~

Fatalistische Max

Het verhaal is redelijk simpel. Vrouw en kind worden door junkies vermoord, en de getormenteerde Max zint vervolgens op wraak. Het verhaal van de game is zoals iedere film noir redelijk depressief en fatalistisch, en op de PC kwam deze stemming perfect over. Dit is toch iets waar de GBA wat op tekort schiet. Eerlijk gezegd kon het verhaal van de zielige Max in deze game net zoveel schelen als de prijs van bloemkolen bij de supermarkt. Het filmische van de game is gewoon verdwenen, en dat maakt het één en ander allemaal wat afstandelijker.

Conclusie

De game zelf is op zich redelijk vermakelijk, maar de hele opzet begon me na een uurtje stierlijk te vervelen. De game is niet bijster groot. Nou was dit op de PC niet zo’n probleem, want daar kreeg je grafische pracht en praal voor terug, overgoten met het idee van een interactieve film. Op de GBA moet de gamer dit dus ontberen, en dan krijg je wat mij betreft een game voor de pure liefhebber. De gemiddelde gamer zal eerst een half uur zitten te vloeken over de controls, en vervolgens de game sowieso wat saai vinden. Koppel daar ook nog eens aan vast dat de game een vrij lagereplay waarde heeft, en dan zal de conclusie duidelijk zijn: voor mij hoeft dit niet.

~

Stroperig

Direct valt op dat de game net als de mobiele-telefoonvariant 2D is. Men heeft er dus niet voor gekozen om net als bij Max Payne een semi-3D versie te maken, en misschien is dat wel een verstandige keuze. Eigenlijk is Splinter Cell op de GBA gewoon een soort van traag platformspelletje waarbij je het einde van het level moet halen zonder dat je gespot wordt. Sam is prima geanimeerd, maar loopt nogal stroperig. De controls zijn prima, hoewel je vooral in het begin echt even aan het puzzelen bent hoe alles exact werkt. Gelukkig zit er een traininglevel bij dit spel, en die is zeker aan te raden voor je echt gaat beginnen.

Beeld en geluid

Het beeld is adequaat, maar ook niet meer dan dat. De game ziet er niet veel beter uit dan de versie die ik op een mobieltje heb mogen spelen, en we weten dat de GBA wel iets beter kan. Qua geluid is het ook een beetje sober, maar bij een stealth game hoort dat wellicht ook wel zo. Het muziekje is op zich wel passend, maar ging me na een tijdje wel irriteren. Al met al kunnen we stellen dat op het gebied van beeld en geluid de game een nette voldoende behaalt, maar zeker niet meer.

Conclusie

Fans van Sam Fisher kunnen het beste gewoon de PS2/Xbox versie blijven spelen, want daar zijn de avonturen van onze held toch wat indrukwekkender. Vooral qua diepgang had er wat meer in deze game gezeten. Nu is het meer een kruipdoor/sluipdoor-spelletje geworden, waarbij de gezonde spanning en een eventuele adrenalinerush totaal ontbreekt. Toch is Splinter Cell: Pandora Tomorrow zeker geen slecht spel. Het vinden van de juiste sluiproutes zal je mening uurtje puzzelen opleveren. Voor wie op zoek is naar iets aparts op de GBA is dit spel wellicht een optie.

~

Racevrouw

Zoals gezegd is R:Racing een beetje een allegaartje. Je kunt het puntensysteem uit PGR2 terugvinden, en de graphics en opzet van Gran Turismo. Het sterkste ‘zag ik dit niet al eens eerder?’-gevoel kreeg ik echter bij de storymode-optie. DTM Racerdriver heeft duidelijk een bewonderaar bij Namco. Ook hier volg je de gangen van een jonge coureur die het probeert te maken in de racewereld. Hier is de speler echter een vrouw, en eentje die wel van wanten weet. Tijdens een dolle ambulancerit wordt de vrouw ontdekt als briljant chauffeur, en mag ze het zitje overnemen van de gewonde coureur die ze net heeft afgeleverd bij het ziekenhuis. Misschien klinkt een vrouw als racekarakter in een game heel origineel, maar uiteraard zijn bepaalde onderdelen van haar lichaam geleend van Lara Croft (en dan bedoelen we niet haar neus).

Onevenwichtig

Het verhaal is op zich wel grappig, maar niet zo lekker uitgewerkt als in DTM. Japanners hebben toch een ander gevoel voor humor en drama, en dat is hier en daar goed te merken. Dus over naar de gameplay. Doordat men deze game heeft volgepropt met ‘van alles wat’ doet het allemaal wat onevenwichtig aan. Is het een arcade racer of toch een simulatie? Het lijkt er sterk op dat de programmeurs het ook niet helemaal wisten, en daarom een beetje voor de veilige middenweg wilden kiezen. Voor beginnende en casual racegamers is dat helemaal geen probleem: zij kunnen daardoor zo instappen. De meer gevorderde gamer zal dit echter een stuk minder vinden.

Driften

Een ander probleem is de besturing van de auto. Op het eerste gezicht is deze heel makkelijk; je kunt zelfs kiezen of je met pookjes of richtingstoetsen stuurt, iets dat we niet vaak meer zien op de PS2. Gek genoeg heeft de auto soms de neiging om op de meest onlogische momenten te gaan driften. Nu is dit redelijk simpel te corrigeren, maar vreemd is het wel. Zo heb je de auto in heel scherpe bochten perfect onder controle, terwijl hij in een flauw bochtje ineens vervaarlijk kan uitbreken. Vreemd.

Stress

Een nieuwigheidje is dat je coureurs tegenwoordig kan opjagen. Zodra je iemand achterna zit, zie je boven hem of haar een stressbalkje verschijnen. Als je achter hem blijft plakken raakt dit balkje langzamerhand vol, en gaat de coureur foutjes maken. Op zich is dit leuk verzonnen, maar aangezien de game toch al niet zo heel moeilijk is, was dit eigenlijk een beetje een overbodige toevoeging. Je komt de mensen zo ook wel voorbij. Tijdens het passeren krijg je over de radio regelmatig verwensingen en uitdagingen van je tegenstanders toegeworpen. Ook hoor je af en toe commentaar van je pitcrew.

Conclusie

R:Racing is geen enorm inventieve racegame geworden. Namco speelt vooral op safe, en levert (om in autotermen te blijven) een middenklassertje af. Als je eenmaal het aparte weggedrag van de game een beetje in de smiezen hebt, dan valt er behoorlijk te racen met deze game. Voor de gevorderde gamer zijn er betere titels denkbaar, maar voor een casual gamer of iemand die nog nooit een racegame heeft gespeeld, is dit een aardige titel om mee te beginnen. Een leuke game dus, maar zeker geen hoogvlieger. Kijk er eens naar.