Boeken / Fictie

Tanende wellust

recensie: The Fourth Hand

.

~

Wederom wordt een nieuwe roman van John Irving als eerste uitgegeven in Nederland. In 1998 was dat het geval met Widow For One Year en nu dan met The Fourth Hand. Volgens Robert Ammerlaan is dit een aardigheidje van Irving, omdat hij nou eenmaal een zwak heeft voor Nederland. Zodoende ligt The Fourth Hand een maand eerder in de winkels dan in de rest van de wereld.

Patrick Wallingford is een knappe televisie journalist, die met alle denkbare vrouwen het bed heeft gedeeld. Hij werkt voor een TV zender welke dol is op het verslaan van raar nieuws. Wanneer hij op en dag naar India wordt gestuurd om verslag te doen van trapezeartiesten die weigeren gebruik te maken van een valnet gebeurt er een ernstig ongeluk.

Op het moment dat Wallingford met zijn microfoon in de buurt van de leeuwenkooi komt, grijpt de leeuw zijn hand en dat betekent het einde van zijn hand. Maar zeer zeker niet voor zijn roem. De aanval van de leeuw was wereldwijd te bewonderen op de televisie en zodoende is hij niet langer Patrick Wallingford maar: “the lion guy.”

Ondank zijn bekendheid, wenst Patrick toch wel een nieuwe hand. Maar handtransplantaties zijn nog geen gemeengoed. Dr. Zajac is een top chirurg en naarstig op zoek naar roem. Zijn grootste droom is als eerste een succesvolle handtransplantatie uit te voeren. Hij zal de geschiedenisboeken ingaan als de grondlegger van de handtransplantatie. Op persoonlijk gebied is het eerder redden wat er te redden valt. Hij is gescheiden van een kreng van een wijf, die niet alleen zijn zoontje tegen hem opzet, maar ook nog een met zijn collega er vandoor gaat. Bovendien heeft hij een hond, genaamd Medea, die zijn eigen stront opeet. Vullen we hier nog een wulpse assistente aan toe en we hebben de ingrediënten voor heel wat kommer en kwel.

Maar zonder donorhand geen handtransplantatie. Wanneer Doris Clausen het ongeluk van Wallingford op het nieuws ziet weet ze wat er moet gebeuren; Wallingford moet de hand van haar man krijgen! Ze neemt meteen contact op met de chirurg om de hand van haar man aan te bieden. Otto Clausen begrijpt dit alles niet echt goed. Hij is toch nog niet dood? Waarom Wallingford en geen andere handloze stumper? Of wil Doris hem dood hebben? Dit lijkt niet het geval te zijn, maar hoe meer Doris er over praat, des te banger Otto wordt. Zijn liefde voor Doris is zeer groot, en lijkt wederzijds te zijn.

~

Op de zondag van de superbowlfinale schiet Otto zichzelf per ongeluk (of niet?) dood. Als uit het niets is er een donorhand beschikbaar. Doris staat er op zelf de hand naar het ziekenhuis te begeleiden en Wallingford te ontmoeten. Daar eist ze niet alleen een omgangsregeling met de hand, maar om het feest compleet te maken…een kind in ruil voor de hand! Wallingford gaat akkoord met deze absurde eis, en raakt meer dan onder de indruk van Doris Clausen.

Met zijn nieuwe hand probeert Wallingford zijn leven weer op te pakken, maar alle verhoudingen lijken verschoven te zijn. De humor van het absurdistische laat Irving grotendeels varen in het tweede deel van het boek. Met het afsterven van de transplantatiehand sterft het boek ook. Het boek komt over als een mengeling van twee mogelijke romans. Enerzijds een roman over de gevolgen van donoren, nabestaanden en hun omgang ermee. Anderzijds een opgeblazen roman over seksuele verlangens veroorzaakt door schoonheid, kunnen en bijzondere persoonlijkheden. Irving slaagt er naar mijn mening niet in een coherent geheel te maken van zijn materie. De veelgeroemde stijl van Irving kan hier wel eens de schuldige van zijn. Door alles in geuren en kleuren te vertellen maakt hij inbreuk op de implicitiet van de tekst. Samen met een teveel aan onderwerpen verliest het boek veel van zijn waarde. Irving sneeuwt zijn thematiek onder met zijn eigen stem.

Film / Films

Star Trek: The Motion Picture

recensie: Star Trek: The Motion Picture

Elke review van een Star Trek-film of -serie schijnt te moeten beginnen met een verklaring, want net als er Beatles- en Stones-mensen zijn, zijn er ook Star Trek-mensen. Ik ben nooit een Star Trek-liefhebber geweest; de – in de jaren zestig letterlijk – bordkartonnen decors, de simpele make-up van buitenaardse wezens en de bizarre pseudo-wetenschappelijke taal hebben er bij mij altijd voor gezorgd dat ik gauw doorzap als ik Kirk of Picard op mijn TV-scherm zie.

~

Filosofisch

Trekkies prijzen de serie evenwel niet om zijn special effects of kostuumontwerpen, maar om de fantasievolle en vaak filosofisch getinte verhalen. Deze twee kenmerken zijn zeker te vinden in Star Trek: The Motion Picture, de allereerste Star Trek-bioscoopfilm. De film begint met een aantal Klingonschepen die door een mysterieuze wolk worden vernietigd. Amerika, na 300 jaar nog steeds geen spat veranderd, stuurt de USS Enterprise er op af onder leiding van Captain Kirk (William Shatner). Onderweg wordt overste Spock (Leonard Nimoy) opgepikt, die na een periode van bezinning op zijn thuisplaneet Vulcan op zoek is naar de Antwoorden des Levens. De kwaadaardige wolk blijkt het gigantische ruimteschip V’Ger te zijn: een levende machine die tijdens een lange reis door de ruimte bewustzijn heeft gekregen en nu op zoek is naar zijn Schepper. De reden van deze missie is verrassend maar heel plausibel.

2001

~

Op de special effects na (zie onder) is alles aan Star Trek: The Motion Picture gedateerd. Dat neemt niet weg dat de film zelf helemaal niet zo slecht is als ik had verwacht. Het verhaal zit goed in elkaar en is filosofisch goed onderbouwd. Op sommige momenten doet de film zelfs denken aan 2001: A Space Odyssey, en dat is natuurlijk het grootste compliment dat je een science fiction-film kunt maken.

Puristen

Twintig jaar na het uitbrengen van het origineel heeft de legendarische regisseur Robert Wise de film opnieuw gemonteerd, een nieuwe geluidsmix laten maken en er nieuwe visuele effecten aan toegevoegd. Alhoewel dit de film als geheel ten goede komt, is maar de vraag of puristen deze werkwijze goedkeuren. De originele cut uit ’79 is namelijk nergens te bekennen, afgezien van een handvol verwijderde en aangepaste scènes die als extra zijn toegevoegd, wat helemaal niet nodig is omdat de DVD-techniek het afspelen van verschillende versies moeiteloos ondersteunt.

Klassiek

~

Maar goed, deze nieuwe director’s edition begint met een muzikale ouverture van een kleine drie minuten, waarna het Paramount-logo in beeld verschijnt en het klassieke thema van Jerry Goldsmith klinkt. Vanaf het eerste frame is duidelijk te zien dat de film liefdevol is gerestaureerd: de kwaliteit van het beeld is fantastisch. Slechts af en toe schiet er een spikkeltje door het beeld en sommige shots met optische effecten zijn nogal korrelig, maar dat is niet verwonderlijk omdat zulke beelden soms wel tientallen keren bewerkt zijn om het gewenste effect te verkrijgen.

Topbezetting

Voornaamste extra op de eerste schijf van deze luxe twee-disk-set is het audiocommentaar van regisseur Wise, special effects-goeroes Douglas Trumbull en John Dykstra, componist Jerry Goldsmith en acteur Stephen Collins, die overste Decker speelt. Dankzij deze topbezetting wordt vrijwel elk aspect van het maken van de film belicht en de track is dan ook zeer informatief. Naast het audiocommentaar bevat disk 1 ook één van mijn favoriete DVD-extra’s (die gelukkig steeds meer gebruikt wordt): het tekstcommentaar. Dit commentaar bevat een enorme schat aan feitelijke info in de vorm van ondertiteling, geschreven door Star Trek-expert Michael Okuda.

Kater

~

Maar dat is nog niet alles: disk twee bevat nog een driedelige documentaire die in een klein uur respectievelijk het ontstaan van de film, de productie en het maken van de director’s edition belicht. De voornaamste medewerkers komen aan bod, van regisseur Wise tot een zwaar gerimpelde William Shatner, die net met een zware kater uit bed lijkt te zijn gestapt. Verder bevat deze schijf nog de al eerder genoemde deleted scenes, plus een stel trailers en televisiespotjes en tientallen storyboards.
Paramount levert met Star Trek: The Motion Picture een fantastische DVD af die je antwoord geeft op alle vragen die je maar mocht hebben over dit stukje filmgeschiedenis.

Film / Films

Star Wars Episode II: Attack of the Clones

recensie: Star Wars Episode II: Attack of the Clones

Ik was een jaar of zeven toen ik in de bioscoop Return of the Jedi zag. Vanaf dat moment was ik behoorlijk into Star Wars. Waar mijn vriendjes liever naar He-Man keken (“Star Wars, da’s toch al van vorig jaar?”) bleef ik dapper verdedigen dat Star Wars veel cooler was, en dat er nooit meer iets beters zou komen. Eind jaren negentig waren mijn verwachtingen dan ook hooggespannen toen Lucas met Episode I op de proppen kwam.

~

We weten inmiddels allemaal hoe dat afgelopen is. Lucas pakte uit met spectaculair computervuurwerk, maar vergat en passant een goed verhaal toe te voegen. De kritieken waren dan ook niet mals. De acteurs liepen rond als een stel houten klazen, en het jochie dat Anakin Skywalker moest spelen was niet in het bezit van enig acteertalent. Het enthousiasme van de vroegere cast was totaal niet aanwezig in Episode I. Mijn Star Wars-hart deed een beetje pijn, maar ik bleef volhouden dat het met Episode II allemaal zou goed komen.

Het kleine jongetje in mij

Na bijna drie jaar wachten is het dan zo ver. De hype van deel één is dit keer achterwege gebleven. Deels omdat Lucas misschien heeft begrepen dat al te hoog gespannen verwachtingen moeilijk zijn in te lossen, maar ook omdat veel mensen net het overdonderende Lord of the Rings achter de rug hebben, en reikhalzend naar deel twee van die film zitten uit te kijken. De eerste kritieken van Episode II waren echter redelijk optimistisch, dus het kleine jongetje in mij ging toch weer met gezonde opwinding naar de bioscoop.

Pubertje met een lichtzwaard

~

Voor Attack of the Clones heeft Lucas wat meer moeite gedaan om met een goed verhaal te komen. Het is 10 jaar na Episode I, en Obi Wan en Anakin Skywalker worden door de Jedi-council bevolen om Senator Padme te beschermen. Anakin is een pubertje vol arrogantie en hormonen en begint Padme het hof te maken. Ondertussen stuit Obi Wan op een gigantisch leger klonen dat gemaakt wordt in opdracht van een reeds overleden Jedi. Onder de Jedi rijst de discussie of ze het leger moeten gebruiken in de strijd tegen de federation.

Gehuppel door weilandjes

De eerste helft van de film is een behoorlijke zit. Dit komt door de tenenkrommende scènes waarin Anakin probeert te ‘scoren’ bij Padme. Huppelen door weilandjes, flirtgedrag, cheesy versiertruukjes: niks wordt de arme kijker bespaard. De zinnen die de acteurs uitkramen zijn soms te lachwekkend voor woorden. Tussendoor krijgen we beelden te zien van Obi Wan die op avontuur is. Deze beelden zorgen voor de belofte dat het in de tweede helft nog wel spannend gaat worden, maar ondertussen staat Star Wars bij rust met 2-0 achter.

Christopher Lee is echt weer terug!

Na de pauze gaat de film inderdaad in een hogere versnelling. Anakin wreekt de dood van zijn moeder door de moordenaars over de kling te jagen. Weinig subtiel probeert Lucas hiermee aan te geven waarom Anakin vroeg of laat gaat toegeven aan het kwade. Wel leuk zijn de schaduwen van Anakin: als je goed kijkt, zie je af en toe de contouren van Darth Vader. Obi Wan komt in aanraking met graaf Dooku (een geweldige rol van Christopher Lee).
Dit alles leidt tot een grootse finale waarin de term “special effects” naar een nieuw plateau wordt getild. Lee weet de juiste toon te raken, en levert daarmee de beste prestatie van de hele cast. Een eervolle vermelding echter voor Ewan McGregor die in de film beter uit de verf komt in vergelijking met Episode I.

Gebrek aan charme

~

Maar Lucas kan het wederom niet laten, en verliest zich te veel in computergepriegel. Vooral aan het einde gaat hij echt over de top, en dat gaat ten koste van de film. Het verhaal is meer dan oké, je ziet langzaam hoe de stukken op hun plekjes worden gezet. Vooral de verwijzingen naar de dingen die nog moeten komen zijn voor liefhebbers van de oude films erg leuk. Maar juist de charme van die eerste films is door de overmatige special effects verdwenen. Ook bewijst Lucas dat hij leuke verhalen kan bedenken, maar van regie weinig kaas heeft gegeten.

De tweede helft van de film, en het feit dat publiekslieveling Yoda het Jedizwaard hanteert, redden de film. Star Wars mag met een 3-2 overwinning naar de kleedkamers. Leuk resultaat, maar landskampioen zullen ze niet worden.

8WEEKLY

Verkiezingen 2002

Artikel: 8 Vragen van 8WEEKLY

De afgelopen paar weken zag je ze overal, maar nu je ze nodig hebt, blijven ze thuis. De politici. Zwevende kiezers die nog steeds niet weten wat ze willen, moeten zelf op zoek naar antwoorden. Gelukkig is in de krant, in de Soundmixshow en het muziektijdschrift Oor nog van alles te lezen waardoor je je keuze kunt bepalen. De politiek is overal, dus kon 8WEEKLY niet achter blijven.

8 vragen, variërend van ‘hoe vaak komt u nog in de kerk?’ tot ‘Verwacht u een linkse of een rechtse meerderheid in de Tweede Kamer na de verkiezingen?’ gingen naar de lijsttrekkers van de tien belangrijkste partijen van dit moment. SP, CDA en Lijst Pim Fortuyn gaven helaas geen enkele reactie op onze vragen, terwijl GroenLinks, Leefbaar Nederland en de secretaresse van Ad Melkert vriendelijk bedankten voor de eer.

Dan blijven over: Thom de Graaf (D66), Kars Veling (ChristenUnie), Bas van der Vlies (SGP) en Hans Dijkstal (VVD). De 8 vragen aan de lijsttrekkers hebben we verzonden voordat bekend werd dat Pim Fortuyn de verkiezingen niet in levende lijve zou meemaken, dus zal daar niets over te vinden zijn in de vragen.


“Meer eigen vrijheid dus en minder keurslijf voor studenten”

“Het zijn vooral Marokkaanse jongeren die problemen veroorzaken”

“De geestelijke leegte waarin velen zich ophouden, moet worden gevuld”

“Nederland is één van de meest welvarende landen ter wereld”

Meer politiek van deze lijsttrekkers?

www.sgp.nl
www.d66.nlwww.thomdegraaf.nl
www.vvd.nlwww.dijkstal.nl
www.christenunie.nlwww.karsveling.nl

8WEEKLY

Verkiezingen 2002

Artikel: 8 Vragen van 8WEEKLY - deel 2

.

Thom de Graaf (D66):

~


“Ik vind het belangrijk dat mensen zelf kunnen kiezen, dat geldt dus ook voor mijn kinderen. Ze kennen het beslag dat de politiek op mij legt, zeker in campagnetijd. Maar je kunt heel veel doen in de politiek zonder beroepspoliticus te zijn.”

Ziet u de immigratie uit Islamitische landen als een verrijking van of een bedreiging voor de Nederlandse cultuur?
“Ik zie het als een verrijking, maar dan moeten de mensen zich wel inspannen om onze taal te leren en goed wegwijs te worden in onze cultuur. Een baan is daarvoor de beste manier.”

Wat is uw muzikale voorkeur en houdt deze verband met uw politieke positie?
“Ik ben een echte Beatle-fan, al jaren en nog steeds. Misschien heb ik een tik uit de jaren ’60 meegekregen. De verandering, de vernieuwing, de idealen.”

Wat vindt u van het Bachelors/Mastersysteem dat de universiteiten straks moeten invoeren?
“Ik zie het als een vernieuwing in de richting van een Europees stelsel van hoger onderwijs. Omdat er in modules gewerkt gaat worden kunnen studenten makkelijker switchen tussen onderwijsinstelling en ook tussen landen. Meer eigen vrijheid dus en minder keurslijf voor studenten.”

Hoe zou u de toekomst van Nederland in enkele woorden willen omschrijven?
“D66 streeft naar een vrije samenleving waarin ieder zijn eigen verantwoordelijkheid neemt. Een samenleving waarin mensen respect voor elkaar en elkaars verschillen kunnen opbrengen, waarin ieder zelf kan kiezen wanneer hij wil werken en wanneer hij tijd aan andere zaken wil besteden. Een samenleving die flexibel is en opgebouwd rond mensen, geen bureaucratie, geen betutteling.”

Nederland seculariseert. Hoe vaak gaat u nog naar de kerk?
“D66 is een partij die de scheiding van kerk en staat aanhangt. Als ik naar de kerk ga, is dat een privé aangelegenheid.”

Verwacht u na de verkiezingen een linkse of een rechtse meerderheid in de Tweede Kamer?
“Wat ik verwacht van de verkiezingsuitslag doet niet zoveel ter zake. Ik voer campagne voor een sterk D66 en hoop dat D66 in de dubbele cijfers eindigt.”

“Het zijn vooral Marokkaanse jongeren die problemen veroorzaken”

Kars Veling (ChristenUnie):

~

Wat voor opleiding heeft u zelf gevolgd en heeft u daar tegenwoordig in uw werk nog iets aan?

“Mijn wegen zijn na mijn studie nogal kronkelig geweest. Ik studeerde aanvankelijk alleen wiskunde en na twee jaar ook wijsbegeerte in Groningen. De filosofie raakte meer dan de wiskunde thema’s die me ook persoonlijk raken. Toen ik na m’n studie ging werken als docent filosofie, o.a. aan een sociale academie, ging ik me verdiepen in de grondslagen van de sociale wetenschappen. Dit mondde uit in een promotie in Leiden in de sociale faculteit. Het is niet altijd concreet aanwijsbaar, maar ik ben nog altijd dankbaar voor de training die ik heb gekregen. Een praktische instelling, die ik door mijn leidinggevende functies heb ontwikkeld, combineer ik met aandacht voor achtergronden en samenhangen. Dat is ook in de politiek nooit weg, lijkt me.”

Als uw kinderen tegen u zeggen dat ze de politiek in willen raadt u ze dat dan aan of af?
“Ik vind dat ieders leven een buitenkant heeft, dat wil zeggen open moet staan naar anderen, naar de samenleving. Dit is ook een sterke christelijke waarde. Deze overtuiging heeft ook in ons gezin altijd invloed gehad. Of het besef van verantwoordelijkheid voor de samenleving om je heen zich moet vertalen in politieke activiteit, is een tweede. Ik zou mijn kinderen zeker niet afraden om in de politiek te gaan, maar er zijn ook wel andere manieren om maatschappelijk actief te zijn.”

Ziet u de immigratie uit Islamitische landen als een verrijking van of een bedreiging voor de Nederlandse cultuur?
“Ik ben een overtuigd christen. Nederland is in de laatste halve eeuw sterk ontkerstend. Nederland is moeilijk nog een land te noemen met een christelijke cultuur. Wat de instroom van moslims betreft, wil ik niet in gemakkelijke one-liners spreken. De invloed van moslims in onze samenleving kan betekenis hebben als zij leren omgaan met de onderscheiding van kerk en staat, die voor onze rechtsstaat belangrijk is. Het radicalisme dat in bepaalde islamitische kringen opgeld doet, is gevaarlijk. Hiermee is overigens niet gezegd dat mensen in de politiek niet vanuit hun geloof zouden kunnen optreden. Op moreel terrein, bij voorbeeld pro life, heb ik waardering voor opvattingen van moslims. De vraag naar de gevolgen van de binnenkomst van immigranten heeft nog een belangrijke kant. Door generatie-conflicten binnen bepaalde allochtone gemeenschappen en door de ontworteling van met name jongere allochtonen, zijn hardnekkige problemen ontstaan die bedreigend zijn voor de samenleving. De criminaliteit in bepaalde groepen is onaanvaardbaar groot. Let wel, het is niet per se de culturele eigenheid van gemeenschappen die daarvan de oorzaak is. Dat kan bij voorbeeld blijken uit de vergelijking van Turkse en Marokkaanse jongeren. De Turkse gemeenschap is niet meer geïntegreerd dan de Marokkaanse, maar het zijn vooral Marokkaanse jongeren die problemen veroorzaken.”

Wat is uw muzikale voorkeur en houdt deze verband met uw politieke positie?
“Mijn voorkeur gaat uit naar klassieke muziek in veel van z’n vormen. Mede doordat ik zelf als tenor zing in het vocaal ensemble Intonatus heb ik veel met koormuziek, met name met een religieuze achtergrond. Bach is subliem, maar ook 20e-eeuwse kerkmuziek is boeiend. Verder heb ik veel belangstelling voor muziek met een theatrale inslag, voor opera’s, maar ook voor combinaties van muziek en dans bij voorbeeld. En er is muziek die voor mij als zodanig een theatrale uitstraling heef, bij voorbeeld Mahler. Of hier een verbinding ligt met mijn politieke werk? Ik zou het niet kunnen zeggen.”

Wat vindt u van het Bachelors/Mastersysteem dat de universiteiten straks moeten invoeren?
“Het BaMa-systeem kan op zichzelf wel goed werken, denk ik. Alles hangt af van de concrete invulling. Kwalitatief sterk onderwijs is en blijft een zaak van goede docenten, een goed doordacht en goede faciliteiten voor studie en onderzoek.”

Hoe zou u de toekomst van Nederland in enkele woorden willen omschrijven?
“De toekomst van Nederland in een paar woorden, dat vind ik een onmogelijke opdracht. Ik ben somber over het groeiende individualisme in ons land. En de overheersende aandacht voor geld verdienen en geld uitgeven, vind ik ronduit benauwend. Misschien is bij mij de wens de vader van de gedachte, maar ik kan me niet voorstellen dat de wal het schip niet zal keren. Aan mij en aan de ChristenUnie zal het niet liggen.”

Nederland seculariseert. Hoe vaak gaat u nog naar de kerk?
“Ik ga wekelijks twee keer naar de kerk. Het is altijd weer goed om met geloofsgenoten te zingen en te bidden. En steeds wordt weer het evangelie van Gods liefde verkondigd. Voor mijn politieke werk is die rustdag belangrijk. Mijn motivatie voor de politiek hangt nauw samen met mijn geloof in Christus Koning. Ik wil hem volgen, ook in het zoeken naar wat voor de samenleving goed is.”

Verwacht u na de verkiezingen een linkse of een rechtse meerderheid in de Tweede Kamer?
“Welke regeringscoalitie te vinden zal zijn na 15 mei is erg onzeker. Als de peilingen ons niet op het verkeerde been zetten, zullen tenminste drie partijen nodig zijn voor een parlementaire meerderheid. En dan nog wordt het lastig. Een voorspelling zou ik niet durven wagen. Interessant is in deze onzekere situatie de rol van de ChristenUnie.”

“De geestelijke leegte waarin velen zich ophouden, moet worden gevuld”

Bas van der Vlies (SGP):

~

Wat voor opleiding heeft u zelf gevolgd en heeft u daar tegenwoordig in uw werk nog iets aan?
“Eindopleiding Technische Universiteit Delft: civiel ingenieur. In engere zin doe ik met deze studie nu dus niets meer. In ruimere zin – abstract denken op academisch niveau enerzijds en oplossingsgerichte instelling anderzijds – uiteraard wel.”

Als uw kinderen tegen u zeggen dat ze in de politiek willen, raadt u ze dat dan aan of af?
“Ze moeten daarover zelf beslissen. Wat we ze wel proberen bij te brengen is het dragen van verantwoordelijkheid voor alles en iedereen in hun omgeving; zeg maar sociaal besef en burgerzin. Wij doen dat vanuit een positief-christelijke levensovertuiging: God lief te hebben boven allen en alles en onze naasten lief te hebben als onszelf ( o.a. Lukas 10:27).”

Ziet u de immigratie uit Islamitische landen als een verrijking van of bedreiging voor de Nederlandse cultuur?
“We moeten ons hoofd niet in het zand steken, de komst en aanwezigheid van grote aantallen allochtonen stellen onze samenleving voor grote spanningen en vraagstukken. We moeten gastvrij zijn ten opzichte van hen die omwille van lijf en goed de wijk moesten nemen. Anders ligt het met het zogeheten economische vluchtmotief. Wat is verrijking? Wij vinden het pas echt verrijkend als meer mensen willen leven naar de zegenrijke waarden en normen van de Bijbel en de openbare ruimte die we met elkaar delen daarvan de gedaante is. En wat is bedreigend? We willen een vreedzame samenleving en die wordt het best gegarandeerd binnen een context die de Bijbelse waarden en normen gehoorzaamt. De andere kant van deze medaille is dat moet worden geweerd wat daarmee in strijd is of komt.”

Wat is uw muzikale voorkeur en houdt deze verband met uw politieke positie?
“Helaas ben ik muzikaal niet zo ontwikkeld. Mijn ouders hebben er indertijd voldoende achteraan gezeten, maar ik stelde (dom genoeg) andere prioriteiten. Als ik dan toch een voorkeur uitspreek is dat voor de klassieke muziek. Volgens mij heeft dat weinig tot niets met mijn politieke positie van doen.”

Wat vindt u van het Bachelor/Master systeem dat de universiteiten straks moeten invoeren?
“Namens mijn fractie was ik voor dit wetsvoorstel, dat inmiddels door de Tweede Kamer met onze steun is aanvaard, woordvoerder. Uiteindelijk hebben we voor gestemd, omdat er op het punt van het behoud van het binaire stelsel (hbo-wo) concrete toezeggingen zijn gedaan en ter zake van de collegegelden voor de ‘masters’ veranderingen zijn aangebracht die voor ons nodig waren. Elke bachelor-opleiding heeft straks een vervolg in de master-opleiding en zo hoort het. In het kader van de internationalisering van het Hoger onderwijs en de daarover gemaakte afspraken op Europees niveau levert dit wetsvoorstel de nodige impuls tot vernieuwing en kwalitatief internationaal vergelijk.”

Hoe zou u de toekomst van Nederland in enkele woorden omschrijven?
“Ons land is een rijk land, één van de rijkste ter wereld. We hebben de financiële mogelijkheden overigens niet voldoende weten te benutten voor algemene voorzieningen in de zorgsector, het onderwijs en wat betreft de veiligheid op straat. Zo is meer te noemen, waar ‘paars’ ernstig in is tekort geschoten. Dat moet dus echt anders. Onze samenleving heeft harde en kille trekken! Het kan ook zo anders! De geestelijke leegte waarin velen zich ophouden, moet worden gevuld: herbronning heet dat. Dé Bron is het Woord van de levende God, de Bijbel. Het is onze vaste overtuiging en onze ondervinding dat het ‘in dat spoor’ goed toeven is voor elke burger.”

Nederland seculariseert. Hoe vaak gaat u nog naar de kerk?
“Helaas is het inderdaad zo dat Nederland seculariseert, niet dan met grote schade voor eigen leven en voor de kwaliteit van onze samenleving.
Met grote vreugde ga ik met echtgenote en kinderen – en zij ervaren dat ook als een vreugde en groot geluk – elke zondag twee maal naar de kerk. Wij kerken in de Hervormde gemeente van onze woonplaats, waar gelukkig nog vele jongeren en ouderen met ons aanwezig zijn. Dat stemt tot dankbaarheid.”

Verwacht u na de verkiezingen een linkse of een rechtse meerderheid in de Tweede Kamer?
“De ontevredenheid onder de kiezers is groot. Dat is zeer begrijpelijk. Veel proteststemmen lijken te worden geparkeerd bij lijsten die daarop inspelen. Leefbaar Nederland, Pim Fortuyn. Men ziet dan voorbij aan het feit dat deze lijsten niet een doordacht alternatief aanbieden, laat staan een doortimmerde integrale visie presenteren. Maar er is ontegenzeggelijk van alles en nog wat in beweging. Vanzelfsprekendheden zijn er in deze campagne waarschijnlijk niet. Dit alles bijeen betekent doorgaans een ruk naar rechts. Ik verwacht dan ook een kleine rechtse meerderheid.”

“Nederland is één van de meest welvarende landen ter wereld”

Hans Dijkstal (VVD):

~

Wat voor opleiding heeft u zelf gevolgd en heeft u daar tegenwoordig in uw werk nog iets aan?
“Gymnasium alfa en 3 jaar rechten Amsterdam.
Heel veel. Van talenkennis via historisch inzicht tot en met normen en
waarden.”

Als uw kinderen tegen u zeggen dat ze in de politiek willen, raadt u ze dat dan aan of af?
“Als zij het zelf zeggen, raad ik het ze aan!”

Ziet u de immigratie uit Islamitische landen als een verrijking van of bedreiging voor de Nederlandse cultuur?
“Géén van beiden Islam is als elke andere wereldgodsdienst, die op grond van de Grondwet een eigen plek in Nederland heeft, waarbij iedereen zich aan de Nederlandse Grondwet en wetten moet houden.”

Wat is uw muzikale voorkeur en houdt deze verband met uw politieke positie?
“Jazz, al vanaf mijn 15e jaar en toen had ik nog geen politieke positie.”

Wat vindt u van het Bachelor/Master systeem dat de universiteiten straks moeten invoeren?
“Zeer goed en noodzakelijk om in internationaal verband te kunnen concurreren!”

Hoe zou u de toekomst van Nederland in enkele woorden omschrijven?
“Nederland is één van de meest welvarende landen ter wereld. Het allerbelangrijkste is dat zo te houden. Dan ook zijn we in staat (financieel) belangrijke problemen op te lossen (goede infrastructuur, schoner milieu, bepaalde sociale problemen als integratie).”

Nederland seculariseert. Hoe vaak gaat u nog naar de kerk?
“Ik ben niet kerkelijk.”

Verwacht u na de verkiezingen een linkse of een rechtse meerderheid in de Tweede Kamer?
“De begrippen “links” en “rechts” zijn niet zo makkelijk hanteerbaar. Het hangt sterk van het onderwerp af. Er zal wel meer steun zijn voor een stevigere aanpak van bijv. de criminaliteit, het asielbeleid en de WAO.”

8WEEKLY

Gaming Legends: Mortal Kombat

Artikel:

Begin jaren negentig werden diverse volwassenen opgeschrikt door een afgrijselijk kwaad. De tere kinderziel werd bedreigd. Niet door smerige songteksten of agressieve televisie, maar door een computerspel. In de arcadehallen bleek Mortal Kombat een enorme hit. Een versie voor de thuiscomputer kon dan ook simpelweg niet uitblijven.

~

Zelf was ik tot dan toe nooit onder de indruk van vechtspelletjes geweest. Op de Commodore 64 speelde ik wel eens Streetfighter, en op de Super Nes later Streetfighter II en Fatal Fury, maar ik zou mezelf zeker geen fan van die spelletjes willen noemen. Tot twee mannen uit de USA, Ed Boon en John Tobias, me wisten te verrassen met Mortal Kombat. In dit gifzwarte vechtspel kon je via kung fu en wat zwarte magie je tegenstanders de meest brute vormen van pijn laten ervaren.

Finish him!

Al snel speelden ik en mijn beste vriend niks anders meer. Dagenlang probeerden we van alles uit om zogenaamde ‘special moves’ te ontdekken. Zo kon Scorpion een harpoen afgooien, Lui Kang had vuurballen en Sub Zero kon mensen over afstand bevriezen. Aan het einde van een gevecht kon de winnaar de verliezer een genadeklap uitdelen. Per ongeluk drukte ik een knoppencombinatie in… en mijn mannetje trok het hoofd van het andere kereltje eraf, met ruggengraat en al. We hadden de zogenaamde death moves ontdekt.

Bloedeloos

Diverse ouderorganisaties in de USA en Europa riepen om ingrijpen van de overheid. Al dit bloederigs moest kinderen wel aanzetten tot agressief gedrag. Nagenoeg zonder een echt gedegen onderzoek bleken velen er zo over te denken. Mortal Kombat verscheen dan ook in een gecensureerde versie voor de thuiscomputers. Via zogenaamde ‘bloedcodes’ kon je echter alle gorigheid tevoorschijn toveren, alleen Nintendo bande het bloed volledig uit.

I want MORE!

~

De bloederigheid verkocht echter als een trein, waarschijnlijk juist door alle ophef van het spel. Door alle inspanningen van boze ouders kreeg het spel zoveel aandacht, daar kon geen reclamecampagne tegenop. Al snel volgde Mortal Komat II, tot op heden het beste deel uit de serie. Nieuwe vechters, meer achtergronden, meer deathmoves, meer bloed. Ook Nintendo zette zijn principes opzij omdat hun bloedvrije versie totaal niet verkocht. Als principes en geld botsen, wint in de zakenwereld raar genoeg vaak het geld.

Op het witte doek

De populariteit van Mortal Kombat kreeg een voorlopig hoogtepunt met een film in 1995. Hoewel het niveau van het script ietwat tegenviel, werd de film vooral in de USA goed bezocht. De vechtscènes zagen er dan ook behoorlijk uit. Men besloot meteen maar nog een film uit te brengen. Mortal Kombat Annihilation flopte echter behoorlijk. De originele cast was namelijk vervangen voor een stelletje acterende beunhazen. Zelden heb ik zo’n slechte film als Mortal Kombat Annihilation gezien.

Decline…

Ook op het spelfront ging het langzaam achteruit. Mortal Kombat III bleek gen verbetering van het tweede deel. Hoewel er veel meer vechters en moves in het spel zaten bleek het spel een veel lagere houdbaarheidsdatum te hebben. Alle mannetjes deden ongeveer hetzelfde, en het spel was veel te simpel. Het grootste nadeel was echter de sfeer in deel drie. Waren de vorige delen mystiek en duister, nu zag alles er uit als een cartoon. Hoofden die als luchtballonnen worden opgeblazen, friendship moves, je tegenstander laten schrikken: juist dat soort flauwe humor kon het spel missen als kiespijn.

3D? Weg ermee!

~

Mede daardoor viel de belangstelling voor het vierde deel tegen. Geïnspireerd door de nieuwe generatie vechtspellen werd dit de eerste 3D Mortal Kombat. Het spel was niet slecht, maar ook niet bijzonder, en raakte daardoor al snel in de vergetelheid. Games als Virtua Fighters en Tekken spraken een nieuwe generatie gamers meer aan. Ook een Mortal Kombat TV-serie kon daar niets aan veranderen.

Bloedbad in Duitsland

Mortal Kombat zal echter altijd zijn invloed op de gameswereld behouden. Het spel was baanbrekend, en sindsdien zijn er steeds meer games die de aantrekkingskracht van bloed in spelletjes uitbuiten. Dat de discussie over de invloed van geweld in computerspelletjes nog altijd leeft, zagen we onlangs terug in Duitsland, waar een jongen op zijn school zestien mensen doodschoot. Omdat hij volgens de pers van gewelddadige computerspelletjes en heavy metal hield kon het niet naders of deze twee factoren hadden een schadelijke invloed gehad. Wederom werd iets zonder wetenschappelijke gronden klakkeloos aangenomen. Ik denk dat men als men een zondebok voor het drama zoekt, eerst maar eens moet kijken hoe een Duitse jongere zo makkelijk aan wapens komt.

De toekomst

Boon en Tobias zitten echter niet stil. Nieuwe Mortal Kombat-projecten naderen met rasse schreden hun voltooiing. Mortal Kombat V is bijna af, op de officiële website zijn de eerste screenshots al te zien. Verder komt er een derde film uit. Omdat de cast voor deze film dezelfde is als het tweede deel houden wij onze harten vast. Voor de nieuwe generatie spelcomputers verscheen kort geleden Mortal Kombat Advance, waarvan we volgende week een review geven.

Links

Officiële site

Boeken / Fictie

Een weekje seks

recensie: Recepten voor de liefde: erotisch kookboek

~

“Wie zich te zwak voelt voor het minnespel, moet voor aanvang een glas dikke honing drinken, en twintig amandelen en honderd pijnboompitten eten,” zegt Sjeik Nefzawi. Wat minder calorierijk, maar toch zeker overdadig, zijn de recepten uit het Erotisch kookboek. John Willoughby raakte dermate verkikkerd op Laura Esquivels roman Rode rozen en tortilla’s, dat hij een sexy kookboek met recepten vulde.

Het is natuurlijk leuk om een erotisch kookboek samen te stellen, misschien nog wel leuker om de sappige tussendoorverhaaltjes te lezen, maar de hamvraag van zo’n kookboek -hebben de recepten ook het voorspelde effect?- kun je pas beantwoorden nadat je wat recepten geproefd hebt. En dat is wat lastig, want de gerechten bevatten ingrediënten als frambozen, oesters, kaviaar, kwartels, reerug en foie gras. Niet echt beschikbaar voor de studentenbeurs dus.

De makers van dit boekje lijken bij elk ingrediënt wel iets lustopwekkends te kunnen noemen. Eieren als symbool van vruchtbaarheid, avocado’s als Maya-symbool voor mannelijke potentie en wild als afrodisiacum omdat de eter ‘indirect deelneemt aan de opwindende jacht’.
De filosofie achter afrodisiaca is veelomvattend en niet gestructureerd in dit boekje. Nu eens heten gerechten lustopwekkend omdat je ze sexy moet eten: “Laat uw gasten het vlees uit de krabbescharen zuigen en u hebt een sensueel begin van de maaltijd”, dan weer omdat het ingrediënt kostbaar en zeldzaam is of omdat de chemische stoffen die de hersenen (en de zinnen) prikkelen: capsaïcine, fenylethylamine en meer van dat soort namen.

~

De recepten voor de liefde omvatten complete wildbanketten, maar ook zoele perziksoepjes of recepten voor mixdrankjes waarmee een man een vrouw versiert, wat eigenlijk wil zeggen dat hij haar snel dronken voert met zoete troep. Dat elk ingrediënt een afrodisiacum op zichzelf is geloof ik zo onderhand wel. Tijd om recepten uit te proberen, op de partner natuurlijk. Een weekje spetterende seks.
Op maandag begonnen we met de Opwindende tortillasoep: ‘Voeg zeker ook voldoende uien en knoflook toe; beide gewassen werden in India ooit verboden omdat ze de zinnen al te zeer prikkelden.’ Hmm, we hebben die avond nog een afspraak, wellicht moeten we de knoflook wat bescheiden houden? Het recept voegt echter genoeg Spaanse peper toe om alle overige smaken weg te branden. Dit is geen opwindende soep, dit is een allesverzengend hete soep.

Dinsdag: Wegens tijd- en geldgebrek laten we de Jachtstoofschotel voor wat ie is. De twaalf personen die dit op moeten eten kan ik met gemak bijeen krijgen, maar de ingrediënten niet. Drie kilo hertebout, vier kwartels, drie sneeuwhoenders, twee patrijzen, een haas, morieljes en cantharellen moeten erin. Tegen de tijd dat ik een boswachterij bezit zal ik me hier nog eens in verdiepen. Geen seks dus.

Op woensdag eten we asperges op de ketterse manier. Het witte goud (?4 voor een mager pondje!) wordt deze avond niet geserveerd met ham en ei, maar barbaars besmeerd met een ketjap-sinaasappelsapmengsel (de knoflook en de spaanse pepers ontbreken uiteraard niet) en onder de grill gelegd. Het is lekker, maar ook erg jammer dat ons Erotisch kookboek geen wenken geeft voor wat er verder bij te serveren. Resultaat is een bordje zwoele asperges, dan maar met rijst en wat blokjes varkensvlees. Geen combinatie.

Donderdag is visdag: Gebakken forel gevuld met “hartveroverende knoflook, pikante chilipepers en tongstrelende geroosterde pecannoten”. De forellen krijgen hun buik vol van het noten-specerijenmengsel en worden in de pan gebakken. Vervolgens wordt de forel geserveerd op een bedje van gemengde sla en overgoten met een frisse tomatenrelish. Dit is een recept om te onthouden, en ik denk dat dit ook met andere, kleinere vissen erg lekker zal smaken. Het imponeert in ieder geval wel, zo’n hele vis op je bord. De rest van de avond verliep volgens het (kook)boekje :-).

Op vrijdag is er markt dus dan is de poelier er. Ik heb mijn oog laten vallen op Gegrilde kwartels in een badje van bloedsinaasappelsap. De kwartels zijn duur, maar met de euro gerekend als een gulden lijkt dat allemaal wel mee te vallen. “Wat weegt zo’n kwartel eigenlijk?” vraag ik de poelier. Hij tilt een netjes opgevouwen lijkje ter grootte van een mus op en -verrassing!- het kopje zit er nog aan, inclusief veertjes, snavel en oogjes. Sexy eten is prima en ik kan best wat hebben (als je het vraagt fileer ik een verse vis voor je, ingewanden eruit enzo, glibberige troep) maar ik ga geen kwartellijkje onthoofden. Dat is niet erotisch, dat is ronduit onappetijtelijk.

Of de forel de aanstichter is van de zoele avond romantiek is natuurlijk moeilijk te achterhalen, maar van de geprobeerde recepten was de vis wel de lekkerste en ook de meest succesvolle. Werken de overige recepten ook? Ik denk niet dat er zoiets is als lustopwekkend voedsel dat altijd werkt. Als de schrijver erotiek ziet in het eten van kreeft en afrodisiaca herkent in sinaasappels, pompoenpitten, zalm, gember en zelfs doperwten, dan had hij in zijn beschrijvingen ook kaarsen, zachte muziek en lage décolletés kunnen noemen. En een afwasmachine, want een volle aanrecht is per definitie niet lustopwekkend.

Meer lezen over afrodisiaca?

Johan’s Guide to Aphrodisiacs
Liefdesplanten

8WEEKLY

Gore (preview)

Artikel: Gore (preview)

Veel mensen vinden het lekker als er veel blood and guts, oftewel veel gore, is verwerkt in een first-person-shooter. Wat dat betreft zit het met de titel van dit spel wel goed.

~

Het verhaal

De verhaallijn in een spel als deze is in de regel van een B-film gehalte en is verder ook niet echt van belang. Gore schijnt wat dit betreft een uitzondering te zijn, aangezien de verhaallijn op een briljante manier verwerkt zou zijn in het spel. Daar valt echter niks van te zien, maar hier mag nog geen oordeel over geveld worden aangezien het hier gaat om een preview. Het verhaal is als volgt: In de nabije toekomst gaat het mis op aarde, de helft van de wereldbevolking sterft van de honger, steden worden geregeerd door terror patrols die op hun beurt werken voor machtige dictators. Deze groeperingen worden de MOB genoemd. De regering, de UMC, vindt na lang onderzoek een emulator uit waarin je combat skills getraind kunnen worden. Deze emulator plaatst je in een arena, is onwijs realistisch en is gevuld met tegenstanders met een ongelooflijke AI. Het is net als de werkelijkheid, met als enige verschil dat als je hier sterft, je meteen weer respawned.

De gameplay

Gore is dus een fps als Unreal Tournament en Quake 3, en zoals het een soortgelijke game betaamt beschikt dit spel over de volgende modi: Deathmatch, Capture the Flag en Fortress Style. Volgens 4D Rulers zal het spel nog verschillende singleplayer en team modes bevatten. De AI is volgens 4D Rulers nog nooit zo geavanceerd vertoond als in Gore. Dit is echter nog niet getest, aangezien deze preview alleen een multiplayer bevatte en niet de singleplayer waarin je tegen bots speelt. 4D Rulers heeft hard zijn best gedaan de gameplay interessanter te maken dan bij de andere games uit het genre en lijkt daar toch zeker in te zijn geslaagd.

Stamina

~

Naast je energiebalk heb je ook stamina, oftewel uithoudingsvermogen, wat de gameplay diepgaander maakt. Als je bijvoorbeeld de hele tijd al rennend door een arena rent, word je moe en zodoende ook langzamer. Als je stamina helemaal op is, bijvoorbeeld door te rennen, of doordat je bepaalde verwondingen hebt opgelopen, kun je zelfs tijdelijk bewusteloos raken, en dan ben je natuurlijk kanonnenvoer voor je tegenstanders. Daarnaast heeft een net gerespawnd karakter een kans tegen iemand met een zwaar wapen, aangezien deze eerste nog een volle stamina heeft. In eerder genoemde spellen was je dan toch vaak behoorlijk kansloos.

Armor

Gore heeft een vrij geavanceerd armorsysteem. Je armor kan niet in een keer aan flarden geschoten worden, maar verdwijnt slechts op de plekken waar je geraakt bent. Het is dus het meest tactisch om alleen proberen te mikken op de plekken waar je de armor al hebt weggeknald.

Characters

De karakters hebben naast een significant verschillend uiterlijk ook een hele verschillende manier van spelen. Snelheid, stamina, grootte, hoeveelheid health etc. verschilt per character. 4D Rulers heeft echter wel gezorgd voor een goede balans tussen de spelers.

Graphics

De graphics van Gore zijn goed, maar verwacht geen hoogstandjes. Er valt gewoon weinig aan de graphics op te merken.

Conclusie

Met een diepgaande gameplay en veel goed uitgewerkte speelmodi zou Gore nog wel eens een echte topper kunnen worden. Binnenkort staat de review van dit spel hopelijk op 8WEEKLY en dan zullen we maar eens een echt kritisch oordeel vellen, maar Gore ziet er in elk geval veelbelovend uit.

8WEEKLY

Freedom Force

Artikel: Freedom Force

Superhelden zijn sinds een jaar of vijftig zeer populair bij een breed lezerspubliek. Computerspelletjes over deze helden zijn er ook al een jaar of tien. Meestal betrof het een platform spelletje of beat’m up. Freedom Force is net even iets anders. Nu kan de speler thuis of on-line een geheel eigen held ontwerpen, en zo een heuse carrière opbouwen.

~

Self made hero

Het ontwerpen van een held gaat niet zomaar. Je hebt een beperkt aantal credits, en nieuwe krachten hebben hun prijs. Je begint dan ook met beperkte kracht en snelheid. Er zijn een stuk of acht voorgekauwde helden die er lekker classic en cheesy uitzien. Elk karakter heeft zo zijn voor- en nadelen, maar via te importeren skins kan de speler ook helemaal zelf een karakter ontwerpen. Ik begon te spelen met MinuteMan, een soort Captain America (of Major Glory uit Dexter’s Laboratory).

Niet dollen maar mollen

De tutorial van het spel is zondermeer goed te noemen. Al rondlopend legt de computer uit hoe het spel werkt, en krijg je enkele voorbeeldsituaties die in het spel kunnen voorkomen. Zo leer ik hoe ik een burger kan aanspreken, boeven kan aftuigen, lantarenpalen kan optillen en prestige kan winnen. Ongelofelijk wat een bewegingsvrijheid dit spel heeft! Vooral het optillen en wegsmijten van auto’s bezorgt de nodige lol. Maar het blijft uitkijken geblazen: gewonde burgers betekent minder prestige, en kan het einde van je carrière inluiden.

Parodie

~

Het spel is voor comicfanaten een onmisbaar kleinood. De sfeer van het spel is voor hen namelijk zeer herkenbaar, maar vormt ook een geweldige parodie. Wie de Cartoon Network-afleveringen van The Justice Friends kent, weet wel wat ik bedoel. De voice overs, stemmetjes, omgeving, karakters en interface dragen hier allemaal aan bij. Alles is met veel liefde en kennis voor de comic materie gemaakt, en dat valt in deze tijden waarin fabrikanten een product nog wel eens af willen raffelen alleen maar te prijzen.

Conclusie

Freedom Force is een juweeltje van een spel geworden. Het doe-het-zelf-aspect geeft de speler een extra binding met zijn held. Als de uitwisselingsmogelijkheden van dit spel net zo populair worden als bijvoorbeeld bij de Sims, dan denk ik dat er een nieuwe rage in computerland gaat ontstaan.

Links

http://www.myfreedomforce.com
http://www.freedomforce.net

Systeemeisen

  1. OS: Win 9x/Me/XP
  2. PC: PII-300
  3. RAM: 64 Mb
  4. HD: 580 Mb
  5. Video: 3D (16 MB)
Film / Films

Zus & zo

recensie: Zus & zo

Echt goede Nederlandse films zijn in de grotere bioscopen op de vingers van één hand te tellen (ik heb rechts twee vingers). Zelden krijgen ze de aandacht die ze verdienen van het grote publiek. Zus & Zo vormt een kleine uitzondering. In diverse vrouwenbladen zoals de Flair kreeg deze productie enkele lovende kritieken.

Het begin van de film introduceert drie zussen die allen met hun carrière lijken te worstelen. Als hun broer (een tamelijk stereotype homoseksueel) wil gaan trouwen met een vrouw dreigen de zussen hun erfenis (een Portugees hotel) mis te lopen. Daarom komen ze vlug bij elkaar om een stokje voor dit huwelijk te steken. De beoogde echtgenote van broerlief lijkt op het eerste gezicht zo naïef als een Teletubbie, maar schijn bedriegt.

Vaderlands bloot

De Nederlandse film moet het vaak uit geldgebrek meer van een goed verhaal dan van mooie beelden hebben. De laatste tijd begon echter juist op dat gebied metaalarmoede op te treden, en Zus & Zo vormt geen uitzondering. De film bulkt echt van de clichés. Zo is de vaderlandse cinema niet vies van een beetje bloot. Zus & Zo begint dan ook zoals van een beetje Nederlandse film verwacht mag worden: met een statische wip, gepraat over seks en casual door een hoerenstraat lopen. De familiebanden zijn in deze film erg belangrijk, en daar horen dan ook zaken bij zoals verborgen familiegeheimen die voor verrassende plotwendingen behoren te zorgen. Het irritante en rommelige camerawerk aan het begin is uiterst vervelend om naar te kijken, en doet bijna pijn aan de ogen.

Gebrek aan durf

De film kent enkele harde grappen, en de karakters zijn zeker geen lieverdjes te noemen. Iedereen gaat zo’n beetje vreemd, sperma wordt gebruikt als kunst, vrouwen zeiken mannen af, mannen nemen geniepig wraak, etc, etc. Schrijfster/regisseur Van der Oest leeft zich in eerste instantie helemaal uit, en creërt de meest absurde situaties waarin de diverse personages hun onzekerheden, grofheden en rotopmerkingen kunnen plaatsen. In de finale verliest ze zich echter in een happy end. Dit gebrek aan durf nekt de film: een wat venijniger einde had de film een stuk interessanter gemaakt.