Op de een of andere manier halen we nooit de Yoga Tribe Vibe, een yogaworkshop die al om 10:30 uur begint. Zelfs de paar minutes of fame van Yuri van Gelder is nog maar net te halen: de Alpha staat volledig volgepakt met brakke koppies die allen wat mee willen maken van de kunstjes van de atleet. Tof om te zien hoe de organisatie Van Gelder last minute naar het festival heeft weten te halen, nadat hij weggestuurd was uit Rio. De Nederlandse turner rijst als een soort bijbels figuur in een wit pak boven het publiek uit. Waanzinnig om te zien, vooral omdat er normaal gesproken vrijwel geen ruimte is voor sport.

Toch speelt de organisatie deze editie net wat meer in op sportieve activiteiten, natuurlijk met oog op de Olympische Spelen. Zo vind je naast de Heineken een klein stadion genaamd Eddie The Eagle waar je eerst naar binnen moet met een stempel voordat je weet wat er gebeurt. Je mag meedoen, je mag kijken, je mag meeschreeuwen: zolang je maar participeert is het goed. Leuk extraatje tijdens deze editie.

Langzaam wakker worden

Vanuit de Heineken horen we lieflijke tunes en fijne vocals waardoor we vrijwel meteen worden aangetrokken: de Britten van Oh Wonder zetten hier een magische show neer voor een volle tent. Hoewel de gehele sound en performance soms net iets te zoet kan zijn (beeldschermen met close-ups, zo nu en dan een motivational quote en lieve songteksten) staat het duo te stralen en te knallen in de Heineken. Het toffe is: de tent wordt alsmaar voller en voller totdat er zelfs buiten een aantal rijen staan. En dat zo vroeg op de middag van de laatste festivaldag, chapeau!

Van Oh Wonder rollen we zo door naar de sprookjesachtige AURORA in de India. Deze Noorse (ijs)koningin is een genot voor het oog en het oor. Met haar bizarre bewegingen, haar dankbare woorden en haar doordringende stem heeft ze menigeen in het publiek direct te pakken. Wanneer ze hitje ‘Runaway’ inzet, wordt het voor sommigen te veel: twee vrouwen huilen tranen met tuiten zonder dat ze hun blik afwenden van de Noorse popzangeres. Het nummer staat dan ook als een huis, niet alleen door haar stem of de intense teksten, maar door de complete performance. Wat een ijzige pracht.

Gitaargeweld

Wakker worden met lieve (en oké, soms mierzoete) liedjes is op zondag eigenlijk meer dan perfect. Maar juist omdat het zondag is, hebben we ook wel wat meer energie nodig om de dag mee door te komen. Daarom verslaan we de grote buien en vinden we een zonnetje bij de Charlie, waar Indian Askin op de planken staat. De kleinste tent van het festival is ook deze keer uitgepuild. Dat is niet zo heel gek, want het gaat goed met de Amsterdamse rockband. Denk aan succesvolle optredens op Noorderslag, Zwarte Cross, De Beschaving en meer. Dat zou toch ook Lowlands moeten kunnen overrompelen? Het antwoord is ja: een loeistrakke set met knallers als ‘Asshole Down’ en ‘Answer’, een halfnaakte frontman Ayala en liters zweet en bier. We zijn nu officieel écht wakker gemaakt. Thanks! De band staat dit najaar in diverse poppodia in het land, ga ze zeker checken voordat ze huge zijn.

 

Over de show van Local Natives even later in de Heineken zijn de meningen waarschijnlijk verdeeld. Bij vlagen is het totaalplaatje sterk en vraagt het om meer, maar op sommige momenten wordt de aandacht van menigeen weg getrokken door de zonnestralen buiten, de technische geluidsfouten en het beeldscherm wat niet helemaal synchroon loopt met de show. Hoewel technische fouten bij een fraaie set niet hoeven te storen, doet dat het hier wel en dat is jammer. De Amerikaanse band verdient namelijk meer: hitje ‘Airplanes’ verspreidt zich als een warme deken over het grote deel van het meezingende publiek en het aanstekelijke ‘Breakers’ werkt ook als een malle. Het is leuk, maar ze weten nergens écht te raken. Op 13 november gaan ze in de herkansing in Paradiso, Amsterdam.

De planning deze middag is een beetje krap: we hebben inmiddels belofte Anderson .Paak moeten missen door Indian Askin en Local Natives, maar al met al is de timetable nog prima te doen dit weekend. Voordat we naar James Blake gaan in de Bravo maken we nog een stop bij Brian Fallon & The Crowes, het nieuwe project van de oud-frontman van The Gaslight Anthem. We zien het vaak gebeuren: bandleden weten niet meer wat ze samen nog kunnen bereiken, splitsen op en gaan ieder hun eigen weg. Vaak zonder een al te succesvol vervolg. Bij Brian Fallon is dit echter niet het geval. Toegegeven: naarmate de show vordert, wordt de tent een stuk leger. Vooral aan het eind is er overal genoeg plek om mee te knikken en te heupwiegen met de lekker in het gehoor liggende countryrock. Maar ja, wat wil je, als je vlak voor niemand minder dan James Blake geprogrammeerd staat. Dit lijkt de band niets uit te maken: jolige grapjes, toffe tracks zoals het rustige ‘Painkillers’, het melodieuze ‘Mary Ann’ en de cover ‘Teenage Dream’ van Katy Perry; waarvan Fallon baalt dat hij deze zelf niet heeft gemaakt. De show is gemoedelijk, sfeervol en weet zonder al te veel poespas goed te boeien. En nee, het is geen The Gaslight Anthem, maar is het niet een keer klaar met het maken van vergelijkingen met eerdere bands of projecten?

Bravo galore

Een van de grotere namen van vandaag is producer James Blake, hoewel hij niet eens op de mainstage geprogrammeerd is. De Bravo lijkt in eerste instantie te klein voor de Britse muzikant. Eerder heeft Blake onvergetelijke sets gespeeld op onder andere Best Kept Secret festival; de verwachtingen voor deze vroege avond zijn dan ook hooggespannen. Het is niet voor niets zo dat de bandleden van Local Natives speciaal uit de backstage komen om rechts van het podium mee te genieten van de sound van deze Engelsman. Toch verlaten zij (en meerdere mensen) reeds na een aantal nummers de tent en dat is eigenlijk niet zo heel erg gek. Hoewel Blake exact klinkt zoals op de plaat, met dansbare uitschieters zoals ‘Voyeur’ (die doordringende bas!) en het bloedmooie nieuwe ‘I Hope My Life’, weet hij niet de volledige aandacht van het publiek vast te houden. “Het is nog vroeg”, “het is zondag”, “er worden aardig wat nieuwe tracks gespeeld”, klopt. Maar juist dan zou hij er alles aan moeten doen om de aanwezigen in te pakken toch? Begrijp me niet verkeerd: Blake doet het knettergoed, zijn tracks zijn te gek en de sound is hier en daar onmenselijk mooi, maar er mist iets om het plaatje compleet te maken.

Na James Blake blijven we in de Bravo voor Foals. De heren uit Oxford hebben de laatste jaren in Nederland een behoorlijke voet aan de grond weten te zetten. Met hun energieke performance en steengoede releases weten ze het publiek in ons land iedere keer weer in te pakken. Tot de laatste keer voor Lowlands, toen ze in de Heineken Music Hall stonden: het contact met het publiek miste, iets waar ze juist om bekend staan. Wellicht omdat ze reeds een behoorlijke tijd op tour waren en het geheel een routineklus leek te zijn. Vanavond krijgen ze een welverdiende herkansing als bandafsluiter van de Bravo en al na het eerste nummer is het overduidelijk dat dit een memorabel optreden gaat worden. ‘Prelude’ neemt ons mee in een magische trip die pas een uur later eindigt bij knaller ‘Two Steps, Twice’. Het nieuwere ‘Mountain At My Gates’ wordt luidkeels meegeschreeuwd, evenals het intense ‘Inhaler’ waar de eerste grote pit ontstaat. De circlepit is niet meer zo groot geweest sinds John Coffey eerder op het festival en het volledige eerste vak wordt ondergedompeld in een groot zweetfestijn waar mannen poseren in het midden van de pit voordat het compleet losgaat. Wanneer frontman Yannis Philippakis zijn vaste crowdsurfmomentje pakt aan het einde van de set is de tent bijna te klein. Iedereen wil een beetje Philippakis hebben. Logisch, wat een bizar goede show. Vergeet de HMH, Foals op Lowlands 2016 móet vast zitten in je geheugen.

It’s a wrap!

Het klein beetje energie wat we nog hadden is inmiddels opgeslokt door Foals, maar de avond is nog jong en er is deze zondagnacht nog van alles te beleven. Eerst een patatje stoof om het energielevel bij te werken. In de Heineken staat het bijna jaarlijkse feestje van Kees van Hondt waarvoor eerder vanavond al diverse takken en bomen uit de grond werden getrokken om mee te paraderen (doe gewoon niet), terwijl er ook goed gedanst wordt in de X-Ray op Palms Trax: prettige garage house met een aantal meezingers. Toch gaat het dak er niet vanaf, daarvoor moeten we in de India zijn bij Benny Rodrigues & De Sluwe Vos.

Om 05:00 uur is Lowlands 2016 officieel afgelopen, hoewel veel mensen natuurlijk nog een heerlijk kort nachtje kunnen vertoeven in een (natte of kapot gewaaide) tent. Gotta love camp life! Deze editie van Lowlands heeft op meerdere vlakken enorm verrast: de programmering leek gevarieerder dan ooit. Er was letterlijk voor ieder wat wils: zoete pop van Oh Wonder, snoeiharde gitaren bij Eagles of Death Metal, shocking verrassingen in Helga’s, theater in Juliet, losgaan bij Die Antwoord en dansen tot vroeg in de ochtend. Drie dagen zon plus één dag wisselvallig weer moeten er ongetwijfeld aan hebben bijgedragen dat dit een van de leukste edities van de afgelopen jaren was. Het was relaxed, goed geregeld en minder druk dan eerdere jaren waardoor je je over het algemeen prima kon verplaatsen richting de diverse tenten. Dat is wel eens anders geweest. Erg benieuwd of de editie in 2017 weer zo ontzettend gaat verrassen!