De wereld van Thijs ontstijgt nauwelijks de eigen vierkante meter
In zijn tweede voorstelling Kom nou maar gewoon tracht Thijs van de Meeberg een geëngageerd verhaal te vertellen, dat bovendien zou moeten amuseren. Maar zo ambitieus als zijn plannen zijn, zo jammerlijk zijn de grappen getimed.
Grenzeloos naïef idealisme
Thijs van de Meeberg won in 2015 nog het Leids Cabaret Festival en debuteerde daarna met zijn voorstelling Er mag gedanst worden. Ook toen al viel op dat Van de Meeberg vooral wil laten zien dat hij een goede inborst heeft, met een grenzeloos naïef idealisme. Althans, dat komt deze keer expliciet naar voren wanneer hij vertelt over zijn dronken poging om Albert Heijn eens een lesje te leren. Over milieuvervuiling in dit geval. Zijn frustratie tegen deze en andere multinationals komt eigenlijk vooral voort uit het feit dat hij na een jarenlange relatie door zijn vriendin is verlaten en ineens weer met zichzelf te dealen heeft. Zijn eenzaamheid leidt tot diverse frustraties, van zijn getroebleerde relatie met zijn vader tot aan zijn vroegere blokfluitleraar Rudy Steenbergen. Het is duidelijk dat Van de Meeberg de nodige robbertjes heeft uit te vechten, maar vooral met zichzelf.
Op zich zouden zijn persoonlijke en idealistische invalshoeken best mooi materiaal kunnen zijn voor een prettig avondje contemplatie en gezonde zelfspot. Helaas is Van de Meeberg te weinig comedian om zijn grappen goed uit te werken en te timen. Zo is de profielschets van zijn ‘saaie’ vader aardig, maar zou deze nog grover en gevaarlijker verteld kunnen worden.
Een doodgoeie jongen
Of wanneer hij zogenaamd de demonen in zijn lichaam moet onderdrukken bij een lesje mindfulness, waarna hij zich met een duivelse stem niet langer kan beheersen. Daar zit gelijk de makke: Van de Meeberg is zo’n doodgoeie jongen dat het nergens schuurt of pijn doet, laat staan dat er op een gegeven moment een volle lach van het publiek door de zaal golft. Daarvoor is het verhaal van Van de Meeberg te weinig origineel en te persoonlijk, ondanks zijn pogingen tot een maatschappijkritische noot te kraken. En hoewel de verschillende verhaallijnen uiteindelijk toch bij elkaar komen, heerst na afloop toch het gevoel het onderhoudend en behaaglijk was. Bij zijn volgende voorstelling mag Van de Meeberg dan ook scherper aan de wind varen.
