Gepassioneerde en getalenteerde rockformatie afkomstig uit de Ierse hoofdstad, in 1978 opgericht als ‘schoolbandje’ door de tieners Bono (Paul Hewson), The Edge (Dave Evans), Adam Clayton en Larry Mullen. Na het verschijnen van het ontroerende, maar krachtige en zeer zelfverzekerde debuutalbum Boy (’80) groeit U2 internationaal al snel uit tot een bühne-act van formaat, zoals het sprankelende en glorieuze optreden op Pinkpop ’81 aantoont. Opvolgers October (’81), War (’83) en Under A Blood Red Sky (’83) liggen muzikaal geheel in de lijn van Boy en zijn van vergelijkbare kwaliteit. De band levert met regelmaat degelijke kwaliteitsplaten af, terwijl de groep gestaag uitgroeit tot een spraakmakende live-act van het niveau Pink Floyd. Deze combinatie maakt U2 tot de grootste popgroep van de jaren tachtig. Een status die de meesterlijke albums The Unforgettable Fire (’84) en The Joshua Tree (’87) meer dan waar maken. Na dit voorlopige hoogtepunt slaat de band een andere richting in, op zoek naar een nieuw geluid. De platen Achtung Baby, Zooropa en Pop zijn het gevolg. Experimenteel; het moet grootser, excentrieker, hipper en dansbaarder. U2 raakt de traditionele aanhang hierdoor uit het oog, en het wordt stil rondom de groep. Er volgt na jaren slechts een verzamelaar voor de ‘op safe spelende’ muziekliefhebber. Het is dus ongeveer tien jaar behelpen geweest voor de doorgewinterde U2-fan, maar…

All That You Can’t Leave Behind trapt af middels de succes-single Beautiful Day, de eerste Nederlandse nummer 1 hitnotering voor de groep. Het is de luisteraar meteen duidelijk: U2 is weer terug op het oude nest en durft weer een rockband te zijn, een tak van sport waarin de groep onnavolgbaar is. Gevolgd door Stuck In A Moment, een rustig, zeer melodieus popliedje met een kop en een staart. Bono is in topvorm en weet in z’n eentje dit nummer een extra dimensie te geven. Zijn gevoelige, lange uithalen in het refrein voeren de luisteraar langs toppen en dalen. Elevation is een stevige rocker; een nummer dat live goed uitvoerbaar is, maar dit tegelijk combineert met de ‘dansbaarheid’ waarnaar de groep lang op zoek is geweest. De meeslepende nummers Walk On en Kite zijn echte juweeltjes. De groep grijpt terug naar het vertrouwde geluid van de jaren tachtig, en weet dit te perfectioneren. Nummers die zo van The Joshua Tree hadden kunnen komen.

Hierna volgen een aantal nummers waarin U2 wederom het experimentele pad betreedt. In A Little While is een goed voorbeeld. Het nummer wordt gedragen door een swingende beat, maar echte ‘dansbaarheid’ blijft uit. Jammer! Wild Honey is daarentegen weer overdreven ‘poppy’. De melodie is luistervriendelijk en aanstekelijk, maar de vocale talenten van de stoere zanger Bono worden niet volledig uitgebuit. Een voorzichtigheid die U2-onwaardig is. Het volgende nummer, het ingetogen Peace on Earth, is weer helemaal U2. De politieke en sociale betrokkenheid (een eigenschap die de populariteit van de groep aanzienlijk deed vergroten middels o.a. Live Aid ’85, het Artists United Against Apartheid-project uit ’86 en activiteiten voor Amnesty International en Greenpeace) van de titel doet het al vermoeden. Ook de nummers When I Look At The World en New York doen sterk denken aan de begin-periode van U2, door het licht dromerige wave-geluid. Nostalgische herhalingsoefeningen blijven echter uit. Deze meesterwerkjes zijn absoluut ‘millennium-proof’ en klinken toch zeer ‘anno 2000’.

All That You Can’t Leave Behind is een topplaat waarop U2 weer helemaal U2 klinkt. Het lange wachten van de luisteraar wordt daarmee ruimschoots beloond. Het album is van begin tot eind boeiend, indrukwekkend en meeslepend. Een ideaal cadeau voor in de schoen of onder de boom.

Leuker is het evenwel om de Godspeed-sound aan den lijve te ondervinden. Voor de lezers die geen geld, zin of bandbreedte hebben om muziek van Godspeed te kopen of te downloaden voordat ze weten waar ze aan beginnen, heb ik het volgende experiment bedacht:

Ga in gedachten op de rails van een spoorlijn staan. In de verte komt er een trein aan. Minutenlang wordt het geluid harder en harder, totdat je er niet meer tegen kunt; je trommelvliezen trillen bloedend je oren uit, je knijpt je ogen dicht in de hoop dat je daarmee het aanstormende monster kunt laten verdwijnen, nog een paar seconden en je schreeuwt het uit van angst en – vooral – pijn.

En dan is het stil.

Naast de piep in je oren hoor je de wind weer, en een vogeltje dat vrolijk fluit. Maar het is maar voor even: daar is het geluid van de trein weer, nog harder en nog verschikkelijker dan daarvoor, het lijken er wel twee! Voordat je het beseft is hij al bij je, raast over je heen met een bloedgang van tweehonderd kilometer per uur en sleept je minutenlang mee totdat je gebroken en bebloed met je voet achter een biels blijft haken.

Halfdood krabbel je overeind, blij dat je maar half dood bent. En dan komt langzaam het verschikkelijke besef bij je op dat je het lekker vond.

Skinny Fists is subtieler en minder intens dan zijn beide voorgangers, maar dat betekent niet dat het een slecht album is – integendeel. De vier tracks op de CD hebben een gemiddelde speelduur van ruim twintig minuten (vier volle LP-kanten) en bestaan zoals gewoonlijk uit lange melodische, instrumentale nummers die vanuit een langzaam begin met violen en celli naar een overdonderende climax toewerken, waarbij tenminste twee drummers, drie gitaristen, een bassist en een glockenspiel-ist worden ingezet. Daartussenin hoor je stukken interview met religieuze fanatici, opnames uit supermarkten, Franse kinderliedjes en oude herinneringen aan het Amerikaanse pretpark Coney Island.

Fans die bekend zijn met het live-werk van Godspeed zullen verschillende tracks herkennen en blij zijn dat World Police, het beste nummer van de band (en daarmee één van de beste nummers allertijden), eindelijk in een studioversie wordt uitgebracht, hier als onderdeel van de track Static.

Skinny Fists bevat een paar van de mooiste melodiëen van de band ooit en de algemene toon is iets vriendelijker en iets minder confronterend dan de vorige werken. Voor de mensen uit de eerste alinea is Skinny Fists dan ook een uitstekend album om in de wereld die “Godspeed” heet te stappen.

Kent u dat gevoel? U wordt ’s ochtends wakker en kunt na enige filosofische gedachten eigenlijk geen enkele zinnige reden verzinnen om op te staan. U besluit toch maar, hoewel met krampachtige tegenzin, het voorbeeld van de gemiddelde Nederlander te volgen, trekt de gordijnen open….Regen! Vrees niet, dames en heren. Met het album Day For Night kunt u een pestbui echt goed tot z’n recht laten komen.

Een Canadees vijftal uit Kingston, halverwege Toronto en Montreal, opgericht in 1983. Een groep die in interviews veelvuldig beweert de muzikale inspiratie opgedaan te hebben na het beluisteren van The Rolling Stones en Creedence Clearwater Revival. Een uitspraak die ik tot op de dag van vandaag nooit begrepen heb. Toegegeven, de wortels van de zompige rock van The Tragically Hip liggen onmiskenbaar in het verleden. Tot zo ver snap ik bovenstaande uitspraak, maar Gordon Downie (vocals), Paul Langlois (gitaar/vocals), Bobby Baker (gitaar), Gord Sinclair (bass) en John Fay (drums) doen niet aan nostalgische herhalingsoefeningen. Sterker nog, The Hip bewijst dat de ‘rock and roll’ eindeloos gerecycled kan worden, zonder uitgesleten paden te bewandelen.

Zo op het eerste gehoor is The Tragically Hip een ‘leuk bandje’, dat geen noemenswaardige muzikale potten zal breken. Grootste troef van de groep is dan ook de zeer bevlogen zang van Downie, in combinatie met teksten die door merg en been gaan. Het nummer Inevitability Of Death, op het eerste gezicht niet erg optimistisch ogend, bestaat slechts uit ‘zie-de-toekomst-zonnig-in-teksten’ als ‘we don’t go to hell, just our memories do’. Het zonnige karakter van deze tekst zal echter, na een aantal keer beluisteren, steeds meer in twijfel getrokken worden. De rest van Day For Night bevat uitsluitend weinig opbeurende teksten, die de ware levensgenieters te denken geven. In dit kader zijn de nummers Nautical Disaster en Scared absoluut de beste in hun soort.

The Tragically Hip is, zoals oprechte muzikanten menen te moeten zijn, een echte ‘live-groep’. De groep komt ‘op de planken’ meer bevlogen over dan in de studio. Het glorieuze optreden op Pinkpop ’91 is een sprekend voorbeeld hiervan. Een eigenschap die eigenlijk alleen de ‘groten der aarde’ kenmerkt. Toch is het studio-geluid van Day For Night eveneens absoluut de moeite van het beluisteren waard. Een album dat sterk in elkaar steekt, indrukwekkend, eigenzinnig, zelfverzekerd en daardoor terecht de internationale aandacht trekkend. Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn de intelligente, doch doemdenkende teksten. Zegt u nu zelf, een rothumeur komt pas goed tot z’n recht als u er anderen in kunt betrekken. Dus mijn tip voor een depressieve bui: come trip with The Hip, maar de volumeknop wel op 22 of hoger.