Muziek / Album

Reis terug in de tijd met emotionele hoogtepunten

recensie: Tori Amos - The Beekeeper

Als we de verzamelaar Tales of a Librarian en het verknipte tussendoortje Welcome to Sunny Florida uit 2004 even vergeten is het drie jaar geleden dat we de laatste studioplaat (Scarlet’s Walk) van Tori Amos mochten horen. Persoonlijk begon Tori Amos mijn aandacht te verliezen met het album To Venus and Back uit 1999, dat elke richting mist en nooit echt een duidelijke plaat wil worden. Met The Beekeeper lijkt Amos zich echter hervonden te hebben in een lange plaat, met stuk voor stuk composities waarbij ze succesvol teruggrijpt op haar over het algemeen ijzersterke muzikale verleden.

~

Het eerste wat opvalt bij The Beekeeper is dat Tori Amos gestopt is met experimenteren. Deze lijn, die met Scarlet’s Walk was ingezet is hiermee bevestigd. De inmiddels 41-jarige Amos grijpt terug naar ervaringen uit het verleden. Dit is logisch, omdat ze tijdens het maken van het album samen met de journalist Ann Powers haar autobiografie Piece by Piece aan het afronden was. Dit hoor je in het hele album waarin duidelijk telkens weer een andere ‘oude’ Tori Amos opduikt.

Emotioneel hoogtepunten

Een opvallend nummer is The Power of Orange Knickers, een intiem duet met de Ierse folkzanger Damien Rice. Dit nummer valt vooral op door de mooie tweestemmige zang. Opvallend is dat Rice de ritmische zang van Tori Amos met een lage stem goed weet te accentueren. Het totaal is een emotioneel en toch eenvoudig nummer. Een ander emotioneel hoogtepunt is Ribbons Undone een nummer dat Amos schreef als ode aan haar dochter van vier. Ook dit ingetogen nummer is door zijn eenvoud een hoogtepunt van de plaat geworden. Het grijpt je bij je strot, zoals goede muziek dat hoort te doen.

Ongestructureerde inspiratie

~

De rest van de nummers is opvallend gevarieerd. Rustige tracks als Goodbye Pisces, worden afgewisseld met meer elektronische songs als The Beekeeper. Wat jammer is van het gevarieerde album is dat het zo afwisselend is dat het niet een geheel wil worden. Dit wordt al duidelijk als je naar de hoes kijkt, waar achterop de indrukwekkende lijst van 19 nummer in drieën is verdeeld, terwijl er in het boekje zelf voor een verdeling in vijf categorieën is gekozen. Het lijkt wel alsof Tori Amos van de reis door haar eigen verleden zoveel inspiratie heeft opgedaan dat deze zich moeilijk laat structureren. Je luistert dus een verzameling nieuwe liedjes met allemaal een bekend geluid en die ook allemaal vertrouwd in het gehoor liggen. De grote vraag blijft of dit het definitieve einde is van de experimentele kant van Tori Amos, of dat het slechts een tussenstap is voor nieuwe creatieve verrassingen.

Op 11 juni 2005 is Tori Amos te zien in Ahoy’ Rotterdam.