In 2014 werden de opnames al afgerond voor het tweede album van Loes Swinkels. Het mag een tweede debuut genoemd worden, omdat Swinkels zich na een stilte van zes jaar hervond. Ze maakt een stevige rentree met Nothing As I Know. Met een nieuwe stijl – die een mix is van blues, soul en Americana – weet Swinkels wat ze doet en laat ze dat ook voelen. Iedere vezel in haar is verbonden met de muziek die ze nu maakt.

Hecht geluid

Het album Nothing As I Know nam Swinkels samen met Richard van Bergen, Rob Geboers, BJ Baartmans en Gabriël Peeters op. De productie was in handen van Gabriël Peeters in de Uncle Gabe’s Soundstudio te Eindhoven. Compositorisch heeft Swinkels het heft stevig in handen, want ze heeft de muziek voor vrijwel alle nummers zelf geschreven. Slechts ‘Misty Feelings’ werd door Ruben Klabbers voorzien van een melodie met een tekst van de hand van Swinkels.

Het album ademt de sterke overtuiging dat dit de nieuwe Loes-Swinkels-stijl is, waarbij omkijken geen optie is. Swinkels klinkt zelfverzekerd en speelt de sterren van de hemel. Dat haar muziek sterk geworteld is in de genoemde muziekstijlen van blues, soul en Americana, doet de warmte van de sound heel erg goed. De muzikanten die ze in de studio om zich heen heeft verzameld, hebben een hecht geluid vastgelegd.

Bijzonder momentje

Op de avond van de albumpresentatie in De Roepaen is het na een bijzondere opwarming door fraaie liedjes van Marcel Verbeek – die, zoals Swinkels zegt, een stem heeft als een warm bad – uiteindelijk de beurt aan Loes Swinkels met haar band. Dit is niet de band die we op het album horen, maar de band waarmee ze het land doortrekt. En dat die band er staat zullen we weten! De uitgebreide voorbereiding heeft haar vruchten afgeworpen. Samen met Fabian Kraal op drums, Kai Liebrand op bas, Aldo Spadaro weergaloos op gitaar en Remco van Zandvoort op Hammond, speelt Loes Swinkels haar nieuwste album plus een kort intermezzo met enkele bijzondere liedjes.

Swinkels heeft de touwtjes stevig in handen en speelt haar album integraal en in de volgorde zoals we de songs ook op het album terug vinden. ‘Nothing As I Know’ is dan ook het eerste nummer dat we horen en de afsluiter is ‘Welcome Home’.  In een viertal nummers tussen ‘Forbidden’ en ‘Cape Rainy Days’ laat Swinkels het publiek kennismaken met andere nummers dan dan de nummers die terug zijn te vind en op het album. Een nummer schreef Swinkels ooit in het Nederlands: ‘Voor altijd’ en dat is een bijzonder momentje in het optreden. Hier zingt de breekbare Swinkels die verder als een onverwoestbare frontvrouw van haar band speelt.

Definitieve draai

Het siert Swinkels dat ze het hechte geluid op het album ook met een compleet andere band op het podium weet waar te maken. Daarmee bewijst ze dat ze de echte leider van de band is. Wat meer dan helder is, is dat Swinkels de rootsstijl stevig heeft omarmd. Dit is topmuziek van een zangeres die haar draai definitief gevonden lijkt te hebben.

Live in Nederland: 12 April 2015, 17.00u, De Bosuil, Weert

Album na album maken, hits produceren, en meedraaien in de muzikale Nederlandse eredivisie: het gaat niet vanzelf. De mannen van Racoon bleven puzzelen, namen ruim de tijd, maar overtuigen slechts deels met All in Good Time.
De opener van de plaat is een oude bekende. ‘Shoes of Lightning’ werd eind december 2013 bekend doordat het als anthem van 3FM Serious Request fungeerde. Dat het een zeer mooi nummer is, staat buiten kijf. Een weemoedige melodielijn waarover zanger Bart van der Weide ingetogen en voorzichtig zijn melancholie op je laat neerdalen. Het refrein geeft juist hoop door de volle overtuiging waarmee het gezongen wordt. Waarom het nog op dit album moet staan, na ruim een jaar, blijft echter een vraagteken.

Rust

Het semi-akoestische ‘Tommy’ bezingt een jongen die altijd gepest wordt. Doordat de ditmaal dunne zang zijn kenmerkende drive mist, past dit juist bij het thema. Ook het hoog gezongen refrein springt eruit. Mooi.
‘The Little One Falls’ is eveneens rustig. Getokkel, zachte zang en akoestische gitaar geven gevoel aan verdriet. Datzelfde doet het met piano begeleide ‘Spit Your Heart Out ‘. Het zijn alle drie tracks die relatief onopgetuigd blijven, in tegenstelling tot de rest van het album.

Te volle sound

Liverpool Rain, met hits als ‘No Mercy’, ‘Don’t Give Up the Fight’ en ‘ Liverpool Rain’, was de eerste samenwerking met de Belgische producer van Belle. Hierop was al te horen dat de band wat afstand nam van de cleane, eenvoudige sound van Before You Leave (2008) en vooral Another Day (2005), door meer instrumenten in te zetten. Die lijn is doorgezet, want het onderscheid met het vorige is dat op All in Good Time volheid overheerst. Nummers met slechts zang, gitaar en drum — voorheen toch het kenmerk van de band — zijn amper te ontdekken.

In ‘Heaven Holds a Place’ wordt de familie bezongen. De mondharmonicasolo en de swingende pianosolo lijken respectievelijk moeder en vader te verbeelden, wat een prima muzikale vondst is. Een onverwachte outro met blazers dissoneert echter.

Strijkers

Een strijkersensemble is bij veel tracks behoorlijk aanwezig. Blijven ze bij ‘Boy Breaks Heart’nog redelijk op de achtergrond, het door een lome intro ingeluide en met stevige, dansende stem gezongen ‘Brick by Brick’ wordt hier fors ondersteund.

In ‘Good to See You’ wordt de keyboard vergezeld met trompetten, wat eveneens zorgt voor een compact geluid. Slotnummer ‘Fun We Had’ biedt een terugblik op “het plezier dat we hadden en het leven dat we leefden”. Wederom de strijkers en een groot koor gevende de plaat een (te) opgewekt einde, al geeft het ook aan dat het leven volgens de band de moeite waard is.

Spanning ontbreekt

Doordat de songs op All in Good Time vrijwel allemaal hetzelfde tempo hebben, wordt de plaat vrij gezapig. De liedjes zijn stuk voor stuk prima, maar zoals eerder gezegd zijn ze soms te vol gestopt. De band heeft de veelvoud aan violen bijvoorbeeld niet nodig. Het wordt nergens echt spannend, en rocksongs van vroeger zijn ver te zoeken. Alleen het broeierige ‘Guilty‘, waarbij de spanning wordt opgebouwd en vastgehouden door hi-hat en drums, is wat dat betreft een uitschieter. Racoon vindt zichzelf wel, maar weet niet te overtuigen.