~

De organisatie wist onder andere Jochen Otten (winnaar persoonlijkheidsprijs Cameretten 2003, finalist Leids Cabaretfestival 2004), Arnoud Kaldeway (winnaar Wim Sonneveldprijs 2003), Paul Smit (Holland Casino Podiumprijs 2002), N.A.K.K.E.S. (finalisten Cameretten 2002) en John Schleipen (bekend van Crème Fraîche) te strikken. En als je genoeg had van de grappen en grollen van deze cabaretiers dan kon je de grote zaal induiken voor muzikale noten van niemand minder dan Kasper van Kooten, Huub van der Lubbe (zanger De Dijk) en de band Concordia. De optredens varieerden van 30 tot 45 minuten.

Keuzes

Zoals bij veel festivals draaide het ook hier om keuzes maken. De twee cabaretzalen overlapten elkaar bijvoorbeeld, waardoor je onmogelijk direct twee voorstellingen achter elkaar kon zien in verschillende zalen. En bovendien was je ook wat tijd kwijt aan wachten in de rij totdat de volgende voorstelling zou beginnen; als je dat niet deed had je kans dat de zaal vol zat. Het publiek vond het allemaal niet zo erg; uiteindelijk was er de hele avond genoeg te zien en als je ergens niet meer binnen kwam, dan ging je gewoon in een andere zaal kijken (bij standup comedy was meestal nog genoeg plek) of bestelde je nog een biertje en plofte neer op een van de kussens in de sfeervol ingerichte foyer. Maar de verzonnen planning kon je dus wel op je buik schrijven. De echt slimme Theaternachtbezoeker had besloten kaarten voor beide nachten te kopen, omdat het programma van beide nachten in grote lijnen overeen kwam. Zo konden de voorstellingen die op vrijdagavond gemist waren, zaterdag nog ingehaald worden.

Podiumbeesten

~

Orange upstairs

~

Hard oefenen

~

Sfeer proeven

De Theaternacht wordt voor de 17e keer georganiseerd. Toen het festival voor de eerste keer werd gehouden bestond de programmering van de Nachten voornamelijk uit regionale amateurs. Maar zoals duidelijk moge zijn heeft het fetsival de afgelopen jaren een enorme, positieve ontwikkeling doorgemaakt. Een gevarieerd programma van bekend en onbekend en amateur en professioneel theater is het resultaat. Leuk om hier eens sfeer te proeven en diverse optredens te bekijken om je zo te bekijken welke artiesten je aanspreken.

Klittenband

Helemaal voorbij is het festival nog niet. Dit weekend krijgt de Theaternacht in Naaldwijk nog een staartje. Op 18 en 19 juni vindt bij Vida Verde Export BV (Trade Parc Flora Holland) de one-woman show van Kris Niklison plaats. Met behulp van enorme klittenbandwanden en een klittenbandpak laat zij een adembenemende show zien. Deze Argentijnse dames heeft bij Cirque du Soleil gespeeld en ook op het Oerol Festival is zij meerdere keren een van de publiekstrekkers geweest. Met haar shows heeft ze al heel wat prijzen gewonnen. De voorstelling Se dice de mi combineert het gevoel, de smaak, het ritme en de stijl van een popconcert met de intimiteit van een eerlijke theatervoorstelling. Zeker de moeite waard!

~

Rode draad

In een lege hal zijn verschillende bouwwerken neergezet waar mensen op staan of in liggen. Als bezoeker zit je niet een tribune, maar beweeg je tussen en in de verschillende bouwsels. Overal gebeurt wel iets en iedere bezoeker vormt zo zijn eigen voorstelling. Bij binnenkomst word je eerst geconfronteerd met een man bovenop een rond bouwwerk. Hij snijdt met een zakmes stukken draad van kluwen rode wol af, die hij vervolgens naar het schuchter binnendruppelende publiek blaast. Dan meteen wordt zichtbaar hoe verschillend de mensen zich gedragen. Een vrouw vangt de stukken draad op en blaast ze terug, wat een deel van het publiek zichtbaar irriteert: zij willen eerst acclimatiseren en zien wat er allemaal gaande is. In de eerste paar minuten blijkt die verdere activiteit echter minimaal. De spelers liggen voor dood in en op de verschillende bouwwerken. Pas na een minuut of tien verandert dat: langzaam komt iedereen dan in beweging.

Identiteit

Het Holland Festival heeft Insideout gelabeld als dansvoorstelling, maar dans is zeker niet de hoofdmoot van de avond. De spelers bewegen veel, en choreografie speelt daarbij een belangrijk rol, maar de show biedt veel meer: het is een tentoonstelling, een theatervoorstelling en een blik op de mens in één. Identiteit is een kernbegrip in Insideout: de dansers vertellen over zichzelf en tegen het einde van de avond wordt ook het publiek agressief het hemd van het lijf gevraagd. Gewapend met megafoons rennen de spelers door de zaal en vragen naar naam, beroep, paspoortnummer en reden van aanwezigheid.

Blik op bezoeker

Maar interessanter dan de grote en geforceerde vragen naar het bestaan is misschien wel de blik op de bezoeker. De voorstelling heeft leuke en diepgaande aspecten, maar biedt voor de honderd minuten die het duurt te weinig spanning. Als de verveling dreigt toe te slaan blijkt Insideout echter de mogelijkheid te bieden om ongegeneerd naar echte mensen te kijken: niet de ingestudeerde verhalen van de acteurs maar de primaire reacties van de bezoekers blijven het meeste bij. De verschillen die bij de man met de rode draad al zichtbaar waren, lopen door de hele voorstelling. De een bekijkt de spelers van een afstandje en schrikt terug als hij bij de voorstelling wordt betrokken, anderen groepen samen en benoemen voortdurend onder elkaar wat de acteurs allemaal doen (‘ha, die danst met een foto van zichzelf’), terwijl weer een ander de spelers het liefst zo dicht mogelijk op de huid zit. Zo komen de ideeën van Sasha Waltz op een onbedoelde manier toch nog tot werking.

Insideout speelt nog op 15 en 16 juni om zowel 19.00 uur als 21.30.