Return To Me

Zelden zag ik een ongebalanceerder film dan Return to Me, de debuutfilm van actrice Bonnie Hunt, met David “Fox Mulder” Duchovny en Minnie Driver in de hoofdrollen.
Duchovny’s vrouw verongelukt en haar hart wordt getransplanteerd naar het lichaam van Driver. Ze komen elkaar toevallig tegen, worden verliefd op elkaar en leven nog lang en gelukkig.

Alle voorspelbaarheden en clichés worden gebruikt om de anderhalf uur die de film duurt, door te komen. Leedvermaak tijdens het eerste kwartier (“corny!”) maakt al gauw plaats voor een beklemmend gevoel van plaatsvervangende schaamte (“ze kunnen dit toch niet serieus menen?!?”), dat de hele film niet meer weggaat.
En het pijnlijke is dat sommige delen van de film niet eens zo slecht zijn: het begint al met een behoorlijk briljant shot van een paar minuten vanuit een helicopter, maar dat was waarschijnlijk een creatieve opwelling van de dienstdoende cameraman, omdat dergelijk meesterschap elders in de film niet meer voorkomt.
Sommige personages zijn ook behoorlijk leuk: vooral de vier bejaarde mannen (waaronder Drivers opa) maken soms best leuke grappen. Daarnaast speelt de regisseur zelf ook mee en uit haar spel blijkt dat ze de regiestoel voortaan maar beter voor getalenteerde mensen kan vrijhouden en zich vanaf nu weer weer bezig moet gaan houden met datgene wat ze echt goed kan, namelijk acteren.

Ik had het eerste uur nog hoop dat de film een postmoderne wending zou krijgen door zichzelf en het genre waarbinnen de film zich afspeelt volledig op de hak te nemen (zoiets wat Scream deed voor de horrorfilm), maar het verhaal bleef zich maar voortslepen tot het mierzoete einde met een wagonlading volstrekt lachwekkende maar uiterst serieus bedoelde scènes.

Dat het gevoel dat na afloop blijft hangen niet eens zo beroerd is, is te wijten aan de immuniteit die ontstaan is na meer dan anderhalf uur chemische zoetigheid. Maar misschien was het wel gewoon de opluchting van de aftiteling.
Hoe dan ook: Return to Me is absolute tijdverspilling.