Overtuigend
Soms weet je niet zo goed wat je van een cd moet verwachten. Dit gold voor mij bijvoorbeeld bij het recentelijk geproduceerde Sound of the Republic, het nieuwe album van Raised Fist. Een band die een achtergrond heeft in de hardcore, een genre waar ik eerlijk gezegd nooit heel veel mee gehad heb. De muziek leent zich uitstekend om tijdens live-optredens volledig op uit je plaat te gaan en je helemaal murw te laten beuken in de pit, maar weinig hardcore albums hebben het langer dan één luistersessie uitgehouden in mijn cd-speler. Waarom Raised Fist dan toch zijn rondjes blijft draaien in mijn stereo? Eigenlijk is er maar één sluitend antwoord, Raised Fist heeft het recept voor metalcore geperfectioneerd.
Natuurlijk zijn er onnoemelijk veel bands die opereren in het grijze gebied tussen metal en hardcore en dat elk op hun eigen wijze tot uiting brengen. Toch creëert Raised Fist zijn eigen plek binnen het genre.
De hardcore
 |
| Foto: John Gripenholm |
De kracht van hardcorebands is voor mij eigenlijk vaak de live performance; er zijn weinig genres waarbij er bijna letterlijk energie van het podium springt bij een optreden. Zo klinkt op deze plaat ook duidelijk de ‘pitpotentie’ door die je van een hardcore-band zou mogen verwachten. We horen een zanger die werkelijk de longen uit zijn lijf blaft en zelfs tijdens de meer ingetogen passages klinkt de opgekropte agressie en de drang tot brullen en springen door in zijn stem. Daarnaast klokken de meeste nummers rond de drie minuten en horen we veelvuldig de straigthforward drumritmes (interessant genoeg is het voormalig Dark Funeral-drummer Matte Modin die zijn blastbeats hier in toom houdt) die de stevige gitaarhooks ondersteunen.
De metal
Het zijn daarnaast vooral de op voorgaande albums ook al herkenbare invloeden die we ook op Sound of the Republic weer terugvinden. Pompende metal a la bijvoorbeeld Machine Head vermengt zich met de eerder genoemde hardcore. Soms horen we ook wat melodieuze nu-metal aandoende partijen doorschemeren (Perfect broken, Sound of the Republic) die iets te veel volgens het boekje zijn; stevige riffs, breakdown naar lichter vervolg om vervolgens weer strak door te gaan. Toch speelt Raised Fist het klaar om het allemaal zo overtuigend te brengen dat je je er geen moment aan stoort. Een plaat die wel hoge ogen moet gaan gooien. Voor mij nu al één van de betere platen van 2006.
