Spectaculair debuut van Eva Victor

De A24-film is bijna een genre op zich geworden. Als er een nieuwe film verschijnt van de indie-filmstudio, valt hij meestal in twee hokjes te plaatsen: ofwel een horror à la The Witch (2015) en Get Out (2017), óf een klein, intiem drama zoals Past Lives (2023) en Minari (2020). Niet dat deze films over één kam geschoren moeten worden – stuk voor stuk zijn ze op zichzelf staande, uitstekende films – maar het patroon lijkt onderhand moeilijk te negeren.

Sorry, Baby, de grote hit van het Sundance festival begin dit jaar, valt duidelijk in de tweede categorie, en lijkt zich moeiteloos te nestelen als hét ‘A24-drama’ van 2025. Dat is niet zonder reden: schrijver, regisseur en hoofdrolspeler(!) Eva Victor levert niet alleen een spectaculair debuut af, maar iets compleet eigens waar het zelfvertrouwen vanaf barst.

Het leven op de campus

Centraal in Sorry, Baby staat Agnes (gespeeld door Eva Victor zelf), een literatuurdocente aan een kleine universiteit in New England. De film opent met de binnenkomst van haar vroegere huisgenoot en beste vriendin Lydie (een sterke Naomi Ackie), die groot nieuws met zich meebrengt: ze krijgt een kind. De film lijkt te beginnen als een warm weerzien tussen twee oude vrienden. We worden meegenomen in hun gesprekken over de romantiek van het studentenleven, de vriendschappen die ze vormden en hoe hun levens in contrast met elkaar staan: Lydie die een gezin opbouwt in New York, en Agnes die is blijven hangen op de campus. De chemie is voelbaar, de humor scherp en de gesprekken zijn oprecht.

© Filmdepot

Eva Victor houdt, ondanks het rustige tempo waarmee het verhaal zich ontvouwt, je als kijker onwijs scherp door niet bang te zijn het tapijt onder je voeten vandaan te trekken. De centrale gebeurtenis – een grensoverschrijdende ontmoeting met een professor – blijft buiten beeld door een elliptische vertelstructuur, maar is als een blok in de maag voelbaar doorheen de hele film.

Van warm nest tot spookhuis

De film springt tussen heden en verleden, waar je wordt meegenomen in het verwerkingsproces van Agnes; Victor toont hoe ze zich een weg baant door paniekaanvallen, de zoektocht naar nieuwe intimiteit, maar ook de eenzaamheid op de campus in New England. Wat begint als een warm nest – een huis vol boeken, knus kaarslicht en een grijze kat – verandert ‘s nachts in een spookhuis. Een mysterieus geklop, piepende en krakende deuren: we blijven met Agnes angstig in bed achter. Het zijn momenten die wat weg hebben van een horrorfilm, en dat is heel slim gedaan door Victor: je wordt meegezogen in de angsten van Agnes en dat maakt het trauma tastbaar.

Eva Victors stijl is opvallend: ze combineert droge humor met emotionele kwetsbaarheid, en weet zelfs in de donkerste momenten ruimte te vinden voor absurditeit en lichtheid. Kleine scènes – een kitten adopteren, een onverwachte sandwich met een vreemdeling – zijn hoogtepunten in de film, mede dankzij het bijzonder oprechte script van Victor. Elke zin, ongemakkelijke stilte of klop op de deur voelt dan ook echt; alsof je door een raam iemands leven binnen gluurt.

Balanceren op een koord

Een film over het proces van traumaverwerking luchtig houden is een moeilijk koord om op te balanceren; je wil een onderwerp als seksueel misbruik niet bagatelliseren met humor, maar ook niet wegvallen in de beladenheid van het trauma. Het onderwerp is zwaar, maar zo voelt de film nooit. Sorry, Baby gaat niet over slachtofferschap, maar over herstel en over hoe het leven, ondanks alles, gewoon doorgaat. Dat Eva Victor dit als debutant zo overtuigend weet neer te zetten, maakt Sorry, Baby niet alleen een meer dan indrukwekkende eerste film, maar het begin van een veelbelovende carrière.