In mijn vorige recensies schreef ik al eens dat games gebaseerd op films vaak een flauw aftreksel van de inspiratiebron zijn. Met LotR: TTT was dat wel even anders. De filmbeelden liepen zo over in heftige actie, waardoor de speler het idee had invloed uit te oefenen op het verhaal. De gameplay ging op zich niet veel dieper dan het heftige hak- en slawerk, maar door de prima vormgeving had de game toch iets bijzonders. Zelden heb ik een spel gezien dat op een dergelijke manier het uiterste uit zijn licentie weet te halen. In LotR: Return of the King gaat men dan ook uit van het principe: “if it ain’t broken, don’t fix it!”

Karakters

Ook in deze game moet je dus level voor level een mannetje kiezen, en je vervolgens een weg door een level hakken. Op je pad zul je afzichtelijke creaturen tegenkomen die je zonder veel wroeging naar de andere wereld moet helpen. Aan het einde van een level krijg je een aantal waarderingpunten. Met de verdiende punten kun je vervolgens weer nieuwe aanvallen, combo’s en speciale technieken aankopen. In elk level kan je weer een nieuw karakter kiezen waarmee je wilt spelen. Elk karakter heeft uiteraard weer zijn eigen voor- en nadelen.

Interactieve Omgeving?

Klinkt redelijk hetzelfde, hoor ik je nu denken. Tja, dat is ook wel zo. EA heeft zich voornamelijk beziggehouden met het voortborduren op de film. Wel hebben ze enkele nieuwe karakters aan de game toegevoegd, en kan men rondslingerende wapens zoals katapulten en speren gebruiken. Meestal komt dit er op neer dat er ergens een katapult staat met een duidelijke ‘marking sign’ waar de speler moet gaan staan. Even op de knop drukken, en je hebt de katapult gebruikt. Het is op zich best aardig bedacht maar voegt niet schokkend veel toe aan de oude gameplay.

Creaturen

Erg mooi blijven sommige creaturen die je aantreft. De gemiddelde trol en ork kennen we zo langzamerhand wel, maar wat te denken van Enten, Shelob en natuurlijk de Nazgul? De Enten staan weliswaar aan jouw kant, maar het blijft oppassen dat ze je in de chaos niet verpletteren. En Sauron heeft ook een flink aantal monsters tot zijn beschikking. Vooral de levels waarin de speler wordt geconfronteerd met een dergelijke opponent zijn interessant. Elke keer is het weer puzzelen voor je de zwakke kant van een tegenstander hebt ontdekt. Heb je eenmaal door hoe je zo’n tegenstander kan verslaan, dan is het snel doorhakken naar een nieuw level geblazen.

Conclusie

In mijn oordeel over deze game hinkel ik op twee gedachten. Ik vind het jammer dat EA gewoon het oude concept heeft gerecycled, en met een paar toevoegingen gewoon weer in de schappen gooit. Er had wat mij betreft best wat meer innovatie in de game mogen zitten. Anderzijds is het nog steeds een prima spel, en zijn de overgangen van film naar spel nog steeds een lust voor het oog. Aangezien de game als LotR game op de markt komt zal het zijn weg naar vele huiskamers zonder al te veel moeite vinden. En eerlijk is eerlijk, ben je wel in voor een beetje hak- en slawerk, dan is deze game één van de beste in zijn genre. Heb je de eerste game al, dan moet je overwegen of de nieuwe filmbeelden en toevoegingen de extra aanschaf wel waard zijn. Je valt je in elk geval nooit echt een buil aan deze game.

FIFA Soccer heet tegenwoordig FIFA Football en is het meest gevierde en bekritiseerde spel van de laatste jaren. Elke jaarlijkse editie van deze reeks wordt gigantisch goed verkocht, maar veel recensenten vinden dat EA zich er bij elke update al te makkelijk vanaf maakt. Een paar grafische verbeteringen, nieuwe statistiekjes, ervoor zorgen dat alle spelers bij de goede club zitten, en hup, het spel kan in de schappen. De gameplay zou echter door de jaren heen grondig verwaarloosd zijn. Deze criticasters omarmen allemaal Konami’s Pro Evolution Soccer 3.

Trainingskamp

Zelf heb ik nooit het gezeur over FIFA begrepen. Misschien is de gameplay wat simpeler dan PES3, maar wanneer dringt het tot de botte koppen van veel recensenten door dat dit is wat het grote publiek wil? Natuurlijk zijn er altijd wel een paar hardcore gamers te vinden die het wel leuk vinden om uren te trainen voor je een mannetje kunt uitspelen, maar de meeste mensen willen gewoon een potje ballen zonder gedoe. En dat is waar altijd de kracht van FIFA heeft gelegen, het ‘pick up and play gehalte’. Even weten waar de pass, schiet en lob knopjes zitten, en hop, spelen maar. Als recensenten dat niet snappen, dan zijn ze zich in rap tempo van een groot deel van de consumenten aan het vervreemden. Hardcore gamers vormen namelijk maar een klein percentage van de markt…

In de reclamecampagnes rond FIFA 2004 wordt veel aandacht aan de nieuwe ‘off the ball’ optie besteed. Je kunt nu met een beetje handigheid mannetjes laten vrijlopen. Eerlijk gezegd heb ik na uren spelen nog maar weinig van deze optie gebruik gemaakt. De verdedigers in FIFA staan namelijk dicht op de spitsen, en daardoor heb je vaak weinig tijd voor extra gepriegel. Gewoon snel passen en de vrije man zoeken is al moeilijk genoeg. De vrije man ook nog eens gaan besturen is niet altijd het eerste wat in je opkomt. In plaats van deze functie had ik liever weer de trucjes gehad zoals in FIFA ’99. De schaarbewegingen en de kleine lobjes waarmee je tackles kon ontwijken waren een stuk handiger. Hierdoor kon de man aan de bal zelf ruimte creëren.

Het grote voordeel van FIFA tegenover PES3 is dat FIFA over alle statistieken, shirts en selecties beschikt. Hier dus geen fake namen en domme shirtjes zoals in PES3. Ook ziet alles er gewoon strak uit, en is het commentaar bij de wedstrijden wederom de beste in het genre. Op de PS2 waren echter grafisch ook een paar mankementjes. Waar de PC en Xbox versies prima lijken te lopen heeft de PS2 versie af en toe last van schokkerig beeld en kleine vertragingen. Het lijkt erop alsof de PS2 het grafische geweld maar met moeite aankan, en dat is toch wel een beetje jammer.

Coach

Aan het spel is nu ook een carrièremodus toegevoegd. Hierin neem je als manager de leiding over een door jou gekozen team, en probeer je betere spelers aan te trekken. Door het behalen van doelstellingen krijg je meer prestige en armslag en kan je meer invloed op je spelers uitoefenen. Ik begon met FC Groningen, en na één seizoen had ik vijf nieuwe spelers aangetrokken, die de ploeg in het tweede seizoen naar de landstitel wisten te voeren. Succes zorgt voor zwaardere doelstellingen, maar dat hoort nu eenmaal bij het baantje van manager.

Hoewel FIFA 2004 wederom een ruime voldoende krijgt, heb ik toch een paar aanmerkingen op het spel. Foefjes als ‘of the ball’ zijn misschien leuk op papier, maar doen een beetje afbreuk aan het simpele en ongecompliceerde dat FIFA altijd zo kenmerkte. Liever had ik wat meer aandacht gehad voor ‘on the ball’. Je hebt weinig mogelijkheden om echt te dribbelen en passeerbewegingen zijn moeilijker geworden. Wat gameplay betreft blijft FIFA ’99 (ondanks de vaak matige AI van de keepers in dat deel) toch mijn favoriet. In FIFA 2004 is mannetje uitspelen, achterlijn halen, voorzetten en inkoppen een hele toer, en dat zorgt vaak voor wat frustratie, weinig kansen en daardoor minder enerverende wedstrijden. Ondanks deze kritiek is FIFA 2004 gewoon een prima game waar de causal gamer zich zeker geen buil aan zal vallen.