Film / Films

The Score

recensie: The Score

.

~

The Score heeft een cast waar je van tevoren van gaat watertanden. Misschien wel de beste acteurs van drie generaties; Marlon Brando, Robert de Niro en Edward Norton staan samen in één film. Verder zien we Angela Bassett op de titelrol staan. Allemaal grote acteurs met een goede staat van dienst. Het is dan ook tragisch om te zien wat voor ontzettend gemiddelde film The Score is geworden.

Het verhaal gaat over twee inbrekers die een geweldige kraak willen zetten in een politiedepot. Hun doel is een Franse scepter van goud. Alle standaardelementen van het inbrekersgenre komen voorbij: verraderlijke partners, boosaardige tegenpartijen, een spannende inbraakscène, vrouwlief die het inbrekers bestaan niet ziet zitten, en natuurlijk de beroemde uitspraak: “dit wordt mijn laatste klus”. De kijker weet dan natuurlijk allang dat die laatste klus natuurlijk niet goed kan gaan.

~

Brando is vrij grotesk en zijn gemurmel in de film is bijna gênant. Laatst hield de goede man een speech van een uur bij een optreden van Michael Jackson. Na het zien van deze film begrijp ik waarom het publiek hem begon uit te fluiten, hij is soms amper verstaanbaar, en mompelt dat het een lieve lust is. Van Norton weten we nu wel dat hij briljant is, dus hadden we graag ietsje meer van zijn vermogens gezien. Hoewel de manier waarop zijn personage (een inbreker die doet alsof hij verstandelijk gehandicapt is) weer fantastisch is krijg je toch het idee dat hij een beetje op automatische piloot acteert. Weirdo’s en psychopaten zijn nu eenmaal zijn specialiteit. De Niro zet zijn rol prima neer, maar het karakter wat hij speelt is niet bijster interessant. Angela Bassett is niet veel meer dan verhaaltechnisch decor, en voor een actrice van haar formaat is dat natuurlijk zonde.

Het intro van de film is vrij saai, een inbraakje, en vervolgens 5 à 6 minuten naar een rond de wereld tuffende De Niro kijken. En dat tekent driekwart van de film. Eigenlijk is de film niet meer dan een opzetje voor het laatste half uur waar de spannende inbraak in wordt vertoond. Een goede scène, dat wel, maar een tikkie lang, tikkie saai, en een tikkie teleurstellend.

Film / Films

The Pledge

recensie: The Pledge

.

~

Het lijkt een gesloten zaak. Een dood kind wordt nabij een bevroren meertje gevonden. Een zwakzinnige Indiaan bekent de moord, en pleegt vervolgens zelfmoord. Detective Jerry Black (Jack Nicholson) zwoer de moeder van het kind de zaak op te lossen, en nu dat gebeurd is kan hij met een gerust hart met pensioen… of niet?

Sean Penn heeft zich de afgelopen jaren van rebelse acteur tot talentvolle regisseur ontwikkeld. Zijn regie kenmerkt zich door rust en oog voor detail. Dat Nicholson de hoofdrol vervult in deze film maakt de verwachtingen alleen maar hooggespannen. Helaas worden die verwachtingen niet ingelost. De eerste sleutelscène in de film (wanhopige moeder laat Jerry Black met zijn hand op een kruis zweren de zaak op te lossen) is zo ontzettend theatraal dat het bijna de film verpest. Het verhaal is namelijk voor een groot gedeelte van deze scène afhankelijk, en dat doet de film geen goed.

De regie van Penn is net als het acteerwerk van Nicholson nagenoeg perfect. Alles ziet er goed uit, en elke scène ademt een aparte sfeer uit. Het zwakke van The Pledge zit ‘m dan ook niet in de scènes, maar in de film als geheel. Dit is namelijk zo’n film waarvan het eerste half uur wel aardig is, en je gewoon meteen naar de ontknoping wilt. Het anderhalf uur daartussen is bedoeld om de film wat meer diepte te geven, maar is vervelend traag te noemen.

Hoewel er toch een hoop goeds in zit, is The Pledge geen publiekstrekker. Dat maakt de film een vreemde eend in de bijt, en het zal mij behoorlijk verbazen als de film het in de Nederlandse bioscopen goed gaat doen, want daarvoor spreekt hij het doorsnee bios-publiek niet genoeg aan. Voor de fijnproever en fans van Penn en Nicholson valt er echter genoeg te beleven.

Film / Films

KM 0

recensie: KM 0

Welkom in Madrid, waar passie, hartstocht en liefde de basis vormen voor deze luchtige Spaanse komedie. In deze film staat het punt KM 0 (een stoeptegel met “KM 0” erop geschreven) centraal, zowel fysiek als mentaal. KM 0 is het nulpunt van waaruit afstanden naar andere punten gemeten worden, en het keerpunt in de levens van veertien mensen.

~

Op een snikhete zomerdag spreken veertien mensen per twee met elkaar af, of komen elkaar tegen bij KM 0. Terwijl sommigen de juiste persoon treffen, gaan anderen met de verkeerde persoon weg, of hun afspraak lijkt niet te komen opdagen. De meest uiteenlopende mensen ontmoeten elkaar. Een rijke oudere, nog steeds stralende, getrouwde vrouw gaat naar huis met een gigolo, die zijn klant net iets te veel service geeft. Een hoertje, dat dringend geld nodig heeft, ontmoet een debuterend filmregisseur, die haar verwart met zijn nichtje. Het hoertje’s eigenlijke afspraak, een zakenman, die tegen betaling zijn amoreuze kwaliteiten wil verbeteren, gaat koffie drinken met een man wiens internetdate er niet is, in een nabij gelegen cafeteria. Deze, een professionele danser, die op zoek is naar een stevige sexpartij, gaat naar huis met een student die de ware liefde zoekt. Daarnaast gooit een wanhopige actrice zich voor de auto van een musicalregisseur om zo zijn aandacht te krijgen, en komt het verhaal van de eigenaar van het cafetaria, wiens verloofde er met een ander vandoor gaat en wiens carrièreverbetering op de tocht staat, ook nog eens voorbij.

De verhalen die loskomen door de ontmoetingen worden met een goede dosis humor verteld. Hier en daar lijkt het alsof de film de humor ietwat te ver doordrijft, zoals de scène waarin de verloofde van de eigenaar van het cafetaria van de ene ramp in de andere valt – ze wordt steeds door dezelfde dief beroofd, tot ze geen geld meer over heeft – en uiteindelijk wordt opgevangen door een emotioneel onstabiele politieagent. Toch past dit soort humor in een film als deze. De regisseurs hebben van alles uit de kast getrokken om ons aan het lachen te krijgen, en dat is ze wonderbaarlijk goed gelukt. Ik zeg wonderbaarlijk, omdat het toch wel een kunst is om een geslaagde komedie te maken met de zware onderwerpen, die behandeld worden in deze film, zoals overspel, prostitutie en homosexualiteit.

Maar de regisseurs hebben in deze film ook zeker een keer een klein plankje misgeslagen. Wat ik me namelijk afvraag, is waarom er in vredesnaam in deze film gekozen is voor een bovennatuurlijke draai aan het einde. Het bovennatuurlijke in de vorm van een beschermengel – voor de zakenman -, die eerst nog de cyberdate van iemand anders was, is niet alleen totaal overbodig, maar vooral ook onlogisch, en had beter weggelaten kunnen worden, omdat het totaal niet in de lijn van de film lijkt te passen.

Het kost je ongeveer vijf minuten om te wennen aan het Spaanse karakter van deze film, maar daarna ben je dan ook verkocht aan deze zonnige comedy, en lig je weldra slap van het lachen, terwijl je toch het gevoel hebt iets belangrijks gekeken te hebben.

Film / Films

Kiss of the Dragon

recensie: Kiss of the Dragon

.

~

Wat me vaak aan films met oosterse vechtmachines opvalt zijn die titels met dragon daarin. Eigenlijk is er nooit echt een titelverklaring, en zal het allemaal wel slaan op het oosterse ontzag voor de kracht van de draak, en een soort haantjesgedrag. Deze film heeft echter wel een reden om de draak in de titel te noemen.

Jet Li speelt een soort oosterse superagent, wiens specialiteiten uiteraard op het gebied van martial arts liggen. Daarnaast heeft hij een armband vol kleine speldjes, want hij is ook nog een absolute meester in de acupunctuur. In een fractie van een seconde weet hij zijn tegenstander uit te schakelen door een speldje in de juiste nekwervel te steken. Hierdoor wordt het zenuwstelsel van de ongelukkige tegenstander uitgeschakeld, en is hij machteloos en sterft hij een bloederige en pijnlijke dood. Vandaar Kiss of the Dragon. Een gruwelijke bedoening, dus niet geschikt voor jonge kijkers.

Jet Li wordt gestuurd om een Franse eenheid te helpen bij het observeren van een Chinees-Franse deal van uiteraard duistere aard. De Franse politie bestaat echter ook uit keiharde misdadigers (je kunt ook niemand meer vertrouwen), en al snel proberen ze Li voor een moord op te laten draaien. Hoe dit gebeurt zal ik niet verklappen, maar het is allemaal werkelijk te bizar voor woorden. Vervolgens zien we Li al vechtende een hele film lang agenten, pooiers en gangsters in elkaar trappen, terwijl tussen de bedrijven door ook nog even een prostituée (Briget Fonda, slachtoffer van de Franse politie) helpt met het terugvinden van haar dochter.

~

Deze film leert ons dat de Franse politie absolute vechtmeesters zijn, niet kijken op een onschuldig slachtoffer meer of minder, dat het allemaal pooiers zijn bovendien. De actie is way over the top, het verhaal te stupide voor woorden, en Kiss of the Dragon is een ontzettend slechte film. Jet Li’s acteerprestaties zijn ver onder de maat, en de dialogen zijn zo onorigineel als maar kan.

Toch kan je prima lachen om Kiss of the Dragon omdat het zo verschrikkelijk slecht is dat het weer leuk wordt. Voorwaarde is echter wel dat je geen andere eisen aan de film stelt dan harde knokscènes en over the top actie.

8WEEKLY

Billen zijn in!

Artikel:

.

~

Billen zijn weer helemaal in! Volgens de ontwerpers van jeansmerk Lee Cooper mogen billen tegenwoordig gezien worden: ze ontwierpen een broek die de bilnaad gedeeltelijk blootlegt. De broeken zijn in Engeland al een groot succes.

Butt Couture

Lee Cooper vroeg student-ontwerpers om een broekontwerp dat de nadruk zou leggen op de billen. Het resultaat was deze nieuwe mode: de ‘Butt Couture’.

Mannen en vrouwen

De broek is zowel voor mannen als voor vrouwen gemaakt, en hangt los van de tailleband. Hierdoor zakt de broek wat, zodat een stukje bil te zien is.
Vanaf volgend jaar gaat de broek het Europese continent veroveren.

Film / Achtergrond
special:

Soldaat van Oranje 2: het vervolg

.

~

Er komt een vervolg op Paul Verhoevens klassieker Soldaat van Oranje. Dit tweede deel, dat gebaseerd is op de rest van de autobiografie van Erik Hazelhoff Roelfzema, zal geregisseerd worden door Jean van de Velde (Lek, All Stars).

Het verhaal speelt zich vijfentwintig jaar na het origineel af en gaat met name over de treinkapingen in Drenthe. Er wordt geprobeerd om een mix samen te stellen van Nederlandse en internationale sterren als Rutger Hauer, Antonie Kamerling, Cas Jansen, Lucy Liu, Famke Janssen en Ben Kingsley. Naar verwachting is de cast in december compleet.
Regisseur Van de Velde schreef naar eigen zeggen het script voor de film tien jaar geleden al, maar deze bleef om verschillende redenen op de plank liggen.

Geld verdienen

Natuurlijk geen Nederlandse film zonder gunstige belastingmaatregelen, dus als je ergens nog wat geld in een oude sok hebt liggen (minimaal 25.000 gulden), kun je rekenen op twintig tot dertig procent rendement. Voor meer informatie over de film-cv kun je hier kijken. Soldaat Van Oranje 2 zal door Warner Bros. worden uitgebracht.

Film / Achtergrond
special:

Complete Harry Pottersoundtrack online

.

~

America Online, beter bekend als AOL, heeft de volledige soundtrack van de nieuwe Harry Potter-film integraal online gezet. De muziek van John Williams zal waarschijnlijk te downloaden zijn tot de CD volgende week in de winkels ligt, dus wees er snel bij.

John Williams heeft een paar van de meest bekende soundtracks ter wereld geschreven dankzij zijn jarenlange samenwerking met Steven Spielberg en films als Jaws, ET, Jurassic Park, Schindler’s List, Indiana Jones en Star Wars.

De muziek klinkt op het eerste gehoor standaard-Williams: bakken vol zoete strijkers, koperblazers en een hoofdthema dat zich meteen vastbijt in je geheugen.
Je kunt binnenkort een uitgebreide review verwachten bij 8WEEKLY.

De soundtrack (73:34 minuten, 35MB) is hier te beluisteren. Je hebt een RealPlayer nodig.

8WEEKLY

Aquanox

Artikel: Aquanox

.

Massive Development (MD) is een relatief nieuw bedrijfje uit Duitsland. MD heeft een keer eerder een andere game uitgebracht, namelijk het alleen in het Duits verschenen Schleichfahrt, maar die game is een hele grote flop geworden. Aquanox is wat MD groot gaat maken.

~

Aquanox speelt zich af in de toekomst na “de grote nucleaire oorlog”. De hele oppervlakte van de planeet is onbewoonbaar geworden en doordat door alle hitte de poolkappen gesmolten zijn is het wateroppervlak van de planeet gestegen tot bijna 100%. De enige veilige plaats om te overleven is onder water. Denk hier een beetje aan het verhaal van Waterworld. Niemand weet meer dat er boven water nog leven mogelijk is, laat staan dat er droog land bestaat. Jij moet je als soort van huurling staande zien te houden in deze criminele nieuwe wereld.

De game op zich is een vorm van Descent. Je zweeft als het ware in je onderzeeër door het water en knalt her en der vijanden af. Dit alles gaat gepaard met prachtig visueel geweld en donderend geraas uit de boxen van je PC. Na de game gespeeld te hebben begon ik pas te begrijpen

~

waarom deze game gebruikt wordt om high end computers mee te testen. Met mijn AMD 700 en TNT2 was de game nog heel goed te doen, alleen had het alles op ongeveer het laagste niveau qua detail ingesteld zonder dat ik het wist. Toen ik dus even aan de instellingen ging prutsen en het naar gemiddeld gooide kon mijn computer er al geen touw meer aan vast knopen.

De gameplay is goed voor de dommere mensen onder ons. Gewoon neerknallen als er een rood pijltje naar wijst en volgen of beschermen als het pijltje geel is. Helaas heeft de game een lineair verloop en zullen de beslissingen die jij maakt dus alleen maar invloed hebben op de hoeveelheid credits die je krijgt, niet op de rest van de game. De multiplay heb ik nog niet kunnen testen, maar als die net zo is als in Descent, dan zit het wel snor.

Graphics:

9

Sound:

9

Gameplay:

6

Houdbaarheid:

7

Overall: 7,7

Boeken / Reportage
special: Bertie Bott's Every Flavour Beans

Mierikswortel en kots met suiker

De Harry Potterhype begint zo langzamerhand griezelige vormen aan te nemen. Het duurt nog een kleine maand voordat de eerste film uitkomt, maar winkels liggen vol met sokken, mappen, opschrijfboekjes, dekbedden, nepbrillen, opplaklittekens en andere memorabilia. Toegegeven, de wereld van het kleine tovenaarsjongetje is bij uitstek geschikt voor exploitatie. Niet elk item is echter even aantrekkelijk als het lijkt.

~

“Ah! Bertie Bott’s Every Flavour Beans! I was unfortunate enough in my youth to come across a vomit-flavoured one, and since then I’m afraid I’ve rather lost my liking for them – but I think I’ll be safe with a nice toffee, don’t you?”
He smiled and popped the golden-brown bean into his mouth. Then he choked and said, “Alas! Earwax!”
Harry Potter and the Philosopher’s Stone

Bertie Bott’s Every Flavour Beans. Al bij het lezen van het boek leek het een leuk idee om die snoepjes ook eens in het echt te proeven. Wat is er nu leuker dan een verrassings-snoepje, dat niet altijd maar zoet en kleverig smaakt, maar plotseling naar wortel, naar gras of, minder lekker, naar oorsmeer? Dat dachten de mensen van Warner Bros. waarschijnlijk ook, en sinds kort liggen er bij alle Nederlandse Albert Heijnkassa’s kleine doosjes met heuse Smekkies in Alle Smaken, zoals de Nederlandse vertaler de snoepjes heeft genoemd. Tijd voor een proeverij!

~

De minder alledaagse smaken die eventueel tegen zouden kunnen vallen zijn door de fabrikant voorzien van een uitroepteken. Jammer, want zo is het verrassingseffect er natuurlijk al af. Maar toch, de boontjes verraden met hun kleur niet meteen wat hun smaak is. Een groene smaakt weliswaar naar appel en een gele naar citroen, maar de roze en blauwe liggen minder voor de hand: popcorn en kokosnoot. Deze snoepjes zijn allemaal nog zonder uitroepteken en betrekkelijk veilig, al is de zoete popcorn een vreemde gewaarwording. Je eet een snoepje maar je waant je in de bioscoop!

Op het doosje staat al welke smaken erin zitten, en de uitroeptekenboontjes zijn op smaak gebracht met wortel, tomaat en mierikswortel. Geen gras, kots of oorsmeer dus, maar als je er even over nadenkt is het ook niet erg slim om als snoepfabrikant iets te maken wat iedereen meteen uitspuugt. Mierikswortel is de meest gevaarlijke boon en smaakt even naar peper, maar al gauw is het snoepje net zo zoet als alle andere. Dat is meteen het grootste probleem van de Bertie Bott’s Every Flavour Beans: alles smaakt zoet. Je eet tomaat met suiker, wortel met suiker, ja zelfs citroen maken ze in de fabriek mierzoet.

De bonen smaken allemaal nogal chemisch, en vooral zoet. Op het moment dat je Smekkie in je mond gaat, smaakt hij het best. Je hebt dan heel even de echte smaak, daarna komt de suiker vrij en is het afgelopen. Al met al zijn de Bertie Bott’s Every Flavour Beans niet zo’n geslaagd experiment. Het zijn allemaal kunstmatige aroma’s en alles smaakt nog steeds meer naar geraffineerde suiker dan naar iets anders. Met al dat zoet moeten je tanden er alleen al bij het zien van een Smekkie spontaan uitvallen.

Jammer dat Warner Bros. en de snoepfabrikanten niet wat verder zijn gegaan. Er zijn vast genoeg moeders die verzuchten dat hun kinderen zo ongelofelijk veel snoepen. Een Bertie Bott’s Every Flavour Bean is dan de oplossing: één snoepje met spruitjes-, witlof- of kotssmaak is de oplossing. Maar of de fabrikant daarmee akkoord gaat? De tandarts in ieder geval.

Muziek / Concert

Heather Nova live

recensie:

.

~

Ik mag graag een concertje bezoeken. Voor een tientje naar Vera, twee tientjes voor Eurosonic en in een grijs verleden kreeg je in Simplon ook nog wel eens veel voor weinig. Nu hebben we in Groningen – dankzij de Oosterpoort – inmiddels ook kennis kunnen nemen van modern prijsbeleid in de muziekwereld, maar de Heineken Music Hall in Amsterdam doet toch echt de klomp van elke rechtgeaarde noordelijke boer breken.

Zo speelde Heather Nova aan de vooravond van Lowlands nog voor een paar tientjes in de Melkweg, een schitterende zaal overigens: modern, maar alle gelegenheid biedend voor een smoezelig concert. Het optreden van Nova moet in de ogen van de HMH-programmeur briljant geweest zijn, want niet veel later prijkte zij opnieuw op de hoofdstedelijke aanplakbiljetten. Kosten kaartje: 61 gulden! Tel daar de prijs van een pilsje (vier gulden) en de kosten van het afgeven van je tas (vijf gulden) bij op zie hier: honderd piek kwijt voor een tegenvallende avond.

Want een concertzaal hoort donker en smoezelig te zijn. Ondoorzichtelijk met overal waar je kijkt langharig werkschuw tuig met een licht dreigende uitstraling, maar dat voor hetzelfde bandje komt als jij en dus is het goed. Met toiletten waar je alleen gedreven door een ware doodsverachting naar binnen durft. Met bier uit flesjes voor hooguit een rijksdaalder. Niets van dat alles in Amsterdam! Licht en transparant bleken de kernwoorden bij de bouw van deze sporthal. De inrichting is zo klinisch dat je jezelf bijna in een ziekenhuis waant. Wat sfeer betreft had de organisatie voor veel minder geld beter een videootje van Heather Nova kunnen afdraaien in het naastgelegen Pathé.

Toch viel de teleurstelling van een weggegooide zaterdagavond niet geheel en al op het conto van HMH te schrijven. Het was toch vooral de breekbaarheid van Heathers debuut-cd Oyster die mij naar Amsterdam dreef, daarmee negerend dat haar drie volgende platen stuk voor stuk de overtuigingskracht van de eerste misten. In de meeste nummers paste Nova zich dan ook naadloos aan aan de steriele omgeving van de muziekfabriek HMH. Kwalitatief kan ik geen onvertogen woord laten vallen, maar een beetje muziekliefhebber wil nu eenmaal meer. En met drie van haar oudste – en schitterend uitgevoerde – nummers bleef de oogst toch tegenvallend.

Wat mij betreft mogen Nova en HMH nu samen op een boot gezet worden, die tergend langzaam de Bermuda-driehoek binnenklotst. Die zaal moet verdwijnen, afgebroken worden tot de laatste steen. Ik verlang naar Groningen, naar Eurosonic. Arid en Soulwax in Huize Maas! JJ72 in het theater! Dat waren nog eens tijden! Gelukkig speelt er op 7 november weer een schitterend onbekend bandje in Vera. Maar oeps… dat mocht ik niet doorvertellen!