~
Op het terrein stonden zes tenten en podia met elk een bijpassende naam die op de gepresenteerde kunstvorm van die tent of dat podium slaat. Zo staat
deBekroning voor de gevestigde namen in de alternatieve sector uit Nederland en België en zorgt
deBestuiving voor gesproken woord en multimedia.
DeBeleving levert avontuurlijke muziek,
deBeproeving is een heuse theatertent met experimenten en een open podium,
deBevlieging is een verduisterde concerttent en
deBelofte is een podium voor veelbelovend talent .
Meteen al vanaf het eerste jaar telde het festival deze zes podia. De groei zit hem in de acts en de professionaliteit van het festival. De namen zijn dit jaar groter dan de afgelopen jaren, hoewel je nog altijd geen echt grote namen hoeft te verwachten. Wel acts als Drillem, Blues Brother Castro, Coparck en Das Pop. 8WEEKLY beoordeelde het aanbod van de verschillende podia.
deBevlieging
~
Het Rotterdamse experimentele dansduo Drillem won vorig jaar de finale Dance van De Grote Prijs van Nederland. Hun muziek klinkt als een harde technovariant van Moloko. Op het podium gebruiken zij allerlei huishoudelijke apparaten als instrument, zoals een föhn en een boormachine. Het podiumbeeld wordt compleet gemaakt met de kleding en de mooie videobeelden en visuals.
Voicst gaat als een trein. Van redelijk onbekend indiebandje uit Amsterdam tot voorprogramma van Julliet Lewis and the Licks en Presidents of the United States of America. Hun springerige rock noemen ze zelf “ADHD-rock”, en ja, dat is eigenlijk ook de perfecte omschrijving. De energie spat van de band af en de muziek springt vrolijk alle kanten op. De drie mannen hebben een aanstekelijke chemie en staan garant voor een uurtje lekker dansen en meegillen.
deBekroning
~
Beef viel in voor Relax en dat was toch wel jammer. Terwijl Relax er vaak een echt feestje van weet te maken, bleef het bij Beef ditmaal toch wat obligaat met de handen zwaaien. De band straalde weinig interesse uit en leek hun eigen muziek een beetje moe te zijn. En dit terwijl hun funky reggaesound juist zo lekker kan zijn op een festival. Jammer, graag wat meer enthousiasme jongens.
De zelfverzekerde ‘sexjunkie’ Stijn is momenteel één van de grootste muzikale talenten van onze zuiderburen. Stijn maakt zwoele elektronische muziek, vol met vreemde melodietjes en rare loopjes. Hij speelt vol enthousiasme op zijn drumcomputers, mengtafels, synths en samplers. Hij zingt in zowel Vlaams, Frans als Engels, maar een Duitse aria is hem ook niet vreemd. Leuk, fris, fruitig, wat wil je nog meer?
Das Pop is één van de meer gevestigde namen op deBeschaving. Deze Belgische mannen wonnen al jaren geleden de Humo Rock Ralley en timmeren sindsdien lekker aan de weg, met muziek die zwiert van jaren tachtig- naar Britpop en van easy tune naar electro. Een beetje camp, een beetje pulp en lekker Belgisch hip. Helaas houden ze dit trucje nu al jaren vol en begint het nu toch wel een beetje te vervelen. De frisheid is er wel af. De kunst en kitsch van Das Pop voelt opeens koud aan. Een beetje meer hart en een beetje minder computersound zou de band goed doen.
deBeleving
De uitbundige band Coparck speelde een strakke en boeiende set. De hese zang van de frontman wordt goed ondersteund door de staande bas en het strakke ritme van de drummer. De mannen hebben er zichtbaar zin in. Ze bouwen langzaam een muur van melodieën op, van ingetogen klanken tot een gelaagd geluid van noise, triphop en drumbeats. Spannend.
deBelofte
~
Singer/songwriter Harold K komt uit Utrecht en won daar vorig jaar het
Geheim van Utrecht. Zijn liedjes zijn gezongen in het Twents en doorspekt met wrange humor en weemoed. Zijn teksten staan vol met goede vondsten en de muziek is geïnspireerd door Americana. In de toekomst zullen we hem nog veel tegenkomen in het pop- en muziekcafé circuit.
Pianoman Phinx doet erg denken aan een jonge Billy Joel. Deze winnaar van Mooie Noten en het Geheim van Utrecht 2004 speelt een mix van ragtime, jazz, soul en pop, met lekker veel enthousiasme en een zekere bravoure. Hij gebruikt veel goede stembuigingen en zijn stem is helder en toonvast. Veelbelovend inderdaad.
deBestuiving
Het podium deBestuiving opende met een film uit Bosnië-Herzegovina genaamd Fuse (Gori Vatra) van Pjer Zalica. Fuse is een tragikomedie over het leven in een na-oorlogsgebied. Hoewel de oorlog op papier al een tijdje voorbij is leeft deze nog volop in de hoofden van de mensen. Kroaten en Serviërs hebben de grootste moeite hun vriendschappen van voor de oorlog weer op te pakken, het land wordt verscheurd door oude haat en nieuwe corruptie. Fuse is een perfect exponent van de tragikomedie. Op soms hilarische wijze worden de gruwelen van een verscheurde natie in beeld gebracht. Dit lont ontsteekt je gedachten.
~
De Utrechtse schrijver, dichter, journalist en columnist Ingmar Heytze was de eerste live act op het podium van deBestuiving. Om niet meteen in z’n eentje deze ontgroening op zich te nemen liet hij zich vergezellen door theatersportgezelschap D.O.M. Zij zorgden voor de visuele inkleding van de door Heytze voorgedragen poëzie en prozateksten. Een sterke combinatie zolang de visuele weergave door D.O.M naadloos aansloot op de teksten van Heytze. Wanneer deze weergave de teksten echter niet letterlijk volgde, leidde het juist erg af van de inhoud van de tekst.
De Eerste Steen theater speelde een bewerking van Romeo and Juliet. Dat dit al vele malen eerder gedaan werd, heeft hen er niet van weerhouden en nieuwe variatie op het thema te brengen. Helaas is de variant De liefde van R & J niet echt boeiend te noemen. Er ontstaat een liefde tussen een zangeres genaamd Zangeres en een roadie genaamd Roadie. De zangeres zingt en de roadie luistert en zwabbert het podium. Het leukste aan het stuk is het feit dat de zangeres ook daadwerkelijk zingt. Helaas komen niet alle liedjes even zuiver uit haar keel, maar over het algemeen vormen zij de meest vermakelijke elementen van het stuk. Verder wisselen domme rijmpjes en quasi-intelligente overpeinzingen van de roadie elkaar af. De liefde voor Shakespeare is weer even bekoeld.
~
De Dansende dichters zijn een voorbeeld van een vlag die de lading niet dekt. Door de naam op het verkeerde been gezet, heb je dan ook vooraf verkeerde verwachtingen van dit duo. De Dansende dichters zijn eerder de Zingende dichters. En de vreemde bewegingen die deze twee heren af en toe op het podium tentoonspreiden hebben weinig tot niets met dans te maken. Naast de misleidende term ‘dansend’ is ook de term ‘dichter’ niet echt accuraat. Hoewel de heren tussen hun liedjes door bepaalde teksten opzeggen, kun je die nauwelijks als volwaardige gedichten zien. Het is allemaal net iets te makkelijk, de ware diepgang ontbreekt. Het beste zijn gewoonweg de liedjes. Gelukkig lijken de dichters dat zelf ook te beseffen: het merendeel van hun programma bestaat hieruit.
Nadat halverwege het programma een selectie van de beste filmpjes van het Holland Animation Film Festival vertoond werd, volgde later op de avond weer zo’n animatiepareltje. Dit keer in de vorm van de bijna een uur durende veelbekroonde animatiefilm The adventures of Tom Thumb. Tom Thumb is op zichzelf al zeker de moeite waard. Op een festival als deBeschaving is het een extra cadeautje.
deBeproeving
~
De grote
Poetry in Motion Show, die als slotact van deBeproeving fungeerde, is een belevenis op zich. De combinatie van dans, muziek, film en poëzie is een multimediaal dompelbad. Helaas was niet iedereen daarvan gecharmeerd, want de toch al niet volle tent deBeproeving liep langzaam leeg, Wellicht dat de late programmering (21:15 uur) daar debet aan was, want GpiMS houdt je van begin tot eind geboeid. De soms haast bombastische muziek dreunt op de kadans van de gedichten door je hele lijf. Je wordt één met het gedicht, terwijl de danseressen zich tussen tekst en muziek heen kronkelen. Een uur lang poëzie kan normaliter een hele uitdaging zijn, maar nu had het best nog een uur mogen duren.
Breed publiek
~
Vervelen is niet nodig op het festival, want er is van alles te doen. Zo kun je rondsnuffelen op het festivalmarktje, je spieren laten verwennen in een massagestoel, je aura laten lezen, kijken naar straattheater, de
lovedoctor consulteren, een bad nemen in de Badenflat, boxen met de
boxing machine, meedoen aan een popquiz of lekker loungen met een cocktail. Maar absolute hoogtepunt is toch wel Lejo. Lejo is onder andere bekend van Sesamstraat, maar ook live is hij geweldig. Zowel volwassenen als kinderen zitten ademloos naar zijn voorstelling te kijken en worden meegezogen in zijn wereld. Mooi is ook dat Lejo zich niets van zijn sterstatus lijkt aan te trekken. En dat siert hem.
Sympathieke kleinschaligheid
DeBeschaving moet steeds meer een festival met landelijke uitstraling worden, en op den duur uitgroeien tot een meerdaags festival inclusief camping. Het is te hopen dat hiermee het festival niet haar sympathieke kleinschaligheid verliest. Het moet wel klein, gezellig en vooral ook laagdrempelig blijven, zodat veel mensen van allerlei achtergronden met verschillende kunstdisciplines in aanraking kunnen komen.
Missy heeft ze lekkerder gebakken
Missy Elliott heeft met haar rare, eigen stijl aardig naam gemaakt in de muziekwereld. In Souldeep, de zesdelige BBC-serie over de geschiedenis van zwarte muziek, kwam Missy zelfs uitgebreid aan bod in de laatste aflevering die verder vooral over Mary J. Blige ging. Hiphop was in Souldeep raar genoeg geen serieus thema, maar de programmamakers vonden Missy’s werk zo opvallend dat het niet onvermeld kon blijven. Niet meer dan terecht: Missy maakt populaire kwaliteitshiphop, iets wat op zich al bijna een contradictio in terminis is.
~
Standaard
Vooral het begin van de plaat is erg prettig. Na de langdurige intro waarin ze alle “ingrediënten” voor een goede plaat opsomt – snufje Mary J., lepeltje Fantasia, etc. – volgt het door Timbaland geproduceerde Joy, een langzaam beginnend nummer, dat tegen het einde door Mike Jones naar een heel ander niveau wordt getild. Om te beginnen roept hij vooral zijn eigen naam, waarop anderen “who?” vragen, maar dan neemt de rapper het snel en soepel over van Missy. Beats veranderen (minder hard en vet, maar populairder en pakkender) en Jones gaat als een standaard-rapper verder. Niet bijzonder, maar wel lekker.
Mary J
~
Misschien is het de teruggelopen samenwerking met Timbaland die Missy in de problemen brengt, maar de net een uur durende plaat duurt te lang en kent te weinig echt positieve uitschieters om te beklijven. In het wilde hiphoplandschap is The Cookbook nog wel een opvallend element, maar een klassieker van Missy is dit zeker niet.
Missy Elliott
Album: The CookbookMisschien ook iets voor u
De zin van het zoeken naar een leven
Na je eindexamen is de wereld reusachtig en zijn de mogelijkheden niet te overzien. Ben je echter liever lui dan moe en wordt je droomleven in de kiem gesmoord, dan lijkt het leven eerder hopeloos. Debutant Raoul de Jong laat met zijn boek Het leven is verschrikkulluk! zien hoe zwaar het bestaan van een achttienjarige kan zijn als je de verkeerde keuzes maakt en de mensen in je omgeving je aan je lot overlaten. De stap van adolescentie naar volwassenheid kan groots zijn, mits alles goed gaat natuurlijk.
~
Nieuwkomer met ervaring
Het leven is verschrikkulluk! is de eerste roman van Raoul de Jong, maar al eerder deed hij schrijfervaring op met zijn columns voor het online jongerenmagazine Spunk en met zijn reisverslag Stinknegers. Hiernaast heeft Raoul ook de andere media verkend: hij heeft een rol gespeeld in de jongerensoap Zoop en met zijn band De Jong heeft hij het nummer Het leven is verschrikkulluk! uitgebracht. Bijzonder veelzijdig dus, en wanneer je de aspiraties van de jonge schrijver in je achterhoofd hebt is het moeilijk te geloven dat Het leven is verschrikkulluk! over een fictieve persoon gaat en niet volledig biografisch is. Gelukkig houd je deze gedachte niet lang vast tijdens het lezen: je bent veel te druk met het herkennen van de situatie waarin de hoofdpersoon zich bevindt.
Losjes geschreven
Voorin Het leven is verschrikkulluk! staat vermeld dat sommige fragmenten uit de roman al eerder veschenen in zijn columns voor Spunk en dat blijkt ook wel tijdens het lezen van het boek. De korte hoofdstukken hebben vaak de stijl en vorm van een dagboek, wat er voor zorgt dat er geen sprake is van een strak geheel. Een positief aspect van het boek is de humor waarmee de gebeurtenissen worden beschreven. Veel zelfspot en zelfmedelijden zorgen ervoor dat de lezer zelfs door de onbenulligste gebeurtenissen geboeid raakt. Wat het ene moment immens belangrijk is voor de hoofdpersoon, is het andere moment volledig onbelangrijk. Zijn prioriteiten veranderen bij elke nieuwe ervaring en het spreekwoord door schade en schande wijs geworden lijkt speciaal voor Het leven is verschrikkulluk! bedacht te zijn.
Herkenbaar boven alles
~
Prijs: 12.50 (paperback)
Bladzijden: 208
ISBN: 90-4570-3920
Misschien ook iets voor u
Over keuzes en heldendom
Zo beroemd als zijn naamgenoot zal hij waarschijnlijk niet worden, maar Nicholas Shakespeare timmert al wel aardig aan de weg. Hij schreef onder andere de biografie van Bruce Chatwin, won verschillende prijzen, en zijn The Dancer Upstairs is zelfs verfilmd door John Malkovich. Zijn nieuwe boek, Schande, is zijn vierde boek in het fictiegenre.
~
Geschiedenis
Wanneer hij de kans krijgt een weekendje naar Oost-Duitsland te gaan, grijpt Peter deze aan. In Leipzig ontmoet hij Snjólaug, dat hij verbastert tot Sneeuwlok. Hij wordt verliefd op haar en belooft om haar mee te nemen naar het westen, maar vlak voor hij vertrekt wijst hij haar af. Zijn daad zadelt hem op met een enorm schuldgevoel, dat met de jaren alleen maar toeneemt. De dappere ridder uit zijn kindertijd is hij al lang niet meer:
~
Heldendom
Hoewel het gevolg van Peters keuze zeker gedramatiseerd is, wordt in Schande goed weergegeven wat een verkeerde keuze in een leven teweeg kan brengen. Er bestaat overeenkomst tussen Peters leven en dat van zijn moeder: beiden ontmoeten voor korte tijd hun geliefde, maar waar Peters moeder aan die ontmoeting een mooie herinnering heeft overgehouden, wordt Peter slechts geplaagd door zijn verloochening. “We zijn geen van allen erg galant of erg dapper”, vertelt een van zijn patiënten aan Peter, die daar troost in vindt. Heldendom zoals dat bestond in de tijd van koning Arthur en sir Bedevere is niet meer voor ons weggelegd. Want ook op momenten dat onze moed ons in de steek laat, blijven wij verantwoordelijk voor onze keuzes.
Schetsen
De verhaallijn van Schande is moeilijk origineel te noemen. Over geliefden die door omstandigheden uit elkaar gedreven worden en vervolgens achterblijven met hun herinneringen is tenslotte al veel vaker geschreven. Schande (dat in het Engels overigens gewoon Snowleg heette) moet het meer hebben van de beschrijvingen van Oost- en West-Duitsland en van de informatie over de Stasi die in het verhaal verweven zitten. Zo wordt bijvoorbeeld beschreven dat de Stasi een geurenkabinet aanlegde om mensen op te sporen via hun lichaamsgeur. Nicholas weet ook treffend de landschappen van zijn verhaal te schilderen: het landelijke Engeland, het grauwe Oost-Duitsland en het troosteloze Leipzig van na de muur. Het zijn deze schetsen die de roman een sobere sfeer geven, en die het verhaal overtuigend maken. De sfeer en de achtergrond, en niet de personages, vormen de sterke punten van Schande.
Prijs: 24,50 (paperback)
Bladzijden: 430
ISBN: 90 234 1696 1
Misschien ook iets voor u
Twee-seizoenenplaat
In Groot-Brittannië is momenteel een band populair die niets wegheeft van hippe bandjes als de Kaiser Chiefs en Babyshambles, die de laatste tijd de trend hebben gezet. De vier leden van The Magic Numbers kleden zich niet hip en maken onhippe, lieflijke liedjes, maar verkopen toch veel cd’s. Geen wonder, want hun debuutalbum is deels een uiterst leuke zomerse plaat.
~
Twee kanten
Dit debuutalbum is een typisch a/b-zijde album. Net als een langspeelplaat waarvan beide zijden sterk van elkaar verschillen heeft de cd twee verschillende ‘kanten’. In dit geval bevat de eerste helft allemaal vrolijke up-tempo nummers, terwijl de tweede helft rustiger nummers kent, die minder overtuigen. Voorbeelden van de up-temponummers zijn opener Mornings Eleven en The Mule, die beide gekenmerkt worden door bijzondere tempowisselingen. De eerste single Forever Lost, met mondharmonica, is net als de hiervoor genoemde liedjes heel aanstekelijk. Dat komt mede door het met vrolijke tweede zang ingevulde refreintje. Besmettelijk leuk is ook Long Legs, dat op festivals geheid een echte meeklapper is.
Lange haren, lange uithalen
Rond het midden van de plaat verandert de stemming van zomers naar herfstiger. De nummers worden rustiger en melancholischer, zoals het country-achtige nummer Wheels on Fire, dat een beetje zeurderig is. This Love is mede door de melodieën op viool en klokkenspel een heel ‘zangerig’ liedje geworden. Bijna krijg je het griezelige idee dat je naar Within Tempation zit te luisteren. Ook I See You, You See Me is niet zo geslaagd. Bij de meeste nummers nemen de dames van het gezelschap alleen de achtergrondzang voor hun rekening, maar hier gaat een van beiden een zoetsappig duet aan met zanger Romeo. De vrouwenzang is, met de vele uithalen, nogal overdreven; ergens tussen Stevie Nicks (Fleetwood Mac) en Mariah Carey in.
I-podplaat
Dit debuut van The Magic Numbers is een typische eerste plaat. De band lijkt nog wat zoekende, en dat heeft geresulteerd in een sterk onderscheid tussen de sterke up-tempo songs en de wat zeurderige langzamere nummers. Hier treden dan de voordelen van het (legaal en betaald!) downloaden op; je kiest de leukste nummers uit om op je i-pod te zetten en de rest hoef je niet per se te horen. Of je zet ze er pas op als de blaadjes van de bomen vallen.
The Magic Numbers
Album: The Magic NumbersMisschien ook iets voor u
Belevingsfestival in een Vinex-wijk
~
~
Meteen al vanaf het eerste jaar telde het festival deze zes podia. De groei zit hem in de acts en de professionaliteit van het festival. De namen zijn dit jaar groter dan de afgelopen jaren, hoewel je nog altijd geen echt grote namen hoeft te verwachten. Wel acts als Drillem, Blues Brother Castro, Coparck en Das Pop. 8WEEKLY beoordeelde het aanbod van de verschillende podia.
deBevlieging
~
Voicst gaat als een trein. Van redelijk onbekend indiebandje uit Amsterdam tot voorprogramma van Julliet Lewis and the Licks en Presidents of the United States of America. Hun springerige rock noemen ze zelf “ADHD-rock”, en ja, dat is eigenlijk ook de perfecte omschrijving. De energie spat van de band af en de muziek springt vrolijk alle kanten op. De drie mannen hebben een aanstekelijke chemie en staan garant voor een uurtje lekker dansen en meegillen.
deBekroning
~
De zelfverzekerde ‘sexjunkie’ Stijn is momenteel één van de grootste muzikale talenten van onze zuiderburen. Stijn maakt zwoele elektronische muziek, vol met vreemde melodietjes en rare loopjes. Hij speelt vol enthousiasme op zijn drumcomputers, mengtafels, synths en samplers. Hij zingt in zowel Vlaams, Frans als Engels, maar een Duitse aria is hem ook niet vreemd. Leuk, fris, fruitig, wat wil je nog meer?
Das Pop is één van de meer gevestigde namen op deBeschaving. Deze Belgische mannen wonnen al jaren geleden de Humo Rock Ralley en timmeren sindsdien lekker aan de weg, met muziek die zwiert van jaren tachtig- naar Britpop en van easy tune naar electro. Een beetje camp, een beetje pulp en lekker Belgisch hip. Helaas houden ze dit trucje nu al jaren vol en begint het nu toch wel een beetje te vervelen. De frisheid is er wel af. De kunst en kitsch van Das Pop voelt opeens koud aan. Een beetje meer hart en een beetje minder computersound zou de band goed doen.
deBeleving
De uitbundige band Coparck speelde een strakke en boeiende set. De hese zang van de frontman wordt goed ondersteund door de staande bas en het strakke ritme van de drummer. De mannen hebben er zichtbaar zin in. Ze bouwen langzaam een muur van melodieën op, van ingetogen klanken tot een gelaagd geluid van noise, triphop en drumbeats. Spannend.
deBelofte
~
Pianoman Phinx doet erg denken aan een jonge Billy Joel. Deze winnaar van Mooie Noten en het Geheim van Utrecht 2004 speelt een mix van ragtime, jazz, soul en pop, met lekker veel enthousiasme en een zekere bravoure. Hij gebruikt veel goede stembuigingen en zijn stem is helder en toonvast. Veelbelovend inderdaad.
deBestuiving
Het podium deBestuiving opende met een film uit Bosnië-Herzegovina genaamd Fuse (Gori Vatra) van Pjer Zalica. Fuse is een tragikomedie over het leven in een na-oorlogsgebied. Hoewel de oorlog op papier al een tijdje voorbij is leeft deze nog volop in de hoofden van de mensen. Kroaten en Serviërs hebben de grootste moeite hun vriendschappen van voor de oorlog weer op te pakken, het land wordt verscheurd door oude haat en nieuwe corruptie. Fuse is een perfect exponent van de tragikomedie. Op soms hilarische wijze worden de gruwelen van een verscheurde natie in beeld gebracht. Dit lont ontsteekt je gedachten.
~
De Eerste Steen theater speelde een bewerking van Romeo and Juliet. Dat dit al vele malen eerder gedaan werd, heeft hen er niet van weerhouden en nieuwe variatie op het thema te brengen. Helaas is de variant De liefde van R & J niet echt boeiend te noemen. Er ontstaat een liefde tussen een zangeres genaamd Zangeres en een roadie genaamd Roadie. De zangeres zingt en de roadie luistert en zwabbert het podium. Het leukste aan het stuk is het feit dat de zangeres ook daadwerkelijk zingt. Helaas komen niet alle liedjes even zuiver uit haar keel, maar over het algemeen vormen zij de meest vermakelijke elementen van het stuk. Verder wisselen domme rijmpjes en quasi-intelligente overpeinzingen van de roadie elkaar af. De liefde voor Shakespeare is weer even bekoeld.
~
Nadat halverwege het programma een selectie van de beste filmpjes van het Holland Animation Film Festival vertoond werd, volgde later op de avond weer zo’n animatiepareltje. Dit keer in de vorm van de bijna een uur durende veelbekroonde animatiefilm The adventures of Tom Thumb. Tom Thumb is op zichzelf al zeker de moeite waard. Op een festival als deBeschaving is het een extra cadeautje.
deBeproeving
~
Breed publiek
~
Sympathieke kleinschaligheid
DeBeschaving moet steeds meer een festival met landelijke uitstraling worden, en op den duur uitgroeien tot een meerdaags festival inclusief camping. Het is te hopen dat hiermee het festival niet haar sympathieke kleinschaligheid verliest. Het moet wel klein, gezellig en vooral ook laagdrempelig blijven, zodat veel mensen van allerlei achtergronden met verschillende kunstdisciplines in aanraking kunnen komen.
Beter dan verwacht
Als je niet van Van Dik Hout-gezwets houdt, dan is IsOokSchitterend (IOS) ook niet echt schitterend. Het was een vooroordeel waar ik jarenlang mee geleefd heb. Ik zeg met recht geleefd heb, want sinds het beluisteren van de vierde IOS-cd 4, is mijn mening over de tweede band veranderd. Als je Bløf, De Dijk of bijvoorbeeld Holsappel leuk vindt, dan kan je IOS ook zeker waarderen.
~
Gevarieerder, frisser en gedurfder
Wat dit alles concreet voor de toonzetting van deze recensie betekent? Veel. Want allereerst is die zang bepalend voor de houdbaarheidsdatum die deze band voor mij heeft. Die zang trek ik op dit vierde album best. En dan vervagen vooroordelen. Dan word je soms aangenaam verrast. Mag ik hierbij een eervolle vermelding uitreiken voor de (super-)single Hoe Het Voelt? ‘Hallo, Bløf-nummer!’ zullen andere critici dan uitspreken. Maar wél een verdomd goed Bløf-nummer, zegt de liefhebber dan. Over Bløf-nummers gesproken, Hier Zijn is er ook zo één. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen, toch? Slowmotion en Bijna Vanzelf zijn ook erg goede composities. Ik moet me hierbij dus afvragen: is IOS wellicht zo’n band die in de loop der jaren stilletjes opgeklommen is naar de hogere regionen van Nederlandstalige rockmuziek? Misschien wel. Want over het algemeen wordt er op 4 namelijk ook nog eens veel gevarieerder, frisser en gedurfder gemusiceerd.
Geen slechte stek
Her en der is het tekstueel niet van hoogstaand niveau, maar je kan best concluderen dat de Groningse band hier een goede plaat afgeleverd heeft waar menig Nederpopliefhebber zeker plezier aan beleeft. Vooral de ruigere, meer diverse nummers (mét opbouw, mét rockexplosies) beklijven. Echter, als de band weer vervalt in de studentikoze Voltooid Verleden Tijd-ballades, dan haak ik af. Wat, daar? Juist, daar wordt er niet tot nauwelijks verrast. Daar worden zanggrenzen niet verkend en verlegd. Daar zijn er kortom al vijftien van in een dozijn. En helaas, dán staat IOS gewoon weer op plaatsje 14. Maar in alle andere gevallen zou het inderdaad maar eens zo kunnen zijn dat de titel van de nieuwe IOS-plaat staat voor de plek die deze band momenteel bezet binnen het Nederlandstalige bandjescircuit. En dat is helemaal geen slechte stek, dunkt me.
IOS
Album: 4Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Flauwe grappen in Amsterdam
Rob Schneider speelde in 1999 in Deuce Bigalow: Male Gigolo, een film vol platte grappen over de avonturen van een gigolo. Met een opbrengst van 100 miljoen dollar scoorde de film goed aan de kassa en een tweede deel lag voor de hand. Na zes jaar is er nu Deuce Bigalow: European Gigolo. Een film vol platte grappen, jawel, die waarschijnlijk opnieuw een goede omzet zal maken. Deuce Bigalow komt in dit vervolg zijn oude maatje T.J. Hicks te hulp, die in Amsterdam in moeilijkheden is geraakt. De twee beleven avonturen in coffeeshops en de peeskamertjes van hoeren. De film is smakeloos en in bijna geen enkele scène grappig. Regisseur Mike Bigelow is er in geslaagd om een nog slechtere film te maken dan de ranzigheid uit 1999. Bij voldoende opbrengst komt dat derde deel er ongetwijfeld ook.
~
Amsterdam
In Deuce Bigalow: European Gigolo is Amsterdam een stad waar ‘prosti-dudes’, mannelijke prostituees, gemakkelijk aan geld komen, waar elke ingezetene continu stoned is en waar de politie alles oogluikend toelaat. Er wordt op 45 locaties in de hoofdstad gefilmd; natuurlijk zijn veel van deze plekken in de rosse buurt. Voor de bioscoopbezoekers is het leuk om deze plekken te herkennen. Er spelen veel Nederlandse figuranten mee, een ander aantrekkelijk aspect van de film. Bezoekers van de film kunnen haast een wedstrijdje spelen om zoveel mogelijk acteurs en actrices uit de tegenwoordige sterblokken herkennen.
Drie diepteputen
~
Gebrom
Tijdens de persvoorstelling werd niet een keer voluit gelachen. Er was slechts één moment waarop er een goedkeurend gebrom door de zaal ging. De rechercheur (Krabbé) vertelt over het ongelukje tijdens zijn opleiding binnen de Gigolo Academie. Hij besluit zijn verhaal met de historische zin: “My penis exploded.” Bij deze scène werd er voor de eerste en enige keer gegniffeld. In Amerika is het motto van Deuce Bigalow: European Gigolo: “A new ho, a new lo“. Meer passend bij deze film is echter “A new Deuce Bigalow, a new low“.
Deuce Bigalow: European Gigolo
Regie: Mike BigelowJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Amerikaanse sfeerfilm
De klassiek-Amerikaanse thriller Undertow vertelt het verhaal van twee broertjes die in het platteland van Georgia op de vlucht slaan. Het ontbreekt aan plot, psychologie en diepgang, maar een combinatie van broeierige stemming, snijdende, geloofwaardige spanning en uitstekend acteerwerk maken van deze technisch vakkundige film een boeiend sfeerbeeld.
~
De weduwnaar John Munn (Dermot Mulroney uit About Schmidt) woont met zijn twee zoons Tim en Chris (een wonderbaarlijke rol van de Britse Jamie Bell uit Billy Elliot) op een boerderij in het zuidelijke Georgia. Hij moet de baldadige Chris geregeld van het politiebureau ophalen, terwijl zijn jongste zoon Tim aan een eetstoornis lijdt. Ondanks alle problemen weet het drietal zich staande te houden, maar wanneer plotseling Johns broer Deel (Josh Lucas) op bezoek komt en een paar familiegeheimen uit te doeken doet, lopen de spanningen hoog op. Voordat ze er erg in hebben zijn Chris en Tim al op de vlucht geslagen, en het grootste gedeelte van de film beslaat hun zwerftocht langs boerderijen, door bossen en primitieve dorpjes.
IJzingwekkend
~
Amerikaans
In een film die het moet hebben van precisie en bewuste beeldvorming tref je veel schitterend subtiele elementen aan. In een vroege, gruwelijke scène stapt Chris met blote voet in een spijker. Tim kan zijn eten niet binnenhouden maar zit rustig van een pot verf te snoepen. Chris geeft met kleine gebaren blijk van een grote liefde voor zijn broertje, en zulke aandacht voor details maakt veel goed waar een sterke karakterisering ontbreekt. En ondanks de Amerikaanse conventies van een overbodige voice-over en een huichelachtig einde, geeft Undertow een indringend en geheel overtuigend sfeerbeeld dat zijn eigen zwakheden in verhaal en psychologie weet te overwinnen. Een sterke, ouderwets Amerikaanse film zoals ze daar niet vaak meer gemaakt worden.
Undertow
Regie: David Gordon GreenJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
De kracht van de haiku
.
Dat is het gegeven van Bart Koubaa’s tweede roman Lucht. In een afgemeten schrijfstijl verhaalt de Vlaamse auteur over vertaler/dichter Yamamoto. Deze heeft zich teruggetrokken aan de voet van een berg die de Grote Boeddha genoemd wordt. Daar zoekt hij die zeventien lettergrepen die samen de haiku vormen die de gehele kosmos weet te vatten.
Destructief karakter
Ziehier het destructieve karakter van de taal, die evenwel in dit geval een louterende werking heeft. Als Kudo Yamamoto vervolgens in de daaropvolgende periode heel nadrukkelijk ‘niets’ schrijft, betekent het niet dat hij niet op de goede weg is. Yamamoto is voornamelijk bezig met het maken van een boekenkast voor zijn enorme verzameling aan Westerse literatuur, of met het herhaaldelijk plakken van de banden van zijn fiets waarmee hij telkenmale in een spijker rijdt.
In die bezigheden schuilt de ware poëzie, zegt Yamamoto. Volgens een visser die hij spreekt hangen de gedichten aan de bomen. Zelf vindt hij woorden wanneer hij een kikker in een vijver hoort plonzen. Om werkelijk goed te dichten moet hij leren zwaardvechten, vindt Yamamoto. Hij kalligrafeert met het zwaard dat hij erfde van zijn voorouders, allen samoerai, letters in de lucht. Volgens de bewegingen van de zwaluw. De echte poëzie schuilt kortom bovenal in het níet schrijven. “Mijn gedicht is een bloesem”, zegt hij. De bloesem die gedurende het hele boek door de lentelucht wordt verspreid.
Leeg en functioneel
Kudo Yamamoto zelf is vooral een robot. Hij wil zo leeg en functioneel zijn als zijn eigen vogelverschrikker. Op een opmerkelijke wijze wordt aan zijn wens voldaan: Yamamoto verliest in rap tempo veel gewicht, en is na verloop van tijd zelfs niet meer onderhevig aan de wet van de zwaartekracht. Met een woordenboek om zijn lichaam gebonden houdt hij zichzelf op de grond. Yamamoto heeft iets te veel lucht cq. poëzie ingeademd. Het wachten is vervolgens op het moment dat hij leegloopt als één van zijn fietsbanden.
Lucht is géén lofzang op zen of Japan, maar met zijn blik op de taal gericht een intrigerende postmoderne roman, in de traditie van Willem Brakman. Er wordt een wereld opgevoerd die geheel bestaat uit lucht, en die toch meer is dan dat alleen. De talige werkelijkheid van “dichter zonder gedichten” Kudo Yamamoto is een luchtkasteel. Dan hebben we het echter over een luchtkasteel waarin een grote schat verborgen is: de gouden munten van feit en fictie. Koubaa heeft er zijn eigen zoektocht naar gestart.
Prijs: 14,95
Bladzijden: 124
ISBN: 9021470284
Misschien ook iets voor u
Bubblegumwave
Begin dit jaar wist het uit Birmingham afkomstige Editors in de schaduw van de Kaiser Chiefs al de nodige indruk te maken op het Amsterdamse London Calling festival. Op dat moment was hun debuutalbum nog niet verschenen. Het toonaangevende Britse NME magazine sprak onlangs lovend over The Back Room. Met name de huidige single Munich kon rekenen op veel sympathie: “Munich packs more urgency, passion, hooks and power into its short life than many bands manage over a whole album.” Relativeringsvermogen is bladen als Q en NME over het algemeen vreemd, maar in dit geval hebben die verdraaide Engelsen het misschien toch bij het juiste eind. Ook onze eigen OOR oordeelde inmiddels in superlatieven. Voor 8WEEKLY de hoogste tijd om The Back Room aan een luistertest te onderwerpen.
~
Zwaar overtrokken
Ondanks de prima referentiebronnen klinkt The Back Room toch wat eentonig. De urgency waar NME het over heeft, haal ik er niet uit. Daarvoor mikt The Back Room naar mijn gevoel te veel op een jong poppubliek. De duistere sfeer van weleer lijkt te zijn verworden tot marketinginstrument. Als kind van de jaren tachtig stuit dat mij tegen de borst! De term ‘bubblegumwave‘ zou de lading uitstekend dekken. Slechts een handjevol songs weet daadwerkelijk te bekoren (Munich, Blood, All Sparks en Bullets). De rest is albumvulling. Wat mij betreft is de hype zwaar overtrokken.
Editors
Album: The Back RoomLink: Platenmaatschappij
Misschien ook iets voor u