Branagh begon in 2017 met Murder on the Orient Express en vervolgde in 2022 met Death on the Nile. Nu koos hij voor het minder bekende Hallowe’en Party (Nederlandstalige titel De versierde bezemsteel) dat Michael Green helemaal naar zijn hand zette.

In het origineel draait het om een tienerfeestje in een Engels dorpje, waar een meisje wordt vermoord. Een meisje dat waarschijnlijk getuige was van een moord. Iets dat niemand gelooft. Poirot wordt opgetrommeld om alles uit te zoeken. In de film van Green/Branagh is het verhaal verplaatst naar het Venetië van 1947, waar Poirot na zijn pensioen is neergestreken. In een oud palazzo woont hij een seance bij door de bekende Joyce Reynolds (Michelle Yeoh). De aanwezigen willen graag in contact komen met Alice Drake (Rowan Robinson), de overleden dochter van operazangeres Rowena Drake (Kelly Reilly).

Suchet en Branagh

Suchet is een beetje een Chaplinachtige Poirot met zijn aparte loopje en wandelstok. Branagh heeft zich net zo goed een Franstalig accent aangemeten, maar is op een andere manier innemend. Bijvoorbeeld op momenten waarop de camera op zijn gezichtsuitdrukking inzoomt. Een gezicht dat minder guitig, maar meer nadenkend overkomt.

De camerabeelden zijn overigens over de hele linie opvallend. Soms scheef gedraaid, en soms van bovenaf een overzicht gevend van een zonovergoten Venetië. Dit in contrast met de steeds heftiger wordende regenbuien, onweer en storm in het verhaal. Weersomstandigheden die het onheilspellende verhaal over (zelf)moord in het sombere palazzo ondersteunen, net als de telkens van sfeer verschietende muziek van Hildur Guđnadóttir.

Diepere lagen

Onder het verhaal gaan letterlijk diepere lagen schuil en deze torenen er uiteindelijk bovenuit. In het verhaal wordt eerst gemeend dat het palazzo geen kelder heeft. Maar dat blijkt wel degelijk het geval, net zoals er een zolder is. Poirot moet leren om te gaan met de geestverschijning van de vermoorde Alice, met de spoken die opduiken. Waar moet hij nu aan twijfelen: aan die verschijningen of juist aan zijn verstand?

Het verhaal zit, met die symbolisch uitgewerkte verschillende lagen – kelder, zolder, ratio en gevoel – ingenieus in elkaar. Telkens terugkerende elementen, zoals appels, maken dat er een eenheid in ontstaat. Om dat te bewerkstelligen, is er ook een rol weggelegd voor het vroegwijze, bebrilde jongetje Jude Hill (Leopold Ferrier) dat overal commentaar op geeft.

Verschillende genres

De verschillende genres waaruit de film bestaat volgen elkaar op: detective en thriller, horror en gothic. De diverse registers lijken ook telkens een andere publieksgroep aan te spreken, net zoals Branagh een andere invulling aan Poirot geeft dan Suchet. Of Branagh een gelijkwaardige prestatie weet neer te zetten, is twijfelachtig. De psychologische lading die Christie aanbrengt, blijft een beetje aan de oppervlakte, omdat de personages niet helemaal zijn uitgewerkt. En de plot is in een vloek en een zucht voorbij. Dat is allebei jammer, maar er blijft nog genoeg over om van te genieten en te griezelen.

Gesitueerd in de jaren vijftig draait Living om het leven van Mr. Williams. Een stoïcijnse ambtenaar die bekend staat als de baas van de afdeling Openbare Werken. Williams is iemand die zich buiten zijn werk om niet met zijn werknemers wil associëren en nogal goed is in opdrachten van zich afschuiven. Kort nadat Williams van zijn huisarts te horen krijgt dat hij nog slechts zes tot negen maanden te leven heeft, besluit de aan-zijn-bureau-gekluisterde ambtenaar onaangekondigd er tussenuit te gaan. Voor hem een zeer uitzonderlijk gegeven. In zijn afwezigheid  komt Williams tot de conclusie dat de passie die hij ooit voor het leven had niet te vinden was in grote avonturen, maar juist in de kleine, haast veronachtzaamde momenten in het leven. Nu de dood hem in de ogen kijkt is het nog maar de vraag of Williams een betekenisvolle nalatenschap heeft weten waar te maken.

Schijnbaar stoïcijns

Met velerlei bedachtzame spiegelshots weet cinematograaf Jamie Ramsey een zelfverzekerde doch behoorlijk gespleten persoonlijkheid vast te leggen van iemand die initieel maar weinig inhoud lijkt te hebben. Deze shots dragen op indrukwekkende wijze bij aan het vastleggen van een personage dat zowel een harde als een enorm vereenzaamde kant heeft. Een sterke scène die getuigt van zijn haast uiteenvallende persoon, is wanneer Williams voor de spiegel staat, oefenend om zijn zoon van het bittere nieuws op de hoogte te stellen. Met een gefragmenteerd spiegelwerk wordt nadruk gelegd op een zoektocht naar onvindbare woorden, resulterend in een pijnlijk, stilzwijgend mozaïek van emoties.

Aangevuld met een uiterst visueel script weten befaamde schrijvers Kazuo Ishiguro, Akira Kurosawa en Shinobu Hashimoto een man weer te geven die zijn verloren passie voor het leven lang niet volledig achter zich heeft gelaten. Dat Williams de waarde van kleine momenten terug wil vinden, wordt merkbaar tijdens een lunch met zijn voormalige collega Margaret Harris (Amy Lou Wood). In een openhartig gesprek met de medewerkster vertelt Williams over het belang van tegendraads pubergedrag. Het is een toespraak die je bij de keel grijpt en doet realiseren hoe snel de tijd aan ons voorbij gaat. De scène wakkert een verlangen aan dat slechts in schimmen van het verleden opgespeurd kan worden, terugdenkend aan toen. Als een weemoedige reiziger dwaal je mee naar nostalgische gedachten over toen je als kind nog éven buiten wilde blijven spelen, om nog héél kort vast te kunnen houden aan het moment.

Een authentieke weerspiegeling

Van meet af aan dompelt Living je onder in vervlogen tijden, ondersteund door functioneel snaarspel, gecomponeerd door de getalenteerde Emilie Levienaise-Farrouch. Met vreugdevolle en toch melancholische klanken, dragen de melodieën gedurende de hele film rijkelijk bij aan een vertelling over het leven.

Het feit dat een oude Japanse film dusdanig vertaald kan worden binnen een totaal ander landschap, zelfs zo’n zeventig jaar later, geeft blijk van een universele zoektocht naar betekenis en voldoening in het leven, herkenbaar voor elke generatie.