We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Waar zijn vrienden anders voor?
Een komedie is geslaagd als je het grootste deel van de avond met een big smile in het theater hebt gezeten en er daarna nog van nageniet. Als de tekst goed gevonden grappen bevat en er ook nog eens een bepaalde chemie is tussen de goed spelende acteurs, dan heb je een sublieme voorstelling. Zo een kun je momenteel zien in de theaters. Schrijver Neil Simon staat al garant voor grappige teksten en Peter Lusse heeft het stuk – waar hij zelf ook in speelt – heel losjes en fraai naar het Nederlands vertaald. Alleen de Engelse titel van de voorstelling is behouden: The Odd Couple.
~
Jifnicht
Door Peter Lusse is het een onvermijdelijk Vrienden voor het Leven-achtig stuk geworden. Hoe die man ook zijn best doet om een ander personage te spelen, die blik en die houding roepen herinneringen aan Eddie op. Nu ligt die sullige Felix in The Odd Couple ook niet heel ver bij zijn tv-persoonlijkheid uit de jaren negentig vandaan, dus die vergelijking is snel gemaakt. Hij krijgt daardoor al snel de lachers op zijn hand. Wie eerst in de afwachtende houding gaat zitten, zal ook snel toegeven dat hij hier gewoon een briljant figuur neerzet. Hij speelt het mietje, de huisman, de jifnicht (zoals een van de pokervrienden hem noemt), het keukenprinsje en de man met gevoel.
Zijn mannetje
Hoe anders is zijn tegenspeler Cees Geel (uit de film Simon). Hij speelt Oscar, de macho en de sloddervos. Voordat Felix bij hem introk was er bijna geen stuk schone vloer meer te bekennen in zijn appartement en slingerde overal kleren en bier. Je zou denken dat een acteur naast Lusse snel naar de achtergrond verschuift, maar Geel staat heel duidelijk en sterk zijn mannetje. De twee zijn goed aan elkaar gewaagd en dat zorgt er mede voor dat dit stuk zo goed is geworden.
Overbodig
~
Niet missen
The Odd Couple is een van de grootste successen van Neil Simon. Vooral in de jaren ’60 en ’70 scoorde het goed. In 2005 misstaat het toneelstuk zeker niet in het theater. Ondanks het dunne verhaal verveel je je geen moment. Door de snelle regie van Bruun Kuijt vliegen de rake opmerkingen over en weer en spreken gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal boekdelen. De tekst is bovendien erg grappig (met een beetje hulp om het wel bij de tijd te houden) en de chemie tussen Lusse en Geel mag je niet missen! Dit feelgood-toneelstuk is er een om niet snel te vergeten.
The Odd Couple is nog tot en met 17 mei 2005 in de theaters te zien.
The Odd Couple (Joop van den Ende Theaterproducties)
Artiest: Joop van den Ende TheaterproductiesGezien op zondag 27 februari 2005 in De Meervaart, Amsterdam
Misschien ook iets voor u
Bloeddorstige broers zoeken naar vrede
Al generaties lang wordt het geslacht van de tweelingbroers Atreus en Thyestes geteisterd door een bloedige vloek. Na jaren van ellende, waanzin en strijd proberen de broers nu nader tot elkaar te komen, vrede te sluiten en de ban te breken. Dood Paard brengt deze Griekse mythe over een grimmig gevecht tegen het noodlot op hun eigenzinnige manier tot leven.
~
De tweelingbroers treffen elkaar in het restaurant van Atreus in Parijs. We worden deelgenoot gemaakt van hun gesprekken, terwijl ze wachten op het eten dat maar niet verschijnt. En wij wachten mee. Op wat komen gaat, en veel goeds kan dat ondanks al hun beste bedoelingen haast niet zijn, zo weten we uit de proloog. Want Atreus weet nog niet dat zijn vrouw, die op het punt staat te bevallen, zwanger is van Thyestes. En Thyestes weet nog niet dat zijn vijf kinderen die door Atreus zijn vermoord zo dadelijk als maaltijd zullen worden opgediend. Toch zien we ze om de tafel zitten in een oprechte poging zich met elkaar te verzoenen. Zullen ze in staat zijn om elkaar te vergeven en zo de vloek te breken?
Schijnbaar nonchalant
~
Dreiging
Het decor is eenvoudig en stijlvol en bestaat voornamelijk uit een mooi gedekte tafel. Maar de lamp daarboven is een immense kluwen gitzwarte spots, decorstukken vallen of bewegen ‘per ongeluk’, de wijn die rijkelijk vloeit ziet er steeds bloederiger uit en er zijn spookachtige lichteffecten die net zo plotseling komen als ze gaan. Ook de spelers kunnen onverwacht een bizar gezicht krijgen door uiterlijk of mimiek. De scènewisselingen zijn abrupt en doen soms denken aan een experimenteel gemonteerde film. Hoewel de setting eigentijds is, sijpelt de rauwe gewelddadigheid van de oude mythe er dreigend doorheen.
Derde stem
De dialoog tussen de twee broers wordt aangevuld met een derde stem: een trompet. Trompettist Boy Raaymakers is als een waardige zen-engel op het toneel aanwezig. Zijn tonen klinken door de tekst heen en geven er zo een extra dimensie aan. Muziek wordt taal, net zoals de bij tijd en wijle onbegrijpelijke tekst van deze voorstelling abstract als muziek wordt. Bovendien spreekt Raaymakers de proloog en de epiloog uit. Hij weet met zijn eenvoud, zijn mooie stem en een natuurlijke vertelstijl moeiteloos te boeien.
Anders
Bij een voorstelling van Dood Paard is het onmogelijk je te laten vermaken en lekker in het pluche achterover te leunen. Daarvoor zijn de stukken te experimenteel. De spelers gooien je scherp en abstract hun ideeën toe en je hebt een open blik nodig om te bukken of te vangen. Ben je daartoe bereid, dan krijg je met deze voorstelling een bitter, bizar en veelzeggend sprookje in je schoot geworpen. Betoverend.
Atreus en Thyestes is nog te zien tot en met 2 april 2005.
Atreus en Thyestes (Dood Paard)
Artiest: Dood PaardGezien op woensdag 23 februari 2005 in Theater Kikker, Utrecht
Misschien ook iets voor u
Steeds verder en steeds dichterbij
Soms verwacht je heel veel van een boek. En soms verwacht je helemaal niets en ben je alleen maar benieuwd naar wat de schrijver met het onderwerp gedaan heeft. De geheugenloper viel bij mij in de tweede categorie. Geheel onbevangen ging ik het boek te lijf. En het boek kwam als glorieuze winnaar uit deze confrontatie te voorschijn.
De geheugenloper is het verhaal van Smithson Ide. Smithy is 43 jaar, 127 kilo, alcoholist, kettingroker en niet echt heel erg gelukkig. Als op een zekere dag zijn beide ouders in een auto-ongeluk om het leven komen en Smithy per toeval ontdekt dat ook zijn zus Bethany overleden is verandert zijn leven drastisch. Door verdriet overmand en maar half bewust van zijn daden vertrekt hij op zijn oude kinderfiets op een reis door Amerika. Op weg naar Los Angeles, waar het lichaam van zijn zus ligt opgebaard.
Speurtocht
De tocht van Smithy van het oosten naar het westen van de Verenigde Staten wordt niet alleen gekenmerkt door de gebeurtenissen die tijdens die fietstocht plaatsvinden, maar ook door de herinneringen aan de voorvallen in het verleden rondom zijn zus. Het leven van de familie Ide werd namelijk voornamelijk bepaald door Bethany en haar ‘stem’. Een stem die haar op de vreemdste momenten tot automutilatie of zelfmoordpogingen dwong. Bethany verdween regelmatig voor kortere of langere tijd, waarna de hele familie er weer eens op uit moest om haar weer thuis en vervolgens naar het ziekenhuis te brengen. Deze zus is jaren geleden definitief spoorloos verdwenen. Tot het moment waarop Smithy van haar dood verneemt.
Maar meer nog dan een reis naar Los Angeles op zoek naar het lichaam van zijn overleden zus, is dit het verhaal van een zoektocht naar de ware Smithson Ide. De man met wie hij al jaren niet meer in contact getreden is. De man die zich ergens onder die lagen vet schuil houdt. Hoe meer kilometers Smithy aflegt, hoe meer kilo’s er vanaf gefietst worden, hoe meer hij met zichzelf in aanraking komt.
Afstand
Al deze huidige en vroegere gebeurtenissen worden op een prachtige, ingetogen wijze door Smithy beschreven. Bijna alsof het niet iets is dat hem overkomt, maar een ander. Iemand waar hij verder geheel geen emotionele band heeft. De afstandelijkheid waarmee beschreven wordt hoe Smithy in ijskoude snelstromende rivieren belandt, door auto’s wordt aangereden en door agenten mishandeld wordt geeft een mooi beeld van de afstand die hij genomen heeft van zichzelf en de omringende wereld. Een afstand die naarmate de reis vordert geleidelijk afneemt. En hoe dichter hij bij zijn einddoel geraakt hoe meer Smithy open staat voor andere mensen, maar vooral ook voor zichzelf. Een duidelijke exponent van deze nieuwe Smithson Ide is zijn steeds beter wordende relatie met zijn jeugdliefde Norma, met wie hij onderweg telefonisch contact houdt.
Ongeluk
~
Stijl
Vooral de schrijfstijl die de auteur hanteert past uitstekend bij het beeld dat geschetst wordt van de hoofdpersoon. De in zichzelf gekeerde Smithy komt prachtig naar voren in de afstandelijke, ingetogen bewoordingen. De rustige en transcendente wijze waarop Smithy mishandelingen en aanrijdingen ondergaat is prachtig.
Je leeft daardoor nog meer met hem mee en hoopt voortdurend dat het uiteindelijk goed gaat komen met deze man. En dat vind ik het mooiste aan een goede roman: het meeleven. Als je als schrijver de lezer zover kunt krijgen dat deze lief en leed met de hoofdpersoon deelt dan versta je de kunst van het schrijven. En Ron McLarty is wat dat betreft een ware kunstenaar.
Prijs: 25,00
Bladzijden: 400
ISBN: 90-5000-518-7
Misschien ook iets voor u
Dans hippie dans
Love, peace en happiness. Je wordt soms een beetje week van de klefheid die de musical Hair uitstraalt. Maar het publiek eet het en hunkert naar de tijden van Aquarius en Let the Sunshine in. De voorstelling over het wel en wee van een groep hippies lijkt gedateerd, maar sommige onderwerpen raken nog steeds de hedendaagse belevingswereld. Toch is daar geen heel duidelijke vertaling naar gemaakt. De musical ademt duidelijk hippietijd.
Wat meteen opvalt is de trage manier van opbouw van deze musical, wat heel goed pas bij de mooie spirituele uitstraling van de show. Maar dus veel minder snel en heftig dan het rockerige The Who’s Tommy, waarin de band ook nog eens prominenter aanwezig was op het toneel. Het zijn allemaal keuzes. De vaart in Hair komt vooral voort uit de rapheid waarmee de nummers achter elkaar worden gezongen en de dansen. Lange gesprekken hoef je niet te verwachten tijdens deze voorstelling.
Goede uitstraling
~
Visuele lust
Regisseur David Gilmore heeft het weer voor elkaar gekregen om van zo’n klassieker weer wat leuks te maken. Dit keer niet alleen een visuele lust (dans, projecties, kleding), maar ook een muzikale. Gilmore heeft nu de mazzel dat hij samenwerkt met een veel betere en sprankelende cast dan tijdens Grease. Maar ook deze musical leunt weer op herkenbaarheid, daar waar het Nederlandse publiek graag behoefte aan heeft. Maar bovenal is het een uitbundige voorstelling, waarin uiteraard ook de boodschap van hoop en verlangen duidelijk wordt uitgedragen. Verder hoef je weinig diepgang te verwachten.
Meebrullen
Na een wat sloom begin weten de acteurs in Hair naar het eind toe het publiek helemaal mee te krijgen. Iedereen gaat los. Nog een keer lekker meebrullen met al die evergreens en de hippiesfeer inademen. Om vervolgens weer heel ontspannen en de liedjes nog naneuriënd de zaal te verlaten.
Hair toert nog tot en met 10 juli 2005 door Nederland.
Hair (Stairway Productions)
Artiest: Stairway ProductionsGezien op vrijdag 25 februari 2005 in Nederlands Congres Centrum, Den Haag
Misschien ook iets voor u
Lente uit een laptop
Kettel is het eenmansproject van de klassiek geschoolde Reimer Eising, een 23-jarige student uit Groningen. Sinds een jaar of vier maakt hij prachtige laptopmuziek die via verschillende in de underground bekende labels de wereld in gebracht werd (onder andere Kracfive en Planet Mu). Zijn nieuwste album, Through Friendly Waters, wordt uitgegeven op het gloednieuwe Nederlandse label Sending Orbs en is een van de meer interessante Nederlandse elektronicaproducties van de laatste tijd.
Wanneer je niet weet wie Kettel is, doet de eerste luisterbeurt van Through Friendly Waters het vermoeden opborrelen dat je luistert naar een Britse of IJslandse artiest van het beroemde Warp-label. Het Britse Plaid is voor Reimer duidelijk een bron van inspiratie geweest en ook zijn er Squarepusher-achtige ritmes te horen. Gelukkig weet hij er een geheel eigen draai aan te geven. In tegenstelling tot veel Warp-producties is zijn muziek erg toegankelijk, het is vrolijke, dromerige muziek voor bij een pril lentezonnetje. In zijn vriendelijke, gemakkelijk mee te neuriën composities hoor je bloeiende sneeuwklokjes en rustig kabbelende beekjes. Een glimlach rond de lippen.
Bij elkaar gezocht
De cd is helaas een beetje een allegaartje: nieuwe nummers, een oud nummer en live-tracks. Gelukkig zijn de nummers over het algemeen wel erg prettig om naar te luisteren. De eerste vijf nummers van de cd vormen een compact geheel. De nummers zijn dromerig maar opgewekt en hebben een heel relaxt en speels karakter. Het tweede nummer, Pinch of Peer, is wat dat betreft heel representatief en van een ongekende schoonheid. De twee nummers die op deze eerste helft volgen, hebben iets meer drum en tempo en zijn iets steviger. Iets minder Plaid en Boards of Canada en iets meer Aphex Twin en Squarepusher (al blijft het lieflijke ruimschoots overheersen). Hieronder valt ook het oude nummer Purple Jacket Trot, wat duidelijk iets minder goed in elkaar zit dan zijn nieuwe werk. De cd wordt afgesloten met twee nummers uit de live-sessie bij VPRO’s Club Lek in 2003. Deze beide tracks zijn sferischer en iets melancholischer dan de rest van de cd. Het lijkt haast alsof Boards of Canada Sigur Rós remixt.
Rustgevende beats
Hoewel de cd niet echt één geheel uitstraalt, is Through Friendly Waters een prettige luisterervaring. Deze organisch geproduceerde cd staat bol van de lieflijke melodieën, ondersteund door rustgevende, relaxte beats. De composities zijn aan de ene kant erg origineel maar klinken aan de andere kant ook bekend in de oren. Commercieel is niet het goede woord maar Reimer Eising weet donders goed hoe hij de luisteraar kan vermaken en blijven boeien. Vooralsnog ligt Through Friendly Waters niet in de cd-winkels maar is alleen aan te schaffen via de website van Sending Orb. Als je nog op zoek bent naar de ultieme soundtrack voor de komende lente, weet je waar je moet zijn.
Kettel
Album: Through Friendly WatersMisschien ook iets voor u
De keuze tussen macht en sympathie
Hoewel het schijnbaar van weinig respect getuigt, maakt Mike Leigh eigenlijk al jaren dezelfde film. Leigh is een regisseur die duidelijke keuzes maakt. Hij kiest altijd voor de ‘lower class’, is geen bewonderaar van de Engelse overheid en de helden in zijn films zouden naast de bioscoopbezoeker kunnen wonen. In Vera Drake draait alles om Vera. Ze zorgt voor man en twee kinderen, maakt schoon bij de ‘upper class’ en heeft een geheim.
~
Onbaatzuchtig
Vera gaat van het een werkadres naar het volgende huis waar ze schoonmaakt, kent alle zwakkere en ziekelijke mensen uit de buurt en gaat na haar werk even bij ze langs. Vera is onbaatzuchtig, heeft een hart van goud en vraagt voor geen van haar werkzaamheden erg veel geld. Ze helpt vrouwen met problemen zelfs voor niets. Vera verzorgt namelijk al jaren, pijnloos en gratis, abortussen. Ze gaat bij de vrouwen langs, stelt ze gerust en doet haar werk. Na een of twee dagen buikpijn is het probleem door te trekken. Vera werkt in opdracht van een mevrouw uit de buurt, die blijkt te verdienen aan de arbeid van Vera. De dokter uit de buurt krijgt op een dag te maken met een door Vera geholpen vrouw, die buikpijnklachten heeft. En dan gaat de medische wereld en Vrouwe Justitia zich met Vera bemoeien.
Prijskaartje
~
De wet
Mike Leigh maakt in Vera Drake opnieuw een aantal duidelijke keuzes. Hij kiest voor het respect waarmee Vera de vrouwen in problemen helpt. Hij toont onbarmhartig de financiële belangen van de medische wereld en de macht van politie en justitie. Leigh vergeet daarbij niet zijn film te kleuren met leuke karakters. Haar man werkt in een garage en ligt te slapen op voor het gezin belangrijke momenten, de zoon heeft hersenen en dus ambities, de dochter heeft nauwelijks hersenen en is maagd, de buurjongen wordt een schuchtere minnaar.
Bij Leigh is het duidelijk waar zijn sympathie ligt. In zijn films winnen de mensen met macht en goedgevulde beurzen. De toeschouwer verlaat de bioscoop met een duidelijke boodschap. Vera Drake zou een kei van een buurvrouw zijn en bij politie, justitie en medici telt slechts de wet van het geld. De gewone burger verliest het in dit machtsgeweld in alle gevallen, maar behoudt de sympathie van de toeschouwer en de filmmaker.
Vera Drake
Regie: Mike LeighJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Massale vernietiging
.
~
De makers van South Park, Trey Parker en Matt Stone, hebben een nieuwe film gemaakt. En alle rollen worden gespeeld door marionetten. En er is geen enkele poging gedaan om de draden waar de poppen mee in beweging worden gezet te verbergen: “Freedom Hangs By A Thread”. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat de kijker naar een poppenkast vol humor, romantiek, seks en spektakel kijkt. De humor is ranzig, de romantiek vol tranen, de seks uitbundig en het spektakel voorspelbaar. De filmmakers jatten uit de films van James Bond, hebben Charlie’s Angels meerdere malen bestudeerd, lenen het uiterlijk van Kelly McGillis (Top Gun) voor de seksscènes en gebruiken vliegmobielen en andere vervoersmiddelen uit Thunderbirds en hebben daarmee een eigen team terroristenbestrijders opgezet. Met succes!
Acteur
~
1000 x 9/11
Daarna verlopen de ontwikkelingen in een razend tempo. Van Caïro in Egypte verplaatst men zich naar Panama, blijkt Michael Moore een zelfmoordcommando, verenigen Amerikaanse acteurs als Alec Baldwin, Sean Penn, George Clooney en Tim Robbins zich om wereldvrede op een niet politieke manier te bewerkstelligen, voert Kim Jong II, de leider van Korea, vredesduif Hans Blix aan de haaien in zijn eigen aquarium en spreekt iedereen in wiskundige formules over 9 september. De schade aan de aarde bij een terroristische aanslag zou 1000 x 9/11 kunnen worden. Voor wat dat waard is en over die waarde laat niemand zich uit.
Knipoog
Team America: World Police is een film vol humor, verwijzingen naar eerdere spektakelfilms en veel speciaal voor de film geschreven muziek (met titels als I Need You Like Ben Affleck Needs Acting Lessons). De terroristen blijken weinig te vernietigen, Team America des te meer. Zo zit de film vol met grappige omkeringen en knipogen naar hedendaagse politiek. In deze poppenwereld is alle politiek ridicuul, zijn de echte sterren warhoofden en is het portie poppenseks dampend. Team America: World Police hangt van clichés met draadjes aan elkaar en heeft voldoende eigen smoel om overeind te blijven. Amusement met een vette knipoog.
Team America: World Police
Regie: Trey Parker en Matt StoneJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Raging Babe
Clint Eastwood lijkt erop uit te zijn om als regisseur nog meer naam te gaan maken dan hij als acteur al heeft gedaan. Met Unforgiven zette hij zijn regietriomftocht in en zijn laatste film, Mystic River, haalde zelfs twee Oscars binnen. Ook zijn nieuwe film, Million Dollar Baby, gooit hoge ogen en heeft zeven Oscarnominaties op zak. Een afvaardiging van de Amerikaanse filmpers riep het in slechts zeven weken gefilmde Million Dollar Baby zelfs uit tot beste film van 2004. Niets dan lof dus voor Eastwood. Maar iemand anders steelt de show…
~
Minder vrolijke kant
Er zijn veel elementen in de film die Million Dollar Baby tot een topfilm maken. Als eerste zijn de boksscènes vreselijk spannend, erg overtuigend gespeeld en realistisch gefilmd: een kleine Raging Bull flashback. Als kijker krijg je het gevoel dat je op de tribune je favoriete boksheld zit aan te moedigen. Naast spanning weet de film een breed scala aan emoties naar buiten te trekken: blijdschap, medeleven, angst, trots en pijn (haast letterlijk). Met name de tweede helft van de film speelt met haar rustige tempo erg in op de gemoedstoestand van de kijker. De sfeer wordt naar het einde toe steeds duisterder, unheimischer, zoals in Mystic River. Hier wordt de minder vrolijke kant van de menselijke geest ontleed.
Oscars
~
Knock-out
Na het zien van Million Dollar Baby kom je naar adem happend de bioscoop weer uit. Eastwood jaagt je de touwen in. Het predikaat ‘Beste Film van 2004’ is misschien iets overdreven, dat doet de film te veel eer aan. Maar eerlijk is eerlijk, Million Dollar Baby is een prachtig stukje werk met een iets dramatisch maar ijzersterk einde dat je knock-out achterlaat. Nog heel even de Oscaruitreiking afwachten om te zien of Clint en kompanen beloond worden voor dit pareltje. Ze verdienen het.
Million Dollar Baby
Regie: Clint EastwoodJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Een theatrale lunchpauze is niet zonde!
.
De zeven hoofdzonden komen allemaal aan bod: hebzucht, ijdelheid, jaloezie, luiheid, lust, vraatzucht en wraakzucht. Wij mensen zijn allemaal zondig. De ene mens alleen wat meer dan de ander. In deze voorstelling worden verhalen verteld over mensen die een flinke portie van één of meerdere van deze zonden bezitten. Toneelgroep Teatro benaderde zeven Nederlanders (o.a. Kim van Kooten, Gerardjan Rijnders en Ine te Rietstap) om een toneeltekst te schrijven over mensen die gedreven worden door deze hoofdzonden. Elke schrijver is gekoppeld aan een zonde op basis van stijl en de mate van uitdaging voor de schrijver. Dit resulteerde in zeven zeer uiteenlopende verhalen, met stuk voor stuk sterke teksten. De verhalen schakelen tussen komisch en pijnlijk. Met onderwerpen als het pijnlijk stukgaan van een relatie, een uit de hand gelopen reallife televisieprogramma, kindermishandeling, een Michael Jackson- dansje en naïeve toeristen. En dan is er ook nog een verhaal over hebzucht gespeeld door een kabouter, Superman, een banaan, een gorilla en Cupido, die ruziën om kartonnen dozen.
~
Naakte lichamen in de mist
Al bij binnenkomst vergeet je waar je mee bezig was en gaat de lunchpauze echt beginnen. Decorontwerper Dries Verhoeven heeft de ruimte vindingrijk aangekleed. De gekozen muziek helpt ook steeds weer de juiste sfeer te vinden. Midden in de zaal staat een glazen tuinhuis, gevuld met dikke witte stoom. Aan weerszijden van het huisje staan rijen met kerkbanken. De ramen van de zaal zijn beplakt met gekleurd plastic waardoor een mysterieus licht binnenvalt. De lucht is zwoel door wierrook en op de achtergrond klinkt kerkmuziek. Deze setting sluit prachtig aan bij de eerste acte over eten, die als hymne wordt uitgevoerd. De acteurs bevinden zich in het huisje en drukken hun naakte lichamen tegen de ramen, ze verschijnen en verdwijnen steeds weer in de dikke mist. Alle vertellingen vinden plaats in deze kleine ruimte die qua aankleding steeds aangepast wordt aan het verhaal. Het publiek aan de ene kant van de zaal ziet weer iets anders dan de mensen aan de andere kant.
Plezier en intensiteit
De jonge acteurs, allemaal zo rond de 25 jaar, zitten nog op de toneelschool. Ze spelen met zichtbaar veel plezier en intensiteit. De sfeer van de verhalen zijn erg verschillend en vraagt van de acteurs om snel te schakelen van serieus naar melig spel. Dit doen ze heel goed. Ook hebben ze geen moeite om naakt op het podium zo dicht op het publiek te staan. Doordat de groep bestaat uit zes jonge mannen en één jonge vrouw brengt dit ook de nodige onderhuidse spanning mee, in zo’n kleine ruimte. De vrouw staat ook enigszins buiten de groep, op afstand, als een soort object waar de mannen naar hunkeren.
Herkenning en emoties
In het spel worden de slechtste eigenschappen van de mens in de verhalen blootgelegd. Maar wat doet dit met ons en hoe gaan we om met de spiegel die ons wordt voorgehouden? Voelen we ons ongemakkelijk? Gaan we ons bezinnen op ons doen en laten? Mensen zijn koppig en hardleers en een theaterstuk zal daar weinig aan veranderen. Dat het toch iets met de kijker doet is duidelijk, ongeacht of men zich wel of niet kan identificeren met de verhalen. Er worden opmerkingen van herkenning gemaakt en het spel zorgt een scala aan emoties: van verrassing, ontroering, verbazing, plezier en schok tot medelijden en verdriet.
Zo’n klein avontuurtje tijdens het middaguur inspireert weer voor de rest van de dag. Ik raad het iedereen aan. Maar vergeet niet te eten, zo kan men vernemen uit één van de verhalen: “van honger komt chagrijn. In Amerika is iedereen op dieet. Dat zegt genoeg”.
Zonde! is nog te zien tot en met 13 maart 2005.
Zonde! (Teatro en Bellevue Lunchtheater)
Artiest: Teatro en Bellevue LunchtheaterGezien op donderdag 24 februari 2005 in Theater Bellevue, Amsterdam
Link: Teatro
Misschien ook iets voor u
Reis terug in de tijd met emotionele hoogtepunten
Als we de verzamelaar Tales of a Librarian en het verknipte tussendoortje Welcome to Sunny Florida uit 2004 even vergeten is het drie jaar geleden dat we de laatste studioplaat (Scarlet’s Walk) van Tori Amos mochten horen. Persoonlijk begon Tori Amos mijn aandacht te verliezen met het album To Venus and Back uit 1999, dat elke richting mist en nooit echt een duidelijke plaat wil worden. Met The Beekeeper lijkt Amos zich echter hervonden te hebben in een lange plaat, met stuk voor stuk composities waarbij ze succesvol teruggrijpt op haar over het algemeen ijzersterke muzikale verleden.
~
Emotioneel hoogtepunten
Een opvallend nummer is The Power of Orange Knickers, een intiem duet met de Ierse folkzanger Damien Rice. Dit nummer valt vooral op door de mooie tweestemmige zang. Opvallend is dat Rice de ritmische zang van Tori Amos met een lage stem goed weet te accentueren. Het totaal is een emotioneel en toch eenvoudig nummer. Een ander emotioneel hoogtepunt is Ribbons Undone een nummer dat Amos schreef als ode aan haar dochter van vier. Ook dit ingetogen nummer is door zijn eenvoud een hoogtepunt van de plaat geworden. Het grijpt je bij je strot, zoals goede muziek dat hoort te doen.
Ongestructureerde inspiratie
~
Op 11 juni 2005 is Tori Amos te zien in Ahoy’ Rotterdam.
Tori Amos
Album: The BeekeeperMisschien ook iets voor u