Hak- en slawerk

In mijn vorige recensies schreef ik al eens dat games gebaseerd op films vaak een flauw aftreksel van de inspiratiebron zijn. Met LotR: TTT was dat wel even anders. De filmbeelden liepen zo over in heftige actie, waardoor de speler het idee had invloed uit te oefenen op het verhaal. De gameplay ging op zich niet veel dieper dan het heftige hak- en slawerk, maar door de prima vormgeving had de game toch iets bijzonders. Zelden heb ik een spel gezien dat op een dergelijke manier het uiterste uit zijn licentie weet te halen. In LotR: Return of the King gaat men dan ook uit van het principe: “if it ain’t broken, don’t fix it!”

Karakters

Ook in deze game moet je dus level voor level een mannetje kiezen, en je vervolgens een weg door een level hakken. Op je pad zul je afzichtelijke creaturen tegenkomen die je zonder veel wroeging naar de andere wereld moet helpen. Aan het einde van een level krijg je een aantal waarderingpunten. Met de verdiende punten kun je vervolgens weer nieuwe aanvallen, combo’s en speciale technieken aankopen. In elk level kan je weer een nieuw karakter kiezen waarmee je wilt spelen. Elk karakter heeft uiteraard weer zijn eigen voor- en nadelen.

Interactieve Omgeving?

Klinkt redelijk hetzelfde, hoor ik je nu denken. Tja, dat is ook wel zo. EA heeft zich voornamelijk beziggehouden met het voortborduren op de film. Wel hebben ze enkele nieuwe karakters aan de game toegevoegd, en kan men rondslingerende wapens zoals katapulten en speren gebruiken. Meestal komt dit er op neer dat er ergens een katapult staat met een duidelijke ‘marking sign’ waar de speler moet gaan staan. Even op de knop drukken, en je hebt de katapult gebruikt. Het is op zich best aardig bedacht maar voegt niet schokkend veel toe aan de oude gameplay.

Creaturen

Erg mooi blijven sommige creaturen die je aantreft. De gemiddelde trol en ork kennen we zo langzamerhand wel, maar wat te denken van Enten, Shelob en natuurlijk de Nazgul? De Enten staan weliswaar aan jouw kant, maar het blijft oppassen dat ze je in de chaos niet verpletteren. En Sauron heeft ook een flink aantal monsters tot zijn beschikking. Vooral de levels waarin de speler wordt geconfronteerd met een dergelijke opponent zijn interessant. Elke keer is het weer puzzelen voor je de zwakke kant van een tegenstander hebt ontdekt. Heb je eenmaal door hoe je zo’n tegenstander kan verslaan, dan is het snel doorhakken naar een nieuw level geblazen.

Conclusie

In mijn oordeel over deze game hinkel ik op twee gedachten. Ik vind het jammer dat EA gewoon het oude concept heeft gerecycled, en met een paar toevoegingen gewoon weer in de schappen gooit. Er had wat mij betreft best wat meer innovatie in de game mogen zitten. Anderzijds is het nog steeds een prima spel, en zijn de overgangen van film naar spel nog steeds een lust voor het oog. Aangezien de game als LotR game op de markt komt zal het zijn weg naar vele huiskamers zonder al te veel moeite vinden. En eerlijk is eerlijk, ben je wel in voor een beetje hak- en slawerk, dan is deze game één van de beste in zijn genre. Heb je de eerste game al, dan moet je overwegen of de nieuwe filmbeelden en toevoegingen de extra aanschaf wel waard zijn. Je valt je in elk geval nooit echt een buil aan deze game.