Huurmoordenaar vertelt
.
Deze moedige film vertelt het verontrustende verhaal van een huurmoordenaar die twintig jaar lang voor een drugskartel in Mexico gewerkt heeft. Inmiddels staat er een beloning van 250.000 dollar op zijn hoofd.
El Sicario is een boom van een vent. Terwijl hij met zijn rug naar de camera toe staat, omhult hij zich met een zwarte sluier. Het enige zichtbare lichaamsdeel zijn de reusachtige handen, waaraan, zo blijkt later uit zijn verhalen, veel bloed kleeft. Het is geen toeval dat de man gefilmd wordt in de anonieme motelkamer nummer 164. In die kamer heeft hij op bevel van zijn baas, El Patron, ontvoeringen en martelingen uitgevoerd.Gewapend met een tekenblok illustreert El Sicario zijn geschiedenis. Het is even wennen om die grote handen harkerige poppetjes te zien tekenen. Achter de kleuterachtige tekeningen gaan echter gruwelijke waarheden schuil. De man vertelt hoe hij in de narcoticahandel begon. Hij maakt direct een duidelijk statement: de drugskartels kunnen iedereen omkopen, er zijn geen grenzen. El Sicario begon zelf als drugskoerier. Met het geld dat hij verdiende kocht hij zijn eerste merkgympen. Uiteindelijk is hij de politieacademie gaan doen. Zorgvuldig somt hij op hoe hij zonder rijbewijs, zonder vrouw en zonder vrij te zijn van alcohol- en drugsgebruik bij de politie aangenomen werd. De cijfers liegen er niet om: van de 200 afgestudeerden aan de politieacademie werken er 50 voor de drugskartels.
Een staat doorweven van corruptie
El Sicario heeft twintig jaar voor een drugskartel gewerkt. Hij deed wat El Patron hem vroeg, 24 uur per dag, 365 dagen per jaar. Als hij zijn telefoon of radio niet beantwoordde, was dat een teken dat hij niet langer mee wilde werken. Met zijn team was El Sicario verantwoordelijk voor ontvoeringen, mishandelingen en moord. Zonder aarzeling zet hij de verschillende opdrachten die hij van zijn baas kreeg uiteen. Zo kwam het voor dat ze iemand moesten martelen en diegene vervolgens op bevel van de baas weer moesten oplappen en overdragen aan een ander team. Een misdadig leven was het, dat gepaard ging met alcohol, drugs en veel geld. El Sicario vertelt hoe het moorden uiteindelijk gewoonte werd. Maar op unjustified killing, het zomaar vermoorden van onschuldige mensen, werd door de drugskartels een rem gezet.
Waar geen rem op gezet werd, waren de drugstransporten, de ontvoeringen, mishandelingen en moorden. Lichamen van informanten van de Mexicaanse of Amerikaanse politie of van mensen die de drugskartels vaarwel hadden gezegd of geld verschuldigd waren, werden begraven in speciale ‘safehouses‘. Die panden werden weer beschermd door politiewagens, betaald door criminele netwerken. De drugskartels vormen zo een machtig web in een corrupte staat, waar het goede en kwade niet langer van elkaar te onderscheiden zijn.Minimale middelen, grootst effect
Van die boodschap is El Sicario, Room 164 dan ook goed doordrongen. Word je op straat gevolgd door een politiewagen? Grote kans dat er een huurmoordenaar achter je aan zit. Toch besloot El Sicario zijn twintig jaar trouwe dienst bij het kartel te beëindigen. Inmiddels is hij een gelovig man en op vrije voet, maar er staat wel een beloning van 250.000 dollar op zijn hoofd. Regisseur Gianfranco Rosi baseerde zijn film op een artikel van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Charles Bowden. Ondanks de minimale middelen – motelkamer, een man, een tekenblok – ontvouwt zich een uiterst grimmige en verontrustende werkelijkheid. Eentje die eigenlijk alleen maar grotere vormen aan lijkt te nemen, met de recente nieuwsberichten dat het dodental als gevolg van de drugsoorlog in Mexico opgelopen is tot boven de 50.000. De film is een moedige keuze van zowel de regisseur als El Sicario om inzage te tonen in een wereld die we liever anders zouden willen zien.