X-Men mist ‘drive’

En zo zijn daar de X-Men, na Batman de meest menselijke onder de superhelden. X-Men zijn eigenlijk “gewone” mensen die door een evolutionaire speling van het lot bepaalde gaven hebben ontwikkeld. Deze mutanten worden in de nabije toekomst beschouwd als gevaarlijk uitschot dat zo snel mogelijk geregistreerd en opgesloten moet worden.
De mutanten zijn verdeeld in twee groepen. De ene, onder leiding van professor Charles Xavier (Patrick “Picard” Steward), heeft een optimistische kijk op de relatie tussen de mens en de mutant, terwijl de andere, geleid door ene Magneto (Ian “Gandalf” McKellen) denkt dat er oorlog gaat komen tussen beide partijen.

Alhoewel in X-Men een grote groep mensen centraal staat, draait het eigenlijke verhaal om Rogue, gespeeld door Anna Paquin (één van de mooiste meisjes ter wereld die bekend werd met haar Oscarwinnende rol in The Piano). Zij loopt weg van huis omdat zij de krachten en herinneringen overneemt van degene die ze aanraakt (“The first boy I kissed was in a coma for three weeks”). Onderweg komt ze Wolverine tegen, een mutant die een metalen skelet heeft en daardoor als prijsvechter door het leven gaat.

Het grootste deel van de film wordt besteed aan de introductie van het X-Men-universum en dat is meteen het grootste probleem: het verhaal kabbelt maar een beetje voort. Het plot is niet dreigend genoeg om echt spannend te worden en er zijn teveel personages om je echt te kunnen identificeren met iemand.
Nu schijnt dit het eerste deel van een trilogie te zijn, en als dat inderdaad waar is, dan is het inleidende karakter van de film te begrijpen. Maar als losstaande film komt X-Men nogal tam over.