IOS

Joost Marsman is een zanger met zo’n typisch zanggeluid. Je weet wel, zo’n zangkunstje waar je van houdt of een stem die je haat. Eerlijkheidshalve behoorde ik tot de laatste categorie en vond IOS-werk dus ook nooit zo interessant. Het kabbelde mij te veel, het raakte me te weinig. Te veel, te rustige, te saaie liedjes. En tekstueel was het mijns inziens ook niet echt uitdagend. Maar de nieuwe, 4, is afwisselender dan voorheen. Met meer bezieling gespeeld (mag ik dat zeggen?). Minder kabbelend. Minder platte, ééndimensionale ballade-draken. Het moet gezegd: chapeau voor de songschrijvers. Én, minstens zo relevant, Marsman verkent z’n zanggrenzen (jawel!). Er zijn her en der zelfs aanstekelijke koortjes te horen.

Gevarieerder, frisser en gedurfder

Wat dit alles concreet voor de toonzetting van deze recensie betekent? Veel. Want allereerst is die zang bepalend voor de houdbaarheidsdatum die deze band voor mij heeft. Die zang trek ik op dit vierde album best. En dan vervagen vooroordelen. Dan word je soms aangenaam verrast. Mag ik hierbij een eervolle vermelding uitreiken voor de (super-)single Hoe Het Voelt? ‘Hallo, Bløf-nummer!’ zullen andere critici dan uitspreken. Maar wél een verdomd goed Bløf-nummer, zegt de liefhebber dan. Over Bløf-nummers gesproken, Hier Zijn is er ook zo één. Beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen, toch? Slowmotion en Bijna Vanzelf zijn ook erg goede composities. Ik moet me hierbij dus afvragen: is IOS wellicht zo’n band die in de loop der jaren stilletjes opgeklommen is naar de hogere regionen van Nederlandstalige rockmuziek? Misschien wel. Want over het algemeen wordt er op 4 namelijk ook nog eens veel gevarieerder, frisser en gedurfder gemusiceerd.

Geen slechte stek

Her en der is het tekstueel niet van hoogstaand niveau, maar je kan best concluderen dat de Groningse band hier een goede plaat afgeleverd heeft waar menig Nederpopliefhebber zeker plezier aan beleeft. Vooral de ruigere, meer diverse nummers (mét opbouw, mét rockexplosies) beklijven. Echter, als de band weer vervalt in de studentikoze Voltooid Verleden Tijd-ballades, dan haak ik af. Wat, daar? Juist, daar wordt er niet tot nauwelijks verrast. Daar worden zanggrenzen niet verkend en verlegd. Daar zijn er kortom al vijftien van in een dozijn. En helaas, dán staat IOS gewoon weer op plaatsje 14. Maar in alle andere gevallen zou het inderdaad maar eens zo kunnen zijn dat de titel van de nieuwe IOS-plaat staat voor de plek die deze band momenteel bezet binnen het Nederlandstalige bandjescircuit. En dat is helemaal geen slechte stek, dunkt me.