~

Waar Jourgensen op voorgaande albums nogal eens afgaf op Bush, pakt hij het op dit album iets anders aan. Hij gunt de president namelijk de kans om zelf uit te leggen dat ie een Weapon of Mass Destruction is en ook ontzettend Evil. Daarnaast komen we naarmate het album vordert ook oude bekende Sgt. Major (juist ja, Full Metal Jacket) tegen die weer de nodige tirades over ons uitstort.

Me(l)t(al)ingpot

Maar goed, het gaat uiteindelijk om de muziek en samen met Paul Raven (Killing Joke) en Tommy Victor (o.a. Prong) heeft onze Ministry main man weer een partij vuigheid weten te produceren die eigenlijk alle verwachtingen te boven gaat. Nu is het niet zo dat het album uitblinkt in originaliteit, want de citaten vliegen je soms wel om de oren. Het eerder genoemde Senor Peligro steunt bijvoorbeeld op een zeer Slayeresque riffje en het refrein klinkt juist weer lekker slepend en neigt (niet alleen vanwege de Spaanse uitroep) ook een beetje naar Brujeria. Nu kun je je natuurlijk afvragen wie waar de mosterd heeft gehaald. Zeker wanneer je naar opener Rio Grande Blood luistert. Dit nummer is net Rammstein on speed, met dien verstande dat Ministry toch al ietsje langer meeloopt in het vak.

Zonder Bush geen Rio Grande?

Wat maakt dit album dan toch zo fantastisch? In ieder geval de vrijwel allesverzwoestende agressie die het album uitstraalt. Jourgensen slaat woest om zich heen en gunt de luisteraar eigenlijk alleen met Khyber Pass aan het einde aan het album wat rust. Zou de Arabische zang een extra sneer naar Bush zijn…? Verder klinkt het album qua productie ook nog eens moddervet. Het industrialgeluid is vuig, machinaal en retestrak vormgegeven wat er mede voor zorgt dat dit album ook nog eens een extra mep in je gezicht geeft. Eigenlijk is het enige minpuntje aan deze plaat dat hij dus lijkt te bestaan bij de gratie van een figuur als Bush…

Binnen de singer/songwriter-wereld is Ron Sexsmith overigens wel een bekende naam. Al sinds 1995 verblijdt hij de wereld met cursussen “Hoe schrijf ik het perfecte popliedje?”; elke plaat van Sexsmith is een puntgave registratie van zijn wijde horizon aan inspiratie. Hij put constant uit bronnen gevuld met klaterende jazz, blues- of soulritmes. Time Being is alweer zijn achtste CD in elf jaar tijd. Algemeen erkend hoogtepunt uit zijn oeuvre tot nu toe is overigens het in 2001 verschenen album Blue Boy (geproduceerd door niemand minder dan Steve Earle), een zeer diverse verzameling songs vol persoonlijke, herkenbare ontboezemingen in de trant van “I’m not too big at parties, never know what to say, and everywhere I stand, I seem to be in somebody’s way”.

Klaverjaskoning

Ron Sexsmith wint als artiest elk potje klaverjassen want hij heeft altijd drie ijzersterke troeven in handen. Op Time Being speelt hij ze allemaal vol overgave uit. Zijn eerste troef: de bijzondere gave om teksten te kunnen schrijven over het alledaagse. Hij overdondert je met zijn ogenschijnlijk simpele observaties. Al in de openingssong Hands of Time hoor je over de menselijke strijd tegen de klok: “From the moment we are born we’re in the hands of time”, waarbij het al snel duidelijk wordt dat je niets te vertellen hebt over de grootste vijand van de mens. Of in het nummer Ship of Fools waar het cynische en vrolijke refrein meldt dat “We’re all on the same boat darling, a ship of fools it seems”.

De tweede troef van Ron Sexsmith is zijn componeertalent. De manier waarop hij liedjes vertrouwd kan laten klinken, terwijl diezelfde liedjes helemaal niet simpel zijn opgebouwd, is razend knap (o.a. The Grim Tucker of Jazz at the Bookstore). Maar de sterkste troef van de man uit Toronto is zijn stem, gevormd door klanken die van diep uit zijn keel lijken te ontspruiten en zich samensmelten tot een dwingend geluid. Heel bijzonder.

Ron Sexsmith is gewoon een betrouwbare kracht in de muziekwereld gebleken en zijn nieuweling voldoet dan ook ruimschoots aan de verwachtingen. Let op, Time Being is geen verrassende plaat, maar wel een verrijkende ervaring.

Op 10 juni speelt Ron Sexsmith op het festival The Music in My Head (Paard van Troje – Den Haag)

~

Net iets te eendimensionaal?

Dacht de Greg Dulli-liefhebber bij de band The Twilight Singers dat hun albums (Twilight en Blackberry Belle) nét iets te eendimensionaal waren om de klasse van The Afghan Whigs überhaupt te kunnen benaderen? Die liefhebber heeft óók weer reden tot hoop. Bevlogenheid voert de boventoon op Powder Burns. En dat terwijl de situatie tijdens de opnames weinig hoopvol (een verlaten New Orleans ten tijde van de Katrina-orkaan) was. Dulli zingt letterlijk of z’n leven er vanaf hangt. “Like the singer, alive, but just barely holding on“, zo meldt hij in There’s Been An Accident. Dat lijkt me een veelzeggende frase over de situatie waar hij in verkeerde. Het album markeert de afkickperiode van z’n drugsverslaving, zo vertelt hij op de internetsite van de band.

Na uitkomen van dit derde album (het coveralbum She Loves You even buiten beschouwing gelaten) van The Twilight Singers, blijkt dat de muzikale klasse van Greg Dulli in ieder geval zeker niet verdwenen is. Dit album mag na Gentlemen zijn beste werk genoemd worden. Het bombast is er nog, de schreeuwerige, rauwe soulstem komt gelukkig vaker dan ooit bovendrijven en laten we eerlijk zijn, over goede composities en teksten hoef je Dulli al jaren helemaal niets wijs te maken. Mooi document.