws dus ook niets origineels.

Voor diegene die het spel vaak hebben gespeeld zal deze film toch een must zijn. Angelina Jolie is de perfecte persoon om Lara Croft te spelen. En het is dan ook een genot om naar haar voorvleugels te kijken die flink op en neer gaan.