We kunnen vragen om cookies op uw apparaat te plaatsen. We gebruiken cookies om ons te laten weten wanneer u onze websites bezoekt, hoe u met ons omgaat, om uw gebruikerservaring te verrijken en om uw relatie met onze website aan te passen.
Klik op de verschillende rubrieken voor meer informatie. U kunt ook enkele van uw voorkeuren wijzigen. Houd er rekening mee dat het blokkeren van sommige soorten cookies van invloed kan zijn op uw ervaring op onze websites en de services die we kunnen bieden.
Deze cookies zijn strikt noodzakelijk om u diensten aan te bieden die beschikbaar zijn via onze website en om sommige functies ervan te gebruiken.
Omdat deze cookies strikt noodzakelijk zijn om de website te leveren, heeft het weigeren ervan invloed op het functioneren van onze site. U kunt cookies altijd blokkeren of verwijderen door uw browserinstellingen te wijzigen en alle cookies op deze website geforceerd te blokkeren. Maar dit zal u altijd vragen om cookies te accepteren/weigeren wanneer u onze site opnieuw bezoekt.
We respecteren volledig als u cookies wilt weigeren, maar om te voorkomen dat we u telkens opnieuw vragen vriendelijk toe te staan om een cookie daarvoor op te slaan. U bent altijd vrij om u af te melden of voor andere cookies om een betere ervaring te krijgen. Als u cookies weigert, zullen we alle ingestelde cookies in ons domein verwijderen.
We bieden u een lijst met opgeslagen cookies op uw computer in ons domein, zodat u kunt controleren wat we hebben opgeslagen. Om veiligheidsredenen kunnen we geen cookies van andere domeinen tonen of wijzigen. U kunt deze controleren in de beveiligingsinstellingen van uw browser.
Deze cookies verzamelen informatie die in geaggregeerde vorm wordt gebruikt om ons te helpen begrijpen hoe onze website wordt gebruikt of hoe effectief onze marketingcampagnes zijn, of om ons te helpen onze website en applicatie voor u aan te passen om uw ervaring te verbeteren.
Als u niet wilt dat wij uw bezoek aan onze site volgen, kunt u dit in uw browser hier uitschakelen:
We gebruiken ook verschillende externe services zoals Google Webfonts, Google Maps en externe videoproviders. Aangezien deze providers persoonlijke gegevens zoals uw IP-adres kunnen verzamelen, kunt u ze hier blokkeren. Houd er rekening mee dat dit de functionaliteit en het uiterlijk van onze site aanzienlijk kan verminderen. Wijzigingen zijn pas effectief zodra u de pagina herlaadt
Google Webfont Instellingen:
Google Maps Instellingen:
Google reCaptcha instellingen:
Vimeo en Youtube video's insluiten:
De volgende cookies zijn ook nodig - U kunt kiezen of u ze wilt toestaan:
U kunt meer lezen over onze cookies en privacy-instellingen op onze Privacybeleid-pagina.
Disclaimer en privacybeleid
Kruipen en sluipen
Sam Fisher heeft het helemaal gemaakt in de gameswereld. Bijna alle spelsystemen zijn inmiddels door hem geïnfiltreerd en veroverd, tot en met de mobiele telefoon aan toe. Nu het tweede Splinter Cell-deel inmiddels voor de grote jongens is uitgekomen, kon een GBA-versie weer eens niet achterblijven.
~
Stroperig
Direct valt op dat de game net als de mobiele-telefoonvariant 2D is. Men heeft er dus niet voor gekozen om net als bij Max Payne een semi-3D versie te maken, en misschien is dat wel een verstandige keuze. Eigenlijk is Splinter Cell op de GBA gewoon een soort van traag platformspelletje waarbij je het einde van het level moet halen zonder dat je gespot wordt. Sam is prima geanimeerd, maar loopt nogal stroperig. De controls zijn prima, hoewel je vooral in het begin echt even aan het puzzelen bent hoe alles exact werkt. Gelukkig zit er een traininglevel bij dit spel, en die is zeker aan te raden voor je echt gaat beginnen.
Beeld en geluid
Het beeld is adequaat, maar ook niet meer dan dat. De game ziet er niet veel beter uit dan de versie die ik op een mobieltje heb mogen spelen, en we weten dat de GBA wel iets beter kan. Qua geluid is het ook een beetje sober, maar bij een stealth game hoort dat wellicht ook wel zo. Het muziekje is op zich wel passend, maar ging me na een tijdje wel irriteren. Al met al kunnen we stellen dat op het gebied van beeld en geluid de game een nette voldoende behaalt, maar zeker niet meer.
Conclusie
Fans van Sam Fisher kunnen het beste gewoon de PS2/Xbox versie blijven spelen, want daar zijn de avonturen van onze held toch wat indrukwekkender. Vooral qua diepgang had er wat meer in deze game gezeten. Nu is het meer een kruipdoor/sluipdoor-spelletje geworden, waarbij de gezonde spanning en een eventuele adrenalinerush totaal ontbreekt. Toch is Splinter Cell: Pandora Tomorrow zeker geen slecht spel. Het vinden van de juiste sluiproutes zal je mening uurtje puzzelen opleveren. Voor wie op zoek is naar iets aparts op de GBA is dit spel wellicht een optie.
Deens lekkers
Denemarken is hot, getuige de recente doorbraak van The Raveonettes en Tim Christensen. Met de goede ontvangst van hun cd’s hebben beide acts in Europa de weg vrijgemaakt voor meer Deens lekkers, waaronder het uit Kopenhagen afkomstige viertal Kitty Wu (eentje komt eigenlijk uit Zweden). Tijdens het Eurosonic Festival in Groningen verzorgde Kitty Wu op donderdag 8 januari een daverend optreden in de Muziekschool. De band stond geprogrammeerd voor het begin van de avond en leek me de perfecte opener van een heerlijke avond bandjes checken. En die veronderstelling bleek juist (wat een geweldige podiumuitstraling!). Gelukkig maar, want ik had veel overredingskracht nodig om mijn vrienden ervan te overtuigen om al om 19.45 richting centrum te gaan. In Groningen is het immers al sinds jaar en dag ‘not done’ om voor 01.00 uur je huis uit te komen. Waarom weet eigenlijk niemand. Stomme ongeschreven regels.
~
Op tournee
Rules of Transportation leverde Kitty Wu in 2003 een plaats op in het voorprogramma van Muse (in Kopenhagen) en op het prestigieuze (en beruchte) Deense Roskilde-festival. Vanaf 11 mei maakt de band een promotietournee door Nederland en België, waarbij er ondermeer gespeeld wordt in de Ekko in Utrecht (12 mei), Nighttown in Rotterdam (13 mei) en Paradiso in Amsterdam (14 mei). Liefhebbers van eerdergenoemde bands moeten deze gelegenheid niet aan zich voorbij laten gaan! Ter gelegenheid van de tournee zal het nummer This Building Is On Fire vooraf als single in Nederland worden uitgebracht. Op dit moment heeft een landelijke platenboer de cd bestempeld tot No Risk Disc (niet goed, geld terug) en is ie tegen een laag prijsje verkrijgbaar. Je kunt je er geen buil aan vallen: aanschaffen die hap! Al zou je het alleen maar doen om het geweldige artwork.
Kitty Wu
Album: The Rules Of TransportationMisschien ook iets voor u
Een Amerikaanse cowboy in Arabië
Avonturenfilms zijn in dit decennium weer helemaal terug, maar dan wel met wisselend succes. Beide Tomb Raider-films en The Mummy wisten eigenlijk nooit het niveau van een film uit de Indiana Jones-reeks te halen. Lord of the Rings is naast fantasy zeker ook avontuur, en zorgde ervoor dat Viggo Mortensen een ster werd. Mortensen ging echter niet op zijn lauweren rusten, maar besloot wederom het avontuur op te zoeken.
~
Kansloos
Hidalgo heeft qua verhaal niets meer om het lijf dan het aloude sportfilmverhaaltje van de absolute underdog die het een stuk verder weet te schoppen dan hijzelf en zijn tegenstander(s) voor mogelijk hielden. Vervolgens heeft men dit aangekleed met het grotendeels waargebeurde verhaal van Frank Hopkins. Het script is op elke pagina voorzien van een flink aantal zinnen en gebeurtenissen waaruit moet blijken hoe kansloos de Amerikaan en zijn paardje zijn. Subtiel is anders, maar aangezien het hier om puur spektakel en pretentieloos vermaak moet gaan, hoeft dat geen probleem te zijn.
Koene cowboy
~
Popcorn
Positief aan deze film zijn, zoals het hoort, de actie en de beelden. Wie na Lord of the Rings nog geen genoeg heeft van de pracht van moeder natuur kan zijn hart ophalen. De film pakt uit met prachtige shots van de woestijn. Hidalgo bewijst dat dit landschap echt wel wat meer is dan een hoop zand en veel zon. Verder is de film naarmate de finale nadert, ondanks al zijn gebrek aan originaliteit, nog best wel een beetje spannend. Hidalgo weet zeker te vermaken, en meer was volgens mij ook niet de bedoeling. Prima popcornfilm, maar niets meer of minder.
Hidalgo
Regie: Joe JohnstonJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Een muzikaal juweel
De Belgische band Lunascape maakt muziek die je doet geloven dat je midden tussen de band staat. Het is dan ook niet wonderlijk dat ze onlangs de titelsong van de 3D IMAX film SOS Planet maakte. Dit is een soort driedimensionale film zoals bijvoorbeeld vertoond wordt in de Haagse bioscoop Omniversum. Eerder maakte de band ook al een song voor de 3D-film Haunted Castle. Hun muziek laat je wegdrijven in gedachten en zorgt dat de muziek je volledig meeneemt op een verre reis.
~
Schatkamer
De conducteur komt voorbij en opeens heb ik het. Deze plaat lijkt namelijk heel erg op de beste cd die ik ooit gehoord heb: Souvenirs van The Gathering. Hoewel duidelijk is dat Lunascape haar wortels niet heeft liggen in metal-muziek maar eerder in de electrorock, klinkt de muziek toch aanstekelijk en verfrissend. Er is geen plaats voor verstorend elektronisch geneuzel, maar het is een duidelijk organisch geheel. Ik heb de CD nu een groot aantal keren mijn gehoor laten passeren en blijf steeds weer nieuwe stukjes vinden in deze Belgische schatkamer.
Ruimte voor begeleiding
Een opvallend nummer is bijvoorbeeld Feigned Affair, een nummer dat door een ijzersterke begeleiding en de dubbele zanglijn van Baertsoen erg goed en verrassend klinkt. De gelaagdheid van de muziek van Lunascape komt hier ijzersterk naar voren. Alles valt op z’n plaats, maar laat aan de andere kant ook ruimte voor ontdekkingen. Eigenlijk om dezelfde redenen springt het nummer Right To Be Wrong er heel erg uit. Ook hier is duidelijk de ruimte genomen om de melodielijn met vele lagen te ondersteunen, waardoor het nummer niet snel tot verveling zal leiden. Deze twee songs zijn de meest duidelijke voorbeelden van de kracht van Lunascape: mooie liedjes maken.
Nadenken
De teksten van Lunascape zijn redelijk vaag. De vaak langzame muziek van de band zorgt er voor dat zinnen ook rustig worden uitgesproken. Als gevolg daarvan zijn de zinnen in de teksten weer redelijk kort, wat minder ruimte overlaat voor tekstuele details. De teksten zijn dus meer schetsen dan een gedetailleerde pentekening van een emotie. Een mooie zinsnede komt bijvoorbeeld uit Nude Nature: “Grief is hard to fight / without a ray of light.” Of uit State Of Mind: “Haven’t you realized my love is a lie? / Made in your mind.” Schetsen van gevoelens met een grote ruimte tot eigen interpretatie en aanzetten tot nadenken.
Conclusie
Lunascape is een verassing. De combinatie van de gelaagde muziek met een verfrissende melodielijn met niet storende elektronische elementen is een regelrechte voltreffer. De hese zang kleurt het plaatje volledig in en zorgt er voor dat Mindstalking een collectie aan perfecte liedjes is. Een erg goede plaat die niet snel zal vervelen en je altijd weer in een goede stemming weet te krijgen. Een muzikaal juweel.
Lunascape
Album: MindstalkingAantal tracks: 11
Misschien ook iets voor u
Race-allegaartje
Ooit Ridge Racer gespeeld? De populaire serie is nu uit op multiformat, dus ook Gamecubers en Xboxers kunnen genieten van wat ooit één van de beste racefranchises op de PSX was. Omdat de gameplay van racegames de laatste jaren een flinke evolutie heeft ondergaan, heeft Namco besloten ook Ridge Racer eens stevig onder handen te nemen.
~
Racevrouw
Zoals gezegd is R:Racing een beetje een allegaartje. Je kunt het puntensysteem uit PGR2 terugvinden, en de graphics en opzet van Gran Turismo. Het sterkste ‘zag ik dit niet al eens eerder?’-gevoel kreeg ik echter bij de storymode-optie. DTM Racerdriver heeft duidelijk een bewonderaar bij Namco. Ook hier volg je de gangen van een jonge coureur die het probeert te maken in de racewereld. Hier is de speler echter een vrouw, en eentje die wel van wanten weet. Tijdens een dolle ambulancerit wordt de vrouw ontdekt als briljant chauffeur, en mag ze het zitje overnemen van de gewonde coureur die ze net heeft afgeleverd bij het ziekenhuis. Misschien klinkt een vrouw als racekarakter in een game heel origineel, maar uiteraard zijn bepaalde onderdelen van haar lichaam geleend van Lara Croft (en dan bedoelen we niet haar neus).
Onevenwichtig
Het verhaal is op zich wel grappig, maar niet zo lekker uitgewerkt als in DTM. Japanners hebben toch een ander gevoel voor humor en drama, en dat is hier en daar goed te merken. Dus over naar de gameplay. Doordat men deze game heeft volgepropt met ‘van alles wat’ doet het allemaal wat onevenwichtig aan. Is het een arcade racer of toch een simulatie? Het lijkt er sterk op dat de programmeurs het ook niet helemaal wisten, en daarom een beetje voor de veilige middenweg wilden kiezen. Voor beginnende en casual racegamers is dat helemaal geen probleem: zij kunnen daardoor zo instappen. De meer gevorderde gamer zal dit echter een stuk minder vinden.
Driften
Een ander probleem is de besturing van de auto. Op het eerste gezicht is deze heel makkelijk; je kunt zelfs kiezen of je met pookjes of richtingstoetsen stuurt, iets dat we niet vaak meer zien op de PS2. Gek genoeg heeft de auto soms de neiging om op de meest onlogische momenten te gaan driften. Nu is dit redelijk simpel te corrigeren, maar vreemd is het wel. Zo heb je de auto in heel scherpe bochten perfect onder controle, terwijl hij in een flauw bochtje ineens vervaarlijk kan uitbreken. Vreemd.
Stress
Een nieuwigheidje is dat je coureurs tegenwoordig kan opjagen. Zodra je iemand achterna zit, zie je boven hem of haar een stressbalkje verschijnen. Als je achter hem blijft plakken raakt dit balkje langzamerhand vol, en gaat de coureur foutjes maken. Op zich is dit leuk verzonnen, maar aangezien de game toch al niet zo heel moeilijk is, was dit eigenlijk een beetje een overbodige toevoeging. Je komt de mensen zo ook wel voorbij. Tijdens het passeren krijg je over de radio regelmatig verwensingen en uitdagingen van je tegenstanders toegeworpen. Ook hoor je af en toe commentaar van je pitcrew.
Conclusie
R:Racing is geen enorm inventieve racegame geworden. Namco speelt vooral op safe, en levert (om in autotermen te blijven) een middenklassertje af. Als je eenmaal het aparte weggedrag van de game een beetje in de smiezen hebt, dan valt er behoorlijk te racen met deze game. Voor de gevorderde gamer zijn er betere titels denkbaar, maar voor een casual gamer of iemand die nog nooit een racegame heeft gespeeld, is dit een aardige titel om mee te beginnen. Een leuke game dus, maar zeker geen hoogvlieger. Kijk er eens naar.
Bijzonder theaterdrieluik
Dat er niet altijd woorden nodig zijn om een goed toneelstuk neer te zetten, laat Orkater zien in het drieluik Valse wals / Bankstel / Zucht. Geen diepgaande gesprekken, maar lichaamstaal dat het publiek moet raken. En dat is nogal gewaagd om anderhalf uur vol te houden, maar het is goed gevallen.
~
De drie voorstellingen werden afgelopen jaren afzonderlijk opgevoerd op (internationale) festivals, waaronder De Parade, Oerol, The Edinburgh Festival Fringe en de Boulevard of Broken Dreams in Barcelona. Dat bleek zo succesvol dat er eigenlijk wel een drieluik moest komen. En terecht, want de drie voorstellingen achter elkaar zijn heel sterk. Nu zie je duidelijk de link van de korte verhalen: het verloop van een heel leven van een man en een vrouw.
Zappend
~
Minimale ondersteuning
~
Duizendpoot
Dan de acteurs: ze zijn van alle markten thuis. Ria Marks liet in haar vorige voorstelling (La voix humaine) nog haar dramatische kant zien, hier showt ze haar andere kant. Zij steelt de show met haar oogopslag, soepele bewegingen en lompe acties en Titus Tiel Groenestege vult haar perfect aan. Hij is naast acteur ook regelmatig actief als regisseur van verschillende toneelgenres. Een echte duizendpoot, en op het toneel weet hij de juiste rust uit te stralen naast de actieve Marks. Dit zijn twee topacteurs die absoluut vaker samen gezien mogen worden in het theater. De staande ovatie aan het eind van de voorstelling is terecht.
In augustus van dit jaar wordt een begin gemaakt met de verfilming van dit drieluik, die in 2005 klaar moet zijn. Een bijna onmogelijke taak lijkt mij. Deze voorstelling moet je namelijk niet op bank met een zak chips in je hand gaan bekijken. Dit schouwspel is te bijzonder en moet daarom absoluut in het theater gezien en gevoeld worden.
Dit drieluik van Orkater toert nog tot en met 13 juni door Nederland.
Valse wals / Bankstel / Zucht
Artiest: OrkaterGezien op zaterdag 03 april 2004 in Theater de Veste, Delft
Misschien ook iets voor u
De sluiers en de Taliban
Osama is de eerste film die in Afghanistan is gemaakt sinds de val van het regime van de Taliban in 2002. De militaire onderdrukkers hebben momenteel de macht verloren, maar onduidelijk is hoe ver hun invloed nog reikt. Osama laat uitvoerig zien waartoe machtsmisbruik en onderdrukking leidt. Vrouwen waren niet belangrijk en mochten slechts gesluierd over straat. De machthebbers bepaalden het straatbeeld, het onderwijs en hadden de rechtelijke macht.
~
Zaak(je)
~
Hygiëne
Natuurlijk wordt de gedaantewisseling uiteindelijk opgemerkt, maar de kijker heeft dan al een verbazend inkijkje gehad in opleiding en onderwijs van jongens in Afghanistan. De voorlichting die jongens krijgen over het schoonmaken van hun penis en eikel is komisch. Tegelijkertijd laat deze scène zien hoe er wordt gedacht over hygiëne en voorlichting. Een oude man instrueert jongens van tien tot twaalf jaar en sprenkelt wat water over hun buik. Drie keer links en drie keer rechts en schoon is de zaak.
Nutteloos
Indoctrinatie en de herhaling van discriminerende boodschappen leidt bij kinderen al tot het idee dat vrouwen niet belangrijk zijn en meisjes nutteloos. Mannen kopen voor niet meer dan een handvol duiten een volgende vrouw en leeftijd speelt daarbij geen rol. Osama is een indringende en belangrijke film. Onderdrukking van vrouwen en kinderen leidt anno 2004 nog steeds tot wantoestanden. Osama is ook een moedige film, die de discussie over dit eeuwenoude thema levend houdt.
Osama
Regie: Siddiq BarmakJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
Voor u geselecteerd door de auteur:
Terug in de tijd voor nieuwe inspiratie
.
~
Ontwikkeling
De muziek lijkt dan wel in veel opzichten op de eerste albums uit begin jaren zeventig, maar de band heeft toch wel degelijk een flinke ontwikkeling doorgemaakt. Zo klinkt de plaat muzikaal een stuk scherper en professioneler. Vooral de zang van Tyler is in de loop der jaren zeker ten goede bijgedraaid. Drugs en drank hebben hier niets aan kunnen veranderen. Wat dit album overigens ook speciaal maakt zijn de subtiele bijdragen die Tracy Bonham aan enkele nummers heeft gegeven. Haar stem geeft die nummers een extra dimensie.
Voortkabbelend
Ik moest als relatief jonge Aerosmith-luisteraar toch wel wennen aan het authentieke geluid van de band. Natuurlijk heb ik ook die oude platen wel in de kast staan, maar de kant van meer middle-of-the-road rockmuziek die met het album Pump ingeslagen was vond ik persoonlijk wel erg aangenaam. De afgelopen albums waren wel redelijk inspiratieloos dus ik kan me goed voorstellen dat de band gekozen heeft voor een stap terug om inspiratie op te doen. Maar mij is het allemaal wel een beetje te veel blues en te weinig hardrock, waardoor de muziek wel lekker swingend voortkabbelt maar zelden aangrijpend mooi wordt.
Zijuitstapje
Aerosmith doet een stap terug naar het verleden met Honkin’ On Bobo door in haar eigen inspiratiebronnen te duiken. Doordat de band toch een eigen interpretatie van de nummers geeft is het desondanks een echt Aerosmith-album, met een geluid dat sterk doet denken aan de beginjaren van de band. Ik kan me voorstellen dat het voor veel jongere Aerosmith-luisteraars even wennen is om de band zo te horen swingen. Ikzelf hoop dan ook dat dit slechts een zijuitstapje is om keihard terug te komen met bijvoorbeeld een stevig rocknummer als Livin’ On The Edge.
Aerosmith
Album: Honkin' On BoboAantal tracks: 12
Misschien ook iets voor u
Opgescheept met een lief ogend omaatje
Danny DeVito staat naast acteur ook bekend als producent en regisseur. Hij begon al met regisseren in zijn tijd bij de populaire televisieserie Taxi in 1978 en heeft sindsdien films gemaakt als Throw Momma from the Train (1987), Matilda (1996) en Death to Smoochy uit 2002. Nu is hij terug met de ietwat scherpe komedie Duplex.
~
Rampenfilm
~
Zwakke maag
Komische rampenfilms zijn niet altijd even leuk, omdat ze vaak een beetje over de top gaan. Bij Duplex worden de rampen echter in gepaste doses toegediend. Vooral de scène waarin Alex vastzit in het appartement van Mrs. Connelly en deze nietsvermoedend met haar spons het bad induikt is erg grappig. De scène waarin Alex en Nancy vervolgens de gootsteen van hun bovenbuurvrouw gaan ontstoppen – waarbij uiteraard het nodige misgaat – is daarnaast niet echt geschikt voor mensen met een zwakke maag.
Zwart
Qua verhaal heeft Duplex veel weg van Throw Momma from the Train, waarin het grote kwaad ook in de vorm komt van een oud, irritant vrouwtje dat uit de weg geruimd moet worden. Het plot is meteen de reden dat Duplex voor de tere zieltjes onder ons misschien af en toe iets te bot is. Vooral in het laatste gedeelte van de film – wanneer het plan om het oude vrouwtje om zeep te helpen vastere vormen aanneemt – wordt de komedie iets te zwart voor het grote publiek. Niet zo zwart als DeVito’s vorige film Death to Smoochy, maar toch redelijk zwart.
Dus?
Duplex is een leuke comedy geworden. Stiller en Barrymore vormen een aardig duo, de film heeft een grappig verhaal met een verrassende ontknoping en een aantal scènes zijn bijzonder lachwekkend en geslaagd. Geen megatopper, maar wel een van de leukere komedies van dit moment.
Duplex
Regie: Danny DeVitoJaar: 2024
Misschien ook iets voor u
South Park in het theater
Het Noord Nederlands Toneel maakt elk jaar samen met de Maastrichtse Toneelacademie een toneelversie van iets dat op het eerste gezicht niets met theater van doen heeft. Dit jaar heeft regisseur Koos Terpstra gekozen voor de tekenfilmserie South Park.
~
Sterfscènes
De voorstelling, gespeeld door vier acteurs van de Toneelacademie in Maastricht, bestaat uit drie delen. In deel 1 wordt de aflevering op het achterdoek geprojecteerd, maar worden de stemmen door de acteurs ter plekke ingesproken. Deel 2 gaat om dezelfde aflevering maar nu in een zeer vrije Nederlandse herinterpretatie, en in deel drie doen de acteurs een aantal bekende sterfscènes uit de toneelwereld op z’n South Parks.
Niet overtuigd
~
Aangepast
Toen deel twee begon, dezelfde aflevering in het Nederlands, bleek dat de aflevering niet simpelweg was vertaald, maar geheel tot de Nederlandse situatie aangepast. De aflevering ging ineens over normen en waarden, Cartman was een stereotiepe Marrokaanse hangjongere, Balkenende, Dutroux en Ralph Inbar doken op, en de ene terroristische aanslag volgde op de andere. Dan blijkt hoeveel het verhaal van South Park afhangt van de teksten, en niet zozeer van de beelden. Het geheel van beelden en bewerkte tekst klopte en was logisch.
Vervelend
Deel drie ten slotte was voor mij geheel overbodig. Het is een leuk idee om Kenny een sterfscène te laten doen (ik weet niet welke scène het moest voorstellen: dat vergaten ze erbij te zeggen), en Julia’s dood door Officer Barbrady was echt heel leuk, maar Cartman die onverstaanbaar vloekend Romeo nadoet, of Mr Garrison als Hamlet (waar hij z’n mmmkay’s vandaan haalde weet ik niet; in ieder geval niet bij Mr Garrison) waren eigenlijk gewoon vervelend.
Botte bijl
Ik liep het theater uit met de vraag ‘Waarom de moeite doen om dit op toneel te brengen?’ Gaat het ergens over? Voegt het iets toe aan South Park of toneel in het algemeen? Deel 1 had ik net zo goed op TV kunnen zien. Deel 2 was origineel, maar het is wel erg makkelijk om alles wat slecht is in de wereld er in te gooien en dan te denken dat je een South Park-aflevering hebt. Ik begrijp best dat South Park zoiets kan spreiden over een heel tv-seizoen en het NNT niet, maar dit was wel een erg botte en voor de hand liggende bijl. Ik heb het sterke vermoeden dat de sterfscènes zijn toegevoegd omdat er blijkbaar toch een link in moest met ‘echt’ toneel.
Oppervlakkig
Eigenlijk denk ik dat Zuiderpark vooral erg leuk is voor middelbare scholieren, die ook het grootste deel van het publiek uitmaakten. Ik zal er wel te oud voor zijn, maar ik had toch op beter gehoopt. Het is immers niet zo dat het NNT geen ervaring heeft met toneel voor jongeren. Zuiderpark is uiteindelijk te oppervlakkig om lang te boeien.
Zuiderpark (Noord Nederlands Toneel)
Artiest: Noord Nederlands ToneelGezien op zaterdag 03 april 2004 in het Grand Theatre, Groningen
Misschien ook iets voor u