Toen White zijn versie van Dolly Parton’s Jolene opnam, werd het al duidelijk: deze garagerocker zou een uitstekende countryartiest zijn. Het album begint met een prachtige versie van de standard Wayfaring Stranger. Een nummer dat al door honderden artiesten werd vertolkt, waaronder niet de minste namen als Emmylou Harris, Joan Baez, Bob Dylan en Johnny Cash (op het pas uitgebrachte Unearthed). White brengt deze song uitstekend, net als andere klassiekers als Sittin’ On Top Of The World en Christmas Time Will Soon Be Over. Hij schreef zelf ook een nummer, het mooie Never Far Away, dat toch meer in het heden ligt en nooit of te nimmer 150 jaar oud kan zijn.

Krauss en Sting

Ook de in Amerika zeer populaire countryster Alison Krauss zingt een aantal nummers, waarvan er een werd geschreven door niemand minder dan Sting. Een ander liedje van Krauss, The Scarlet Tide, kreeg een Oscarnominatie, maar moest het afleggen tegen Annie Lennox die won met haar aftitelingsnummer uit Return Of The King. Maar het is hoe dan ook erg mooi wat op deze soundtrack staat. Met name de Sacred Harp Singers At Liberty Church zorgen voor een tweetal erg aangename vocale momenten.

Helaas mocht de zwijmelsectie niet ontbreken op het album. Dit gedeelte bestaat uit vier instrumentale tracks met veel romantische piano en strijkers, die het ongetwijfeld goed doen met de beelden erbij. Op deze soundtrack staat dit onderdeel echter een beetje overbodig tussen alle bluegrass. Maar dat is echt het enige puntje van kritiek. Deze soundtrack geeft een mooi eigentijds beeld van de rijke Amerikaanse traditie en is wellicht beter dan de in Nederland niet zo best ontvangen film.

Want dit is namelijk een erg mooie plaat. Finn Andrews, de slechts 19-jarige tekstschrijver en zanger, brengt alle songs met deprimerende edoch wonderschone stem. Terwijl de wereld ten onder gaat aan oorlogen, pandemieën en andere verschrikkingen zingt Andrews emotioneel zijn liefdesliedjes. Wat de één afschuwelijk vindt, vindt de ander prachtig. Ikzelf accepteer dan maar gelaten dat ik tot de tweede groep behoor, en dol ben op dit soort naïeve songs.

Grootse emoties

The Runaway Found is een plaat met tien nummers, sterk qua compositie en behoorlijk toegankelijk. Er zijn veel overeenkomsten te noemen met andere bands – denk aan Starsailor, Coldplay en Suede – maar dat maakt allemaal niets uit. De muziek is misschien niet bijster origineel, het maakt de songs niet minder sterk. The Wild Son is een prachtopener, met een fijne hookline en een schitterend refreintje dat zich dreinend in je hoofd nestelt. Af en toe komt er een beetje rauwheid in de stem van Andrews, die dan overslaat. Zodoende legt hij nog meer pathos in zijn stem. Ook The Tide That Left And Never Came Back en The Valleys Of New Orleans en Talk Down The Girl zijn mooie nummers, met veel gevoel gezongen.

Bombast

De plaat is van begin tot eind volgegooid met allerlei tranentrekkende tierelantijntjes; de strijkers en piano zijn niet van de lucht. Maar dat hoort er natuurlijk ook een beetje bij. Toch krijg ik bij het mierzoete intro van Lavinia wel een heel klein beetje jeuk van alle overdonderende bombast. De gehele song spelen de strijkers door, terwijl Andrews er een licht pathetische tekst overheen schreeuwt, huilt en gilt: ‘If it weren’t for my heart because // I’ve her name in mine // And it’s calling all the time // For my sweet Lavinia…’

Jong

Wat me uiteindelijk het meest opvalt aan deze plaat van The Veils is de ontzettend sterke zang van Finn Andrews. Zijn stem gaat soms werkelijk door merg en been. Geboren in Nieuw Zeeland, begon hij al in zijn vroege puberjaren met het schrijven van songs. Toen hij 17 jaar werd, verhuisde hij naar Londen, alwaar hij op zoek ging naar een label om zijn songs uit te brengen. Gelukkig vond hij die uiteindelijk, zodat we nu kunnen genieten van het debuut. Want The Runaway Found is gewoon een heel erg sterke plaat.

Dat Spencer P. Jones van goede gitaren houdt, blijkt ook op zijn alweer vierde soloplaat. Alle twaalf nummers klinken anders, roepen steeds weer nieuwe associaties op, maar passen door het eigen gitaargeluid prima bij elkaar. Het nummer Wherever/Whatever doet bijvoorbeeld sterk denken aan de oude up tempo Bob Dylan. Rappend als in Subterranean Homesick Blues vergast Jones de luisteraar op een verhaal over zijn leven als muzikant: nooit rust of tijd, maar altijd over de aardkloot trekken: ‘I’ve been around the world and back / like Cassidy and Kerouac’. Het nummer geeft een opwindend gevoel; het tempo ligt hoog en hoewel de tekst weinig positief is over het leven van een popster, besef je als luisteraar wel dat je op de bank voor de televisie toch maar erg weinig meemaakt. Na de opwinding van Wherever/Whatever volgen een aantal rustiger nummers. De trage en lome ritmes doen je dan weer terugzakken in de bank en voor je het weet ben je weer tevreden met je relaxte leventje. Waarom zou je eigenlijk reizen als hier in Nederland alles zo goed geregeld is?

Lief en gevoelig

Dat Jones en band ook lekker kunnen rocken, bewijzen ze op het pittige I Wanna Hand To Hold When I Go To Hell. De boodschap van het nummer is dat Spencer P. Jones geen liedjes wil schrijven over de mooie en lieflijke zaken in het leven, maar dat hij er wel behoefte aan heeft dat er een geliefde bij hem is als hij naar de hel gaat. Yeah! Rock ’n roll! Toegegeven, de tekst is weinig spannend, maar de muziek van het nummer is erg goed.
En dat meneer Jones diep in zijn hart ook gewoon een lieve en gevoelige man is, toont hij even later in het melancholische Whole Way Down:

It don’t matter what I do today
It don’t matter anyway
Doesn’t matter what I feel today
I’ve been missing all your kissing
The whole way down

En zo ontpopt de stoere rock ’n roll-held zich ineens tot een romantische troubadour. Het is symptomatisch voor Fait Accompli: zowel muzikaal als tekstueel tapt Spencer P. Jones uit vele vaatjes, maar de eenheid van het album komt nergens in het gedrang. De liedjes van Spencer P. Jones zijn geworteld in de donkere zelfkant van het bestaan in zijn geheel en van de rock ’n roll-wereld in het bijzonder. Hoezeer het hem ook gegund is, hij moet maar niet doorbreken bij het grote publiek. Romantiek als dit laat zich niet veinzen, daar moet voor worden gevoeld en geleden.