Film / Films

Hoofdrol voor de bijfiguren

recensie: Madagascar: Escape 2 Africa

Daar zijn ze weer! De dansgrage leeuw, de babbelzieke zebra, de hypochondrische giraffe en het bevallige nijlpaard. De geanimeerde personages uit de stal (pardon: dierentuin) van Dreamworks arriveren dit keer – weer geheel buiten hun schuld om – wederom niet op de plek die ze in gedachten hadden. Geluk bij een ongeluk: ze komen op de plek terecht waar ze in deel één eigenlijk hadden moeten komen. Het vasteland van Afrika.

~

Want hoe zat het ook al weer? De vier New Yorkse dierentuindieren Alex, Marty, Melman en Gloria (met de stemmen van respectievelijk Ben Stiller, Chris Rock, David Schwimmer en Jada Pinkett-Smith) ontsnapten in deel één met behulp van vier snode pinguïns, werden opgepakt, en vervolgens naar hun geboortegrond verscheept. Daar komen ze echter nooit aan; met dank aan de pinguïns strandden ze op het exotische eiland Madagaskar. Hier is het even wennen aan het echte wild, maar met behulp van een megalomane lemurenkoning (stem van Sacha Baron Cohen) en zijn troep lukt dat uiteindelijk aardig.

Het vervolg

~

Maar hun eigenlijke thuishaven, de Central Park Zoo, blijft trekken. Het is de pinguïns gelukt een oud vliegtuig op te knappen dat de dieren terug naar New York moet brengen. Zover komt het krakkemikkige toestel natuurlijk niet, en de dieren bevinden zich opeens midden op de Afrikaanse steppen. Het stikt hier letterlijk van de soortgenoten, onder wie – hoe toevallig – de ouders van Alex de leeuw. Het betekent dat er naast een hoop oude bekenden (met wederom glansrollen voor de pinguïns en het omaatje dat in deel één Alex op z’n donder gaf) ook een aantal nieuwe personages geïntroduceerd worden.

Bijfiguren

~

Het valt de makers te prijzen dat ze er in zijn geslaagd een vervolg te maken dat sterker is dan het origineel. De animatie oogt net wat oogstrelender, zonder dat naar fotorealisme is gestreefd. Maar belangrijker is de verdeling van aandacht over de karakters: ieder personage komt ruimschoots aan bod, en het wat fragmentarische plot van het eerste deel is vervangen door een meer gebalanceerd verhaal. Maar het zijn vooral de vele bijpersonages en zijlijntjes die de film grappig houden. Want telkens als de moralistische reflecties over vriendschap, liefde en uniciteit van de hoofdpersonages de vaart en humor uit het verhaal dreigen te halen, is er wel een bijfiguur die deze momenten bruut en grappig verstoort. Alex, Marty, Melman en Gloria mogen dan de blikvangers van de film zijn – de echte sterren zijn het zeker niet. Ondanks, of misschien wel dankzij, het feit dat ‘grote namen’ hun stemmen verzorgen.