Kingdom of Heaven

Bloom speelt hierin de rol van Balian, een smid in een Frans dorpje die zojuist zijn dochtertje en zijn vrouw heeft verloren. Hij heeft niets meer over om voor te leven, dus wanneer zijn tot dan toe onbekende vader ridder Godfrey van Ibelin (Liam Neeson) opduikt en hem vraagt mee te komen naar het heilige land is de keuze snel gemaakt. Van de ene op andere dag verandert Balian van onbeduidende smid in de stoere zoon van een befaamde kruisvaarder en natuurlijk stelt hij zijn vader niet teleur. Balian blijkt een voortreffelijk zwaardvechter, een echte edelman en vooral ook een man met zwaarwegende idealen te zijn, net als zijn vader.

Wankele vrede

Hoe mooi dit alles ook in beeld is gebracht, het is één van de eerste momenten waarop veel kijkers een diepe zucht zullen slaken. Want waarom moet alles toch zo gladjes verlopen? Voor het eerst in zijn leven ontmoet hij zijn vader, maar hier wordt geen woord over gewisseld. Nee, Balian is de ideale zoon en zijn dramatische voorgeschiedenis blijkt enkel uit een soms wat dromerige blik.

Na het doorstaan van de nodige ontberingen komt Balian aan in Jeruzalem. Een plek waar hij (natuurlijk) al snel een plaatsje verwerft in het gevolg van de idealistische koning Baldwin (Edward Norton), een koning die zijn uiterste best doet de wankele vrede tussen de christenen en de moslims te bewaren. Helaas is niet iedereen het hier mee eens, waardoor een gevecht tussen beide partijen niet uit kan blijven.

Lopen op eierschalen

In grote lijnen heeft regisseur Scott (Black Hawk Down, Gladiator) zich uitstekend gehouden aan de geschiedkundige feiten en ook de decors en kleding schijnen uitermate accuraat te zijn. Toch blijft er iets wringen bij het kijken naar Kingdom of Heaven. Alles ziet er schitterend, zo niet adembenemend mooi uit, maar je blijft het idee hebben te kijken naar het werk van een filmmaker die probeert over eierschalen heen te lopen. Of anders gezegd, een filmmaker die krampachtig zijn best doet om niemand, van welk geloof dan ook, voor het hoofd te stoten. Keer op keer wijst Scott op de overeenkomst tussen het geloof van moslims en christenen en doet hij zijn best zo politiek correct mogelijk te zijn.

Dit, en het gevoel dat Bloom elk moment uit zijn rol kan stappen om zijn stralend witte Prodenttanden aan te prijzen, maken dat Kingdom of Heaven eigenlijk alleen blijft hangen vanwege de laatste gevechtsscène – dan spettert de actie van het doek, en maakt het even niet meer uit dat Bloom zijn rol te zwakjes neerzet en dat de moraal er zo dik bovenop ligt. Want schitterende, bombastische actiescènes, daarin is Scott een meester!