De hoesfoto doet denken aan the beauty and the beast. Een combinatie die we onlangs ook nog zagen bij Tarja Turunen & Mike Terrana, waarbij een zangeres wonderlijk samenwerkt met een drummer. Nu is het de bassist Lennart Ginman die de uitdaging aangaat met de Faeröersche Eivør Palsdottir. Een combinatie die in de praktijk een schitterend album, zwevend tussen jazz en pop, oplevert.

Filmklanken
Het album The Color of Dark opent met ‘My Little Blue Star’ dat zich laat luisteren als de titelsong van een nog niet gefilmde James Bond. Niet heel verwonderlijk als we het cv van Ginman lezen: Hij heeft zijn sporen ook verdiend in de filmwereld. Het is een mooie hint voor de Bond-filmmakers. Overigens draagt Linman dit nummer op aan zijn vader Mans Ginman.

‘The Sinner Or The Saint’ waaiert over de luisteraar uit als een landschap in de mist, die de wandelaar opslokt en omsluit. Het tempo is aanstekelijk, het akoestische gitaarspel bovenop het bedje van synthesizerklanken en elektronische ritmes even behaaglijk als van een mysterieuze snit die past bij de stem van Eivør. Het beste valt de compositie te vergelijken met een Yellow-nummer met dameszang. Misschien een idee voor een volgend project? Ondanks het talent van Ginman om zelf passende liedjes te schrijven voor de stem van Eivør, kiest hij ervoor het van Billie Holliday bekende ‘Gloomy Sunday’ samen met haar naar een nieuw hoogtepunt te spelen.

Inspiratie tot topprestatie
Het gevoel van Yellow houdt aan als de eerste maten van ‘For Every Dream There Is A War’ worden ingezet. De toonzetting waarin Ginman en Eivør de muziek van The Color of Dark hebben gezet zweeft tussen die van film, pop, elektronica en jazz in. Gelukkig is het een van die albums die niet in één hokje te stoppen zijn. De stem van Eivør bloeit op de stevige compositorische grond van Ginman. Deze geluidstovenaar heeft goed geluisterd wat deze Faeröersche zangeres eerder in haar solocarrière heeft gemaakt en laat dat bijvoorbeeld in het lied ‘Son Of The Sin’ terug horen, waar flarden klinken van wat we kennen van albums als Room, het laatste album van Eivør zelf.

Nog niet zo lang geleden maakte deze zangeres een kinderboek en stopte daar een cd’tje bij met door haar gezongen kinderliedjes. Nu verrast ze ons met een uitstekend album dat met moeite in de vooruitstrevende jazzhoek geplaatst kan worden. Het toont aan hoe veelzijdig dit talent van de Faeröer-eilanden is. Eivør is even bijzonder als het landschap van haar moederland. Ginman heeft als katalysator gediend voor Eivør en werd op zijn beurt door haar geïnspireerd tot deze topprestatie.

Live in Nederland:
2 november Roepaen, Ottersum
4 november Bitterzoet, Amsterdam

Van de gevierde rapper en producer DOOM (vroeger MF DOOM) hebben we nog wat tegoed. Zo staat al jaren een plaat met de legendarische Wu-Tangrapper Ghostface Killah op de planning, en wachten we nog altijd op het vervolg van klassieker Madvillainly (uit 2004), die hij met Madlib maakte. Maar de excentrieke DOOM trok zijn eigen plan en koos ervoor om eerst te werken aan een project met het zeventienjarige (!) raptalent Nehru Bishop. Bliksemcarrière is voor diens geval nog zacht uitgedrukt.

Om

Geheel in stijl kent ook dit gelijknamige album een fantastische start. Met het nummer ‘Om’ zet het duo misschien wel een van dé hiphopnummers van het jaar neer. De energieke beat stuwt de verses van Nehru zo krachtig voort dat die eigenlijk weinig meer hoeft te doen dan wat soepel lopende zinnen achter elkaar te plaatsen — en dat doet hij met verve. De heerlijke hook van de charismatische DOOM maakt het plaatje compleet.

Helaas weten de twee dit niveau vervolgens niet meer te benaderen. De moeiteloos flowende Bishop Nehru laat rappend geen steken vallen, maar doet weinig meer dan dat. Hij kan in zijn eentje (nog) geen microfoon betoveren zoals DOOM dat bijvoorbeeld wel kan, en is dus te veel afhankelijk van een goede beat wil hij echt goed uit de verf te komen. Hierdoor weet hij op zijn beurt de muziek niet naar een hoger plan te tillen. En laat het op dit plaatje nou net Bishop Nehru zijn die verreweg de grootste rol krijgt als het om rappen gaat.

Oerdegelijk

Gelukkig doet DOOM het prima vanachter de productietafel. Zo krijg je oerdegelijke nummers als het dreigende ‘We’re Coming For You’ en ‘Darkness (HBU)’ — met een stuiterend baslijntje dat je voeten onherroepelijk laat meetikken. Er valt weinig aan te merken op deze nummers, maar ze zijn qua niveau niet onderscheidend genoeg om bijzonder hoge toppen te scheren. De plank wordt zelfs een paar keer misgeslagen: ‘You Mean the Most’ en vooral ‘So Alone’ worden ontsierd door ontzettend slecht gezongen zeur-refreintjes. Dat is jammer, want juist ‘So Alone’, dat draait om de eenzaamheid die het gevolg is van Nehru’s strijd om succes, is tekstueel sterk uitgewerkt.

DOOM komt, naast het refrein van ‘Om’, slechts tweemaal aan het woord. Vooral op het sterke ‘Caskets’ (waarop Nehru trouwens ook flink vuurspuwt) toont de veteraan nog maar even aan dat hij het rappen, met die unieke, constant op het randje zittende flow, nog lang niet verleerd is. Het is echter niet genoeg om de plaat, die slechts dertig minuten duurt, overtuigend uit de middenmoot te slepen.

De combinatie Bishop Nehru en DOOM heeft ons dus ‘Om’ en een kleine verzameling solide maar weinig opwindende hiphoptracks gebracht. Het is bewonderenswaardig hoe goed Bishop Nehru mee weet te komen als je bedenkt dat hij pas zeventien was toen hij het album inrapte. De potentie is dan ook enorm en goed hoorbaar, maar Nehru ontbeert nog wel uitstraling en eigenheid. Een man om in de gaten te houden dus, maar deze plaat is net iets te vroeg gemaakt.