De nagenoeg uitverkochte grote zaal herbergt een grote hoeveelheid nostalgische liefhebbers. Toch is het goed om waar te nemen dat ook jonge liefhebbers zich laten zien en niet alleen aan de zijde van hun ouders.

Rijk hitrepertoire met verrassingen

Natuurlijk kan het haast niet missen of Gilbert O’Sullivan bedient zich van zijn rijke hitrepertoire, dat zich voornamelijk afspeelde in het begin van de jaren zeventig. We horen hem liedjes als ‘We Will’, ‘Ooh Wakka Doo Wakka Day’ en ‘No Matter How I Try’ vertolken. O’Sullivan laat zich op deze tournee uitsluitend door gitarist Bill Shanley begeleiden. Medebezoekers, die hem eerder met band zagen, vertelden dat O’Sullivan nu beter tot zijn recht komt. Jammer genoeg begeleidt de zanger zichzelf op een elektronische piano in plaats van een grote akoestische piano of vleugel. Door de elektronische toevoegingen aan sommige liedjes uit het verleden kan hij blijkbaar niet zonder de elektronica. Het geluid klinkt af toe wat scherp en zou met een akoestisch instrument en een vintage microfoon meer diepte hebben gekregen. Een volgend concert aan een concertvleugel zou een fraaie dimensie zijn!

Gilbert O’Sullivan heeft inmiddels het vieren van zijn vijftigjarige artiestenbestaan achter de rug. Zo’n twee jaar geleden verraste hij met een zeer goed ontvangen album dat door critici bijna net zo goed beoordeeld werd als zijn debuut uit 1971. Dat eerste album herbergde direct zijn meest bekende en gelouterde liedje: ‘Nothing Rhymed’, dat ook deze avond niet zal ontbreken. O’Sullivan speelt deze song als afsluiter van zijn eerste set. Voor het zover is laat O’Sullivan ons misschien wel het mooiste moment van de avond beleven als hij een albumtrack speelt. ‘Miss My Love Today’ is zomaar een heel bijzonder moment van de avond. Onverwacht is dit hoogtepunt geen single, maar een bijzondere live-uitvoering van een wonderschoon luisterliedje van zijn album Southpaw, dat in 1977 verscheen.

Ontvlamde afsluiter

Na de pauze is het wachten op hits zoals ‘Clair’, dat op single karakteristiek startte met een fluitende zanger; iets wat live niet wordt gedaan. We horen ‘Alone Again (Naturally)’ en ‘Matrimony’. Wat opvalt is dat O’Sullivan heel netjes binnen de lijntjes kleurt. Nergens lijkt hij te willen afwijken van de originele liedjes. Dit voelt als een gemis, ondanks het feit dat de zanger zichtbaar gemotiveerd speelt en zingt. Het plezier in het spel is er zeker, al lijkt de zang soms minder goed gearticuleerd dan we zouden willen. Gitarist Shanley laat zich van beste kant horen op zijn verjaardag. Zodra dat laatste bekend is zingt het publiek Happy Birthday. De verhalen van O’Sullivan, die zijn liedjes larderen, zijn regelmatig vermakelijk, zoals het optreden in Australië waar het publiek al na de eerste set huiswaarts ging met een brede smile op het gezicht. Ze hadden niet in de gaten dat er nog een tweede set zou volgen. Toch raakt O’Sullivan een aantal keren de draad in zijn eigen verhaal kwijt en vraagt hij Shanley het aan te vullen.

Het vuur waar lang op gewacht is, ontvlamt als Gilbert O’Sullivan het slotnummer inzet. ‘Get Down’ van het album I’m a writer, not a fighter vlamt van het podium en de twee muzikanten weten er franjes aan te verbinden, waardoor dit het meest uitbundige lied van de avond wordt. Dit soort vuurwerk had ook in de rest van de set niet misstaan. Toch gaan we niet alleen door het slot met een voldaan gevoel huiswaarts, waarbij de liedjes van deze meester van de modulatie nog lang in ons hoofd naklinken!