We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Moeilijke voeten en dansende letters
Ik plofte met ruim anderhalf pond boek op de bank. Hoewel de kaft mij agressief rood toeknipperde besloot ik dat ik dit wel eens even zou gaan lezen. Een maand en zevenhonderddertien bladzijden later weegt het boek geen driekwart kilo meer, maar een ton of wat. De Movo Tapes is in alles een imposant en indrukwekkend boek. Maar of ik het leuk vond om te lezen weet ik nog steeds niet.
~
Schrijven is net schilderen. Je hebt verschillende stijlen en werkwijzen. Van der Heijden schildert, onder zijn nieuwe naam A.F.Th., aan een doek van enorme afmetingen. De Movo Tapes is als een van die enorme schilderijen in het Louvre, alleen is hier geen tekenaar aan de gang die de manen van het paard stuk voor stuk op zijn plaats legt, maar een woesteling die als een Jackson Pollock met blikken verf gooit. Vergeet woorden als subtiliteit, verfijning en detail. Het gaat hier om de imponerende kracht van letter en woord.
QX-Q-8
Tibbolt Satink en zijn alter ego Movo rijden in een Festina Lente VA25 door Nederland, onderwijl een afspraak regelend voor een veldslag tussen de hooliganlegers van concurrerende voetbalclubs Adam en Erdam. De god Apollo, die door het leven gaat als QX-Q-8, grijpt een ruime twintig jaar eerder in in het leven van Erdam-voetballer Tonnis Mombarg. QX-Q-8 is ook bezig met de transcripties van een aantal dictafoonbandjes van Movo, die na zijn verdwijnen liggen te verstoffen bij een uitgever. Ziedaar het stramien van de roman. Beurtelings volgen we QX-Q-8 in zijn bemoeienissen met Tonnis en met het achterhalen van de Movo-tapes. Als hij die eenmaal heeft praat QX niet meer over Tibbolt, maar neemt deze zelf het woord in de transcripties. We blijven Tonnis wel via QX volgen.
~
Telefoontje
A.F.Th. speelt met spanning en raadsels. Hij introduceert kleine spanningsbogen die je aan het lezen houden, maar grote die je het idee geven dat je nergens iets van snapt. Het grote, grootse plan achter deze hele Homo Duplex-serie moet zich uiteraard nog ontvouwen, maar in dit eerste, inleidende deel lijkt het wel alsof de randen van de plattegrond nog niet eens in zich zijn. Dat is jammer, want het boek eindigt zonder een noemenswaardige climax. Honderden bladzijden lang lees ik over een naderende veldslag tussen Erdammers en Adamieten, en dan blijkt het in dit deel alleen maar tot een telefoontje over plaats en tijd van die slag te zijn gekomen. Frustrerend, dat is het.
De zin van leven en sterven?
Frustrerend zijn ook de redeneringen die Movo en Tibbolt in dialoog op de band vastleggen. Net als bij Harry Mulisch vliegen de filosofische theorieën je om je oren en gaat het over begrippen als tijd, het Nu, sterven, verval van mens en maatschappij, het onnutte van democratie, of er ook een hiernamaals is voor dingen zonder ziel, de zin van het leven. Vragen die je uiteindelijk op een hoopje kunt vegen als ‘niet te beantwoorden’, maar niettemin lult Tibbolt banden en banden vol. Zijn blik op de wereld is een vreemde: hij is bang om te sterven en creeërt daarom -uit zichzelf- zijn alter ego Movo, die zijn leven en lichaam over zal nemen en ook in zijn plaats zal sterven, zodat Tibbolt niet doodgaat en eigenlijk dus onsterfelijk is… Het klinkt theoretisch allemaal heel plausibel:
Maar als je er goed over nadenkt, is het (vooral als je niet filosofisch onderlegd bent -zoals ik) getheoretiseer van de bovenste plank en eigenlijk totaal van de zotte. Het boek staat vol met dit soort redeneringen en raadsels, die op het eerste gezicht heel aardig over komen. Na een aantal van die monologen echter (dialogen eigenlijk, want Tibbolt en Movo praten dan wel met dezelfde stem, ze hebben verschillende ideeën), raak je gewend aan het gezever en lees je er eigenlijk langsaf. Je leest het wel en neemt het ook wel aan, maar zelf denken over dit soort kwesties wordt door Vorm en Stijl van dit boek niet op prijs gesteld.
Duizend bladzijden
Na de laatste bladzijde kom je bij een lijstje van boeken ‘in voorbereiding’. Je hebt je door zevenhonderd pagina’s woest proza geworsteld, en dan krijg je dit: de mededeling dat deze cyclus nog zeven van deze pillen plus een essay zal gaan tellen. Ik heb zevenhonderd pagina’s moeten wachten op het maken van een afspraak voor die hooliganoorlog, en aan de titels te zien kan ik die strijd, die in De Movo Tapes als alomvattende climax wordt voorgesteld (samen met de transformatie van Tibbolt in Movo), pas over nog eens duizend bladzijden verwachten. Halverwege deel drie dus, met als titel Knooppunt Hellegat.
Ik ben benieuwd wat ik zal gaan doen als later dit jaar het volgende deel (Moeilijke voeten) in de boekhandel ligt. Hoe zwaar en taai en hard en imponerend De Movo Tapes ook was, ik zal er waarschijnlijk toch aan moeten geloven. Voor degenen die het rode boek nog ongeopend hebben: houden zo. En anders bereid zijn de strijd aan te gaan. En die zal zwaar zijn en acht delen lang duren.
Bladzijden: 713
ISBN: 91 214 5012 7
Misschien ook iets voor u
Ski Park Manager 2003
Tycoon/managementspelletjes zijn helemaal je van het. De ene na de andere titel vliegt op dit moment in en uit de schappen, en ze hebben allemaal een beetje hetzelfde doel; het behagen van je computermannetjes met jouw product. Dit product kan een complete stad of (zoals in dit geval) een ski-resort zijn. Zelf ben ik nog nooit op wintersport geweest, maar een spel is een spel, en dat zou dus geen drempel mogen zijn.
Prestige
~
Gesneden koek
Echt veel bijzonders kan er niet verteld worden over dit spel. Eigenlijk is behalve de lastige interface dit spel een open boek. Koop je goedkope spullen, dan heb je een goedkoop park van lage kwaliteit, en trek je een goedkoop publiek dat niet veel geld te besteden heeft. Het planten van een duur hotel zorgt voor duurdere gasten, maar die verwachten wel iets van je. Als de rest van bedenkelijke kwaliteit is, dan kan je het natuurlijk schudden.
Opvolger
Zoals de titel suggereert is SPM 2003 de opvolger van een eerder deel, namelijk Ski Park Manager. Bij een opvolger die als compleet nieuw spel wordt uitgebracht verwacht je eigenlijk heel veel nieuws, maar niks van dit alles. Mensen die het eerste deel uit de serie hebben kunnen beter bij deze versie uit de buurt blijven, anders zouden ze zich ernstig bekocht kunnen gaan voelen. Op een scenario-mode na is het spel bijna exact gelijk gebleven aan het origineel. Microids had de boel beter als data-disk kunnen uitbrengen, een soort uitbreiding op het eerste spel. Maar ja, er moesten natuurlijk ook centen verdiend worden.
Conclusie
Heb je het eerste deel al, dan kan je dit laten liggen. Ken je deze spel serie nog niet, en ben je een fan van het genre, dan kan je het wellicht eens proberen. Zelf had ik het na twee uurtjes wel gezien, en dat is voor een spel in dit genre een slecht teken. Heb je nog nooit een handelssimulatie game gespeeld, kies dan iets anders, er zijn veel betere games denkbaar. Kan mijn mening je nog niet tegenhouden, download dan eerst de demoversie van dit spel om nader kennis te maken.
DTM Race Driver
De lol die ik vroeger op consoles kon beleven met racegames is ver te zoeken. Vroeger was het allemaal lekker eenvoudig, en maakte je je gewoon druk om gas geven en remmen. Tegenwoordig moet de gamer eerst de complete auto in elkaar sleutelen voor er geraced kan worden, en dan vaak ook nog met een hypergevoelige besturing. Voor de hardcore gamer is dit misschien geweldig, maar voor iemand die gewoon ongecompliceerd wil racen is dat uitermate vervelend. Met DTM kwam daar echter verandering in: een race game met RPG invloeden.
~
Verhaal
De RPG-verhaallijn bestaat uit een verhaal dat niet bepaald overloopt van subtiliteit, en lijkt half en half gejat van Days of Thunder (je weet wel, met Tom Cruise). De hoofdpersoon, Ryan McKane ziet zijn vader tijdens een race om het leven komen door een onnodige fout van een ander. Ryan wil zich vervolgens koste wat het kost bewijzen als coureur, maar krijgt keiharde concurrentie te voorduren van zijn broer. Wacht eens even, dit lijkt ook wel wat op het verhaal van de film Backdraft, alleen gaat het nu over autoracen in plaats van de brandweer! Nou ja, het verhaal hoeft niet origineel te zijn, als het maar leuk is uitgewerkt.
LOLA cup
Het verhaal doet wat het moet doen, het trekt je dichter bij de game. Daar bovenop heeft de gamer de beschikking over een enorm aantal toernooien, wagens en circuits. Je begint als jonge coureur bij een klein team. Als je daar succes weet te halen komen de grotere teams langs om je uit te nodigen voor testritten, en kun je meedoen in meer prestigieuze toernooien. Het doel is natuurlijk het belangrijkste toernooi van allemaal te winnen, de LOLA cup. Maar voor het zover is staan je nog heel wat hete races te wachten.
Eisen
~
Crashes
Het beeld ziet er prima uit. De speler heeft de beschikking over enkele camerastandpunten, waarvan het achteraanzicht toch wel aan te raden is. Op deze manier heb je de meeste controle over de wagen. Het leuke aan dit spel is dat een crash niet alleen invloed heeft op de wegligging van de wagen, maar ook visueel duidelijke gevolgen heeft. De brokstukken vliegen er soms vanaf! Deuren klapperen, kofferbakjes vliegen open, ruiten springen aan diggelen. Dit is in veel racegames wel eens anders geweest.
Conclusie
DTM Race Driver is een prima racegame. De career modus is erg verslavend, en zorgt ervoor dat het spel regelmatig uit de kast gehaald zal worden. Maar ook voor een ‘gewoon’ potje head to head-racen kan je met dit spel prima uit de voeten. Voor de gewone gamer is dit zeker aan te raden vanwege de laagdrempelige moeilijkheidsgraad. Maar ook de racefanaat zal hier zeker de nodige lol aanbeleven. Voor nu mijn favoriete racegame op de PS2.
The Life of David Gale
Een origineel thema is het niet, de omstreden doodstraf. Er zijn genoeg films over gemaakt. En al is David Gale misschien niet de beste, toch is de film de moeite waard om te zien. Regisseur Alan Parker heeft zijn best gedaan en met deze acteurs kun je de 130 minuten durende film met gemak uitzitten.
~
Het verhaal draait uiteraard om David Gale (Kevin Spacey), een toegewijde vader, geliefde professor en gerespecteerd tegenstander van de doodstraf. Zijn wereld komt op zijn kop te staan als een studente hem beschuldigt van verkrachting. Gale raakt zijn baan, vrouw en kind kwijt en belandt in de goot. Het drama wordt nog erger als hij wordt verdacht op de moord van zijn collega-activiste en tevens beste vriendin Constance Hallaway (Laura Linney). Drie dagen voor de executie besluit hij een exclusief interview te geven aan journaliste Bitsey Bloom (Kate Winslet) van News Magazine. Bloom krijgt elke dag twee uur de tijd om met Gale te praten. In de film krijg je door drie flashbacks, die soms te lang duren, een beeld van hoe het zover heeft kunnen komen dat Gale nu in Death Row is terecht gekomen.
Thriller
~
Verrassing
Uiteraard begeeft de auto van deze slome journaliste het op het cruciale moment – een typisch geval van een cliché dat veel mooier ingevuld had kunnen worden. En dat is nog niet eens het enige cliché in de film. Jammer is dat, want je zit het ene moment op het puntje van je stoel, terwijl je even later denkt, ‘oké, laat maar’. Toch is er nog een kleine verassing voor de kijker weggelegd op het eind, nadat je denkt dat de film is afgelopen.
Slachtoffer
Alhoewel Kate Winslet haar rol aardig speelt, wordt de film gemaakt door Spacey, die gewoon zijn ding doet. Al wekt hij wel vanaf het begin teveel sympathie, waardoor je al aanvoelt waar het verhaal naartoe gaat. Een compliment ook zeker voor actrice Laura Linney, die haar rol als activist en slachtoffer goed weet neer te zetten.
Meeslepen
Het verhaal is fictief, maar na de film ga je je toch wel even afvragen hoe dat zit met die doodstraf. Is het wel rechtvaardig? Maar al hoopten de filmmakers misschien dat je er langer over na zou denken, ze zijn er toch niet helemaal in geslaagd. Het is gewoon een verhaal waarbij je de rechtsgang mist om er dieper over na te denken. Toch is dat niet echt nodig om deze film te gaan zien en je te laten meeslepen door het leven van David Gale.
The Life of David Gale
Regie: Alan ParkerJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
IJzersterk persoonlijk statement
Na iets meer dan veertig minuten knijp je jezelf even in je wang en dank je God of wie dan ook voor feit dat muziek zo mooi kan zijn. Eigenlijk kan ik het hierbij wel laten, wat betreft mijn bespreking van Just Like Blood, het nieuwe album van Tom McRae.
~
Deze Engelsman heeft namelijk een absolute droomplaat gemaakt. Een tijdloos album vol kleine, ingetogen liedjes. Zonder veel afwisseling in tempo of sfeer, maar met een voortdurende opbouw van spanning en emoties. Een zeer compact meesterwerkje, gedomineerd door een geweldige productie en een subtiele afwisseling van instrumentatie.
Retoriek
Om nog maar te zwijgen over de prachtige vocalen van deze pas 28-jarige singer/songwriter. Zijn stem wordt gekenmerkt door een soort oprechte twijfel. McRae is behoorlijk politiek en sociaal geëngageerd en dat is te horen. Bijvoorbeeld wanneer zijn twijfel ineens omslaat in zelfvertrouwen in Karaoke Soul, waarin hij kritiek lijkt te hebben op de valse retoriek van de grote wereldleiders, met name van zijn eigen prime-minister Blair, die een kopie van George W. Bush is geworden. Cos you’re talking rock ‘n’ roll // walking karaoke soul // I can see you desperate to please // let met treat you for your disease.
Menselijkheid
~
Een echt oprechte luisteraar zal zijn kippenvel dan ook, puur uit menselijkheid, niet kunnen bedwingen bij het luisteren naar de subtiele echo in Overthrown, het prachtige refrein van Mermaid Blues of het gehele You Only Disappear. En dit zijn slechts enkele hoogtepunten op een briljant album.
Persoonlijk statement
Zonder op welke manier dan ook uit effectbejag muzikaal uit de band te springen en de spanning kunstmatig hoog te houden, heeft Tom McRae zich met een fantastisch, doch geenszins pretentieus album op de internationale singer/songwriter-landkaart gezet. Just Like Blood is een eerlijk, ijzersterk persoonlijk statement. Een teken van lef. Gezien zijn jonge leeftijd kunnen we in de toekomst vast nog veel van McRae verwachten. In de tussentijd… nou ja, zie de eerste zin van dit artikel.
Link:
Tom McRae.com
Tom McRae
Album: Just Like BloodPrijs: €
Misschien ook iets voor u
De Grote 8WEEKLY Boekenweekquiz
/ 0 Reactiesdoor: Els Bertens0 SterrenAls je over boeken praat, is het niet voldoende om te zeggen dat je het “erg mooi” vindt. Wie zijn neus in literatuur steekt, moet kunnen meepraten. Over stijlfiguren, grootse en alomvattende thema’s in een klein werkje en meer van dat soort dingen. Maar in letterenland schuilt de grootste waardering toch wel in het kennen van kleine feitjes. Wist jij dat die ene schrijver die andere ooit een bloedneus heeft geslagen, en waarom?
~
Als je nu precies weet waar dit over gaat, dan is dit een quiz voor jou. Gevuld met onnodige maar vermakelijke weetjes over boeken, schrijvers en dood. Veel succes!
1.
Hier ligt Poot:
Hy is dood.
Wie is het negentiende-eeuwse brein achter dit bondige grafschrift?
2.
Een van de bekendste romans van Marcellus Emants is ‘Een nagelaten bekentenis’. Zelfs degenen die het boek niet gelezen hebben kennen de befaamde eerste zin: Mijn vrouw is dood en al begraven. Hoe gaat het verder?
~
3.
Een bekende mythe over liefde en dood is die van Orpheus en Eurydice. De geniale muzikant Orpheus wil trouwen met de mooie Eurydice, maar op de dag van hun huwelijk wordt zij gebeten door een slang. Orpheus is zo bedroefd over haar dood dat hij haar uit het dodenrijk gaat halen. Hij mag haar meenemen van de dodengod Hades, op voorwaarde dat hij niet achterom kijkt om te zien of Eurydice wel volgt. Hij kijkt stiekem toch en zijn geliefde glijdt terug in het dodenrijk om er nooit meer uit te komen. Zo eindigt het verhaal, maar hoe komt Orpheus aan zijn einde?
4.
Pieter Nicolaas van Eyck dicht over een tuinman die schrikt. Maar waarvan?
Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: “Heer, heer, één ogenblik!
Ginds in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
5.
Gisteren was ze den geheelen dag onrustig geweest en had haar bedorven maag en ziek lichaam rondgesleept door den zolder; maar nu bleef ze stil, wilde niets eten of drinken; suffend zonder slapen zat ze kleintjes, soms met lustelooze oogen kijkend naar mijn bewegen.
In een bekend kort verhaal van Jacobus van Looy, schilder en schrijver, vertelt hij over de ziekte en dood van een dierbare. Wie is dat?
6.
Alleen een dode schrijver kan tot waarlijk grote hoogten stijgen. Wat hebben Ernest Hemingway, Menno ter Braak en Virginia Woolf gemeen?
7.
Geen literatuur zonder symboliek. Vogels staan voor vrijheid, regen voor neerslachtigheid en glasgordijnen voor truttigheid. Ook de dood heeft zo z’n symbolen. Welke?
8.
~
Op 5 maart 1941 las de dichter Jan Campert de bekendmaking van doodvonnissen van een groep verzetsstrijders en stakers van de Februaristaking. Het trof hem zo, dat hij een lang protestgedicht schreef. Hoe heet dit gedicht?Een cel is maar twee meter lang
en nauw twee meter breed,
wel kleiner nog is het stuk grond,
dat ik nu nog niet weet,
maar waar ik naamloos rusten zal,
mijn makkers bovendien,
wij waren achttien in getal,
geen zal den avond zien.
<?
} else {
if($een == ‘c’ && $twee == ‘a’ && $drie == ‘b’ && $vier == ‘c’ && $vijf == ‘c’ && $zes == ‘a’ && $zeven == ‘b’ && $acht == ‘a’) {
?>
Gefeliciteerd!
Naast de VPRO-literaire-fragmenten-quiz en de boekenweektest is dit het derde vragenspelletje dat je foutloos hebt beantwoord. Gefeliciteerd. Je wint niets. Al die kennis, al die literatuur helpt je niets.
De vraag die literatuurwetenschappers, schrijvers en critici al eeuwenlang bezighoudt luidt: “wat is het belang van literatuur?” Boekenweekgeschenkauteur Ronald Giphart stelt de rhetorische wedervraag: “Wat is het belang van een gekookt ei?” Wie het weet mag het zeggen.
<?
} else {
?>
Niet goed…
Zoals de laatste woorden van James Joyce diepe wanhoop uitdrukten: “Begrijpt niemand het dan?” Je bent een schande voor de literatuur. Beperk jij je voortaan maar tot Tom Clancy of Appie Baantjer. Tsk tsk tsk.
Je kunt het natuurlijk altijd nog een keer proberen… Wie weet bereik je de volgende keer meer.
Misschien ook iets voor u
Schedels met bier
~
RTS
Waarom men tegenwoordig denkt dat RTS de ultieme strategievorm is weet ik niet. Als je zegt dat je van strategie-games houdt, dan denkt iedereen meteen dat je een fan bent van Command en Conquer of iets dergelijks. Ik ben eigenlijk nooit een enorme fan van het RTS-genre geweest, geef mij maar turn based strategie, zoals bijvoorbeeld Civilization of Heroes of Might and Magic. RTS is mij te rommelig, te gehaast, en te veel stupide geklik.
Schedels en Voltaire
De schotten in High land warriors zien er vrij stupide uit. Niet qua graphics, want die zijn uitstekend verzorgd in dit spel. Maar de Schotse clans zijn allemaal een soort wildemannen die bier uit de schedels van hun slachtoffers lopen te zuipen. Of ze dragen de overblijfselen van hun slachtoffers aan hun riem. Er ziet in elk geval geen Schot bij met wie je een aardig potje over Voltaire kan gaan zitten kletsen.
Clans
Je hebt in dit spel vier schotse clans die allemaal hun plus- en minpunten hebben. Zo is er een clan die beschikt over magische druïden, terwijl de andere clan weer een uitstekende handelsspirit heeft. Het is aan de speler om dan te kiezen welke eigenschappen hij belangrijker vindt. Vervolgens is het het gebruikelijke RTS werk. Het bouwen van molens, het onderhouden van units en het ontdekken van land. Ondertussen kan je ook nog wat Engelsen de schedel inslaan. Om daar vervolgens bier uit te drinken.
Conclusie
Het is nog een behoorlijke opgave gebleken om hier iets zinnigs over te zeggen. Er was weinig speciaals aan dit spel, behalve de prachtige graphics. Heb je al een RTS-game waaraan je veel plezier beleeft, download dan eerst de demo van dit spel om te kijken of dit wel een aanschaf waard is. Wil je graag een RTS-game proberen, en heb je iets met geschiedenis, dan is het allemaal zeker het overwegen waard. Command en Conquer blijft de koploper in het genre.
Path To War
Ik ben gek op Oliver Stone. The Doors, Platoon en vooral JFK zijn meesterwerken die al jarenlang ergens bovenin mijn top twintig aller tijden staan, en ook de man zelf blijft voor mij een constante bron van fascinatie. Het audiocommentaar dat hij insprak voor de DVD van Heaven & Earth is een unieke mix van zijn uiterst gedetailleerde kennis over de Amerikaanse politiek van de twintigste eeuw en enkele zeer persoonlijke verhalen. Maar Oliver Stone heeft één minder positief punt: hij kan soms wel heel erg doordrammen.
~
Path To War, de laatste film van de legendarische regisseur John Frankenheimer (o.a. Ronin), is in feite de missende schakel tussen Oliver Stones JFK en Nixon, en het verschil tussen beide regisseurs zou zelfs mijn oma opvallen: waar Stone je om de oren slaat met verschillende filmsoorten, flashbacks en -forwards en talloze personages, vertelt Frankenheimer op bijna ouderwetse wijze een chronologisch gezien lijnrecht verhaal in stijlvolle beelden.
Sneltrein
~
Interpretatie
Johnson wordt in de film neergezet als een wereldverbeteraar die niets liever wil dan Vietnam hulp te bieden in plaats van te bombarderen, maar die door verschillende omstandigheden en uiteindelijk foutieve beslissingen wordt gedwongen het pad naar de oorlog te kiezen, een mening waar Oliver Stone het ongetwijfeld mee oneens zal zijn. Maar in tegenstelling tot Stone, die je (overigens op sublieme wijze) met je neus op zijn eigen weergave van de waarheid drukt, biedt Frankenheimer de kijker genoeg ruimte voor eigen interpretatie en onderzoek.
Overtuiging
Path To War is daarmee een minder overweldigende ervaring dan een gemiddelde film van Oliver Stone, maar waar de film in technisch opzicht moet onderdoen voor JFK (maar goed, welke film moet dat niet?), is Path To War wat acteerprestaties betreft minstens zijn gelijke. Donald Sutherland is voortreffelijk als Johnsons “oude vriend”, de advocaat Clark Clifford, die bijna tegen wil en dank het Witte Huis wordt binnengesleept en Alec Baldwin speelt met volle overtuiging Minister van Defensie Robert McNamara, die vanwege de lange oorlog zijn idealen moet bijstellen. De rest van de cast bestaat uit vele bekende namen en nog meer bekende gezichten, met Gary Sinise als opmerkelijke uitschieter in de kleine rol van gouverneur George Wallace, die hij vijf jaar eerder ook speelde in Frankenheimers film George Wallace.
Turbulent
Helaas stierf Frankenheimer nog geen twee maanden na de TV-première van de film. Hij laat met Path To War een briljante film na die het niet alleen verdient een tweede keer te zien en daarna nog een keer, maar het ook zeker waard is een bezoek aan de bibliotheek te brengen om nog meer te weten te komen over deze turbulente periode in de Amerikaanse geschiedenis.
Path To War
Regie: John FrankenheimerJaar: 2024
Distributeur: Dutch Filmworks
Misschien ook iets voor u
Confessions Of A Dangerous Mind
Een vleugje drama, komedie, romantiek en actie: zo is Confessions of a Dangerous Mind te omschrijven. Met opmerkelijke (bijrol-)acteurs die hun sterren al hebben verdiend, zoals Rutger Hauer, Brat Pitt, Julia Roberts, Matt Damon en Drew Barrymore. De hoofdrol wordt vertolkt door Sam Rockwell, die zijn rol niet onaardig speelt.
De film komt wat traag op gang, maar op het moment dat je bijna af wilt haken, weet hij toch je aandacht weer te trekken. En dan blijf je erbij, want dit is toch wel een bizar verhaal. Ondanks dat de vaart er zo nu en dan weer uit is, blijf je tot het eind geboeid.
Ethervervuiling
~
Verzonnen
Tijdens de film wordt er gebruik gemaakt van muziek, die meestal net dat extra sfeertje creëert. Alleen het Pink Panther-achtige melodietje onder Chucks eerst moord had wat mij betreft beter weggelaten kunnen worden. Hierdoor kan je zijn daad echt niet meer serieus nemen. Of is dat juist de bedoeling? Want de vraag is of je dit verhaal überhaupt wel serieus moet nemen. Chuck Barris heeft zelf toegegeven dat sommige delen van zijn boek waarop de film is gebaseerd, verzonnen zijn. Welke dat zijn? Dat mag je dus zelf bepalen.
Vreemde sfeer
~
Meeslepen
Toch verdient de film het predikaat “goed” niet. Daarvoor had het verhaal sterker moeten zijn, met meer vaart en een duidelijke keuze tussen de verschillende genres waarin de kijker nu vermaakt wordt. “Best aardig” is een betere benaming. Het verhaal is apart en het oog krijgt genoeg te zien. Dus laat je gewoon meeslepen door de fantasie en vermakelijkheid in deze film!
Confessions Of A Dangerous Mind
Regie: George ClooneyJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Interview: Whipster
/ 0 Reactiesdoor: Mark Hospers / beeld: Melson Zwerver 0 SterrenBij binnenkomst in het huisje van Whipster-zanger/gitarist Peter van der Heide in de Groningse rivierenbuurt valt mijn oog meteen op de Vera-poster aan de muur. Een concertaffiche van de illustere J. Mascis met Whipster als voorprogramma. Later blijkt, als ook drummer Marinus de Lange is aangeschoven, dat Mike Watt die avond eveneens meespeelde. Lachend vertellen de heren hoe verschrikkelijk dronken Watt die avond was. En hoe ze hem aanspoorden om toch maar te gaan slapen.
~
Nee, je kunt Whipster moeilijk als een beginnend, onervaren bandje bestempelen. Hoewel het officiële debuutalbum Strange pas in 2002 uitkwam, bestaat de band al sinds 1995. De huidige bezetting betaat uit Peter van der Heide, Marinus de Lange, bassist Henk Drent en vaste gastgitarist Rudy Lentze. Whipster heeft al die jaren ervaring gekanaliseerd in hun briljante, enorm positief ontvangen debuut.
Positief
Op de vraag of ze, nu er meer opgetreden gaat worden, nog iets hebben gehad aan al die aandacht wordt positief geantwoord. Van der Heide vindt dat het spelen er door al die goede recensies makkelijker op wordt. De mensen zijn beter bekend met Whipster. De Lange ziet al die aandacht meer als een referentie, een bevestiging van het kunnen van de band.
Vijfhonderd
~
Onterecht
Het is alleen jammer dat de muziek zo weinig op de radio wordt gedraaid. Radio 3 heeft bijvoorbeeld nog helemaal geen aandacht aan Whipster besteed. De Lange vindt dat onterecht:
“De mensen vinden het mooi, dan moet je het toch ook draaien. In België en Denemarken doen ze het wel, waarom in Nederland dan niet? Zelfs Donna Summer komt binnenkort in Club Lek.”
Dat van Donna Summer vindt Van der Heide wel grappig, maar hij zou Whipster toch ook wel een kansje geven.
In hypnose
De band werkte in totaal twee jaar aan Strange. Het opnameproces zelf duurde echter in totaal hooguit twee weken. Iedere keer een sessie van twee of drie dagen. Het album werd opgenomen door de vorig jaar overleden producer Jan Heddema, die tijdens de opnamen al ziek was. Zijn invloed was groot. Ze zien hem nog zo in hypnose achter zijn orgel zitten, nadat hij had besloten dat er een orgelpartij moest worden toegevoegd aan het voor een zestienjarig meisje geschreven nummer Together Alone (aka song for Marije). Alleen de zeven nummers op de plaat werden opgenomen. Ideeën werden stapje voor stapje ingevuld en uitgewerkt bijvoorbeeld door het toevoegen van Heddema’s orgel of een accordeon zoals in You are not her and I miss you.
Geen zanger
Een recensent zag de onnadrukkelijke vocalen op Strange als een minpuntje. Van der Heide weet heel goed dat hij geen zanger is. Toch is hij zeer tevreden over het resultaat. De zang en de teksten zijn zeker erg belangrijk. Intonatie is belangrijker dan een mooie stem. “Een stem is ook een soort instrument, een extra mogelijkheid om gevoel neer te zetten.”
De Lange benadrukt dit door te zeggen dat een woord of een klank alleen al een gevoel neer kan zetten. In feite spreken de gitaarpartijen van Van der Heide meer dan zijn teksten. In tegenstelling tot de echte zangers, bij wie de stem belangrijker is.
Van der Heide: “Op een gegeven moment heb je wel door waar je goed in bent, dat ga je uitbuiten. Dat geldt zowel voor de zang als de gitaar. Dit soort nummers komen eruit en daar zijn we dus goed in. Dan kun je wel gaan zeggen dat we dingen ook zo of zo zouden kunnen doen, maar dat hoeft helemaal niet. Wat je doet moet je goed doen en niet half.”
Bagger
De Lange verwondert zich over waar een nummer nu eigenlijk vandaan komt: “Je bent met zijn allen en dan onstaat er iets. Het is er opeens. En waarom klinkt het zo, en niet anders?”
Van der Heide: “We gaan niet zitten van zo gaan we het doen. Wanneer we gingen opnemen moest ik soms ’s ochtends nog een tekst afmaken. Ik houd van deadlines. Als ik morgen een nummer moet opnemen komt er morgen wat uit. Dan leef je naar zo’n moment toe. Ik kan hier met de akoestische gitaar gaan zitten spelen maar dat wordt nooit wat. Dan komt er niet meer dan bagger uit. Met zijn drieën heb je het geluid waar het om draait.”
Sfeer
De teksten worden altijd pas geschreven nadat het nummer instrumentaal is afgerond. De tekst van het prachtige Dead Quiet past geweldig bij de muziek.
De Lange: “Dat nummer was eigenlijk instrumentaal al heel erg mooi. Het ademt een bepaalde sfeer uit, dan zal die tekst wel aansluiten bij die sfeer. Peters teksten worden geïnspireerd door hoe een nummer is geworden.”
Van der Heide: “Op een bepaalde plek is ruimte om te zingen en naarmate het moment dichterbij komt bedenk ik de tekst. Vaak is dat al snel genoeg, er is niet veel tekst op het album.”
Zwaarmoedigheid
Die paar teksten zijn wel heel persoonlijk en vaak niet zo vrolijk. Er is wel eens geschreven dat die neerslachtigheid te maken heeft met de dood van Jan Heddema. Dat is echter onmogelijk, omdat het album al af was toen Heddema overleed. Van der Heide: “Anderhalve week voor zijn overlijden hebben we naar het resultaat geluisterd en we besloten dat het af was.”
Toch klinkt het album heel zwaarmoedig. Van der Heide: “Ik ben niet zo vrolijk. Jan was ziek dus die was zeker niet vrolijk. Ik ben gewoon een beetje zwaar op de hand. Wel in balans hoor, maar deze muziek komt er nou eenmaal uit. Ik kan me niet voorstellen dat mensen die carnavalskrakers zingen altijd vrolijk zijn. Ik houd van een ander soort muziek.”
Het is ook juist die zwaarmoedigheid die Strange zo de moeite waard maakt. De Lange: “Iedereen heeft toch dat gevoel. Als je lol wilt dan zet je maar een andere plaat op.” Van der Heide: “We hebben wel bewust gekozen. Als het een downerplaat wordt dan wordt het maar een downerplaat. Het is mooi dat als je je zo voelt, dat je dan aan onze plaat denkt. Wanneer je de balans zou verstoren dan zou dat effect verdwijnen. Door die balans kan de plaat er boven uitstijgen zoals die er door de grote aandacht boven uitgestegen is. Mensen weten dat Strange bestaat en dat is het belangrijkste.”
Link:
Whipster.nl
Whipster
Misschien ook iets voor u