We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Bijzonder gewoontjes
.
Het is moeilijk om een reden te bedenken waarom je The Incredibles niet aan zou schaffen: de film op zichzelf is al leuk genoeg om nog veelvuldig te bekijken. Maar wanneer je “2-disc speciale uitvoering” op het hoesje ziet prijken, ben je toch nieuwsgierig naar de extra’s. Vooral omdat Pixar bekend staat om hilarische cartoons en pseudoblunders van de personages van de animatie, die bijna onlosmakelijk met de film verbonden zijn. Als er dan ook nog een sticker op het doosje zit met de woorden “Inclusief gloednieuwe cartoon”, heb je die 17 euro al snel op de toonbank gelegd.
Filmpjes
~
Hoewel de speciale uitvoering van The Incredibles veel belooft en ook het nodige waar maakt, zijn de extra’s van deze dvd niet zo goed als je zou verwachten. Het korte filmpje Boundin’, dat ook al in de bioscoop te zien was, is mooi gemaakt, maar meer dan een glimlach levert de cartoon niet op. Jack Jack Attack is de met veel bombarie gepresenteerde “gloednieuwe cartoon” en ook hier geldt dat het een mooi filmpje is dat je gezien moet hebben, maar dat niet de verwachte lachstuipen oplevert.
Eigenlijk heel lelijk, maar daardoor juist extra leuk, is Mr. Incredible and Friends. Het is een korte, stripachtige cartoon die oud lijkt (maar dat niet is), waarin Mr. Incredible en Frozone samen met een neurotisch konijn stram rondlopen in een jaren zestig tekenfilmdecor. Niets beweegt, behalve de monden, die van echte acteurs zijn. Optioneel commentaar, ingesproken door Incredible en Frozone samen, maakt het filmpje nog leuker.
Naast deze cartoons staan er ook nog twee making of-documentaires op de dvd. De eerste duurt bijna een half uur en blijkt voornamelijk te gaan over de regisseur, Brad Bird. Dat dit een bijzonder mannetje is, wordt wel duidelijk. Bird, die eerder The Iron Giant maakte, is zeer aanwezig, zeer koppig en praat meer in klanken (“You know, like… whoa!”) en gebaren (“You know, like… this!”) dan in hele zinnen. Dat de ondertitelaars daar een begrijpelijke vertaling van hebben gebrouwen, is bewonderenswaardig. De irritantie van Bird kan echter niet verhullen dat hij zeer wel in staat is om creativiteit te stimuleren. Zijn medewerkers dragen hem op handen en de sfeer in het Pixarkantoor is opperbest.
Koppig
~
De making of is echter rommelig van opzet en geeft weinig informatie, behalve dan over het karakter van Bird. De tweede documentaire, More making of, is een stuk informatiever: in overzichtelijke stukjes, die je achter elkaar kunt afspelen (totaal ruim 40 minuten), wordt van storyboard tot aan software-ontwikkeling kort getoond hoe deze elementen hebben bijgedragen aan de film. Ook interessant zijn de deleted scenes, waaronder een compleet andere openingsscène. Ook hier is alles voorzien van inleidend commentaar van Bird, die blijft vinden dat de gesneuvelde scènes geniaal waren. Maar vooral bij de openingsscène zie je meteen waarom die niet werkte. Het is maar goed dat er bij Pixar mensen werken die blijkbaar nog koppiger zijn dan Bird.
Bird is ook weer terug te vinden op een van de twee audiocommentaren tijdens de film. Samen met de producent spreekt hij een geluidsspoor in, een groep animatoren zorgt voor het andere. Bird en producer zijn iets interessanter dan het droog mompelende animatieteam. Ze praten over kleine dingetjes die de normale kijker niet eens opvallen en dan vooral over bewegende kleding en stoffen, die goed geanimeerd zijn. Wanneer Mr. Incredible in een scène met zijn superheldenpak losjes in zijn hand loopt, roepen ze: “O my God, did you see that!?”, terwijl de argeloze kijker zich afvraagt wat hij eigenlijk gemist heeft. Dat is meteen ook het nadeel van goede animatie: het is zo goed dat het niet meer opvalt. Birds commentaar is best interessant, maar het is moeilijk om je erop te concentreren. De overweldigende beelden van de film zelf leiden voortdurend af van het commentaar. Ligt dat aan de kracht van de film of aan de zwakte van het audiocommentaar? Waarschijnlijk is het een combinatie van beide.
Paaseieren
~
De speciale uitvoering bevat nog een aantal extraatjes, waaronder een kleine verzameling bloopers die behoorlijk tegenvalt, een uitgebreide superheldendatabase die leuk is om door te bladeren maar eigenlijk wat overbodig aandoet, en een grote verzameling paaseieren. Deze verborgen bonusfilmpjes zijn gemakkelijk te vinden: na twintig seconden wachten komen ze in de meeste menu’s vanzelf tevoorschijn. Er zitten een paar hele leuke tussen, maar ook flink wat onbegrepen humor.
Zo leuk en flitsend als de film zelf is, zo gewoontjes blijkt eigenlijk de speciale dvd-editie. Incredible is in dit geval ook van toepassing op alle extra’s: ongelofelijk dat zo’n goede film het met zo’n middelmatige dvd moet doen.
The Incredibles
Regie: Brad BirdJaar: 2024
Distributeur: Buena Vista Home Entertainment
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Gedachten op nul
Tussen al de boekverfilmingen, tekenfilms en vage horrors, werd het weer eens tijd voor een ouderwetse ‘niet denken maar schieten’ actiefilm. Zo moet regisseur Jean-François Richet waarschijnlijk gedacht hebben. Hij pakte een oude actiefilm uit zijn kast en besloot deze in een nieuw jasje te stoppen. Zo komt het dat de gelijknamige film van John Carpenter uit 1976 nu, net iets anders, weer in de bioscopen draait.
~
Kat en muis
Maar eenzaam blijft het niet. Door een zware sneeuwstorm moet een politiebusje toevlucht zoeken in Precinct 13. Leeg is het busje uiteraard niet. Naast een paar kleine criminelen, zit ook de meest gezochte gangster én politiemoordenaar Marion Bishop (Laurence Fishburne) op het oude politiebureau vast. ‘Toeval’ wil het, dat hij gevolgd werd door een groep van ongeveer dertig man die hem snel dood willen hebben. Het kat en muis-spel kan beginnen, net als het ‘wie zou er nou dood gaan’-spelletje.
~
Oud bewijsmateriaal
Maar dondert ook allemaal niet. Een actiefilm hoeft geen prijzen te winnen. Zo lang de actie maar goed geregisseerd is en de acteurs lol hebben in hun werk. Dat is gelukkig beide het geval. Zodra de belegering begint, komt er tot aan de laatste scène geen einde meer aan de dan ingezette actie. Aangezien het politiebureau gesloten gaat worden, liggen er bijna geen wapens meer. Een beetje A-team-achtig denken brengt de hoofdpersonen dan al snel tot het gebruik van molotovcocktails en oud bewijsmateriaal.
Ook de acteurs doen goed hun best. Ethan Hawke is geen Bruce Willis, maar hij maakt absoluut het beste van zijn rol. Drea de Matteo steelt vrijwel elke scène waar ze in zit en Laurence Fishburne heeft zichtbaar plezier in zijn ijzige gangster. Daarnaast heeft het verhaal, gelukkig, ook nog wat pluspunten. Het spelletje ‘wie blijft er leven en wie niet’ gaat niet iedereen winnen, dat mag zeker zijn. Al zijn de ontknoping en het einde jammer genoeg vrij voorspelbaar.
Lekkere en mooie actie, fijne karakters en een dun verhaaltje, dat is de conclusie over deze film. Voor wie zin heeft in weer eens een actiefilm, is dit zeker een aanrader. Ruim anderhalf uur de gedachten op nul kan ook wel eens verfrissend zijn.
Assault on Precinct 13
Regie: Jean-François RichetJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Tijdloze progrock
Alweer meer dan 10 jaar produceert de Britse Steven Wilson, het brein achter Porcupine Tree, een avontuurlijk soort hybride van popmuziek en progrock, vol hypnotiserende riffs, complexe structuren, synthesizers en zangharmonieën. Wilson zijn band grijpen terug naar de ambities van de oude Pink Floyd en King Crimson, maar ook op het wonderbaarlijke Deadwing – een gevarieerder album dan voorganger In Absentia – toont Porcupine Tree zich opnieuw zeer eigenzinnig en tijdloos.
~
Experimenteerdrift
Wanneer de onorthodoxe gitaarriffs en afwijkende ritmes naar voren komen, klinkt de band als Tool (zeker in het titelnummer), maar het rijke instrumentarium, de soms bizarre gitaarsolo’s en de experimenteerdrift van Porcupine Tree maakt zo’n vergelijking nutteloos. Instrumentaal klinkt de band op zijn best, zeker wanneer zich onverwachte combinaties voordoen: vaak duikt plotseling een mellotron of een piano tussen het gitaargeweld op, of neemt een akoestische gitaar de melodieën over. Wilsons heldere, soms vervormde zang imponeert niet altijd evenzeer, maar draagt soms bij tot het succes van de songs: zijn melodieuze zangpartijen (en soms surrealistische teksten) en overdub-harmonieën vormen een deel van de kracht van Mellotron Scratch en Open Car. Zelfs van de conventionele ballad Lazarus maakt hij met delicate stem een onverwacht schitterend nummer.
Opeth
Zanger Mikael Åkerfeldt van Opeth voorziet het album hier en daar van luister, en dit versterkt de overeenkomsten tussen de bevriende bands. De complexe gitaarpartijen, gebalanceerde, kraakheldere mix en dromerige sfeer van Opeth’s Deliverance – geproduceerd door Wilson – vind je ook op Deadwing terug. Een meer imposant gastoptreden is dat van Adrian Belew van Wilson’s helden King Crimson, die een aantal gitaarsolo’s speelt. Porcupine Tree blijft zich ontwikkelen, en biedt de avontuurlijke muziekliefhebber met Deadwing een schat aan muzikaal vernuft.
Porcupine Tree
Album: DeadwingLink: Steven Wilson HQ
Misschien ook iets voor u
Hemelse mist
Achter de naam Eluvium gaat een instrumentaal eenmansproject schuil. Multi-instrumentalist Matthew Cooper is een muzikaal minimalist: hij weet bijna afwezige melodieën uit te bouwen tot betoverende sfeerstukken. Op zijn laatste album (An accidental memory in the case of death) gaf de man een schitterende collectie eenvoudige solo-pianocomposities ten gehore, maar met Talk amongst the trees keert hij terug naar de electronische ambient-sfeer van zijn debuut.
~
Wegdromen
Climaxen tref je nergens aan op het album: er wordt wel spanning opgebouwd, maar die ebt even zo vaak weer weg. Die structuur maakt van Talk amongst the trees een sereen, verstild album: als je je er voor openstelt, voelt je je na een paar luisterbeurten thuis in de hemelse mist waarin de mannen op het hoesje zich bevinden. Het succes van Talk amongst the trees is geheel afhankelijk van je ontvankelijkheid voor zulke minieme muziek. De cd is het best te genieten via een hoofdtelefoon, waarmee de verstilde klanken zich uitstekend lenen voor een uurtje wegdromen. Voor wie daar niet genoeg aan heeft, is het fraaie boekje bij de cd voorzien van natuurpoëzie en een aantal impressionistische foto’s.
Eluvium
Album: Talk amongst the treesMisschien ook iets voor u
Appel verknipt poëtische Don Quichote tot onbegrijpelijke lappendeken
.
De Don Quichote (1605-1615) van de Spanjaard Miguel de Cervantes is in de loop der eeuwen geregeld uitgeroepen tot het beste boek aller tijden. Dat zal wel komen doordat het verhaal over de -zijn idealen najagende dolende- ridder, die balanceert op de grens van wijsheid en waanzin nog altijd erg aanspreekt. Vlecht daar het hunkeren naar een onbereikbare, geïdealiseerde geliefde doorheen en romantische zielen zijn helemaal tevreden. Hedendaagse roadmovies als Thelma and Louise zijn in feite van hetzelfde genre: een koppel maakt een tocht om onrecht te bestrijden, en ontmoet onderweg figuren die zorgen voor drastische verhaalwendingen.
Geklutst
~
Rotsblokje
De vraag die de toeschouwer zich direct stelt is wat het koppel met relatieproblemen doet in dit ridderverhaal. Blijkbaar vertaalt regisseur Geysen het onvermijdelijk tot elkaar veroordeeld zijn van baas Quichote en schildknecht Sancho naar verstikkende en vastgelopen relaties tussen mannen en vrouwen, die niet met en niet zonder elkaar kunnen. In elk geval zit het aan elkaar vastklevende koppel al zo lang op zijn rotsblokje, dat het stof op hun hoofden is neergedaald. Ze maken elkaar in wezen puur ongelukkig, maar er is desondanks een zware fysieke worsteling voor nodig om van elkaar los te geraken.
Ranzige seks
Verder sjouwt er nu en dan ook nog een heroïnehoer over het toneel, al dan niet vergezeld van een mannelijke collega in travestie. De hoer is de hedendaagse vertaling van Dulcinea, de denkbeeldige, geïdealiseerde geliefde van Quichote, die volgens hem een prinses is. De hoeren brengen ranzige seksscènes in het verhaal, en maken zo het ontspoorde koppel op hun rotsje definitief van streek.
Klinkende juweeltjes
~
Don Quichote is tot en met 28 mei 2005 te zien in het Appeltheater in Den Haag.
Don Quichote (Toneelgroep De Appel)
Artiest: Toneelgroep De AppelGezien op zaterdag 02 april 2005 in Appeltheater, Den Haag
Misschien ook iets voor u
De jonge honden blijken de koningen van de popmuziek
Al maanden luistert de grootste sensatie van de hedendaagse popmuziek naar de naam Bloc Party. Sinds het einde van 2004, toen de Bloc Party EP verscheen, zijn de verwachtingen hooggespannen. Ze zouden wel eens de Franz Ferdinand van 2005 kunnen worden. Niet zo vreemd want Banquet, het titelnummer van de EP, dreigde veel te beloven. Het resultaat was dat de jonge Britten met een zware last op de schouders liepen. Nu is er de langspeler Silent Alarm, en geloof de sensatie. Het is geen slap handje of een grote dosis los zand, het is fel, gedreven en energiek, maar bovenal een geweldige plaat om naar te luisteren.
~
Pareltjes
Dat heftige begint meteen bij Like Eating Glass, wanneer na wat sferisch gitaargegil de drums met veel bombarie ten tonele komen, lijkt het alsof de pompende basstoten het nummer binnen de lijnen moet houden. Het is alsof het jachtseizoen geopend is en het is afwachten wat er komen gaat. Ook in Helicopter neemt de band nauwelijks tempo terug. Het wat meer naar funk neigende Positive Tension doet het wat rustiger aan, maar is verre van slobberig. Maar wie denkt dat het alleen maar rapheid troef is, moet eens naar de rustige pareltjes luisteren. This Modern Love is hier een goed voorbeeld van en is net als Blue Light een schitterende en spannende popsong. Toch moeten ze, net als het Boards of Canada-achtige Compliments en de daaropvolgende en evenzo sferische ‘hidden track’ het qua schoonheid afleggen tegen So Here We Are.
Toekomstbeeld is helder
Met de krachtige nummers als The Pioneers, Like Eating Glass en Banquet kent Silent Alarm vele hoogtepunten, waardoor de link met Franz Ferdinand’s titelloze succesplaat snel kan worden gelegd. Het Schotse voorbeeld heeft meer hitpotentie dan Bloc Party, maar met Silent Alarm ligt er een mooie weg open. Op dit moment worden ze gezien als de koningen van de popmuziek en de band wist het zelf al een tijdje, want in Positive Tension kondigt zanger Okereke de toekomst van de band aan: “Something glorious is about to happen” en “I’m gonna make it happen”. Wie dat gaat ontkennen, moet heel vroeg opstaan.
Bloc Party
Album: Silent AlarmMisschien ook iets voor u
Een onweerstaanbare trip
Sommige Zweedse bands doen hard hun best aan de gloriedagen van de rockmuziek te refereren. Dungen klinkt, schijnbaar moeiteloos, alsof de band werkelijk uit een tijdperk van 35 jaar geleden stamt. Een meesterlijk album van een begaafd muzikant.
De doorzichtige, warme sound, vol razende drums, orgeltjes, overstuurd gierende gitaren, een fröbelende basgitaar, een mellotron en zelfs een dwarsfluit- je waant je in een parallel universum waar de tijd stil gestaan heeft. De jonge twintiger Gustav Ejstes, het brein achter éénmansproject Dungen, maakte vrijwel het gehele album op eigen houtje, en creëert met deze cd een wonderbaarlijk muzikaal spectrum. Zijn virtuoze psychedelica fungeert als ruggengraat voor onweerstaanbaar vrolijke popliedjes, zware melancholiek (het slotnummer), en alles wat zich daartussen bevindt, inclusief speelse, instrumentale jazz-uistapjes. Enkele gastmuzikanten (Fredrik Björling drumt op een paar tracks en klinkt als een nieuwe Keith Moon) voegen expertise toe met saxofoons, gitaar en achtergrondzang.
Enthousiasme
~
Naïef
Minder geslaagde elementen zijn de beperktheid van Ejstes’ nasale zang, de opzettelijk naïeve teksten (overigens allemaal in het Zweeds), het stuurloze gefröbel in Lejonet & kulan, en mogelijk de lengte van het album. Een plaat uit de jaren zestig of zeventig zou al gauw tien minuten korter hebben geduurd, en het ontbreken van een opvullingstrack als bovenstaande zou wellicht een nog sterker geheel opgeleverd hebben. Minieme kanttekeningen bij een zeldzaam sterk album, dat met de allerhoogste maatstaven beoordeeld dient te worden.
Dungen
Album: Ta Det LugntLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u
Experiment met klassieke pop
De eerste plaat van I Am Kloot, Natural History, werd meteen in het hokje van de op dat moment populaire “New Acoustic Movement” gestopt. Onder deze stroming vielen bandjes die lieflijke liedjes speelden op voornamelijk akoestische instrumenten. Op hun tweede plaat I Am Kloot was daar weinig meer van over. De band blonk hierop uit in sterke popliedjes in de Britse traditie die naadloos aansloot op de late Britpop van een band als Ocean Colour Scene: melancholiek, maar toch stevig. Behalve dat bijna alle liedjes nog wel op een akoestische gitaar worden gespeeld is er niks aan I Am Kloot dat herinnert aan de stijl waar Belle & Sebastian en Kings of Convenience populair mee zijn geworden. Nieuweling Gods And Monsters borduurt juist voort op het tweede album.
~
Jazeker!
Het titelnummer doet bijvoorbeeld door een vrolijk orgeltje meteen denken aan de ska van The Specials. An Ordinary Girl valt juist op door vreemde tempowisselingen die je eerder bij bands als Muse en Placebo zou verwachten. Als je het geheel bekijkt dan bevat Gods And Monsters een mix van folk, meer jazzy liedjes (Strange Without You) en melodieuze pop zoals die alleen in het Verenigd Koninkrijk gemaakt wordt. De vraag “Is dit een goede plaat?” kan alleen maar worden beantwoord met een stellig “Jazeker!”.
Vakmanschap
De vraag of het ook een betere plaat is dan de eerdere platen van I Am Kloot is moeilijk te beoordelen. Dat is vooral een kwestie van smaak. De liedjes op voorganger I Am Kloot zijn pakkender dan de liedjes op dit nieuwe album, maar Gods And Monsters is gevarieerder en minder standaard dan zijn voorganger. Dat is het album zeker ook als veel van de gitaarpop die de afgelopen jaren het Kanaal is overgestoken en die beter verkocht op het Europese vaste land dan I Am Kloot. Eén ding typeert al het werk van I Am Kloot en dat is vakmanschap. De platen zijn goed ingespeeld en gezongen en live is de band net zo sterk. Reden om Gods And Monsters een luisterbeurt te gunnen en de band binnenkort live in Nederland te gaan bewonderen.
Live:
13 mei – Vera, Groningen
14 mei – Melkweg, Amsterdam
15 mei – Nighttown, Rotterdam
I Am Kloot
Album: Gods and MonstersLink: Officiele website
Misschien ook iets voor u
Vol verwachting klopt ons hart
“This is one of the most accomplished, powerful and entertaining hard rock bands ever’ prijkt op de hoes van de nieuwe Queens of The Stone Age cd. Wie ze ooit live aan het werk heeft gezien zal het beamen. De vraag die op ieders lippen brandt is echter wat er van QOTSA over is na het vertrek van meesterdrummer Dave Grohl en geniale gek-bassist Nick Oliveri. Zal Lullabies to Paralyze de uitbundig bejubelde voorganger Songs for the Deaf weten te evenaren, het album dat door de critici meteen maar werd gebombardeerd tot blauwdruk voor de 21ste eeuwse rock? Ik hou mijn adem in.
~
The Music
Voor wie gehoopt had dat QOTSA op Lullabies to Paralyze de spartaanse lijn van zijn voorganger zou doortrekken, wacht een teleurstelling. Wie daarentegen verder kijkt dan Songs for the Deaf (beslist doen!) ziet echo’s opdoemen van het uit 2000 afkomstige R en het titelloze debuut (1998). Waarschijnlijk schop ik nu tegen het zere been van een groot aantal collegae, maar stiekem vind ik de psychedelische jaren 70 rock van R en de stoner van het debuut interessanter dan rechttoerechtaan rocker Songs for the Deaf. De razernij van zijn voorganger lijkt op Lullabies to Paralyze definitief verdwenen. Daarvoor in de plaats de meligheid van R (incl. triangel). De toppers dit maal In My head, Little Sister, I never Came,In The Wolf en bonustrack Like a drug. Homme heeft klaarblijkelijk inspiratie geput uit het muzikale idioom van zijn Eagles of Death Metal collega Tim VanHamel, want in Skin on Skin hoor je duidelijk de Millionaire sound terug (wanneer komt DAT nieuwe album nou eens uit?), The blood is love is ouderwetse stoner en bij de drums van Broken Box zie ik in gedachten The Dandy Warhols voor me. Aangezien Lullabies to Paralyze beduidend meer overeenkomsten vertoont met de eerste twee QOTSA cd’s, is het lullig om te spreken van een slap aftreksel van Songs for the Deaf. Queens of the Stone Age is still alive!
Queens of The Stone Age
Album: Lullabies to ParalyzePrijs: Universal
Misschien ook iets voor u
Frontyards and Backyards
.
. In het Stedelijk Museum Bureau Amsterdam is op dit moment haar solotentoonstelling Frontyards and Backyards te zien. De tentoonstelling bestaat uit twee videowerken met als onderwerp ‘gestremde mobiliteit’. De kunstenares ging daarvoor met haar 16 mm camera op zoek naar knelpunten in de openbare ruimte.
Onderwerp
~
Voor Grossraum filmde Lonnie van Brummelen de grensovergang Hrbenne tussen Polen en de Oekraïne en Ceuta, een Spaanse enclave in het noorden van Marokko. We zien eindeloze rijen auto’s die de Pools-Oekraïense grensposten willen passeren. In Ceuta nemen mensen naast de officiële grensovergang alternatieve routes en is te zien hoe men grote blauwe pakketten over metershoge prikkeldraadversperringen werpt.
Avant-garde, non avant-garde
Het menselijk improvisatievermogen is een interessant onderwerp, het lijkt in directe verbinding te staan met de wortels van de moderne kunst. De historische avant-garde richtte zich vanaf 1850 niet meer op het kopiëren van de werkelijkheid, als wel op zaken als originaliteit en het afwijken van de starre academische traditie. Het was een vlucht uit het benauwende kunstcircuit met haar traditionele ‘Salons’.
De mensen in de films van Van Brummelen lijken symbool te staan voor deze traditionele strijd tussen vernieuwende en traditionele wegen. Aan de andere kant, het zijn niet de mensen die vernieuwing in het landschap forceren, het zijn de overheden met hun bepalingen waarop de mensen anticiperen. Door dit gegeven krijgt de film een complexe gelaagdheid die verzonken lijkt in tegenstrijdigheden.
Traditioneel
~
Spanning
Dat de tweeëntwintig minuten durende film Grossraum nergens gaat vervelen wordt veroorzaakt door de activiteiten die zich in het landschap afspelen. De kunstenares toont ons een manier van kijken en laat tegelijkertijd de effecten zien van politieke maatregelen die verkeer en goederentransport belemmeren of in zijn geheel blokkeren. Dit maakt Grossraum een rijk en knap werk.
Verveling
De methoden van in- en uitzoomen pastte Lonnie van Brummelen eerder toe in het dertig minuten durende videowerk Obstructies uit 2003. Hier worden de paden van de mensen onder de loep genomen op plaatsen waar de straat ligt opengebroken. Ook in dit werk wordt er steeds van shot gewisseld. Op het ene moment zien we een auto, tram of persoon stilstaan of lastige manoeuvres uithalen, op het andere moment zien we de oorzaak hiervan. Obstructies leert ons net als Grossraum op een andere manier kijken naar de dingen om ons heen doordat individuele verschijnselen in een groter verband worden getoond. Echter, in Obstructies mist men toch de spanning die in Grossraum wel aanwezig is. De film is minder verklarend in de details en lijkt meer een onderzoek naar de juiste manier van kijken en filmen. Het lijkt een eerste, prille, stap richting Grossraum. Obstructies bestaat uit vier delen waarin steeds hetzelfde trucje wordt herhaald, waardoor het werk halverwege toch echt begint te vervelen.
Lonnie van Brummelen - Een lust voor het oog en een saaie optelsom
Gezien in: Stedelijk Museum Bureau Amsterdam, AmsterdamNog te zien tot: zondag 01 mei 2005
Misschien ook iets voor u