~

Het verhaaltje van deze romantische komedie is simpel. Reuben Pfeffer (Ben Stiller) berekent risico’s. Hij werkt voor een verzekeringsmaatschappij en voert de voor- en nadelen van te verzekeren bedrijven in door de levensstijl van de directeuren aan een analyse te onderwerpen. Hij gebruikt daarbij computerprogramma’s en is een succesvol analist. Reuben heeft zijn eigen American Dream bijna gerealiseerd. Een leuke vriendin, waardering op zijn werk, hij gaat trouwen en heeft een mooi huis gekocht.

Twintig soorten urine

~

Neuken met zwemvliezen

Echt leuke momenten zijn er echter te weinig in Along Came Polly. Reuben met zijn smetvrees in de harige, bezwete buik van een tegenstander op een basketbalveldje is leuk. De natte scheet van vriend en getuige bij het huwelijk Sandy (Philip Seymour Hoffman in een leuke bijrol) is vermakelijk. De perikelen rond de duikinstructeur zijn voorspelbaar – neuken met zwemvliezen – maar goed voor een glimlach.

Ranzig

De magere acteerkwaliteiten van Stiller vormen het grootste probleem in Along Came Polly. Aniston en Hoffman zetten goede eendimensionale karakters neer. Om de smetvrees van Reuben valt echter nauwelijks te lachen. Hij lijkt ook geen interesse te hebben in meisjes. Hij is zo bezig met zijn eigen tics, met leuk zijn, dat het voor de andere acteurs een klein kunstje is de show te stelen. Stiller scoort als enige een onvoldoende.
Voor de anderen geldt wat een komedie als Along Came Polly probeert te zijn: voorspelbaar, af en toe prettig ranzig, maar op de juiste momenten grappig. Along Came Polly is amusement en af en toe goed voor een glimlach.

~

Tegenstrijdige belangen

Twee jaar later gaat het verhaal verder. Advocaat Wendell Rohr (Dustin Hoffman) heeft de zaak op zich genomen en verdedigt de jonge weduwe. Hij heeft zich voorgenomen voor het eerst een rechtszaak tegen de wapenindustrie te winnen. Directeuren van de wapenindustrie hebben Rankin Fitch (Gene Hackman) in de arm genomen om voor een goede afloop van de zaak te zorgen. Fitch manipuleert de juryleden, kent al hun achtergronden en beïnvloedt met deze informatie de procesgang. Zijn lijfspreuk is: “Trials are too important to be decided by juries.” Nick Easter (John Cusack) wordt gekozen tot jurylid en blijkt eveneens andere belangen te hebben dan een eerlijke uitspraak.

Iedereen is winnaar

~

Voetnoot

Hypocriet, natuurlijk, deze film. De film pretendeert stelling te nemen tegen de wapenindustrie en de vele ongelukken die er in Amerika gebeuren door wapenbezit van de gewone burger. De arme weduwe krijgt het geld, de corrupte manipulator kan met pensioen en de twee outsiders gaan er met het geld vandoor.
Er is echter niet gekozen voor moraal, maar voor commercie. Een aansprekend onderwerp, een uitstekende groep acteurs en actrices en voldoende budget om alles goed in beeld te brengen. In de film wordt gelukkig geen moralisme bedreven, er wordt nergens met een opgeheven, sentimenteel vingertje gezwaaid. Dat zou maar afleiden van het te vertellen verhaal. Slechts eenmaal wordt er gesproken over het aantal slachtoffers in Amerika door het wapenbezit van veel burgers, maar veel meer dan een voetnoot is dit niet.

Kritische noot

Runaway Jury is vooral een commerciële film, bedoeld voor een groot publiek die – dus – geen politiek standpunt inneemt. Regisseur Gary Fleder vertelt met snel gesneden scènes en veel high tech een redelijk spannend verhaal Elke manipulatie wordt aangekondigd en daarna utgevoerd. Niet eenmaal gaat de toeschouwer naar het puntje van de stoel, maar onderhoudend is het wel. Hackman en Hoffman spelen voor het eerst samen in een film en doen dit op een te verwachten hoog niveau. Cusack en Weisz stelen de show. Runaway Jury is glad en van plastic, maar goed gemaakt vermaak voor de massa. Denk er echter wel aan dat je na de film gewoon nog even Bowling For Colombine van Michael Moore uit de videotheek haalt voor een echte kritische noot over de Amerikaanse wapenindustrie.

Bogdanovich was verliefd op actrice Cybill Shepherd (in de jaren 70, 80 en 90 vooral bekend van respectievelijk Taxi Driver, de tv-serie Moonlighting en haar eigen sitcom Cybill) en hij zag in Henry James’ weinig bekende novelle het perfecte vehikel voor zijn nieuwe muze. Daisy Miller gaat over het stronteigenwijze Amerikaanse titelpersonage dat weinig benul heeft van etiquette en daarmee de stijve gegoede Europeanen in Vevey (Zwitserland) en Rome veelvuldig op de kast jaagt. Ondanks haar onaangepaste gedrag valt Frederick Winterbourne, de mannelijke hoofdpersoon, als een blok voor haar.

Meer Georgina dan Carice

Het publiek moest niets hebben van deze studie naar de zeden en tradities uit een lang vervlogen tijd. Ten eerste waren de kijkers niet gewend aan kostuumdrama’s. Dit genre was tijdens de jaren 50 vrijwel uitgestorven en kwam pas aan het eind van de jaren 80 weer in opgang. Ook Cybill Shepherd was niet populair: haar romance met Bogdanovich werd in de pers breed uitgemeten en het bioscooppubliek zag haar meer als Georgina Verbaan dan als Carice van Houten: totaal ongeschikt als hoofdrolspeelster in een serieus romantisch drama. Cybill maakte de verkering gauw uit, en Bogdanovich zou de klap nooit meer te boven komen.

Tweede leven

Gelukkig kunnen we de film tegenwoordig zien zonder alle bagage uit de jaren 70. En wat blijkt? Daisy Miller is een vakkundig gemaakt drama waarbij het meer om de details en de karakterisering van de personages gaat dan om het verhaal. De soms minutenlange camerashots zijn technisch perfect uitgevoerd en vergden veel van de acteurs. De aankleding is perfect: zonder moeite waan je je tussen de bourgeoisie uit 1910. Daisy Miller is een goed voorbeeld van een film die zijn tijd ver vooruit was, en de film verdient dan ook een tweede leven.

Kort en bondig

Dat zou met deze dvd wel eens kunnen lukken. Op de presentatie van de film is weinig aan te merken: zowel beeld en geluid zijn prima in orde. Ook het extra materiaal stelt niet teleur. Hoewel er alleen een documentaire en een audiocommentaar aanwezig zijn, is dat meer dan genoeg om de film in de juiste context te kunnen plaatsen. Het commentaar van Bogdanovich valt op door zijn openhartigheid: de regisseur geeft toe dat hij Daisy Miller uit carrière-oogpunt beter niet had kunnen maken, hoewel hij wel trots is op zijn film. Hij verklaart waarom hij bepaalde technieken heeft toegepast en verzucht dat het vakmanschap in de loop der jaren uit Hollywood is verdwenen. De documentaire geeft in een half uur een kort en bondig overzicht van de productie van Daisy Miller.

Daisy Miller is niet voor liefhebbers van modern Hollywoodgeweld. De film leunt sterk op tradities en gewoonten uit het verleden, qua thematiek en manier van produceren. De film werd in de jaren 70 onder invloed van externe factoren genegeerd; nu deze er niet meer zijn, verdient de film een tweede kans.