Vluchtige komedie van Almodóvar is geen prettig uitstapje

Voor wie de afgelopen tien jaar Pedro Almodóvar een beetje gevolgd heeft, komt Los Amantes Pasajeros misschien als een verrassing. Almodóvar regisseerde het laatste decennium prachtige drama’s waaronder Volver en Broken Embraces, en ontving een Oscar voor Talk To Her. Een komedie ligt dan niet in de lijn der verwachting. Zeker niet wanneer deze plat en onverfijnd is. Maar is de keuze voor iets luchtigs na alle dramafilms wel zo vreemd?

Aan het begin van zijn carrière als filmregisseur, begin jaren tachtig, maakte Almodóvar ook komedies. Althans, het was eigenlijk meer provocerende satire. Een samenhangend verhaal of degelijk camerawerk was afwezig, maar het bizarre tintje dat veel van Almodóvars films kenmerkt viel al te ontdekken, met name in de dialogen. Almodóvar verfilmde de rommelige scenario’s destijds met slechts één doel: choqueren. Dat lukte. Zo toont Pepi, Luci, Bom Y Otras Chicas Del Montón (1980) een zoenend lesbisch stel, een verkrachting en een golden shower. En in Dark Habits (1983) krijgt een drugsdealende zangeres een relatie met een drugsverslaafde lesbische non. De films vonden gretig aftrek binnen de cult scene van Madrid en Barcelona en Almodóvar werd al snel het enfant terrible van de Spaanse cinema.

Geer en Goor

Tegen deze achtergrond valt Almodóvars keuze om Los Amantes Pasajeros te maken beter te begrijpen. Almodóvar gaat terug naar zijn roots en maakt een replica van zijn oude komedies. De overeenkomsten zijn aanwezig: veel seks en en veel homoseksuelen, al zijn de lesbiennes vervangen door drie homoseksuele stewards en twee biseksuele piloten. Een andere overeenkomst is het plot, dat bij Los Amantes Pasajeros niet veel beter in elkaar steekt dan bij Pepi, Luci, Bom Y Otras Chicas Del Montón. Het choqueren dat de Spaanse cineast in 2008 nog goed lukte met The Skin I Live In, lukt hem nu niet en zodoende blijft alleen het komische aspect over. Dat betekent in dit geval een hoop platte grappen over en door homo’s, waardoor de humor sterk doet denken aan die van Geer en Goor. Los Amantes Pasajeros is dan ook een erg flauwe film geworden.

De opening is wel grappig, met leuke rollen voor Penélope Cruz en Antonio Banderas. Cruz’ personage is zwanger, Banderas’ personage is in de wolken en vergeet de wielblokjes te verwijderen. Niet veel later is het vliegtuig ook in de wolken, maar zitten de wielblokjes nog aan het landingsgestel. Het landingsgestel wil niet meer uitklappen en de bemanning dient het op te lossen. In plaats van de passagiers netjes te informeren, proberen ze angstvallig het naderende onheil te verdoezelen. Een groot gedeelte van de passagiers krijgt stiekem een slaapmiddel, maar enkelen blijven wakker en gaan vragen stellen. De interactie tussen de bemanning en de onwetende passagiers beslaat de rest van de film, maar het is slechts bij vlagen grappig.

Massale orgie

De hoogtemeter mag dan na vertrek van het vliegtuig een stijgende lijn aangeven, het niveau van de film daalt naarmate de noodlanding nadert. Dieptepunt is een massale orgie na een cocktail van drank en drugs: de bemanning vergrijpt zich aan elkaar, een passagier drogeert zijn vriendin waarna zij hem oraal bevredigt en een vrouwelijke passagier laat zich door een bewusteloze man ontmaagden.

Net zoals de stewards er niet in slagen om met hun playback-act de passagiers mee te krijgen, weet ook Almodóvar de kijker niet te vermaken met deze matige komedie. Nu maar hopen dat dit een eenmalig uitstapje was.